Ο γιος του αγαπημένου ερμηνευτή Γιάννη Θωμόπουλου από τη Μεσσήνη και της μουσικού Στέλλας Κυπραίου έχει χαράξει ως τώρα τη δική του πολύ ενδιαφέρουσα πορεία στο θέατρο, κοντά σε άξιους σκηνοθέτες, ενώ ασχολείται και αρκετά χρόνια με τη μουσική. Αυτή την περίοδο δηλώνει ευτυχής, καθώς πρόσφατα απέκτησε και τον πιο δύσκολο ρόλο, αυτόν… του μπαμπά!

 Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

- Πώς είναι να γεννιέσαι σε μια οικογένεια που ο μπαμπάς είναι τόσο μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής ιστορίας του τόπου; Αλλά και η μαμά σου επίσης είναι άνθρωπος που ασχολείται με τα καλλιτεχνικά...

Και οι δύο μου οι γονείς είναι σχετικά γνωστοί στον χώρο της μουσικής. Εμένα δεν μου λέει κάτι αυτό, γιατί… δεν ξέρω πώς είναι να είσαι σε οικογένεια που δεν είναι “μουσική”. Η ζωή μου έμοιαζε με ένα διαρκές ταξίδι, έτρεχα παρά πολύ με τους γονείς μου. Θυμάμαι να με πηγαίνουν σε συναυλίες του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, στις οποίες ήταν αντίστοιχα και οι δυο τους. Οπότε με τον αδερφό μου, την βγάζαμε πολύ στην γύρα!

- Σε κούραζε αυτό ή σου άρεσε;

Δεν έχω κάποια αρνητική ανάμνηση, ωραίες αναμνήσεις έχω από ό,τι θυμάμαι - γιατί δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Από την στιγμή που είχα τον αδερφό μου, νομίζω πως δεν είχα πρόβλημα. Κυνηγιόμασταν στα θέατρα και στους χώρους συναυλιών!

- Η μουσική που άκουγες πώς ηχούσε στα παιδικά σου αυτιά; Γιατί μεγάλωσες μέσα στο πολιτικό τραγούδι.

Δεν μου ακουγόταν κάπως συγκεκριμένα η μουσική, απλώς πιστεύω ότι η μουσική είναι κάτι που μπορώ να κατανοήσω από την γέννα κιόλας. Η μάνα μου ήταν έγκυος σε εμένα όταν ηχογραφούσε με τον Χατζιδάκι. Αν μη τι άλλο, η μουσική που ακούς από έμβρυο γίνεται μια δεύτερη φύση. Δεν την αντιλαμβάνεσαι ως κάτι ξεχωριστό, αλλά λειτουργεί μέσα σου ως προς τα ακούσματά σου, την ευαισθησία σου, τον συναισθηματικό σου κόσμο. Πιστεύω επίσης πως παίζει ρόλο στο να είσαι σωστός, δηλαδή όχι φάλτσος. Ως προς αυτούς τους τομείς, ναι, η μουσική με επηρέασε.

- Σήμερα ποια είναι η μουσική που ακούς, που παίζεις ή τραγουδάς;

Γενικά είμαι ροκάς και μου αρέσει πολύ η ξένη μουσική. Είμαι λάτρης της παλιάς κλασικής ροκ, αλλά ακούω πολλά πράγματα, ακούω κλασική μουσική, ροκ, πιο σύγχρονη, rock’n'roll και όλα τα παρακλάδια της ροκ. Δεν είμαι της ελληνικής μουσικής τόσο πολύ.

- Οσον αφορά τις σπουδές σου, το Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα προέκυψε… τυχαία;

Τυχαία προέκυψε η υποκριτική...

- Το λέω γιατί καμιά φορά δηλώνει κανείς κάποια σχολή στο μηχανογραφικό, χωρίς να το καλοσκεφτεί.

Οχι, είχα περάσει, στην αρχή δεν ήθελα καν να ασχοληθώ με την μουσική, δεν το είχα σκεφτεί, ενώ ασχολιόμουν από μικρός. Είχα περάσει στα ΤΕΙ Φυτικής Παραγωγής στην Καλαμάτα. Ομως ξανάδωσα δεύτερη φορά με σκοπό να μπω στο Μουσικό Πανεπιστήμιο, και μπήκα. Δεν ήταν τυχαίο, ήταν στόχος. Το… τυχαίο ήταν η υποκριτική στην συνέχεια.

- Πώς μπήκε λοιπόν το “μικρόβιο” της υποκριτικής;

Μου άρεσε μια κοπέλα στην ίδια ομάδα του θεάτρου στην οποία μπήκα κι εγώ στο Πανεπιστήμιο. Τα πράγματα τα φέρνει η ζωή με έναν τρόπο δικό της, δεν είχα όνειρο να γίνω ηθοποιός. Ουδέποτε το είχα σκεφτεί μέχρι τα 23 μου.

