Τα θέματά της... ακανθώδη και όλα τα φιλμ της διακατέχονται από βαθύ κοινωνικό προβληματισμό. Εκτός αυτού, όπως όλα δείχνουν, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει και για το επόμενο μεγάλο βήμα της, που θα είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, η οποία θα γυριστεί στη Μάνη.

- Με ποια αφορμή βρέθηκες και αυτό το καλοκαίρι στη Μάνη και ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου για τον χειμώνα;

Τα δύο τελευταία καλοκαίρια είχα την τύχη να βρίσκομαι στη Δυτική Μάνη, δουλεύοντας πάνω σε δημιουργικές ιδέες με υπέροχους ανθρώπους γύρω μου! Φέτος η χαρά ήταν ακόμα μεγαλύτερη, καθώς κάναμε τα γυρίσματα τη νέα μικρού μήκους ταινίας μου «Συνείδηση», σε παραγωγή του Πολιτιστικού Σωματείου για την Τέχνη & Φύση «Ναρτούρα». Η ιδέα ξεκίνησε έναν χρόνο πριν, όπου παρουσιάστηκε ως performance στο 1ο Φεστιβάλ Κάστρου Λεύκτρου (Beaufort). Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, τροποποίησα την ιδέα και κατέληξα σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό σενάριο που συνδυάζει τη μυθοπλασία, με το video art και τον χορό. Η πρωταγωνίστρια της performance, αλλά και της επερχόμενης ταινίας μικρού μήκους είναι η Χριστίνα Τζιάλλα. Μια εξαιρετική ηθοποιός, αλλά και πολύ δυναμική συνεργάτης μου εδώ και χρόνια. Την ομάδα αποτέλεσαν: η χορογράφος Σοφία Παγώνη, η διευθύντρια φωτογραφίας Ευγενία Κουσμίνα και η Λουκία Νταμάνη, ο 3D designer Νίκος Ραδαίος, ο τεχνικός διευθυντής Παναγιώτης Δρακουλάκος, ο ηχολήπτης Πάνος Κουραμπάς, script Arsen Kanaci και ο συνθέτης Γιώργος Δεδούσης. Η βοήθεια, αλλά και η θετική στάση της Βασιλικής Κατέρη (προέδρου “Ναρτούρα”) που ανέλαβε τη διεύθυνση παραγωγής, δημιούργησε τις ιδανικές συνθήκες για την ολοκλήρωση των γυρισμάτων! Μετά από τα γυρίσματα είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ σε κάποια χωριά της Δυτικής Μάνης, με σκοπό την ανεύρεση χώρων για την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία. Το μυστηριακό τοπίο της Μάνης είναι η ιδανική εικόνα για να πλαισιώσει το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Ο χειμώνας λοιπόν, όπως φαίνεται, θα με βρει να ολοκληρώνω τη μικρού μήκους «Συνείδηση» και συνεχίζω με την προετοιμασία της μεγάλου μήκους ταινίας μου.

- Ξεκίνησες με σπουδές πάνω στο θέατρο. Πώς έγινε το πέρασμα στον κόσμο του κινηματογράφου;

Ηταν πραγματικά πολύ σημαντικές για τη σχέση μου με τον κινηματογράφο οι σπουδές μου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου. Είχα την ευκαιρία να διαβάσω, αλλά κυρίως να ενεργοποιηθώ πάνω σε όλες τις δημιουργικές τέχνες που απαρτίζουν μια θεατρική παράσταση. Στην πράξη λοιπόν, ήρθα σε μια πρώτη επαφή με όλα τα εργαλεία που χρησιμοποιώ και τώρα στον κινηματογράφο. Οταν έκανα την πρώτη μου μικρού μήκους, στο πλαίσιο της σχολής, ήρθα αντιμέτωπη με το τεχνικό μέρος του κινηματογράφου, το οποίο και έμαθα έως ένα σημείο μόνη μου. Η μία μικρού μήκους έφερε την άλλη, εξαιτίας του νεανικού ενθουσιασμού που μου έλεγε ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα! Και έτσι συνέβαινε! Εχοντας κάνει λοιπόν τις πρώτες μου 4 μικρού μήκους ταινίες, με δέχτηκαν στο μεταπτυχιακό της Σχολής Καλών Τεχνών «Ψηφιακές μορφές τέχνης», όπου προχώρησα σε ένα πιο επαγγελματικό και οργανωμένο τρόπο δουλειάς.

- Ποιο είναι αυτό το “κλικ” που κάνει έναν καλλιτέχνη να αποφασίσει ότι η θέση του είναι πίσω από την κάμερα και όχι μπροστά;

Το μεγάλο κλικ είναι να έχεις ανάγκη να δεις να ζωντανεύει αυτό που έχεις στο μυαλό σου! Να είναι ο κύριος σκοπός της ζωής σου! Και ενώ ξέρεις από την αρχή ότι ο δρόμος για να το καταφέρεις είναι πολύ δύσκολος, εσύ να συνεχίζεις με τον ίδιο ενθουσιασμό! Κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα νιώθω, όταν όλα όσα σκέφτηκα λειτουργούν στο γύρισμα!

