Η ίδια σημειώνει πως τα άτομα που δέχονται βία δεν μιλούν και παραμένουν στην καταστροφική αυτή κατάσταση, γιατί φοβούνται ή ντρέπονται ή ελπίζουν ότι θα αλλάξει, ενώ η ζωή του θύτη στηρίζεται σε εξαρτήσεις και πάθη. Η ίδια παρατηρεί πως ο περιορισμός της ελευθερίας που έφερε το lockdown, απελευθέρωσε καταπιεσμένα συναισθήματα και διόγκωσε ήδη υπάρχοντα. 

Οι οικείοι, συγγενείς, γείτονες που αντιλαμβάνονται τέτοιες καταστάσεις, λέει η συγγραφέας, δεν πρέπει να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους, αλλά και τα θύματα να μην φοβούνται να ομολογήσουν την κατάσταση που βιώνουν.

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

- Στις σελίδες του βιβλίου σας ξετυλίγεται όλο το κουβάρι της ενδοοικογενειακής βίας. Κακοποίηση, εξαρτήσεις, καταπιεστικές συμπεριφορές… Βασίζεται σε αληθινές ιστορίες γυναικών ή είναι μόνο μια ιστορία μυθοπλασίας;

Έχω συζητήσει με θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ωστόσο η ιστορία μου είναι προϊόν μυθοπλασίας. 

- Αποδεικνύεται μέσα από την πλοκή του βιβλίου πως η βία στη σχέση προϋπήρχε πολύ πριν από το γάμο, και όσο περνούν τα χρόνια η κατάσταση επιδεινώνεται. Γιατί μια γυναίκα παραμένει σε μια κακοποιητική σχέση;

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το θέμα. Είναι ένα ερώτημα που βασανίζει το μυαλό πολλών ανθρώπων, πολλές φορές μάλιστα γίνονται επικριτικοί. Έχοντας μελετήσει έρευνες που αφορούν την ψυχολογία τέτοιων ατόμων και κάνοντας συζητήσεις με κακοποιημένα άτομα, το συμπέρασμα είναι πάντα το ίδιο. Τα άτομα που δέχονται βία δεν μιλούν και παραμένουν στην καταστροφική αυτή κατάσταση, γιατί φοβούνται ή ντρέπονται ή ελπίζουν ότι θα αλλάξει η κατάσταση. Άλλοι λόγω οικονομικής εξάρτησης. Κάποιοι μάλιστα φτάνουν στο σημείο να πιστεύουν ότι τους αξίζει αυτή η συμπεριφορά ή ότι την προκαλούν. Υπάρχουν και εκείνοι που υπομένουν τη βία εξαιτίας της αγάπης που τρέφουν για το θύτη ή γιατί δεν έχουν τη στήριξη των οικείων τους. 

- Πώς αξιολογείτε ότι αυξάνουν οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας και εθισμού από τις νόμιμες εξαρτήσεις στις μέρες του lockdown; Πρέπει να γίνουν περισσότερα για την ανάδειξη και αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων;

Ο περιορισμός της ελευθερίας που έφερε το lockdown, εμφάνισε καταπιεσμένα συναισθήματα και διόγκωσε ήδη υπάρχοντα. Περισσότερες ώρες στο σπίτι, περισσότερη συναναστροφή με τα άτομα που εκδηλώνουν αυτές τις συμπεριφορές. Όλοι όσοι δέχονται βία, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, πρέπει να μιλούν. Η βία, οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι αποδεκτή. Η ενδοοικογενειακή βία διώκεται πλέον αυτεπαγγέλτως και υπάρχουν κέντρα και γραμμές στήριξης που παρέχουν βοήθεια. Ωστόσο, επειδή τα θύματα φοβούνται να ομολογήσουν πολλές φορές την κατάσταση που βιώνουν, οι οικείοι, συγγενείς, γείτονες που αντιλαμβάνονται τέτοιες καταστάσεις δεν πρέπει να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους. Είναι υποχρέωση όλων μας να προστατέψουμε και να αποτρέψουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η σωματική βία μπορεί να επιφέρει μέχρι και το θάνατο.

