Ο ηθοποιός με καταγωγή από τη Μεσσηνία βρέθηκε από μικρός στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, έχοντας γονείς τους καταξιωμένους ηθοποιούς-σκηνοθέτες Κώστα Χαλκιά και Ολγα Αλεξανδροπούλου (η οποία είναι από τη Μεσσήνη) και μυήθηκε από νωρίς στις έννοιες της έρευνας, της αναζήτησης και της εμβάθυνσης των χαρακτήρων. Αυτό το Σαββατοκύριακο μιλά στην “Ε” για τα πλούσια βιώματά του, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη δουλειά του και για τη λατρεία που έχει στη μουσική. Οι θεατρικές του παρουσίες είναι αξιοσημείωτες, παρά το νεαρό της ηλικίας του, και έτσι διαφαίνεται πως θα είναι και το μέλλον του.

 Συνέντευξη
στη Γιούλα Σαρδέλη

- Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με την τέχνη;

Αυτό έγινε πολύ νωρίς, πραγματικά νομίζω ότι από 2-3 χρονών άρχισα να μιμούμαι, να τραγουδάω. Αν υπήρχε "κοινό”, μου άρεσε να με βλέπουν και να διασκεδάζουν, να γελάνε, να χαίρονται. Ταυτόχρονα όμως δεν ήταν μόνο αυτό το ερέθισμα. Είχα και τους γονείς μου, με τους οποίους πήγαινα σε παραστάσεις ή απλώς με έπαιρναν μαζί τους στη δουλειά.

- Σε ποια ηλικία θυμάσαι να είδες μια παράσταση και να σου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη;

Θυμάμαι μια συγκεκριμένη παράσταση, πιο πολύ όμως από τρίτους που ήταν εκεί και μου έχουν αφηγηθεί ένα περιστατικό στο οποίο συμμετείχα. Η πρώτη ανάμνησή μου είναι από όταν είχα δει τον πατέρα μου στον “Εμπορο της Βενετίας” στο Εθνικό το ’95, σε σκηνοθεσία Μπάκα, με Μιχαλακόπουλο πρωταγωνιστή. Ο πατέρας μου σε ένα σημείο του έργου κοιμόταν και εγώ φώναξα από την πλατεία “Ε, τι κάνεις! Κοιμάται ο βλάκας!”. Ημουν λίγο… άτακτο παιδάκι, οπότε έτσι ξεσήκωσα τα πλήθη, γελούσε το κοινό κ.λπ.

- Στα καμαρίνια φαντάζομαι επίσης θα καθόσουν συνέχεια…

Πραγματικά. Ημουν στον φύλακα του θεάτρου, ήμουν παντού.

- Ανέφερες πριν τον Μιχαλακόπουλο, τον Μπάκα. Πρέπει να γνώρισες ανθρώπους του θεάτρου που τότε δεν ήξερες ότι ήταν -και είναι- αυτό που λέμε “ιερά τέρατα”, μύθοι σήμερα.
Ναι, ούτε καν το φανταζόμουν τότε. Σε μικρή ηλικία δεν θυμάμαι άλλους ανθρώπους πέρα από τον Μιχαλακόπουλο ή ας πούμε τον Ανδρέα Βουτσινά. Από την εφηβεία όμως θυμάμαι καθαρά τον Θύμιο Καρακατσάνη. Τότε δεν είχα υπόψη μου τι εστί Θύμιος Καρακατσάνης. Ημουν απλά σε μια παράσταση που έπαιζε ο πατέρας μου, καθόμουν με τον Θύμιο και κάναμε αστεία. Μετά συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άνθρωπος έχει παίξει στις πιο εμβληματικές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης, όπως και ο πατέρας μου. Είναι τεράστιο κεφάλαιο κωμικού και έμμεσα με επηρέασε κιόλας. Αλλά μπορώ να πω ότι το ίδιο δέος αισθανόμουν και για τους γονείς μου.

- Ο Κώστας Χαλκιάς έχει σίγουρα αφήσει το δικό του στίγμα στο χώρο…

Καλλιτεχνικά εγώ δεν τον θεωρώ καθόλου κατώτερο από αυτούς που προαναφέραμε. Και το λέω με πολύ αυστηρό κριτήριο, πίστεψέ με. Με φύλακα άγγελο τη μητέρα μου Ολγα Αλεξανδροπούλου, αγωνίστηκαν στο χώρο της υποκριτικής. Μπορώ λοιπόν να πω ότι θαύμαζα και τους γονείς μου.

