Η νεαρή ηθοποιός Χριστίνα Τζιάλλα, αν και είναι στην αρχή της καριέρας της έχει καταλήξει πως "δεν κάνει ο πλούτος την τέχνη να ανθήσει" και πιστεύει πως μόνο "όποιος τολμά αυτό το καιρό -και πάντα-, και δεν ταυτίζει την οικονομία με την τέχνη είναι πρωτοπόρος"
Μας μίλησε για την απόφασή της να ακολουθήσει θεατρικές σπουδές πολύ πριν αποφοιτήσει από το Λύκειο Παραλίας στην Καλαμάτα και για την μερική επιστροφή της στην πόλη, ως διδάσκουσα θέατρο στο Δημόσιο ΙΕΚ, για τις πρωτοποριακές δουλειές που έχει κάνει μέχρι σήμερα, αλλά και για την αναποφασιστικότητά της αν θα μείνει στο θέατρο ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης.
- Οι θεατρικές σπουδές ήταν επιλογή ή τυχαία εισαγωγή σε μια πανεπιστημιακή σχολή;
"Ήταν επιλογή... ωραία και καθόλου τυχαία! Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, αφού ακόμη θυμάμαι ξεκάθαρα, τη μέρα εκείνη στη δευτέρα δημοτικού που απαίτησα από τους συμμαθητές μου να «σκάσουν» για να δούνε ζωντανά να διαδραματίζεται μπροστά τους μια θαυμάσια ιστορία από το Ανθολόγιο, την ιστορία Αρνιτσι-Μπίτσι. Η έδρα του δασκάλου ήταν τοποθετημένη σε μια μικρή σκηνούλα η οποία ξεκάθαρα μου έδειχνε πως εκεί πάνω... ένας άνθρωπος έπαιζε ένα ρόλο...του δασκάλου. Μια μαγική σκηνή που σε καλούσε να προσέξεις τον πρωταγωνιστή να μεταμορφώνεται, από τον αλκοολικό αντιπαθητικό γείτονα, στον υπέροχο δάσκαλό μας. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ξεκάθαρα πως θέλω να γίνω ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Δε δήλωσα ποτέ στον εαυτό μου επάγγελμα και ιδιότητα. Ένοιωθα όμως από πολύ μικρή πως έχω ανάγκη να πλάθω ιστορίες. Μου άρεσε η «σάλτσα» η πινελιά, η αλλόκοτη χαρά που προκύπτει από αλλόκοτες πράξεις που δε βλάπτουν κανένα. Όταν πλέον στο Λύκειο, για τις πανελλήνιες εξετάσεις, για να εμπνευστώ και να διαβάσω άρχισα να ντύνομαι αναλόγως του θέματος του μαθήματος...τότε κατάλαβα πως μου χρειάζονται οι θεατρικές σπουδές για να αντιληφθώ...ποιο είναι επιτέλους το πρόβλημά μου."
- Τι ήταν εκείνο που σε οδήγησε στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών;
"Κυρίως, ο πατέρας μου Αθανάσιος Ζαραβέλας. Ένα βράδυ, με απόλυτο ενθουσιασμό οραματίστηκε την πνευματική μου εξέλιξη και με συγκλόνισε τόσο αυτή του η εμπιστοσύνη που με έπεισε κι εμένα. Την οικονομική μου εξέλιξη δυστυχώς την οραματίστηκε επίσης. Και τα πέτυχε όλα ταμάμ."
- Η ενασχόληση ως βοηθός σκηνοθέτη πριν πάρεις καν πτυχίο πως προέκυψε. Ήταν μια καλή εμπειρία ή ένα μεγάλο βάρος ευθύνης;
"Το αίσθημα τις ευθύνης το είχα από τα μαθήματα ακόμα. Όταν πίστεψα πως δεν άξιζα έναν υψηλό βαθμό για παράδειγμα, ζητούσα να με κόψουν. Νομίζω πως ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης κατάλαβε ότι τραβάω τέτοια ζόρια, και αυτόν τον «κάλο» που είχα, τον μετέφρασε ως υπευθυνότητα. Βέβαια η εμπιστοσύνη του, οδήγησε σε μια υπέροχη συνεργασία και σε δύο πολύ καλές δουλειές, το έργο «Φύλλα της» του Ανδρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και το, "Ολόκληρος ο Σαίξπηρ Σε Μια Ώρα" των Άνταμ Λονγκ, Τζες Ουίνφιλντ και Ντάνιελ Σίνγκερ, σε μετάφραση- σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη."
