Οι άνθρωποι που ζωντανεύουν τις ιστορίες της, βγαλμένοι από το παρελθόν ίσως, σαν πρωταγωνιστές ασπρόμαυρης ταινίας, ζουν τα πάθη τους μέχρι το τέρμα, κάνουν λάθη πολλά, διατηρώντας όμως αγνή καλοσύνη και αθωότητα... Οι σελίδες της είναι ένα διάβα στις παλιές γειτονιές, διαβάζοντας, νιώθεις ότι μυρίζεις τα λουλούδια από τις τσίγκινες γλάστρες...

- Πότε ξεκινάει η ... περιπέτειά σας με το γράψιμο;

“Πάνε καμιά εικοσπενταριά χρόνια. Οταν το σακούλι της καρδιάς είχε γεμίσει και λαχταρούσα να τα πω! Διάβαζα κι από μικρή, θαύμαζα τον τρόπο που είχαν οι μεγάλοι συγγραφείς να τα λένε και... ήθελα να τους μοιάσω!”

 - Γιατί διαλέξατε το “Μοιραίο γράμμα” από τα διηγήματα, ως εκείνο που έδωσε τον τίτλο του βιβλίου;

“Κοίτα, στο ομώνυμο διήγημα υπάρχει ένα γράμμα που παίζει στη ζωή του ήρωα, ρόλο μοιραίο. Ετσι, το είδα σαν μια καλή ιδέα να παρομοιάσω το βιβλίο μ' ένα γράμμα στους αναγνώστες”. 

- Πολλοί από τους ήρωές σας είναι αφημένοι στη μοίρα τους, αλλά μέσα από ένα ιδιότυπο πείσμα. Εχετε συναντήσει και εμπνευστεί από τέτοιους ανθρώπους όπως φαίνεται και στη ζωή...

“Μα, ήμουν πάντα μέρος αυτής της υπέροχης τάξης, που με εμπνέει βαθιά κι ανεξάντλητα. Από κει πηγάζουν ελεύθερα γέλιο και δάκρυ. Και χωρίς αυτά, κακά τα ψέματα, δεν γράφεις ζωντανά πράγματα”. 

- Η κάθε γυναίκα του βιβλίου σας έχει και μια ιδιαιτερότητα, αλλά όλες έχουν ένα κοινό. Είναι φοβερά δυναμικές, επαναστάτριες, η καθεμιά με τον τρόπο της. Αυτό είναι το δικό σας μήνυμα για το γυναικείο φύλο;

“Βεβαίως! Η καθεμιά τραβάει ένα δρόμο. Ασχετα όμως με το τέρμα του, καλό ή κακό, θα ζήσει το μονοπάτι που διάλεξε. Εκεί, φαίνεται η δύναμή της, η φωτιά που κρύβει μέσα της”. 

- Σκηνικό κοινό και αγαπημένο στα διηγήματά σας, η γειτονιά. Οι σημερινές γειτονιές θα φιλοξενούσαν παρόμοιες ιστορίες, ή όχι, θα ήταν εντελώς διαφορετικές;

“Οι ιστορίες στη ζωή μας ήταν και είναι πάντα οι ίδιες. Ερωτας και προδοσία, μάχη για όνειρα, που τις περισσότερες φορές μένουν ανεκπλήρωτα, λάθη αιώνια, κτλ. Ξέρεις πώς το βλέπω; Θαρρείς και στην παλιά γειτονιά, με τα χαμηλά σπίτια, τις αυλές και την άμεση επαφή των ανθρώπων, ήταν όλα πιο εμφανή. Σήμερα “σκεπάζονται” απ' τα ψηλά κτήρια και από τη μοναξιά”. 

- Τι σας λένε οι αναγνώστες για την ιδιαίτερη, την αργκό γλώσσα που χρησιμοποιείτε;

“Να σου πω. Δεν ξέρω αν είναι αργκό, δεν θα το έλεγα. Η αλήθεια είναι ότι γράφω χωρίς να προσέχω πώς θα τα πω, αν κάνω λάθη ή αν αρέσει όπως τα λέω. Αφηγούμαι την ιστορία σαν να μιλάω στην παρέα μου πίνοντας καφέ. Κι αυτό φαίνεται αρέσει!”. 

Η Κατερίνα Ξάνθου γεννήθηκε στην Καλαμάτα και ζει στην Αθήνα. Εχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων "Ενα μαγικό ταξίδι" και "Ενα μοιραίο γράμμα". Συμμετέχει στη "Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Από Το Βυζάντιο Μέχρι Σήμερα" Εκδόσεις Χάρη Πάτση, καθώς και στις Εκδόσεις της Ενωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων. Στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος από το Σύλλογο Φιλολόγων Νομού Λάρισας έλαβε το 2ο βραβείο. Πεζά της έχουν δημοσιευτεί στον περιοδικό Τύπο.