Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι φιλόλογοι Σταυρούλα Βερράρου και Θάλεια Νικολαΐδου. Ποιήματα θα διαβάσει η Ελενα Χριστοπούλου. Την εκδήλωση θα συντονίσει η φιλόλογος και μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Φιλολόγων Μεσσηνίας, Χαρά Νικολακοπούλου. Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ροδάκινο, ένα χωριό στο νότιο Ρέθυμνο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Διδάσκει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Εχει συνεργαστεί με τοπικές εφημερίδες της Κρήτης, με την Εφημερίδα των Συντακτών, την Ελευθεροτυπία και διάφορες ηλεκτρονικές σελίδες. Σήμερα κείμενά του δημοσιεύονται στις σελίδες Σχέδιο Β΄, Ίσκρα και στον τοπικό Τύπο της Μεσσηνίας. Ο συγγραφέας μίλησε στην “Ε” μεταξύ άλλων για το νέο του βιβλίο, για τα μηνύματα που περνάει αυτό στο κοινό, αλλά και για τα παιδικά του χρόνια στην Κρήτη.

-Την Παρασκευή θα παρουσιάσετε στην Καλαμάτα τη “Βισταλόγκα”. Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας.

Η “Βισταλόγκα” είναι η δεύτερη ποιητική μου συλλογή μετά την “Απαρση” που κυκλοφόρησε πέρυσι. Περιλαμβάνει ποιήματα γραμμένα τα τελευταία τρία - τέσσερα χρόνια. Ολα είναι σε ελεύθερο στίχο, χωρίς δηλαδή μέτρο και ομοιοκαταληξία. Είναι επίσης, άτιτλα με εξαίρεση το πρώτο και το τελευταίο, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Δε μου αρέσει να καθοδηγώ τον αναγνώστη για το περιεχόμενο του κάθε ποιήματος. Οι τίτλοι κατευθύνουν. Θέλω ο ίδιος να βρει δικά του στοιχεία μέσα στα ποιήματα, να νιώσει συγκίνηση, αν τον αγγίξει κάτι, και αυτό να είναι γνήσιο, αληθινό και όχι κατευθυνόμενο. Είναι ένα βιβλίο που αγαπώ ξεχωριστά.

-Ποια μηνύματα θα θέλατε να περάσετε στον αναγνώστη με το βιβλίο σας;

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο εκπέμπει πολλαπλά μηνύματα. Εχει αναφορές στον έρωτα και στην ακύρωσή του, σε κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, στο προσφυγικό, στην καθημαγμένη χώρα, στην απουσία της ταυτότητας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, η οποία βρίσκεται σε σύγχυση και κρίση. Η κρίση είναι πρωτίστως, κρίση πολιτισμού, ισχυρίζομαι. Επικαλούμαστε την αρχαιότητα για να κρύψουμε τη σημερινή μας γύμνια και απαιδευσιά, το μίζερο παρόν. Αρνούμαστε το Βυζάντιο χωρίς να ξέρουμε γιατί. Δηλώνουμε Ευρωπαίοι και έχουμε κόμπλεξ για τον άλλο μισό εαυτό μας που πατάει στην Ανατολή. Ο Ομηρος, η Ναυσικά, οι βυζαντινοί ψάλτες, ο Κόδρος και ο παγκόσμιος Τσε ας γίνουν οι οδηγοί μας.

-Η “Βισταλόγκα” συγκαταλέγεται στο λεξιλόγιο των ναυτικών. Πώς καταλήξατε σε αυτόν τον τίτλο;

Και στην πρώτη συλλογή είχα για τίτλο ναυτικό όρο. Το πιθανότερο και στην επόμενη. Θέλω να δημιουργήσω μια τριλογία ποιητική με ναυτικούς όρους τα μέρη της οποίας να έχουν μια συνέχεια. Απαρση είναι το ξεκίνημα, ο απόπλους. Βισταλόγκα σημαίνει στην κυριολεξία το αλιευτικό γυαλί που χρησιμοποιούν ακόμα και σήμερα οι ναυτικοί για να δουν τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Με δυο λόγια η βισταλόγκα μεγαλώνει και μεγεθύνει, μας βοηθά να ανακαλύψουμε το αληθινό, το καλά κρυμμένο, το πολύτιμο που υπάρχει μέσα μας, γύρω μας, παντού, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Γιατί εκεί βρίσκεται η δύναμη στην ισορροπία ατομικού και συλλογικού.