- Μα και οι ερασιτεχνικές παραστάσεις του Κώστα Χαλκιά γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό είναι ένα από τα ταλέντα του Χαλκιά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πάνω από 5 άτομα στην Ελλάδα που να μπορούν να το κάνουν αυτό. Να μπορεί να φτάνει δηλαδή τον ερασιτέχνη σε τέτοιο επίπεδο και το αποτέλεσμα να είναι επαγγελματικό. Θέλει υπομονή, γνώση και πάνω από όλα αγάπη. Ετσι μπορεί να σε εμπιστευτεί ένας ερασιτέχνης, που δεν έχει τόσο δεδομένη την έκθεση όσο ο επαγγελματίας ηθοποιός, και να ανθίσει.
Πρώτος στόχος του πατέρα μου ήταν να μην λείψει τίποτα από την οικογένειά του, οπότε σε ένα βαθμό θυσίασε την αναγνωρισιμότητά του, θα έλεγε κάποιος. Οχι όμως και την παραγωγικότητά του, αυτή ποτέ. Αυτή ήταν “στο κόκκινο” και είναι ακόμα.

- Είχες σκεφτεί ποτέ να κάνεις κάποιο άλλο επάγγελμα ή ήταν σχεδόν μονόδρομος η τέχνη;
Για πλάκα έλεγα κάποτε ότι θα γίνω μετεωρολόγος ή μπασκετμπολίστας ή/και ηθοποιός, ότι θα τα κάνω ταυτόχρονα! Νομίζω ότι ήταν πολύ συγκεκριμένα τα πράγματα, και επίσης οι γονείς μου δεν με απέτρεψαν ποτέ από κάτι τέτοιο, πέρα από μια κουβέντα τους για τη δυσκολία του χώρου. Ατυπα, με “εκπαίδευαν” να γίνω ηθοποιός από δευτέρα δημοτικού.

- Ηταν μια απόφαση την οποία θα χαρακτήριζες εύκολη ή δύσκολη;

Θα σου πω πώς έχουν τα πράγματα ακριβώς. Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ούτε στιγμή δεν με δυσκόλεψε η απόφαση, ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα ότι ίσως δεν έχω την “πλάτη” να κουβαλήσω το όνομα του πατέρα μου. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε, γιατί είχα -ταυτόχρονα σε όλη μου αυτή την πορεία από παιδάκι- μόνιμη εμπλοκή με το θέατρο. Επαιζα κάθε χρόνο σε μια παράσταση, έκανα πρόβες. Αργότερα στην εφηβεία έμπλεξα και με τη μουσική. Αυτό μου έδωσε εφόδια. Επαιζα με την μπάντα μου σε συναυλίες και χρησιμοποιούσα τη δύναμη που είχα ως ηθοποιός. Είχα ένα τραγούδι στο θέατρο και χρησιμοποιούσα την "εκπαίδευση" που είχα λάβει ως μουσικός. Γενικά στη ζωή μου όλα είχαν να κάνουν -έστω και με έμμεσο τρόπο- με την τέχνη. Δεν έκανα ποτέ κάτι άλλο. Ας πούμε μόνο πως, ως αντιδραστικός έφηβος, “έμπλεξα” λίγο με τα γήπεδα, στο λύκειο. Πήγαινα στην Τούμπα, στον ΠΑΟΚ. Κάτι με τράβηξε, με γοήτευσε με έναν άλλον τρόπο. Ακόμα με γοητεύει. Ο Μαρμαρινός -με τον οποίο έχω συνεργαστεί στο Κρατικό- έφερνε ως παράδειγμα τον ποδοσφαιρικό αγώνα για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει να παλεύει μια ομάδα για ένα κοινό στόχο. Δεν είναι, θέλω να πω, πράγματα εντελώς άσχετα, έχουν να κάνουν με την επικοινωνία.

