Από μικρό παιδί ήθελε να γίνει ηθοποιός και απέδειξε ότι ο επιμένων... κάτι ξέρει! Η Ολίβια Λαπατά μεγάλωσε στη Αθήνα, αλλά η σχέση της με τη Μεσσηνία είναι διαρκής αφού οι γονείς της έγιναν από επιλογή Μανιάτες, οπότε διαμένουν και δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στη Στούπα.
Η Ολίβια μας μίλησε για το θέατρο που αποτελεί την μεγάλη της αγάπη, για την πρωτοπόρα παιδική (και όχι μόνο) παράσταση που συμμετέχει και για την πεποίθησή της ότι η τέχνη σε βοηθά να αγωνίζεσαι για τα ιδανικά και τους στόχους σου.
- Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
«Η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός άρχισε να γεννιέται σε ηλικία 4 με 5 χρονών περίπου. Είχα επηρεαστεί από τα παραμύθια που μου διάβαζαν, τις ιστορίες που έπλαθαν οι γιαγιάδες μου και τις βιντεοκασέτες που έβλεπα τότε. Αντέγραφα τους ήρωες, μάθαινα τις ατάκες τους απέξω (μιας και τα είχα δει και διαβάσει χιλιάδες φορές) και το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας έπαιζα μπροστά στο καθρέφτη και σε όσους ήταν διαθέσιμοι γύρω μου και φυσικά στο σχολείο. Μεταμφιεζόμουν με τα ρούχα της μαμάς μου και χρησιμοποιούσα τα καλλυντικά της, επίσης χόρευα και τραγουδούσα μέχρι που γινόμουν εκνευριστική. Κατά καιρούς έλεγαν στους γονείς μου γνωστοί και φίλοι να με γράψουν στο χορό, ή κάπου που να μπορώ να διοχετεύσω την ενέργεια που είχα. Στην συνέχεια έκανα παραδοσιακούς χορούς και παραδοσιακό τραγούδι, έπαιξα σε μια παιδική παράσταση σε ηλικία 13 χρονών σε θεατρική ομάδα της Καλαμάτας και σιγά σιγά κόλλησα το μικρόβιο της υποκριτικής, της τέχνης του θεάτρου. Ακόμα και σήμερα συμμαθητές μου από το δημοτικό θυμούνται αυτήν την επιθυμία που εξέφραζα, να γίνω ηθοποιός».
- Με δεδομένο ότι πήγες στη σχολή μερικά χρόνια μετά την αποφοίτηση από το σχολείο, αντιμετώπισες δυσκολίες;
«Επειδή το σχολείο δεν μου άρεσε πότε και αγαπούσα επιλεκτικά ελάχιστα μαθήματα, το σταμάτησα στο γυμνάσιο και συνέχισα το λύκειο μετά από 6 χρόνια μόνο και μόνο για να πάρω το απολυτήριο και να μπορέσω να δώσω εξετάσεις στην δραματική σχολή. Τελείωσα το νυχτερινό λύκειο στο Μοσχάτο και αμέσως μετά έδωσα εξετάσεις στην δραματική σχολή Βεάκη και στο υπουργείο Πολιτισμού, όπου τα κατάφερα με επιτυχία. Δεν μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα. Ηλικιακά τουλάχιστον όχι, είχαμε ακροατές που συμμετείχαν σε κάποιες ώρες υποκριτικής μέχρι και 60 χρόνων. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που αγαπάς αρκεί να έχεις θέληση. Στα θεωρητικά μαθήματα υπήρχε η δυσκολία της μνήμης, καθώς τα παιδιά που είχαν τελειώσει μόλις το σχολείο τα είχαν όλα πιο πρόσφατα στο μυαλό τους κι έπρεπε απλώς να διαβάσω περισσότερο από κάποιους άλλους».
- Για σένα ο ιδανικός χώρος είναι το θέατρο, το σινεμά, η τηλεόραση; Αν είχες την ευκαιρία της επιλογής τι θα διάλεγες και γιατί;
«Tο θέατρο είναι αμεσότητα δεν έχεις το περιθώριο να κάνεις λάθος, η επαφή με το κοινό την δεδομένη στιγμή, η ένταση και οι αισθήσεις που είναι στον υπερθετικό βαθμό είναι κάτι το μαγικό. Οι εκφράσεις πρέπει να είναι μεγαλύτερες για να φαίνονται στο θεατή έντονες, και όλο αυτό που ζεις και νιώθεις επάνω στην σκηνή είναι μεγάλο. Η τέχνη του κινηματογράφου είναι επίσης κάτι ξεχωριστό. Μαγεύεσαι από το αποτέλεσμα και βλέπεις την δουλειά σου ολοκληρωμένη, δεν έχει όμως την αμεσότητα του θεάτρου. Η τηλεόραση επίσης. Είναι πολύ δύσκολο να πω αν θα έκανα το ένα και όχι το άλλο και πολύ νωρίς για να απορρίψω. Θα ήθελα να γνωρίσω και να ανακαλύψω όλες τις μορφές υποκριτικής για να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη. Βέβαια στο θέατρο έχω μια αδυναμία».
