Μαζί με μια παρέα γνωστών ηθοποιών και ταλαντούχων συντελεστών, παρουσιάζει την ελληνική εκδοχή της ιστορίας μιας αντροπαρέας μεσηλίκων, οι οποίοι αποφασίζουν να εκθέσουν τα... κάλλη τους για να προλάβουν μια οικονομική καταστροφή. Εδώ, ο Αντώνης Καφετζόπουλος μιλά για τις ιδιαιτερότητες της παράστασης, αλλά και για το αν υπάρχουν γύρω μας "Ανδρες έτοιμοι για όλα", ανάμεσα στους πολίτες ή τους πολιτικούς.

- Αν και με χιούμορ, το έργο πιάνει την απόγνωση του εργαζόμενου που χάνει τη δουλειά του και μένει ξεκρέμαστος με την οικογένειά του... 

«Στη δική μας εκδοχή, είναι επαγγελματίες οι περισσότεροι. Αυτός που κινητοποιεί όλη την κατάσταση έχει ένα μαγαζί που κινδυνεύει να το χάσει, αυτό είναι το θέμα. Δεν πρόκειται για διασκευή του κινηματογραφικού, αλλά για το έργο δύο Αυστραλών, του οποίου πήραν τα δικαιώματα οι Ρέππας-Παπαθανασίου και το διασκεύασαν σε μια ελληνική βερσιόν. Εμπνέεται όμως από την ταινία, το "Full Monty". Μάλιστα έτσι ξεκινά η παράσταση: με 5 άντρες να βλέπουν την ταινία. Βλέπουν, σχολιάζουν... και μετά πέφτει η ιδέα: Μήπως να κάναμε το ίδιο ρε παιδί μου, να σώσουμε το μαγαζί του φίλου μας;». 

- Συνομιλεί λοιπόν η δική σας παράσταση με την Ελλάδα της ύφεσης;

«Αυτό το κλίμα υπάρχει σαν υπόβαθρο, έντονα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κορυφώνει τις εντάσεις είναι οι παράλληλες ερωτικές σχέσεις που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία, στις ελληνικές οικογένειες - και οι οποίες αποκαλύπτονται, συγκρούονται και θέτουν σε κίνδυνο το... πρότζεκτ».

- Υπάρχουν, λέτε, γύρω μας "άνδρες έτοιμοι για όλα;" 

 «Δεν θα το έλεγα... Οχι ιδιαίτερα. Το ενδιαφέρον σ' αυτή την παράσταση είναι ότι προτείνει το αδιανόητο: κάποιοι Ελληνες μικροαστοί με κοιλίτσες, να βγουν να χορέψουν γυμνοί. Ενώ είναι δραματικές οι συνθήκες (άλλωστε πάντα οι κωμωδίες περιέχουν ένα δραματικό συμβάν, ελλοχεύει μια καταστροφή), αυτό που κάνει το έργο πολύ διασκεδαστικό είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά ο κάθε ήρωας - κι αυτό επειδή είναι τόσο καλοφτιαγμένη η παράσταση. 

Αν κάτι κάνει αυτή την ιστορία διδακτική, εντός εισαγωγικών, είναι το ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι τολμούν ακριβώς να κάνουν αυτό που οι υπόλοιποι δεν θα τολμούσαν». 

- Στην καθημερινή ζωή πάντως βλέπετε ανθρώπους που, αν όχι με το... στριπτίζ, τουλάχιστον με δημιουργικότητα και τόλμη, κυνηγούν ένα καλύτερο αύριο; Ή οι περισσότεροι μάχονται ακόμα για το χθες;