- Ησουν καλός μαθητής;

Ναι, ήμουν καλός στα θεωρητικά μαθήματα. Ξεκίνησα ως πολύ καλός μαθητής, αλλά μετά σιγά σιγά άρχισα να βαριέμαι. Δεν με ενδιέφερε τόσο πολύ. Επειδή η αδερφή του πατέρα μου, η Χρύσα Χαλκιά, είναι φιλόλογος, με ενέπνευσε, και ταυτόχρονα από σεβασμό και αγάπη για εκείνη άρχισα να διαβάζω. Ηθελα να γίνω ηθοποιός, έτσι έδωσα έμφαση στα αρχαία, τα λατινικά, την ιστορία κτλ. Οχι με χαρά, υποχρεωμένος ήμουν. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το είδος διαβάσματος, με τρελαίνει. Αλλά ήθελα να εξασφαλίσω ότι θα μπω σε ένα πανεπιστήμιο. Πέρασα στη Σχολή Θεάτρου του ΑΠΘ και ταυτόχρονα πέρασα στο Κρατικό, 17 χρόνων.

- Και πώς το χειρίστηκες;

Δεν τα έκανα και τα δύο, δυστυχώς. Επέλεξα το Κρατικό, γιατί θεώρησα ότι έχει υψηλότερο επίπεδο ως σχολή, για τους ηθοποιούς. Το Πανεπιστήμιο φυσικά είναι μια πολύ ισχυρή σχολή, και θεωρητικά και πρακτικά, αλλά δεν συγκρίνεται με μια αμιγώς δραματική σχολή. Ευελπιστώ κάποια στιγμή να ολοκληρώσω και εκεί τις σπουδές μου.

- Τι κάνει ένας ηθοποιός όταν έχει να αναμετρηθεί με “σκληρά” κείμενα, όπως η “Ευρυδίκη”; Πώς αποφορτίζεται μετά;
Αν περνάς καλά στην παράσταση… δε νιώθεις τόσο βαριά τη φόρτιση. Η “Ευρυδίκη” μπορεί να ήταν σκληρή παράσταση, αλλά έκανα ό,τι μου αρέσει ως άνθρωπος και ως ηθοποιός, δηλαδή χόρευα, τραγουδούσα, έπαιζα τις μουσικές που αγαπάω. Μόνο χαρά προσφέρει αυτό. Φυσικά στο τέλος βγαίνει και η σωματική κούραση. Οποιαδήποτε δουλειά και να κάνεις, θέλεις να ηρεμήσεις μετά. Εγώ για παράδειγμα έχω ένα κόλλημα από μικρός με τα video games. Μπορεί να κάτσω στον υπολογιστή, να δω μια ταινία, να παίξω ένα παιχνίδι ιντερνετικά, να κάνω καμιά βόλτα... Δεν μου είναι δηλαδή τόσο δύσκολη η αποφόρτιση.

- Πες μας λίγο για την τηλεοπτική σου εμπειρία. Σε τόσο μεγάλη παραγωγή είναι η πρώτη φορά που λαμβάνεις μέρος. Πώς είναι αυτός ο κόσμος από μέσα;

Αλήθεια είναι αυτό. Οντας ηθοποιός θεάτρου ως τώρα, είχα μάθει σε άλλους χρόνους. Και στο θέατρο σε πιέζει ο χρόνος πάντα, αλλά θα ψάξεις, θα το δουλέψεις, θα ιδρώσεις, θα δοκιμάσεις το ένα ή το άλλο. Στην τηλεόραση, αυτό που βιώνω εγώ είναι ότι πρέπει να είσαι έτοιμος να δώσεις αμέσως το αποτέλεσμα. Δεν έχεις περιθώρια. Το καθημερινό σίριαλ έχει πολλά γυρίσματα, οι χρόνοι πιέζουν, πρέπει να βγουν επεισόδια γιατί “τρέχουν” κάθε μέρα. Αυτό που μαθαίνω από την τηλεόραση είναι η σπιρτάδα η παραπάνω που χρειάζεται -όντας διαβασμένος- για να είσαι έτοιμος να αποδώσεις το καλύτερο που μπορείς. Είναι σαν ένας αγώνας δρόμου κάθε μέρα, έχει μια μαγεία κι αυτό. Στο θέατρο έχεις την πολυτέλεια να εξερευνήσεις, να κάνεις 10 φορές λάθος και άλλες 10 το σωστό.

