Τη νέα του έκθεση παρουσιάζει στο "Πολύτροπον" στο Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας ο Μεσσήνιος ζωγράφος Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος για ακόμη μια φορά καταφέρνει να κερδίσει τις πιο θετικές εντυπώσεις για τη δουλειά του. Ο σεμνός αυτός καλλιτέχνης, που επιλέγει πάντα να εκφράζεται μόνο από τους πίνακές του, αυτή τη φορά παρουσιάζει έργα τα οποία μπορούν να "μιλήσουν" σε όλους τους ανθρώπους, είτε είναι γνώστες της τέχνης είτε όχι. Σε αυτό ακριβώς έγκειται και η μεγάλη ικανότητα του Νίκου Παναγιωτόπουλου: στο να δείχνει την ομορφιά ακόμη και στα πιο απλά πράγματα, με τον πιο σαφή και κατανοητό τρόπο.

- Σαν άλλες "μικρές καθημερινές ιστορίες" τα έργα που εκθέτετε αυτές τις μέρες στο "Πολύτροπον". Εικόνες σαφείς, απλές. Τι συμβολίζουν για εσάς; Πώς τις επιλέξατε;
«Ο ζωγράφος προσπαθεί να καταγράψει την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεται. Ο τρόπος που την απεικονίζει είναι μοναδικός και σ’ αυτό οφείλεται το μεγαλείο και η εξέλιξη της τέχνης. Επέλεξα να ζωγραφίσω κομμάτια από την καθημερινότητα θέλοντας να δείξω πως η ομορφιά είναι παντού, και στο πιο ταπεινό - παρόλο που στην εποχή μας το βλέμμα συνήθως την προσπερνά με τον βομβαρδισμό από εικόνες που δέχεται. Ισως πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε από την αρχή».

- Παρατηρούμε επίσης ότι πρόκειται για έργα πιο μικρά σε μέγεθος απ' αυτά που είχαμε δει σε προηγούμενες εκθέσεις σας. Κρύβεται κάτι πίσω από τη λιτή αυτή επιλογή;
«Αρκετά από αυτά τα έργα έχουν γίνει και σε μεγάλες διαστάσεις, πριν από χρόνια. Αυτή η έκθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια αναδρομική έκθεση σε μικρογραφίες. Ηταν μια πρόκληση για μένα και ένα πείραμα ταυτόχρονα, για να δω τη δουλειά μου συνολικά με μια νέα ματιά, έχοντας συμπιέσει το χρόνο».

- Πέρασαν περίπου 2 χρόνια -αν δεν κάνω λάθος- από την τελευταία σας έκθεση για την Αρχαία Μεσσήνη. Οι ζωές και η καθημερινότητα όλων των ανθρώπων εν τω μεταξύ άλλαξαν ριζικά, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Πώς σας επηρέασαν εσάς ως καλλιτέχνη οι εξελίξεις αυτές; Σας έδωσαν περαιτέρω εναύσματα για έκφραση, ενδεχομένως;
«Στη δύσκολη κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα  που ζούμε, το μόνο που μας μένει είναι να ξαναδούμε τις πραγματικές αξίες. Μπορεί να φανεί ουτοπικό, αλλά ένα πρωινό τοπίο, ένα φλιτζάνι καφές, ένα χαμόγελο, όταν εκφράζονται με αισθητικά στοιχεία που είναι παραδεκτά και αντιδρούν οι αισθήσεις μας, δημιουργούν κοινωνικούς δεσμούς. Η προσπάθειά μου να εκφράσω τα πράγματα όπως είναι στην απλότητά τους, χωρίς ιδιαίτερους συμβολισμούς, πιστεύω πως βοηθά στη δημιουργία τέτοιων δεσμών».

- Πόσο ανοιχτός είναι πλέον ο κόσμος απέναντι στην τέχνη, ειδικά αυτή την περίοδο; Βλέπετε να είναι δεκτικός στο να την εντάξει στη ζωή του ή αδυνατεί να πιστέψει πια σε οτιδήποτε;
«Στην εποχή μας δεχόμαστε πλήθος μηνύματα και σύμβολα που προκαλούν σύγχυση. Η ανικανότητα να οικοδομηθεί ένας νέος κόσμος με κοινές αξίες προκαλεί ένα αίσθημα απαισιοδοξίας, που μεταβάλλεται σιγά σιγά σε βεβαιότητα ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο χωρίς δυνατότητα επαφής και συνεννόησης. Η τέχνη έχει τη δυνατότητα να δράσει ως καταλύτης, δραστηριοποιώντας τις ενεργές δυνάμεις της κοινωνίας».