«Οι περισσότεροι είναι ακόμα πολύ ζαλισμένοι από το χτύπημα. Γιατί αυτό που συνέβη στην ελληνική κοινωνία, ήταν, όπως και να το δει κανείς, ένα χτύπημα. Δεν χρειάζεται να μπούμε εδώ σε αναλύσεις για το τι το προκάλεσε, ποιο είναι το ιστορικό υπόβαθρο, γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Οι απόψεις κυμαίνονται από την πιο ακραία, ότι υπάρχουν κάτι... εξωγήινοι που μας επιβουλεύονται και οι Εψιλον δεν έχουν έρθει ακόμα να μας σώσουν, μέχρι την πολύ πεζή, ότι ως κοινωνία δεν προετοιμαστήκαμε σωστά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο - παρόλο που τέτοια πράγματα, στον αιώνα μας και στον προηγούμενο, συνέβαιναν παντού γύρω μας. Τόσο σε αναδυόμενες και παινεμένες οικονομίες, όσο και σε μεγάλα κράτη στο κέντρο του καπιταλισμού, όπως οι ΗΠΑ ή η Βρετανία. Συνέβησαν οικονομικές καταστροφές, με περιουσίες που χάθηκαν, με ανθρώπους που πουλούσαν τα ρολόγια τους για να πληρώσουν το ρεύμα. Χώρες ολόκληρες πτώχευσαν... Αλλά εμείς, αμέριμνοι. 

Ακόμα πάντως κι αυτή την πεζή εκδοχή να υιοθετεί κανείς, ή την ακραία με τους Εψιλον, το χτύπημα ήταν πολύ ισχυρό. Δεν νομίζω ότι έχουμε συνέλθει».

- Οι πιο πολλοί πολιτικοί μοιάζουν επίσης... ανέτοιμοι για όλα - ιδίως για θαρραλέες τομές που θα πήγαιναν τη χώρα μπροστά. Εσείς, έχοντας εμπλακεί και ενεργά, πώς τους κρίνετε;

«Το πολιτικό σύστημα έχει μια δύναμη αδράνειας φοβερή, και όποιος μπλέξει στα γρανάζια του πρέπει είτε να το πάρει απόφαση και να ενταχθεί σ' αυτό το πράγμα, είτε να πάρει το καπελάκι του και να φύγει, γιατί δεν θ' αντέξει πολύ. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι πολλοί άνθρωποι που πέρασαν κι έφυγαν. 

Από την άλλη, οι ιθύνουσες μορφές σε όλο το πολιτικό φάσμα είναι παιδιά του παλιού πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχει κανένας που να αναδείχθηκε μετά την κρίση, μετά το σοκ. Είναι άνθρωποι που βρίσκονται στην πολιτική από τα χρόνια της ράθυμης αφθονίας... Δεν νομίζω ότι είναι έτοιμοι για αυτό που υπάρχει μπροστά μας».

- Να μην σας ζητήσω μια πρόβλεψη, δηλαδή;

«Οχι, δεν θα το διακινδύνευα. Από την άλλη βέβαια, εδώ και πάρα πολλά χρόνια σκέφτομαι και λέω κάτι: ότι οι πιο μεγάλες αλλαγές συμβαίνουν πάντοτε ραγδαία. Εννοείται ότι συμβαίνουν και σταδιακά πολλά πράγματα, γίνονται βήματα προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση μέσα στις δεκαετίες ή, εν προκειμένω, στους δυο αιώνες που μετρά το νέο ελληνικό κράτος. Ομως, τα πράγματα που αλλάζουν δραστικά το τοπίο συμβαίνουν ραγδαία. Το τείχος του Βερολίνου και η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσαν μέσα σε λίγες μέρες. Η Οκτωβριανή Επανάσταση ξέσπασε εκεί που σερνόταν μια κατάσταση, όταν ξαφνικά επικράτησαν οι μπολσεβίκοι. Η άνοδος του Χίτλερ είναι κάτι αντίστοιχο. Ηταν ένας ηλίθιος τύπος που φώναζε, γνωστός απ' τις αρχές της δεκαετίας του '30, και το 1936 ήταν κυρίαρχη δύναμη όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά ουσιαστικά στην Ευρώπη. 