- Τι σχόλια σου έχουν κάνει όχι μόνο οι γονείς σου; Πώς τους φαίνεσαι;

Οι γονείς μου θα μου πουν τα αρνητικά και τα θετικά. Είναι σαν να έχω… coaches να με παρατηρούν. Υπάρχουν σκηνές που δεν κατάφερα να λειτουργήσω όπως ακριβώς θα ήθελα. Αυτό, ευτυχώς για εμάς τους ηθοποιούς, φαίνεται μόνο σε κάποιον γνώστη του αντικειμένου, το πώς είπες μια λέξη, το πώς κοίταξες αριστερά. Χρησιμοποιώ τις παρατηρήσεις, ακόμα και τις αρνητικές, των γονιών μου, για την επόμενη φορά. Ακόμα και σε αυτό το μικρό διάστημα, των 5 μηνών που είμαι στον “Ηλιο”, έχω μάθει πολλά. Η τηλεόραση μπορεί να μάθει από το θέατρο, και το αντίστροφο. Εμαθα να είμαι ακόμα πιο γρήγορος στις αντιδράσεις μου, πιο αποδοτικός, να μην με πειράζει τόσο η πίεση, να καταλαβαίνω ότι ακόμα και να μου φωνάξει ο σκηνοθέτης δεν είναι προσωπικό. Ουσιαστικά είναι σαν να παίρνω κι άλλα εφόδια για οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό που κάνω. Δεν πιστεύω ότι ο ηθοποιός είναι μόνο για το θέατρο ή μόνο για την τηλεόραση, μπορεί να κάνει οτιδήποτε σχετίζεται με την αφήγηση μιας ιστορίας, όπως η μεταγλώττιση, το ραδιόφωνο, η ανάγνωση.

- Ο χαρακτήρας σου στον “Ηλιο” δεν είναι και συμπαθές παιδί… ενώ και στην “Ευρυδίκη” έκανες έναν dark χαρακτήρα. Τους αγαπάς περισσότερο αυτούς τους ρόλους, τους σκοτεινούς; Σου αρέσουν τα κακά παιδιά;

Οι κακοί κάπως …προχωρούν την πλοκή στις ταινίες, στις παραστάσεις, σε οποιαδήποτε αφήγηση. Αν δεν υπήρχαν, θα βαριόμασταν, θα βλέπαμε τους καλούς απλώς να ζουν. Ο “κακός” ρόλος δίνει την αφορμή στον “καλό” να λάμψει. Οπότε μου αρέσει να προχωράω την πλοκή με τέτοιο τρόπο. Στην “Ευρυδίκη” ήμουν ο Αρχοντας του κάτω κόσμου, στον “Ηλιο” είμαι ο Μάνος. Μπορεί ο κόσμος να με ταυτίζει με τον δεύτερο και να με βρίζει στα social media, μου αρέσει όμως, γιατί είναι σαν να επιβεβαιώνουν αυτό που κάνω. Από τη μία είναι περίεργο αν το δω σαν άνθρωπος, από την άλλη με γοητεύει γιατί βλέπω ότι έχω πείσει κάποιον ότι είμαι αυτό το τσογλάνι! Επιτυχία.
Ταυτόχρονα, δεν με ενδιαφέρει αν είμαι κακός ρόλος ή καλός, με ενδιαφέρει να είμαι αντάξιος αφηγητής της ιστορίας. Ο,τι και να λέει αυτή η ιστορία, πρέπει σαν ηθοποιός να είμαι έτοιμος να αφηγηθώ το καλύτερο και το χειρότερο. Οπότε δεν ξέρω αν μου αρέσει το ένα ή το άλλο, μου αρέσει να είμαι “όπλο” του αφηγητή.

- Με τη μουσική τι κάνεις τώρα;

Η μπάντα μου ήταν ιστορία εφηβείας που εξελίχθηκε ανέλπιστα καλά, και ουσιαστικά είναι η αιτία που έμαθα μουσική, από 14 χρονών, σε ένα υπόγειο. Εφτασε σε ένα σημείο που κανείς δεν το περίμενε, παίξαμε στο Schoolwave με 5.000 κόσμο από κάτω. Τρομερές εμπειρίες. Αυτά όλα με το που μπήκα στο Kρατικό σταμάτησαν ή, για την ακρίβεια, μπήκε φρένο σε μεγάλο βαθμό. Τώρα που έφυγα από Θεσσαλονίκη είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα με τη μουσική, πάντα όμως είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου να επανέλθω.

