- Είσαι ένας άνθρωπος με καριέρα όχι μόνο στην Ελλάδα. Τι σε έκανε να εκδηλώσεις ενδιαφέρον για το θέατρο της Καλαμάτας;
"Η σχέση μου με την Καλαμάτα ξεκίνησε το 1996 που ήμουν διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου και του Μουσικού Τομέα της τότε ΔΕΠΑΚ. Στα 7 χρόνια που εργάστηκα έκανα φίλους, οικογένεια και δέθηκα τόσο πολύ με την πόλη, που θα μπορούσα να πω ότι αισθάνομαι πια Καλαματιανός. Δούλεψα σκληρά εκείνα τα χρόνια και πιστεύω ότι κάποια πράγματα από εκείνα τα όμορφα οράματα που από τη χώρα του ονείρου πέρασαν στην πραγματικότητα, μείνανε στη μνήμη κάποιων ανθρώπων. Γι' αυτό και δεν έπαψα ποτέ να διατηρώ τη σχέση μου ζωντανή με την πνευματική ζωή της πόλης. Η επαφή μου με το ΔΗΠΕΘΕ, η οποία άρχισε με τον "Εγωιστή Γίγαντα" το 1999, συνέχισε αδιάκοπα μέχρι σήμερα αφού σε πολλά θεατρικά έργα που ανέβηκαν έγραψα τη μουσική ("Σμαράγδω", "Ρωμαίος και Ιουλιέττα" του Μποστ, "Αρχοντοχωριάτης", "Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες").
Από την άλλη είναι κοινός τόπος να πει κανείς ότι η Καλαμάτα είναι μια πόλη που έχει επενδύσει στον πολιτισμό· κάποια στιγμή λοιπόν, αυτή η επένδυση θα πρέπει να αρχίσει να αποδίδει.
Τώρα όσον αφορά την καριέρα: Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι είμαι καριερίστας. Ενας δουλευτής είμαι της μουσικής και της σχέσης της με τον λόγο. Κι ακόμη κάτι σημαντικό: Οταν στην πόλη αυτή εργάζονται προσωπικότητες του πνεύματος όπως η Βίκυ Μαραγκοπούλου, ο Διονύσης Μαλλούχος και ο Παναγιώτης Λαμπρινίδης, ποιος δεν θα ήθελε μια επίζηλη θέση που θα του έδινε την ευκαιρία να συνεργάζεται μαζί τους;".
 
- Σε απασχολεί ότι θα αναλάβεις το ΔΗΠΕΘΕΚ στην πιο δύσκολη στιγμή του; Οχι μόνο οικονομικά είναι δύσκολη η περίοδος, αλλά και ως παρουσία το θέατρο είναι "ανύπαρκτο".
"Το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας είναι ένας θεσμός που ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του δεν έπαψε να είναι παρόν. Ο Αλέκος ο Κολλιόπουλος, με πολλή προσωπική δουλειά και θυσίες, κατάφερε να παρουσιάσει τόσα όμορφα πράγματα στις πιο δυσμενείς συνθήκες.
Ναι, είναι δύσκολα τα πράγματα. Για ποιον δεν είναι άλλωστε; Ομως, χωρίς ίχνος εθνικολαγνίας, θεωρώ ότι το πνευματικό βάρος της ελληνικότητάς μας μας υποχρεώνει να σηκώσουμε τη χώρα με όποιο τρόπο μπορούμε. "Ο καθείς και τα όπλα του, είπα". Τα δικά μας όπλα είναι ο Λόγος και αυτός "ήτο εν αρχή" αλλά και εν τέλει. Ο δήμαρχος υποσχέθηκε ότι θα στηρίξει το θέατρο και ξεκίνησε να το κάνει πριν ακόμα αναλάβω, με τη σύμβαση που υπογράφεται εντός των ημερών με την Περιφέρεια και το υπουργείο".
 