-Οταν ήσασταν παιδί ποιο βιβλίο είχατε αγαπήσει πολύ και ποιον συγγραφέα;

Οταν ήμουν παιδί δεν ήταν καθόλου εύκολη η πρόσβαση σε βιβλία. Στο Ροδάκινο, ένα απομονωμένο χωριό της νότιας Κρήτης, όπου ακόμη και η προσέγγιση με αυτοκίνητο ήταν μια οδύσσεια, ειδικά τον χειμώνα, μεγάλωναν παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Τα πρώτα μου διαβάσματα ήταν τα βιβλία του Δημοτικού. Οι ήρωες των πρώτων παιδικών μου χρόνων ήταν ο Σεραφίνο, ο Ποπάυ, ο Τιραμόλα, ο μικρός Σερίφης, ο Πεπίτο Γκονζάλες, η Ντιάνα και ο καλός Ινδιάνος Τσιπιρίπο, ό, τι δηλαδή μου αγόραζε ο πατέρας μου, όταν πήγαινε στο Ρέθυμνο, από τα περίπτερα. Δεν ήξερε και δε σκέφτηκε ποτέ να μου αγοράσει λογοτεχνία. Αργότερα διάβασα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και γοητεύτηκα. Επίσης είχα πολλά ακούσματα με ιστορίες από τη γερμανική κατοχή οι οποίες με σημάδεψαν. Τη γιαγιά μου την εκτέλεσαν σε αντίποινα οι Γερμανοί. Το χωριό μου είναι ένα από τα μαρτυρικά χωριά. Οι άνθρωποι τα βράδια στις βεγγέρες αφηγούνταν, ορισμένοι με πολύ γλαφυρό τρόπο, τραγικές ιστορίες και άλλες γεμάτες ηρωισμό. Αυτοί ήταν οι δικοί μου πρωταγωνιστές, αυτά ήταν τα δικά μου παραμύθια. Ετσι μεγάλωσα.

-Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει ένας γονιός για να αγαπήσει το παιδί του τα βιβλία;

Πολύ δύσκολη ερώτηση. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις. Μάλλον δεν είμαι ο καταλληλότερος για να απαντήσω. Θα σας αναφέρω απλώς μερικές σκέψεις μου. Τα περισσότερα παιδιά και ειδικά τα δικά μας είναι κολλημένα σε έναν υπολογιστή ή σε ένα κινητό, παίζουν συνεχώς κακής ποιότητας και συχνά επικίνδυνα παιχνίδια και δεν αγαπούν καθόλου το βιβλίο. Ενας γονιός θα έπρεπε να διαβάζει παραμύθια στο παιδί του, πολλά παραμύθια όσο είναι μικρό, να το πηγαίνει θέατρο, να του αγοράζει βιβλία και σιγά – σιγά να το βάλει σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Να αφιερώνει ώρες για να διαβάζουν μαζί λογοτεχνία. Είναι εγκληματικό να βλέπω παιδιά του Δημοτικού να κυκλοφορούν με κινητά, πολλές φορές πανάκριβα, να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο χωρίς κανένα όριο, για να μη ζαλίζουν και κουράζουν τους γονείς. Η ανεξέλεγκτη χρήση των κινητών και του υπολογιστή σκοτώνουν τα βιβλία. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

-Εχετε ήδη κάποιο επόμενο βιβλίο στο μυαλό σας;

Ναι, ασφαλώς. Προτού τελειώσει ένα βιβλίο αρχίζει το επόμενο. Θα ήθελα να ολοκληρώσω την ποιητική τριλογία που σας ανέφερα πριν και επιπλέον να γράψω πεζό λόγο, ίσως κάποια νουβέλα ή μια συλλογή διηγημάτων. Πρώτη προϋπόθεση είναι να είμαστε καλά και δεύτερη να βρεθεί χρόνος. Γιατί όταν είσαι εργαζόμενος και πατέρας και θέλεις να γράψεις, το μεγάλο ζητούμενο είναι ο χρόνος.