- Στο θέατρο σου αρέσουν περισσότερο τα κείμενα που τα λέμε κλασικά, δηλαδή Σαίξπηρ, αρχαίο δράμα, Σάιμον, ή κείμενα τύπου Κατσικονούρη, Σερέφα, πιο ακραία, πιο δύσκολα;

Πάλι δεν θα τα διαχωρίσω, εμένα με ενδιαφέρει η δραματουργία του υλικού που έχω. Αν είναι ενδιαφέρουσα η δραματουργία, δεν με ενδιαφέρει αν το έχει γράψει ο Σαίξπηρ ή ο Κατσικονούρης, γιατί το κείμενο είναι μια αφορμή για να πεις κάτι άλλο καινούργιο που εσύ θέλεις. Οπως μας έλεγε ένας δάσκαλος Φιλοσοφίας που είχαμε στο Κρατικό, ο Στέφανος Ροζάνης, “με το που βάζει ο συγγραφέας την τελεία στο έργο του, πεθαίνει. Κάθε αναγνώστης είναι ένας καινούργιος συγγραφέας”. Σαν ηθοποιός έχω μάθει το κείμενο να είναι μία αφορμή. Οπότε, ναι, μου αρέσει και ο Σαίξπηρ και ο Κατσικονούρης, με ενδιαφέρει οτιδήποτε έχει να πει κάτι και εγώ να είμαι εκεί σαν εργαλείο αφήγησής του. Παλιότερα μπορεί να έλεγα ότι μου αρέσουν τα κλασικά έργα, ότι θέλω να έχει αυλαία το θέατρο, να έχει κοστούμια εποχής. Με γοητεύουν όλα αυτά φυσικά. Θα προτιμούσα να παίζω σε μια παράσταση του Μπομπ Ουίλσον, από μια “ρεαλιστική” παράσταση. Η αισθητική του σκηνοθέτη όμως ντύνει το θεατρικό έργο. Οπότε, αν το έργο έχει κάτι ενδιαφέρον να πει, εμένα δεν με νοιάζει ποιος το έχει γράψει.

- Τι δεσμούς κρατάς με τη Μεσσηνία; Ερχεσαι καθόλου;

Η Μεσσηνία είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Εντάξει, είμαι Θεσσαλονικιός, έτσι θεωρώ τον εαυτό μου, αλλά σε όλη μου τη ζωή ερχόμουν 3 φορές τον χρόνο γιατί είναι η μαμά μου από εκεί – οπότε καλοκαίρια, Πάσχα και Χριστούγεννα ήμουν εκεί. Αυτό το 10ωρο ταξίδι τότε ήταν εφιαλτικό. Εχανα τους φίλους μου από τη Θεσσαλονίκη, ήταν λίγο δύσκολο. Ευτυχώς όμως είχα τον αδερφό μου και τα ξαδέρφια μου. Στην εφηβεία, που άρχισα να έχω δεσμούς με περισσότερους ανθρώπους, άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα την περιοχή. Τώρα που μεγάλωσα και έχω περισσότερη ανεξαρτησία, μπορώ να ταξιδέψω εκεί όποτε θέλω, είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, νιώθω πλέον ότι είναι σαν καταφύγιο.

- Εχεις σχέδια για το καλοκαίρι;

Αν όλα πάνε καλά, θα είμαι στον “Προμηθέα Δεσμώτη” σε σκηνοθεσία Αρη Μπινιάρη, στο Φεστιβάλ Αθηνών, με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Προμηθέα. Υπάρχουν κι άλλα σχέδια ευτυχώς, δεν μπορώ όμως να μιλήσω ακόμη γι’ αυτά!

- Είχες παίξει και στου Μπινιάρη τον “Χορό της φωτιάς”.

Ναι. Ηταν ένα ιδιαίτερο θέαμα. Πολλοί ταυτίζονταν, γιατί το έργο είχε παναθρώπινη χροιά, μιλούσε για όλους τους ξεριζωμούς ταυτόχρονα, είχε μικρή ποντιακή αναφορά. Σε πολλούς ανθρώπους έβγαλε πάρα πολλά συναισθήματα στην επιφάνεια. Ηταν σκληρό, ο δικός μου ρόλος συγκεκριμένα ήταν πολύ σκληρός.

- Θα συνεχίσεις με τον “Ηλιο”;

Ο “Ηλιος” δείχνει ότι θα συνεχίσει, για μένα θα εξαρτηθεί από το πώς θα εξελιχτεί ο χαρακτήρας μου. Υπάρχουν πράγματα που συζητάω, όπως είπα πριν, αλλά δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα για αυτά.

