Παρασκευή, 20 Ιανουαρίου 2012 20:10

Ο Διονύσης Τσακνής στην "Ε": «Το βαρέλι δεν έχει πάτο»

Γράφτηκε από την
Ο Διονύσης Τσακνής στην "Ε": «Το βαρέλι δεν έχει πάτο»

«Αν δεν αποκτήσουμε λογική ανατροπής, είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας γιατί απ' ό,τι φαίνεται το βαρέλι δεν έχει πάτο» λέει ο συνθέτης, τραγουδοποιός, ερμηνευτής Διονύσης Τσακνής.
Μας μίλησε μεταξύ άλλων, για την παράσταση - αφιέρωμα στον Γιάννη Σκαρίμπα που παρουσιάστηκε πριν λίγες μέρες στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα, αλλά και για την ουσία της ερασιτεχνικής δημιουργίας, καθώς ο Διονύσης Τσακνής έρχεται στην Καλαμάτα την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου στη Μουσική Σκηνή "Σπονδές" προσκεκλημένος του σχήματος "Θεατρική Διαδρομή" για να μιλήσει για τη μουσική στο θέατρο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Βραδιές θεάτρου μετά μουσικής".


- Τι σας έκανε να δημιουργήσετε μια ολόκληρη παράσταση για τον Σκαρίμπα;
«Ο ίδιος ο Σκαρίμπας. Ηταν μια βραδιά θα έλεγα ολοκληρωμένη, γιατί εκτός από το μουσικό μέρος, προηγήθηκε ένα συμπόσιο για το Σκαρίμπα με συμμετοχή των μελετητών του έργου του όπου την ευθύνη της οργάνωσης είχε ο Νάσος Βαγενάς. Ο Σκαρίμπας είναι μια περίπτωση ιδιαιτέρως παρεξηγημένη θα έλεγα με έναν τρόπο περίεργο, μάλλον αποσιωποιημένη. Ξέρετε, δεν "συμφέρουν" αυτοί οι ποιητές, οι "καταραμένοι" που είχαν ενοχλήσει πάρα πολύ το κατεστημένο και ειδικά το ακαδημαϊκό κατεστημένο της Αθήνας. Ετσι ο Σκαρίμπας βρήκε μια δικαίωση μετά από χρόνια, όχι επειδή τον μελοποίησα εγώ, αλλά επειδή βγήκαν τα ποιήματά του ξανά, έγινε μια συζήτηση γύρω απ' αυτόν. Είναι αγαπημένος ποιητής και τον ξέρουμε όχι από το ποιητικό έργο του κυρίως, αλλά από ένα ιστορικό του έργο που και αυτό δεν ήταν από τα κύρια έργα του. Ο Σκαρίμπας ήταν κυρίως λογοτέχνης και μετά ποιητής και ιστορικός και μετά Καραγκιοζοπαίκτης και μετά θεατρικός συγγραφέας... Ο Σκαρίμπας αν και αγαπήθηκε από τον κόσμο, με έναν τρόπο περίεργο αποσιωπήθηκε από τους ειδικούς και τους κριτικούς και οι λόγοι είναι προφανείς. Εχουν να κάνουν με την ιδεολογία του αλλά και με τη γενικότερη στάση του στα ζητήματα της ζωής και της αντιμετώπισης ενός κατεστημένου».

- Οχι μόνο αποσιωπήθηκε, αντιμετωπίστηκε και ως "γραφικός".
«Ναι και βόλευε κάποιους να κατατάξουν το Σκαρίμπα στη σφαίρα της γραφικότητας, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Το γεγονός ότι είχε και τέτοιες πλευρές στη ζωή του που θα μπορούσε κάποιος να τις χαρακτηρίσει γραφικές, δεν σημαίνει ότι η συνολική στάση του Σκαρίμπα ήταν τέτοια».