- Εχεις ονειρευτεί ποτέ να παίξεις έναν συγκεκριμένο ρόλο ή και παραπάνω από έναν;
«Δεν έχω ονειρευτεί κάποιον συγκεκριμένο ρόλο και οι συγγραφείς που μου αρέσουν είναι πολλοί, Ελληνες και ξένοι. Θέλω να μπορώ να παίζω και να πειραματίζομαι σε οποιονδήποτε ρόλο μου ταιριάζει και αγγίζει την ψυχή μου. Ενας καθηγητής μας είχε πει κάποια στιγμή: "Θα σας ζητήσουν να κάνετε και το κοντάρι πάνω στην σκηνή στην αρχή της πορεία σας, κοιτάξτε να το κάνετε καλά"… Κι αυτό προσπαθώ».
- Ως νέα ηθοποιός έχεις ανασφάλεια για τα επαγγελματικά ειδικά σ' αυτή τη δύσκολη εποχή ή νομίζεις ότι το πάθος για τη δουλειά κερδίζει τους φόβους;
«Ενας ηθοποιός έχει πάντα ανασφάλεια για το τι θα ξημερώσει και τώρα πια ακόμα περισσότερο κι αυτό ισχύει για όλα τα επαγγέλματα στις μέρες μας. Μπορεί σήμερα να έχεις δουλειά και αύριο όχι. Αλλά σίγουρα δεν γίνεσαι ηθοποιός για να πλουτίσεις οικονομικά. Κάνεις τέχνη... και τέχνη μπορείς να κάνεις οπουδήποτε και με οτιδήποτε. Το πάθος για την τέχνη σαφώς βοηθάει στο να μην εγκαταλείψεις τους στόχους σου, τα όνειρά σου και να βρεις τρόπους να εκφραστείς και να περάσεις τα μηνύματα που θες στον κόσμο. Ο φόβος υπάρχει πάντα, αρκεί να μην σε παρασύρει».
- Μίλησέ μας για την παράσταση που παίζεις τώρα.
«Ο τίτλος της παράστασης είναι "Αριστοφάνης junior". Οι "Ορνιθες" και οι "Αχαρνής" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία και διασκευή της ηθοποιού και θεατρολόγου Μαρίας Σκούπα. Η παράσταση είναι για μικρούς και μεγάλους. Η πολιτική σάτιρα του Αριστοφάνη είναι εκπληκτική και φυσικά επίκαιρη. Πρώτη φορά παίζεται ο Αριστοφάνης για μικρά παιδιά και το έργο είναι προσαρμοσμένο ανάλογα. Είμαστε 12 ηθοποιοί και 6 μουσικοί, τα τραγούδια της παράστασης είναι πρωτότυπα και ειδικά γραμμένα για το έργο από το Νίκο Χατζηελευθερίου και αποδίδονται ζωντανά στην σκηνή από τους ηθοποιούς και την ορχήστρα Guitarte Ensemble. Διατίθεται και cd με τα τραγούδια. Το σκηνικό μας είναι λιτό χωρίς περιττά στοιχειά και τα κοστούμια μας χειροποίητα από ανακυκλώσιμα υλικά. Πληροφορίες για το θέατρο και την παράσταση μπορείτε να αναζητήσετε στο www.theatrovafeio.gr/wwwpaidikotheatro.gr στο facebookvafeiolakiskaralis και στο youtube».
- Δύσκολο κοινό τα παιδιά;
«Ναι, τα παιδιά είναι δύσκολο κοινό και πρέπει να τραβήξεις την προσοχή τους η οποία αποσπάται πολύ εύκολα και κουράζονται σύντομα. Ο ηθοποιός λοιπόν οφείλει να τα κάνει να περάσουν καλά και να τα εντάξει στην παράσταση, να παίξει μαζί τους και να μην απορρίψει την όποια απορία έχουν στο ενδιάμεσο του έργου. Η παράσταση γίνεται γι' αυτά τα μικρά ανθρωπάκια και πρέπει να μείνουν ικανοποιημένα, όπως κάθε θεατής. Το έργο πάει πολύ καλά μέχρι στιγμής και τα παιδιά φεύγουν ευχαριστημένα παίρνοντας το κάθε ένα μαζί του και ένα κομμάτι από το νόημα των έργων του μεγάλου ποιητή».
- Ποια είναι η ευχή σου για τη νέα χρονιά που έρχεται;
«Εύχομαι να έχουμε όλοι μας υγεία πρώτα από όλα, γιατί τα υπόλοιπα με καλή θέληση, προσπάθεια και υπομονή διορθώνονται. Και όπως λέμε σε ένα τραγούδι της παράστασης: "Παππούλη Αριστοφάνη φανέρωσέ μου πώς τον κόσμο τούτο τον στραβό να αναποδογυρίσω, να τονε κάνω ίσιο". Καλές γιορτές!».
