Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

Από τους πιο γνήσιους και αγαπητούς εκφραστές της ελληνικής ροκ σκηνής, ο Γιώργος Δημητριάδης έρχεται απόψε στην Καλαμάτα μετά από πολλά χρόνια... για μια μοναδική βραδιά στο "Le Garcon", στον πεζόδρομο της Αριστομένους.

Πρόκειται για έναν δημιουργό που του αρέσει να εμβαθύνει και να φτάνει στην ουσία των πραγμάτων - κι απόψε θα μας πει παλιά και νέα του τραγούδια, μαζί με κάποια επιλεγμένα ξένα κομμάτια που στιγμάτισαν την πορεία και την εξέλιξή του...

- Αυτή είναι η πρώτη φορά που έρχεστε στην Καλαμάτα;

«Οχι, έχω έρθει άλλες δύο φορές πριν από πολλά χρόνια... για μουσικούς λόγους! Η πρώτη ήταν το 1989 σε μια συναυλία στο Κάστρο μαζί με το Σαββόπουλο και η δεύτερη το 1991, στους τελευταίους "Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού" που είχε διοργανώσει ο Μάνος Χατζιδάκις».

- Τι θα περιλαμβάνει το αποψινό live;

«Καταρχάς έχω ονομάσει αυτή την παράσταση "Χωρίς ρεύμα", αλλά αυτό είναι λίγο προσχηματικό: Θα 'μαστε εγώ κι ο Νίκος Εφεντάκης με δύο ακουστικές κιθάρες, αλλά θα έχουμε και δύο... μικρούς ενισχυτές, γι' αυτό και είναι λίγο κατ' επίφασην ο τίτλος! Το live θα συμπεριλαμβάνει ένα ευρύ ρεπερτόριο από την αρχή της δισκογραφίας μου μέχρι το 2009. Θα παίξω επίσης 3 νέα κομμάτια, καθώς και κάποια ακόμη ξένα τραγούδια που τα έχω αγαπήσει πολύ, που με έχουν διαμορφώσει».

- Ετοιμάζετε κάτι νέο δισκογραφικά, όπως ακούμε...

«Ναι, από τον Οκτώβρη και μετ, μπήκαμε στο στούντιο. Η προεργασία είχε ξεκινήσει εδώ και 1 χρόνο περίπου. Ολα τα κομμάτια είναι δικά μου και το υλικό είναι καινούργιο. Αυτός θα είναι ο επόμενος δημιουργικός δίσκος μου μετά το 2009 και μετά το διπλό live. Ελπίζω μέσα στην άνοιξη να κυκλοφορήσει».

- Οσον αφορά τις νέες σας συνθέσεις, σας έχει επηρεάσει η όλη κατάσταση της καθημερινότητας που δείχνει ν' αλλάζει προς το χειρότερο;

«Η εποχή περνάει μέσα στη δουλειά, αλλά όχι με την έννοια την "επικαιρική". Δηλαδή δεν κάθισα να γράψω κομμάτια διαμαρτυρίας, δεν  κοίταξα να εκμεταλλευτώ τη συγκυρία για να γράψω κομμάτια. Φυσικά με απασχολεί όμως η κατάσταση - και η όλη φάση περνάει μέσα από 3 συγκεκριμένα τραγούδια».

- Πώς βλέπετε τη ροκ σκηνή σήμερα; Υπάρχει; Υπάρχουν νέοι εκφραστές; Υπάρχει κοινό;

«Δε νομίζω πως είμαστε σε καλή φάση... Δε νομίζω ότι υπάρχει κοινό για τη ροκ μουσική, έτσι όπως το αντιλαμβανόμουν εγώ, έτσι όπως το έζησα. Μπορεί το ροκ να πέρασε σε πολλά ακούσματα και ιδιώματα στην Ελλάδα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αυτό που ακούς είναι ροκ, και σαν μουσικό είδος και σαν αντίληψη γενικά. Δε φτάνει στα αυτιά μου κάτι που να έχει για παράδειγμα το επίπεδο των "Ξύλινων σπαθιών" ή των "Τρυπών". Κάτι φρέσκο, τέλος πάντων. Πολλά από όσα καινούργια βγαίνουν, επίσης, βγαίνουν με αγγλικό στίχο. Αυτό δείχνει ότι κάποια από τα νέα παιδιά έχουν χάσει ενδεχομένως την επαφή τους με αυτό που λέμε με την ευρεία έννοια "ελληνικό τραγούδι" - είτε είναι ροκ είτε είναι οτιδήποτε άλλο. Και εννοείται πως με λυπεί όλο αυτό το πράγμα...».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

«Γεννήθηκα στην Αθήνα και κάπου εκεί στις αρχές του '60 μετέβημεν οικογενειακώς και ομοθυμαδόν εις την ωραιοτάτην Θεσσαλονίκην όπου εκεί έμελλε να περάσω τα παιδικά, εφηβικά, πανεπιστημιακά αλλά και μετα-πανεπιστημιακά μου χρόνια.