- Επίσης αν τους βόλευε, θα τον είχαν εντάξει σε ένα "γοητευτικό life style";
«Ακριβώς, ακίνδυνο κιόλας. Κι ό,τι θέλουμε να το εξορκίσουμε κιόλας στην Ελλάδα κάπως έτσι το κάνουμε. Αρχισε μάλιστα να ξαναέχει ισχύ από την εποχή της Σημιτικής ευδαιμονίας, τότε που οποιοσδήποτε ήταν κόντρα στη λογική του χρηματιστηρίου, του βολέματος, της προσωπικής και μόνο ανέλιξης, της μη συμμετοχής σε οτιδήποτε "κοινωνικό", έπαιρνε αμέσως τη στάμπα του γραφικού. Με τη βοήθεια μάλιστα, όχι μόνο κάποιων ΜΜΕ αλλά και κάποιων διανοουμένων, που αν ο Σκαρίμπας ζούσε θα τους έκανε το λιγότερο μήνυση. Τη μεγαλύτερη ζημιά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν την έκανε το επίσημο life style το οποίο μάλιστα έχει άποψη και αντιπαλεύεται ως αντίποδας μιας άλλης αισθητικής. Το πιο επικίνδυνο που βοήθησε το life style να παγιωθεί ως αντίληψη και τρόπος ζωής, ήταν ακριβώς η στάση κάποιων διανοουμένων οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν τον τίτλο του σφουγγοκωλάριου της εξουσίας και έπαιξαν έναν ρόλο πολύ ύποπτο. Αλήθεια πού είναι κρυμμένοι τώρα όλοι αυτοί; Γιατί δεν έρχονται να μας μιλήσουν;».

- Οι υπόλοιποι επίσης πού είμαστε;
«Δεν ξέρω αν είμαστε συνολικά κρυμμένοι. Ξέρετε, υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις στις οποίες "παγιδεύομαι" και απαντώ. Θα ήθελα λοιπόν να μην απαντήσω σε μια ερώτηση που δεν με αφορά. Δεν κρύφτηκα ποτέ, δεν έκρυψα ποτέ ούτε την αριστερή μου ιδεολογία, ούτε τις προθέσεις μου. Είμαι πάντα ανοιχτός για επιθέσεις κάθε είδους. Αυτοί που κρύβονται πάντως, ας φανερωθούν κι ας έχουν να πουν κάτι να τους ακούσουμε».

- Με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να αντιδράσουμε οι πολίτες;
«Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός αυτής της εποχής είναι ο εφησυχασμός και όλοι το έχουν αντιληφθεί πια ότι η λογική πως κάπου μπορώ να τη βολέψω προσωπικά αρχίζει και υποχωρεί. Βλέπουμε πλέον καθαρά όσοι θέλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε, ότι η λύση δεν μπορεί να είναι ατομική. Η λαίλαπα δεν θα μας αφήσει εμάς για να πιάσει τον διπλανό μας και έτσι θα εξαναγκαστούμε φαντάζομαι, ακόμη κι όσοι δεν θέλαμε μέχρι σήμερα, να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα πάλι μέσα από μια λογική της κοινωνίας, της κοινότητας και σε τελευταία ανάλυση μέσα από μια λογική ανατροπής. Εάν αυτό δεν συμβεί θα είμαστε όλοι άξιοι της τύχης μας γιατί απ' ό,τι φαίνεται το βαρέλι τελικά δεν έχει πάτο, εκτός κι αν τον βάλουμε εμείς. Αν επιτρέψουμε να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας τότε θα υπάρχουν μόνο χειρότερες μέρες».