- Μετά πώς πήρες απόφαση να το σπουδάσεις;

Ασχολήθηκα λίγο με κάποια ερασιτεχνικά μαθήματα επειδή τραγούδαγα σε live ροκ βραδιές στην Κέρκυρα, σε μαγαζιά. Είχα μια συστολή ως προς τον κόσμο και αποφάσισα να κάνω μαθήματα για να το “δουλέψω” αυτό. Κάπως έτσι έγινε. Είδα ότι μου άρεσε αυτό το πράγμα, η ενασχόληση με το θέατρο, πέρναγα καλά, δεν κουραζόμουν. Μου είπαν ότι “το ‘χω” κιόλας και με παρακίνησαν να δώσω σε θεατρική σχολή. Και κάπως έτσι μπήκα στο Θέατρο Τέχνης. Η πορεία μου έκτοτε είναι θεατρική.

- Το Θέατρο Τέχνης χαρακτηρίζεται από πολλούς ανθρώπους του χώρου ως σταθμός. Πώς άλλαξε τη δική σου κοσμοθεωρία;

Στην ουσία, αυτό που μου έκανε πολύ μεγάλο καλό ήταν ότι από το πρώτο έτος έπαιζα σε παραστάσεις. Επίσης δούλευα στο φροντιστήριο, δηλαδή ασχολιόμουν με τα σκηνικά, την ταξιθεσία. Ετσι είχα την ευκαιρία και να μην πληρώνω την σχολή, αλλά και να συμμετέχω σε παραστάσεις. Στο δεύτερο έτος έπαιξα στην Επίδαυρο. Αυτό είναι σχολή από μόνο του. Πολύ μεγάλη εμπειρία. Είχε κάνει ο Διαγόρας Χρονόπουλος τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη και ήμουν στον χορό.

- Η τύχη είναι ένας παράγοντας που παίζει κάποιο ρόλο στο επάγγελμα; Πετυχαίνει κανείς περισσότερα με τα “όχι” ή με τα “ναι”;

Εγώ “όχι” δεν έχω πει πολλά στην ζωή μου, γιατί είμαι της άποψης ότι καλύτερα να είμαι ενεργός πάρα να περιμένω να μου έρθει η “καλή ευκαιρία”. Την τύχη μας λίγο την κυνηγάμε και μέσα από τα λάθη, που ενδεχομένως έχω κάνει. Πάντα έχεις κάτι να πάρεις. Οπότε η εξέλιξη ενός ηθοποιού σε αυτή την διαδικασία είναι διαρκής.

- Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες πάρα πολύ να ενσαρκώσεις στο θέατρο;

Θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω τον “Κοβάλσκι” στο “Λεωφορείον ο πόθος”.

- Είναι ένα όνειρο για σένα…

Είναι μια επιθυμία, δεν είναι όνειρο, δεν ζω με τέτοια όνειρα. Με ενδιαφέρει περισσότερο να είμαι σε παραστάσεις που να είναι υγιές το περιβάλλον, παρά να κάνω ρόλους. Δεν έχω τόσο το εγωκεντρικό στοιχείο, για την ικανοποίηση του δικού μου “θέλω” και μόνο. Με ενδιαφέρει να είμαι σε παραστάσεις άρτιες, ωραίες, να τις πιστεύω, να είναι στην δική μου αισθητική.

- Σου λείπει το θέατρο τώρα που είσαι στην “Τούρτα της μαμάς” στην ΕΡΤ;

Δεν θα μπορούσα να κάνω δύο πράγματα, αλλά ναι, μου λείπει. Είμαι όμως ευγνώμων γι’ αυτά που μου έχουν έρθει στην ζωή μου, ειδικά τώρα εν μέσω πανδημίας.

- Υπάρχουν κάποια σχέδια για το θέατρο ή για κάποιον άλλο τομέα, από την άνοιξη και μετά;

Το μόνο που έχω να κάνω και το οποίο είναι σίγουρο, είναι ένα παιδικό με την Λυρική Σκηνή, 3 παραστάσεις. Ηταν να γίνει πέρυσι τον Ιούνιο, αλλά λόγω πανδημίας έχει μετατεθεί και θα πάει αυτόν τον Ιούνιο - που ευελπιστώ να γίνει. Πέραν τούτου δεν έχω κάτι άλλο, δεν συζητιούνται πολλά πράγματα. Είναι όλοι πολύ επιφυλακτικοί με το τι θα γίνει.