- Στον τίτλο του βιβλίου σας “Τα βλέπω”, το “ω” είναι το μπαστούνι της τράπουλας. Πόσο εθισμένος είναι στα τυχερά παιχνίδια και στο αλκοόλ ο Δημήτρης της ιστορίας;

 Είναι εθισμένος σε μέγιστο βαθμό. Τα πάθη του τον έχουν καταπιεί. Η ζωή του όλη στηρίζεται σ’ αυτά.

- Η βία είναι αθέατη για τους έξω και εφιάλτης για τους εντός των τειχών της οικογένειας. Ποντάρετε στην αφύπνιση και την ενδυνάμωση κάθε γυναίκας που βιώνει τέτοιες καταστάσεις, να το καταγγείλει ώστε να ξεφύγει; 

Ναι και ελπίζω να το καταφέρω. Θέλω να πω σε όλα τα θύματα βίας ότι δεν πρέπει να ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές, ούτε να παραμένουν κοντά σε κακοποιητικούς ανθρώπους. Και θα πρέπει να θυμούνται ότι σε κανέναν δεν αξίζει αυτή η κατάσταση. 

- Στο βιβλίο υπάρχει και το στοιχείο του μεταφυσικού, η «σκιά» που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Ο θύτης μετατρέπεται σε ψυχολογικό θύμα. Τελικά ο ίδιος προκάλεσε την μοίρα του; 

Πιστεύω στη θεία δίκη, οπότε ναι. Το πλήρωμα του χρόνου μπορεί να αργεί αλλά έρχεται. Οι πράξεις μας, αργά ή γρήγορα, έχουν και το τίμημά τους.

- Είναι το πρώτο βιβλίο σας αλλά παρουσιάζετε την άσχημη πλευρά της ζωής. Τι χρειάζεται κατά τη γνώμη σας ένας αναγνώστης; Να χαλαρώνει “απενεργοποιώντας” τις σκοτούρες ή να ανταμειφθεί με ένα λυτρωτικό τέλος;

Δύσκολη ερώτηση. Σαν αναγνώστρια και μάλιστα φανατική, θα πω ότι αυτό ποικίλει. Ανάλογα με την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται ο εκάστοτε αναγνώστης, αποζητά και το ανάλογο ανάγνωσμα. Έπειτα είναι και τι αρέσει στον καθένα να διαβάζει. Το σίγουρο είναι ότι όλοι διαβάζουμε γιατί επιθυμούμε να ταξιδέψουμε με τα βιβλία, με τους πρωταγωνιστές τους. Πολλές φορές ταυτιζόμαστε μάλιστα μαζί τους, οπότε ένα λυτρωτικό τέλος (όχι απαραίτητα happy end) ίσως να είναι το ζητούμενο.  

Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία στην "E" και το eleftheriaonline.gr.

Κριτική για το βιβλίο Μέσο Τέχνης

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Χαρτοπαιξία, βιαιότητα, αλκοολισμός.

Ο Δημήτρης είναι ένας άντρας εθισμένος σε καταστροφικά πάθη. Στο δρόμο του βρίσκεται ο Νίκος, στο πρόσωπο του οποίου διακρίνει τον νεότερο εαυτό του.

Ένας περίεργος δεσμός πλέκεται μεταξύ τους καθώς τα πάθη ξετυλίγονται το ένα μετά το άλλο.
Ένα τουρνουά πόκερ, ένα πτώμα με θρυμματισμένο κεφάλι και ένοχα μυστικά που απειλούν να αποκαλυφθούν, υπό το άγρυπνο βλέμμα μιας σκιάς.

 H Γιώτα Καλαμαρά γεννήθηκε στην Ηλεία το 1978 και τον τελευταίο χρόνο εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νομό με το σύζυγο και τα δίδυμα αγόρια τους, έπειτα από είκοσι τρία έτη διαβίωσης και εργασίας στην πρωτεύουσα. Εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο. Αγαπάει τα ζώα, τα ταξίδια, τα βιβλία και τη δημιουργική απασχόληση με χειροτεχνίες. Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς και περιλαμβάνονται σε ανθολογίες των εκδόσεων « Γράφημα, i write, Συμπαντικές διαδρομές». Η νουβέλα «Τα βλέπω» είναι το πρώτο προσωπικό της έργο.