- Κάπου διάβασα ότι αυτή η χώρα έχει μεγάλους καλλιτέχνες αλλά μικρούς πολιτικούς. Γιατί άραγε;

«Ισχύει και δεν ισχύει. Ισχύει από την άποψη ότι κάθε χώρα έχει καλλιτέχνες και κάθε χώρα έχει και πολιτικούς που της αξίζουν. Θα πρόσθετα λοιπόν σ' αυτή την παρατήρηση ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν υπάρχει μια ιδιωτεία του κόσμου. Οταν όμως αποφασίσει ότι πρέπει να κινητοποιηθεί και να αναδείξει στις πολιτικές θέσεις άλλους πιο ικανούς και ίσους με το μπόι του, αυτό θα γίνει. Αν δεν το αποφασίσει τότε θα έχουμε πολιτικούς μικρότερους των περιστάσεων».

- Ερχεστε στην Καλαμάτα προσκεκλημένος μιας ερασιτεχνικής ομάδας. Συμπαθείτε τους ερασιτέχνες;
«Κατ' αρχάς η Καλαμάτα μού είναι μια πολύ γνωστή πόλη και καλλιτεχνικά και προσωπικά. Να πούμε το κοινότοπο; Ο εραστής της τέχνης. Δεν αθωώνονται βέβαια οι προθέσεις πάντα από το αποτέλεσμα γιατί πολλές φορές το αποτέλεσμα δεν είναι αισθητικά άρτιο.
Εγώ επειδή είμαι επαγγελματίας αγαπώ πάρα πολύ αυτούς που αγαπούν την τέχνη αλλά πιστεύω ότι ο ερασιτεχνισμός από μόνος του δεν είναι ικανός και έχει ανάγκη από πιο ειδικούς ανθρώπους. Για παράδειγμα ωραίοι είναι οι ερασιτέχνες αστρονόμοι που έχουν και τα τηλεσκόπιά τους και παρατηρούν το σύμπαν, αλλά δεν ξέρω αν μπορούν να κάνουν πρόβλεψη καιρού.
Το ίδιο συμβαίνει και με την τέχνη που είναι πολύ ωραίο να ασχολούνται κάποιοι άνθρωποι με τη μουσική και το θέατρο, αλλά από ένα σημείο και πέρα για να έχουμε ένα άρτιο αποτέλεσμα απαιτείται και η γνώση.
Φυσικά είναι σημαντικό να υπάρχουν οι ερασιτεχνικές ομάδες γιατί μέσα απ' αυτές αναπτύσσεται η αγάπη για το είδος. Για το θέατρο, για τη μουσική, για το χορό. Ο ερασιτεχνισμός είναι το εφαλτήριο για μια γνωριμία με το αντικείμενο αλλά δεν μπορεί να παράξει (στις περισσότερες των περιπτώσεων τουλάχιστον) άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα».

- Καλλιτεχνικά τι κάνετε αυτή την εποχή;

«Αρκετά πράγματα. Και "καθαρή" μουσική γράφω αυτό το διάστημα και έναν κύκλο τραγουδιών παιδικών(;) σε στίχους της ανατρεπτικής Μαριανίνας Κριεζή με την οποία πάμε να σκαρώσουμε κάτι παρόμοιο με τη "Λιλιπούπολη". Προσκρούουμε βέβαια στις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα και στη δισκογραφία και στην ύπαρξη χώρων. Για να ανεβάσεις ένα έργο στην Ελλάδα  (και το αναφέρω γιατί έχω κατηγορηθεί γι' αυτό) δεν μπορείς να απευθυνθείς παρά στη Λυρική, στο Μέγαρο Μουσικής και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Δηλαδή αν είναι κάποιος συμφωνιστής αν δεν απευθυνθεί σ' αυτούς τους τρεις δεν μπορεί να ανεβάσει έργο του. Μου λένε πολλοί τι δουλειά έχω εγώ στο Μέγαρο. Ας φτιάξει ο λαός ένα Μέγαρο λοιπόν για να πηγαίνω εκεί, γιατί αλλιώς δεν θα πρέπει να γράφω μουσική για μεγάλες ορχήστρες, αλλά μόνο τραγούδια».


NEWSLETTER