Ετσι συμβαίνουν αυτά...».

- Πόσο έχει επηρεάσει η οικονομική δυσπραγία το θέατρο, ακόμα και πολύ δημοφιλείς ηθοποιούς όπως εσείς; Εχει επιφέρει αλλαγές στη θεατρική παραγωγή;

«Το θέατρο στην ολότητά του, ακόμα και η μικρή επιχορηγούμενη πίτα του -τώρα φυσικά δεν υπάρχουν λεφτά και δεν επιχορηγείται τίποτα, παίρνουμε όλοι ψίχουλα-, αλλά και το λεγόμενο εμπορικό θέατρο, το mainstream ή το πρωτοποριακό, είχε πάντα μεγάλη εξάρτηση από το ταμείο. Και προσαρμόστηκε πάρα πολύ γρήγορα στις νέες συνθήκες. 

Εγώ θυμάμαι πως όταν η κρίση άρχισε να χτυπάει την πόρτα, παίζαμε με εισιτήριο 25 ευρώ για μια φθηνή παραγωγή. 25 ευρώ, φανταστείτε. Και μέσα σ' ένα χρόνο τα εισιτήρια είχαν κατέβει στα 10 ευρώ, με προσφορές 10 ευρώ για δύο άτομα από το Ιντερνετ κ.λπ.

Προσαρμόστηκε λοιπόν το θέατρο. Για τους ηθοποιούς που, όπως εγώ, δουλεύουν συμμετέχοντας συνήθως στο ρίσκο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μειώθηκαν αντίστοιχα με τα εισιτήρια και οι αποδοχές μας, πολύ. Για τους χαμηλόμισθους ηθοποιούς κρατήθηκε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας - όχι βέβαια πάντα και όχι απ' όλους τους επαγγελματίες του θεάτρου, αλλά σε γενικές γραμμές υπάρχει μια αξιοπρεπής αντιμετώπιση. Τα ένσημα μπαίνουν, οι άνθρωποι εργάζονται... Τα λεφτά δεν είναι πολλά, αλλά δεν έχουμε στο χώρο μας ό,τι έχει συμβεί σε άλλα επαγγέλματα, όπου σου λέει ο άλλος "έλα να δουλέψεις για ένα εξάμηνο κι άμα μου κάνεις θα σε κρατήσω και θα σε πληρώσω" ή αν μείνει έγκυος μια γυναίκα της λέει "λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγεις". 

Δεν υπάρχουν αυτά. Ευτυχώς, στο θέατρο είναι καλύτερα τα πράγματα. Οχι όμως και στην τηλεόραση, εκεί η κατάσταση έγινε πιο χαοτική».

- Κάποιοι κωμικοί σας ρόλοι έχουν αφήσει εποχή. Αναζητάτε γενικά μια φωτεινή πλευρά των πραγμάτων; Ή έτσι κι αλλιώς το αστείο είναι κάτι που προκύπτει ερήμην μας... και συχνά εις βάρος μας;

 «Να σας πω την αλήθεια, είτε είναι κωμωδία είτε δράμα, εγώ προσπαθώ να παίξω το χαρακτήρα και όχι αυτά που λέγονται. Και είτε είναι δράμα είτε κωμωδία, πάντα βρίσκω έναν τρόπο να υπάρξει η αστεία ή η γελοία πλευρά των πραγμάτων. 

Κάνω εδώ μια παρένθεση: Η κωμωδία υπογράφει μια σύμβαση με το θεατή. Εκείνος έρχεται προετοιμασμένος να δει πράγματα που δεν συμβαίνουν εύκολα - γιατί η κωμωδία παίρνει στοιχεία από τη ζωή και τα τραβάει στα άκρα. Επίσης, η κωμωδία "πληρώνεται" επί τόπου: Αν περάσει στον κόσμο, θα γελάσει, κι αυτό θα το ξέρεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν είναι όπως στο δράμα, που μπορεί να περάσει ένα δίωρο σε μια ατμόσφαιρα βαριά και να νομίζεις ότι όλα κυλάνε τέλεια, αλλά ο κόσμος από κάτω να έχει σκυλοβαρεθεί. Η κωμωδία σ'το δείχνει αμέσως.