- Παρότι είσαι νέα σε ηλικία έχεις καταφέρει να κερδίσεις βραβείο για ένα από τα έργα σου. Τι σηματοδοτεί αυτό το βραβείο για σένα και τα επόμενα βήματά σου;

Δεν θεωρώ πως είμαι τόσο νέα στον χώρο! Θα μπορούσα να έχω κάνει ήδη μια μεγάλου μήκους. Ομως στην Ελλάδα η παραγωγή μιας ταινίας μεγάλου μήκους είναι μια ιδιαίτερα σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία. Ενα βραβείο σίγουρα είναι μια δικαίωση, τόσο για μένα όσο και για τους συνεργάτες μου που με εμπιστεύτηκαν, όμως… δεν είναι αυτοσκοπός! Μια ταινία γίνεται με σκοπό να επικοινωνήσει με κάποιο κοινό. Αυτή η επικοινωνία δεν πρέπει να περιορίζεται σε ένα τίτλο. Είναι σημαντικό να βραβεύεται κάποιος για τη δουλειά του, αλλά μόνο η αγάπη του για αυτή θα τον πάει στο επόμενο βήμα!

- Τα θέματα τα οποία έχεις επιλέξει για τα φιλμ σου είναι όλα θέματα κοινωνικά και ιστορικά, ιδιαίτερα δύσβατα και απαιτητικά. Πώς καταλήγεις στο καθένα από αυτά;

Συνήθως όλα ξεκινάνε από μία εικόνα και μετά αρχίζει η ανάλυση της. Οι συνειρμοί ξεδιπλώνονται μόνοι τους και μιλάνε όταν θέλουν! Κι αυτή είναι η στιγμή της μεγάλης αναλαμπής! Εχεις πια την πρώτη μικρή σου ιστορία και όσο ασχολείσαι μαζί της, αυτή μεγαλώνει και ζωντανεύει! Τα θέματα λοιπόν έρχονται μόνα τους μπροστά μου και μετά εγώ τα επιλέγω. Δε βλέπω τόσο τα αποτελέσματα, όσο τα κίνητρα. Το γεγονός αυτό με οδηγεί ώστε οι χαρακτήρες μου να είναι αρκετά σκοτεινοί και περίπλοκοι. Οταν θα βρουν το δρόμο τους, θα έχω λύσει κι εγώ κάτι μέσα μου.

Τα περισσότερα σενάρια από τις ταινίες μου τα έχω γράψει η ίδια. Αυτό, γιατί θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο να προχωρήσεις μια ιστορία μαζί με κάποιον άλλο και να βλέπετε τα πράγματα ακριβώς από την ίδια οπτική, σε όλα τα επίπεδα. Το σενάριο που έγραψα με τον Φάνη Φώτο και τα σενάρια που έγραψα και γράφω με τον Δημήτρη Καβάκο, είναι γιατί βρεθήκαμε το διάστημα εκείνο να έχουμε κοινή αντίληψη για τον κόσμο και θέλαμε να μιλήσουμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα.

- Που μπορεί κανείς να δει τις ταινίες σου; Υπάρχει ένα κοινό στην Ελλάδα στις ταινίες μικρού μήκους, εννοώντας ότι δεν παίζονται στο σινεμά.

Ο διαδικτυακός χώρος έχει ανοίξει το δρόμο για τις μικρού μήκους. Είναι αρκετά εύκολο να αφιερώσει κάποιος λίγο από τον χρόνο του για να παρακολουθήσει μια ολιγόλεπτη ταινία, αλλά νομίζω ότι δεν είναι ποτέ η πρώτη σκέψη του Ελληνα θεατή. Οι περισσότερες ταινίες μου είναι ήδη ανεβασμένες στο YouTube. Οταν όμως βλέπω μια ταινία μου σε υπολογιστή, σε σχέση με όταν την παρακολουθώ στη μεγάλη οθόνη, είναι τελείως διαφορετική. Ολοι οι σκηνοθέτες δημιουργούμε ταινίες για τη μεγάλη οθόνη. Είναι κρίμα λοιπόν οι ταινίες μας να μην μπορούν να έρθουν σε επαφή με το κοινό τους στις σωστές συνθήκες προβολής τους! Θέλω να πιστεύω ότι το παλιό σύστημα, δηλαδή να προβάλλονται μικρού μήκους ταινίες πριν από τις μεγάλου μήκους, θα επανέλθει. Τότε, οι μικρού μήκους θα αποκτήσουν ξανά φωνή στον χώρο αυτό, για τον οποίο δημιουργήθηκαν.

Η Ακριβή Κόλλια έχει τιμηθεί με το “Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας” στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου «ПЕРЕРЫВ НА ВОЙНУ», της Αγίας Πετρούπολης για το φιλμ της
“Πολιορκία”.