- Συμμετέχεις και σε θέατρο δρόμου, δύσκολο είδος προφανώς. Είσαι υπέρ των "εναλλακτικών" ειδών θεάτρου;
"Συμμετείχα φέτος στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου Αθήνας στο δρώμενο ‘Κραυγές Βοήθειας’ του Πήτερ Χάντκε σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζηπαπά. Δύσκολο ναι. Πρώτα απ'όλα δε μπορείς να απαιτήσεις τη προσοχή και το σεβασμό του κοινού, πρέπει να τη κερδίσεις. Ο κόσμος που παρακολουθεί ένα θέατρο δρόμου μπορεί να τρώει, να μιλάει στο κινητό, μπορεί να τσακώνεται δίπλα σου, να κάνει καμάκι. Εσύ πρέπει να καταφέρεις να τραβήξεις τη προσοχή και φυσικά... να μη σου αποσπάσουν τη προσοχή, πράγμα πολύ εύκολο να συμβεί. Και αν βάλουμε και τον παράγοντα τύχη... αν την ώρα που λες ένα μονόλογο και με πάθος καταγγέλλεις τον πόλεμο, τη βία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, τη στιγμή εκείνη ένα σκυλί σε ερωτευτεί προσπαθώντας να σου κάνει «γλυκό έρωτα» κι ενώ όλοι γελάνε γύρο σου εσύ τι κάνεις; Εντάσεις το σκυλί μέσα στο ρόλο; Οτιδήποτε περνά από το χέρι σου ώστε να μη γελοιοποιηθεί το έργο. Όχι, όχι δε το έπαθα εγώ, μια φίλη μου το έπαθε...
Στο παρελθόν είχα παίξει στη παντομιμική performance "Ωρα Θανάτου" του Κωνσταντίνου Γιασσάκη όταν ήμασταν ακόμα φοιτητές. Το θετικό ήταν πως η παράσταση παιζόταν μεν στον δρόμο σε σκηνή όμως που ήταν στημένη"
- Τώρα διδάσκεις θέατρο στο Δημόσιο ΙΕΚ. Πως είναι να βρίσκεσαι από την πλευρά του διδάσκοντος;
"Υπέροχο! Αν και αυτός ήταν ένας από τους ρόλους που δε μπόρεσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου. Ίσως ακόμη να μη χόρτασα τη πλευρά εκείνη του φοιτητή. Η διδασκαλία είναι εξίσου δημιουργική και απαιτεί σκηνοθεσία και υποκριτική ώστε να μαγέψεις το κοινό σου. Σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου έχω επιλέξει μέχρι στιγμής την αφομοίωση, και με τα παιδιά όπως και με τους συνάδελφους μου που έχουμε πολύ καλή σχέση. Ο ένας μαθαίνει τον άλλο."
- Πιστεύεις ότι λόγω κρίσης θα αναδειχθούν περισσότερο οι "εναλλακτικές", οι πρωτοποριακές παραστάσεις;
"Η τέχνη δεν απευθύνεται στην ύλη, ακόμη και αν μετατρέπεται σε ύλη. Απευθύνεται στη ψυχή, στους ανθρώπους, στην ύπαρξη. Χρειάζεται «ζωντανούς» εντός κι εκτός εισαγωγικών καλλιτέχνες και «ζωντανούς» εντός κι εκτός εισαγωγικών θεατές. Δεν έχει το που, το πότε και το πως αλλά το να υπάρχει εκείνος, ο «ποιος». Δε κάνει ο πλούτος την τέχνη να ανθήσει, ούτε η σκεπή ενός θεάτρου ούτε ένας πολυέλεος... σιγά τα αυγά και έλεος! Ο, τι αντιτίθεται στη καθήλωση είναι πρωτοποριακό. Όποιος τολμά αυτό το καιρό -και πάντα-, και δεν ταυτίζει την οικονομία με την τέχνη είναι πρωτοπόρος."
-Έχεις στόχο να συνεχίσεις ως ηθοποιός ή με σπουδές σκηνοθεσίας;
"Μη μου ζητάτε να διαλέξω σύζυγο! Αν σαν τη Περσεφόνη ζω τέσσερις μήνες στον Κάτω κόσμο και οκτώ μήνες στον Πάνω δε θα αποκτήσω μήπως περισσότερες εμπειρίες; Η τραγική παραβολή του «Δόκτορα Φάουστους» ίσως με προειδοποιεί να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα και όχι σε πολλά. Αλλά δε χρειάζομαι καμία συμφωνία με τον διάβολο. Έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου να γίνω ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος και θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο."