Πάντως τη "φωτεινή" πλευρά των πραγμάτων, όχι, ούτε την ψάχνω ούτε τη βρίσκω παντού, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος γενικώς. Την αστεία πλευρά των πραγμάτων όμως, ναι. Μου φαίνονται πολλά πράγματα αστεία, ακόμα και σε πολύ δραματικές στιγμές. 

Πρόσφατα ο Τραμπ έγραψε ανορθόγραφα μια λέξη, ακατανόητη, κι αμέσως ξεκίνησε ένα κίνημα στο Ιντερνετ που αναζητούσε το νόημα αυτής της ανύπαρκτης λέξης! Μου φάνηκε πάρα πολύ αστείο - και πολύ δημιουργικό από τους ανθρώπους».

- Αν γυρίζατε πίσω στα πολύ νεανικά σας χρόνια, με τη γνώση και το αίσθημα που έχετε σήμερα, τι θα κάνατε διαφορετικά; 

«Δεν νομίζω ότι θα έκανα τίποτα διαφορετικό. Οι άνθρωποι γεννιόμαστε με ένα χαρακτήρα, ο οποίος προσαρμόζεται στις πιέσεις που δέχεται από την κοινωνία και τον περίγυρο, αλλά στην πραγματικότητα και στο βάθος δεν αλλάζουμε. Είμαστε οι ίδιοι. Νομίζω λοιπόν ότι τα ίδια θα έκανα. Και τα στραβά και τα καλά.

Θα μπορούσαν βέβαια να έχουν αλλάξει άλλα πράγματα. Οι συγκυρίες, για παράδειγμα, με κράτησαν εδώ. Αν υπήρχαν διαφορετικές συγκυρίες που με τραβούσαν προς το εξωτερικό, θα μπορούσα και να έχω φύγει».

 - Πώς θα θέλατε να κλείσουμε, πριν σας δούμε τη Δευτέρα επί σκηνής; 

«Θα ήθελα μονάχα να υπογραμμίσω πόσο σοβαροί και συνεπείς είναι με τις κωμωδίες τους ο Ρέππας και ο Παπαθανασίου. Τα έργα τους έχουν αρχή - μέση - τέλος, συγκεκριμένους χαρακτήρες... Τους εκτιμώ πολύ. 

Και θα ήθελα να πω επίσης πόσο εκτιμώ τη χορογράφο μας, την Αννα Αθανασιάδη, μια νέα κοπέλα που έχει κάνει μερικά πολύ σπουδαία πράγματα τα τελευταία χρόνια. Στην "Οικογένεια Ανταμς" στην οποία έπαιζα, στο "Μάμα Μία"... κι έκανε φέτος μια εξαιρετική χορογραφία και για εμάς, τους "Ανδρες έτοιμους για όλα"».

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 

Συγγραφείς: Stephen Sinclair και Anthony McCarten. Διασκευή - σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας. Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη. Κοστούμια: Μαρία Καραπούλιου. Χορογραφίες: Αννα Αθανασιάδη. Artwork: Κάρολος Πορφύρης.

Πρωταγωνιστούν οι Αντώνης Καφετζόπουλος, Κώστας Ευριπιώτης, Βασίλης Κούκουρας, Χρήστος Γιάνναρης, Χρήστος Ζαχαριάδης, καθώς επίσης οι Σοφία Βογιατζάκη, Βάνα Ραμπότα, Γαλήνη Τσεβά, Βίκυ Κάβουρα. Συμμετέχει και η Δήμητρα Παπαδήμα.  

Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας 

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου  

6.30 μ.μ. και 9.30  μ.μ.