Καινούργια στοιχεία με τα οποία στηρίζει την ορθότητα της άποψής του για την προέλευση του ονόματος Καλαμάτα, δημοσιοποιεί μέσα από εργασία που κυκλοφόρησε ο θεολόγος-νομικός και τ. λυκειάρχης Πέτρος Πανταζόπουλος με τίτλο "Ο θρίαμβος της αλήθειας".
Ο κ. Πανταζόπουλος από το 2000 σε διάλεξη που έδωσε στο Πνευματικό Κέντρο, υποστήριξε τη θέση ότι το όνομα Καλαμάτα έχει εβραϊκή γλωσσική καταγωγή. Και ότι αυτό σημαίνει "κακός απεσταλμένος" ως προερχόμενο από τις λέξεις ΜΑΛΑΚ (απεσταλμένος) και ΑΤΑ (κακός), διαβάζεται ανάποδα στην εβραϊκή και αναφέρεται στις διώξεις του Οσιου Νίκωνα σε βάρος των Εβραίων που υπήρχαν στη Νότια Πελοπόννησο.
Η άποψη αυτή του κ. Πανταζόπουλου δέχθηκε μπαράζ επιθέσεων από διάφορες πλευρές, αλλά ο ίδιος όχι μόνον δεν πτοήθηκε, αλλά βέβαιος για την ορθότητά της συνέχισε την αναζήτηση στοιχείων. Στο καινούργιο του πόνημα παρουσιάζει την γραφή της λέξης ως "Καλαμάττα". Στο ιταλικό "Χρονικό του Μορέως" (13ος αιώνας) γράφεται "Kalamatta", ενώ σε γκραβούρα της δεκαετίας του 1860 που δημοσιεύεται στο βιβλίο "Καλαμάτα" της Αν. Μηλίτση-Νίκα και Χρ. Θεοφιλοπούλου γράφεται επίσης "Kalamatta".
Ο κ. Πανταζόπουλος θεωρεί πως η γραφή με δύο "τ" δικαιώνει την άποψή του, καθώς στα εβραϊκά υπάρχει ένα σημείο στίξης που λέγεται "τραχυντικό νταγές", και όταν μπαίνει σε σύμφωνα των εβραϊκών λέξεων σημαίνει ότι πρέπει να προφέρονται τραχέως (παρατεταμένα) και για το λόγο αυτό μεταφράζεται με διπλασιασμό τους (όπως είναι το Σάββατο).
Στο μικρό βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε γίνεται αρχικά μια αναφορά στην ιστορία της πανάρχαιας πόλης των Φαρών, παρουσιάζονται κριτικά οι δύο απόψεις για την προέλευση του ονόματος Καλαμάτα που είναι γνωστές μέχρι σήμερα (από τα καλάμια ή την Παναγία Καλομάτα) και δίνεται μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για την αφετηρία της σκέψης του: Διαβάζοντας βιβλίο Ρουμανογάλλου ορθόδοξου ιερέα, σε κάποιο σημείο που αναφέρεται στην παιδική ζωή του, ο συγγραφέας τονίζει ότι ένιωσε μεγάλη ντροπή όταν πήγε στο μαγαζί ενός Εβραίου στη Ρουμανία να ψωνίσει σχολικά και η 20χρονη κόρη του τον πήρε αγκαλιά και του είπε ότι είναι ένας… μαλάκ. Εβαλε τα κλάματα αλλά ο ιερέας πατέρας του με υπομονή τους εξήγησε ότι οι Εβραίοι έλεγαν μαλάκ τους άγγελους, δηλαδή στα ελληνικά αγγελιαφόρους του Θεού. Αυτό το απόσπασμα στάθηκε η απαρχή της έρευνας του κ. Πανταζόπουλου.
Καταλήγοντας ο γνωστός καθηγητής σημειώνει τα εξής:
"Ο μηχανισμός με τον οποίο καθιερώθηκε το όνομα «Καλαμάτα» και αντικατέστησε αυτό των Φαρών είναι, κατά τη λογικότερη εκδοχή, ο εξής:
Σύμφωνα με μαρτυρίες, που αντλούμε από παλιά ιδιωτικά έγγραφα (διαθήκες, προικοσύμφωνα κλπ), στις όχθες (ιδιαίτερα τις ανατολικές) του Νέδοντα, από αρκετά βόρεια μέχρι και τη σημερινή πλατεία Οθωνος προς νότο, υπήρχαν υδρόμυλοι και χάνια. Τα τε­λευταία ήσαν πολύ αναγκαία και εξυπηρετικά για όλους εκείνους που μετεκινούντο μέσω Ταϋγέτου. Το ίδιο θα συνέβαινε και στην εποχή του Οσίου Νίκωνος.
Σ' ένα τέτοιο, λοιπόν, χάνι κάποιος Εβραίος (ιδιοκτήτης ή ενοικια­στής) θα έγραψε σ' ένα τοίχο ή σε μια σανίδα, με μεγάλα γράμματα, την αποδοκιμαστική φράση ΚΑΛΑΜ-ΑΤΑ σε βάρος του Οσίου, που, σημειωτέον, επισκέφτηκε πολλές φορές την περιοχή των Φαρών και την μεσσηνιακή ύπαιθρο, και ίσως διάβασε το ΚΑΛΑΜΑΤΑ χωρίς νά υποψιάζεται ότι εκεί μέσα κρυβότανε κραυγή αγανακτήσεως εναν­τίον του.
Οι Ελληνες περαστικοί (εμπορευόμενοι, αγωγιάτες, κρατικοί υπάλ­ληλοι κ.λπ.) διάβαζαν το υβριστικό γραπτό κατά τον δεξιόστροφο τρόπο, ενώ οι Εβραίοι κατά τον δικό τους αριστερόστροφο. Και oι μεν δεν υποψιάζονταν τη χλεύη προς τον Οσιο, oι δε Εβραίοι χαί­ρονταν με τη συγκεκαλυμμένη αποδοκιμασία του διώκτη τους Νίκω­νος, που, όπως σημειώνει ο μεγάλος βυζαντινολόγος Στ. Ράνσιμαν, ουσιαστικά «κυβερνούσε, τότε, την Πελοπόννησο».
Η φράση: «Θα συναντηθούμε στο χάνι Καλαμάτα» ή «μείναμε μια νύχτα στου «Καλαμάτα» ή «ανταμώσαμε για πρώτη φορά στου Καλα­μάτα» επαναλαμβανόμενη με τα χρόνια, έγινε αιτία να λησμονηθεί το όνομα της πόλεως (Φαραί), που ίσως τότε να επανερχόταν στους ρυθ­μούς της ζωής, ύστερα από μια πιθανολογούμενη καταστροφή της από τους Αβαροσλαύους".