Πέρασα κι από τα 70s με καμπάνα παντελόνια και ψηλοτάκουνα glitter παπούτσια αγορασμένα από το Νak (πίσω από την Αγία Σοφία), κατέβηκα τα σκαλιά της Panopticum, της Tiffanys, της Griffins για να ιδρώσω με Cockney Rebel, David Bowie, T.Rex, Roxy Music και Gary Glitter. Ημουν πιά ένα glam rock boy που ντυνόταν στο Carnaby Street, γωνία Τσιμισκή και Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Εκεί γύρω στα '77 τα μαλλιά μου σηκώθηκαν καρφιά μέχρι τον ουρανό στο άκουσμα των Ramones και των Sex Pistols κι έμειναν έτσι για τα επόμενα 3-4 χρόνια μέχρι που άκουσα τον Ian Curtis να τραγουδά "She's lost control" και κουρεύτηκα γουλί φορώντας στρατιωτικές μπότες.

Το '78 στο πρώτο γκρουπ που συμμετείχα εγώ ήμουν μέχρι τα μπούνια στον Iggy Pop αλλά συμβιβάστηκα προσωρινά τραγουδώντας με επιτυχία Bluesbreakers… H καρδιά μου όμως χτυπούσε μέ garage μπαταρίες εμένα… Ο Κώστας ο Κωτούλας, ο Χρηστος ο Κουτσουρής και ο Αντρέας Μινιέστρης από την Αθήνα αυτός, όλοι τους cool τύποι.

Οι Yoghurt ήταν το επόμενο βήμα μέσα στη ροκ γαλακτοκομία της εποχής παρέα με τους Θανάση Νικολαΐδη, Γιώτη Μπάγκαλα και τον Στέλιο Χ'παππά. Πρόβες στη μονοκατοικία της Ελλης Ναζλίδου,ακόμα την ευγνωμονώ για αυτή την παράτολμη κίνηση που έκανε η γυναίκα να βάλει στο σπιτάκι της 4 ρυπαρούς ρόκερς…

1982-83 η πόλη αλλάζει και προσθέτει χρονοντούλαπα, όπως κι εμείς, με τη μόνη διαφορά βέβαια ότι εμείς θα μπούμε μέσα σε αυτά, ενώ αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει ατάραχη μέσα στη μανία του χρόνου. Τότε μπαίνω στην μουσική παρέα των Ala Carte που αποτελούσαν οι Γιώργος

Κωνσταντινίδης, Δημ. Γουμπερίτσης, Γιώργος Χριστιανάκης και Κώστας Παγωνίδης, και εκεί κατανοώ πολύ καλά τι σημαίνει να παίζεις επαγγελματικά.

Ηρθαν χρόνια δύσκολα μα γοητευτικά, στου έρωτα και της κραιπάλης τα στενά χαμένα, αλλά και γι' αυτό δημιουργικά… Ενα απροσάρμοστο παιδί που έτρεχε στη μέση του στρατοπέδου γουλί φωνάζοντας τον λοχαγό «γιατρέ μου» και πίσω στο 401 για τα περαιτέρω… Πού μυαλά για όπλα! Λουλούδια κι αγάπες στην καρδιά είχα τότε και έναν μεγάλο εγωισμό! Με βρήκαν οι "Απροσάρμοστοι" του μακαρίτη του Παύλου και με πήραν για τραγουδιστή της μπάντας. Αυτό ήταν, κυρίες και κύριοι, το ροκ εντ ρολ! Τραγουδούσα κι ένιωθα τον Παύλο δίπλα μου να με στηρίζει! Δεν θα πω περισσότερα γι' αυτό. Οι εμπειρίες είναι μυστικές.

Από τα 1993 μέχρι σήμερα γρατζουνάω το σήμερα, το χτες και πιθανά το αύριο με τα τραγούδια μου. Δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά γιατί δεν με χρειάζονται. Μιλάνε, αν έχουν να πουν κάτι, από μόνα τους.

Ενα μόνο θα πω: Το πιο πολύτιμο απόκτημα σε αυτή την πορεία μέχρι τώρα είναι τα πρόσωπά σας που κοιτάζω όταν σας τραγουδώ. Πολύ ωραίο λούκι!».