- Η αναγέννηση του θεάτρου θα στηριχτεί στις ντόπιες δυνάμεις;
"Πολιτισμός ενός τόπου είναι πρώτα απ’ όλα αυτός που παράγεται "επί τόπου". Πρέπει κατά τη γνώμη μου να υπάρχει ένας πυρήνας τοπικός, πάνω στον οποίο θα στηρίζονται και οι μετακλήσεις. Π.χ. Η Εθνική Λυρική Σκηνή στηρίζεται κατά βάση στους δικούς της καλλιτέχνες και κατά περίπτωση στις μετακλήσεις. Φυσικά δεν αποκηρύσσουμε την εισαγωγή πολιτισμού, αλλά οι ντόπιες δυνάμεις είναι αυτές που πρέπει να στηρίζουν τον πολιτισμό.
Το κέντρο της ευρωπαϊκής πόλης ορίζεται από 3 κτήρια: το Δημαρχείο, τον Σιδηροδρομικό Σταθμό και το Δημοτικό Θέατρο. Αλλιώς η πόλη δεν είναι ευρωπαϊκή. Είναι λοιπόν υποχρέωσή μας να έχουμε ένα θέατρο ζωντανό που να στηρίζεται σε ίδιες δυνάμεις και να πατά γερά στον κοινωνικό ιστό της πόλης".
 
- Είναι εφικτή η ουσιαστική περιφερειοποίηση του ΔΗΠΕΘΕΚ, ώστε να γίνει το επαγγελματικό, στιβαρό θέατρο όλης της Πελοποννήσου;
"Ολες οι μεγάλες πόλεις των νομών της Πελοποννήσου διψούν για ποιοτικό θέατρο. Πολύ συχνά ακούγεται ότι η ποιότητα δεν ταυτίζεται με την εμπορικότητα. Η άποψή μου είναι ακριβώς η αντίθετη: Καθετί ποιοτικό μπορεί να γίνει εμπορικό. Αρκεί να προβληθεί σωστά και να απευθυνθεί στο κατάλληλο κοινό. Τα μεγάλα έργα πάντως, σε κάθε περίπτωση, είναι εμπορικά.  
Οφείλουμε να δουλέψουμε με τη δέουσα σοβαρότητα και επαγγελματισμό προς αυτήν κατεύθυνση".
 
- Το ρεπερτόριο πού θα κινηθεί με βάση το πρόγραμμα που εσύ έχεις καταθέσει στη διοίκηση της "Φάρις";
"Στόχοι ενός ΔΗΠΕΘΕ είναι:
α) Να επιμορφώνει. Αφενός μέσω του κλασικού θεατρικού ρεπερτορίου (αρχαίοι τραγικοί, Σαίξπηρ, Μολιέρος, Τσέχοφ, Ιψεν, Οσκαρ Ουάιλντ, Μπρεχτ, Λόρκα, Αρθουρ Μίλερ, Τένεσι Ουίλιαμς, Ξενόπουλος, Μουρσελάς, Καμπανέλης κ.ά.) και αφετέρου μέσω της οργάνωσης εθνικών επετειακών εκδηλώσεων.
β) Να ψυχαγωγεί. Κωμειδύλλιο, σύγχρονη κωμωδία: Καπετανάκης, Ψαθάς, Τσιφόρος, Σακελλάριος, μιούζικαλ, θεατρικό χάπενινγκ.  
γ) Να ανοίγει ορίζοντες. Αναζήτηση των νέων τάσεων στην σύγχρονη θεατρική απεικόνιση.
Το πρόγραμμα θα το ανακοινώσω σύντομα, αλλά με αυτή τη θεωρητική προσέγγιση".

- Ο Ξανθούλης διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕΚ θα μπορεί να συνυπάρξει με τον Ξανθούλη συνθέτη που συνεχώς ταξιδεύει εκτός Ελλάδας;
"Στην εποχή του Skype δεν υπάρχει απόσταση. Ο διευθυντής θα πρέπει να έχει όραμα, ιδέες και ένα καλό όνομα στον επαγγελματικό του χώρο, για να μπορεί να κάνει τις σωστές συνεργασίες. Ο διευθυντής δεν δουλεύει μόνο σε ένα γραφείο, αλλά και την ώρα που κοιμάται!".
 
- Είναι στοίχημα για σένα η αναγέννηση του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας;
"Εχω ένα όνειρο, "I have a dream", που είπε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: Ενα θέατρο αναγνωρίσιμο πρώτα μέσα στην πόλη, κι έπειτα στην περιφέρεια, στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Και αυτό γίνεται μόνο με "δουλειά, δουλειά και δουλειά"".