- Μέχρι τώρα με την τηλεόραση συμπεραίνω πως δεν είχες ιδιαίτερη σχέση…

Ισχύει ότι δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση, βέβαια τώρα με τον “Ηλιο” μπαίνω στη διαδικασία και εγώ να δω, γιατί μου αρέσει. Είμαι παρατηρητής του εαυτού μου. Θέλω να επιβεβαιώνω ότι έκανα τη δουλειά μου σωστά ή να δω πώς να την κάνω καλύτερα.

- Εχει πολύ αξιόλογα πρόσωπα το σίριαλ, πάντως.

Αυτή είναι η επιτυχία του “Ηλιου” και των “Αγριων μελισσών”. Οτι άνοιξαν τις πόρτες τους και σε ηθοποιούς πιο “θεατρικούς". Αν και δεν μου αρέσει να το λέω αυτό. Κανονικά δε θα έπρεπε να είναι “γεγονός” αυτό. Ο ηθοποιός είναι ηθοποιός, ανεξάρτητα από το χώρο όπου δουλεύει. Ο ρόλος του είναι να αφηγείται μια ιστορία, τώρα αν την αφηγείται στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο ή στο θέατρο δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Απλώς αλλάζουν οι λειτουργίες, οι ανάγκες σε κάθε μέσο.

- Μόνο που μας μελαγχολεί το τραγούδι του “Ηλιου”!

Ναι (γελώντας), στον “Ηλιο” δεν είναι και πολλά τα ευχάριστα. Ο τίτλος της σειράς πιστεύω είναι αλληγορικός, για το πώς ο ήλιος ουσιαστικά φωτίζει τα σκοτάδια των ανθρώπων. “Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο”, νομίζω αυτή την έννοια έχει το σίριαλ, και ακούγεται και στο τραγούδι.

- Στο σινεμά τι αγαπάς να βλέπεις;

Ντέιβιντ Λιντς. Αυτόν θαυμάζω, αν τον έβλεπα μπροστά μου θα τον φιλούσα. Είναι ο Ιησούς του κινηματογράφου… Ο τρόπος που ήρθε στα πράγματα για να μας πει κάτι… τον κάνει άγιο, δεν ξέρω πώς αλλιώς να τον χαρακτηρίσω. Γενικά σε όλο αυτόν τον κόσμο του κινηματογράφου με έφερε ο ξάδερφός μου Δημήτρης Καλακίδης, που έχει τρομερή σχέση με τον κινηματογράφο, το θέατρο και τη μουσική. Τα ερεθίσματα που είχα ήταν άπειρα. Πέρα από τους γονείς μου, είχα μουσικά ερεθίσματα, είχα κινηματογραφικά ερεθίσματα. Μου άρεσαν όλοι οι μεγάλοι, Κόπολα, Ντε Πάλμα…

- Και οι μπάντες που σε ενέπνευσαν και στη μουσική σου ποιες ήταν;

Κατά βάση είμαι ροκάς. Τραγουδιστής, κιθαρίστας, μπασίστας. Αγαπημένες μπάντες είναι οι Queen, Led Zeppelin, Beatles, γενικά όλα τα κλασικά τα hard rock ή rock, Black Sabbath, ACDC. Θα μπορούσα να σου μιλάω πολλές ώρες για το πόσο με επηρέασαν όλα αυτά τα “θηρία”. Τι να πει κανείς ας πούμε για τον Φρέντι Μέρκιουρι! Τον θαυμάζω για τη σκηνική παρουσία του, το ταλέντο του, τη φωνάρα του, το ήθος του, την ομορφιά του. Ηταν απίστευτος. Ημουν αρκετά “κολλημένος” στα πρώτα χρόνια της εφηβείας, ήμουν μόνο rock κτλ., αλλά το θέατρο μου άνοιξε τους ορίζοντες και άρχισα να μπαίνω και σε άλλα μονοπάτια, όπως της τζαζ, της ηλεκτρονικής μουσικής, του είδους της μουσικής που αφηγείται κάτι. Η μουσική έχει τεράστια δύναμη, είναι όλες οι τέχνες σε μία. Επίσης, όσον αφορά τις ταινίες, ο καλός κινηματογράφος, είτε ο κλασικός είτε ο πιο μοντέρνος, μου “καθιέρωσε” την αισθητική μου πάνω στα πράγματα.