Συνέντευξη στη Γιούλα Σαρδέλη

Οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας ζουν και ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο. Κάποιοι όμως φαίνεται πως πραγματικά το πετυχαίνουν, δε μένουν μόνο στα λόγια. Το δικό τους καλύτερο αύριο χτίζουν τα τελευταία χρόνια από τους Γαργαλιάνους η Κλαούντια Ντελμέρ και ο Λαυρέντης Χωραϊτης. Ενα ζευγάρι καλλιτεχνών που “δίνει” και σε μας τους υπόλοιπους, ένα κομμάτι της εσωτερικής του λάμψης: νότες, συνθέσεις, μουσική, σκίτσα, ζωγραφιές. Τι χρώμα έχουν όλα τα παραπάνω; Μα φυσικά το χρώμα της αισιοδοξίας και της δημιουργικότητας!

- Κυρία Ντελμέρ, είστε ένας άνθρωπος με ρίζες από πολλά σημεία του κόσμου και πλέον ζείτε στη Μεσσηνία. Ποια στοιχεία πιστεύετε ότι κυριαρχούν σε σας; Τα… βόρεια ή τα μεσογειακά;

Αν και έχω γνωρίσει τόσο τον Βορρά όσο και τον Νότο (ο πατέρας και η μητέρα μου ήταν από την Ιταλία και την Πολωνία αντίστοιχα), έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην Ισπανία και την Ελλάδα. Στις μεσογειακές χώρες οι άνθρωποι έχουν μια πιο ελαστική προσέγγιση στα “πρέπει”, αλλά είναι και αφοσιωμένοι στην οικογένεια, βρίσκουν πάντα χρόνο για τους φίλους τους, αλλά και για στοχασμό. Εχουν όλες αυτές τις γοητευτικές αντιθέσεις, που τους κάνουν πιο… ανθρώπινους.

- Σχεδιάζετε κάτι νέο δισκογραφικά ή κάποια διαδικτυακή εμφάνιση, δεδομένων των συνθηκών; Εχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα της ελληνικής σκηνής... 

Ναι, η αλήθεια είναι πως στη μέχρι τώρα διαδρομή μου στο τραγούδι είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαία ονόματα της ελληνικής και της διεθνούς μουσικής, από τον Presiner μέχρι τον Μίμη Πλέσσα. Αν και η Μεσσηνία υπήρξε το ησυχαστήριό μου τα τελευταία 10 χρόνια, είμαι πολύ χαρούμενη γιατί επιστρέφω με ένα καινούριο άλμπουμ που, εμπνεόμενη από τη ζωή μου εδώ και με την υγειονομική κρίση να μας έχει εγκλωβισμένους, το έχω ονομάσει “Σκλάβοι στον παράδεισο”.

Μάλιστα μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις “Μετρονόμος” το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ με τίτλο "Ζωή", σε στίχους του Πάνου Σταθόγιαννη και μουσική δική μου και του (επίσης Μεσσήνιου) Ηλία Κατελάνου. Οι ήχοι είναι οι δικοί μας, οι ήχοι της Μεσογείου, εκεί που οι άνθρωποι αναζητούν ακόμα ο ένας τη συντροφιά του άλλου και η μόνη σωτηρία μας είναι… να έρθουμε πάλι κοντά.

- Πώς βλέπετε τα τόσα ριάλιτι τραγουδιού που έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους στην ελληνική τηλεόραση;

Από την αρχαιότητα υπήρχαν διαγωνισμοί τραγουδιού. Αυτό δεν άλλαξε σε καμία χρονική περίοδο μέχρι σήμερα. Αλλαξε όμως το αίτιο. Ο πραγματικός στόχος αυτών των ριάλιτι είναι η ίντριγκα, τα καυστικά σχόλια και ο τηλεοπτικός χρόνος. Δεν είναι το να βρεθεί μια πραγματικά σπουδαία φωνή.

- Κύριε Χωραϊτη, η αισθητική πιστεύετε ότι είναι ένα κομμάτι συνδεδεμένο με όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας ή ο περισσότερος κόσμος σήμερα το αγνοεί;

Κρίνοντας εξ ιδίων, θα έπρεπε να πω πως είναι. Οπουδήποτε και να κοιτάξουμε γύρω μας, υπάρχει κάτι που έχει σχεδιαστεί από κάποιον ώστε να είναι οπτικά ευχάριστο. Από τη χαρτοπετσέτα μας, μέχρι το μπουκαλάκι που πίνουμε το νερό μας. Η γραφιστική όμως, στην πραγματικότητα, είναι η τέχνη του σκουπιδοτενεκέ! Οι συσκευασίες και οι υπόλοιπες εφαρμογές της καταλήγουν πάντα στα σκουπίδια. Γι’ αυτό τείνουμε να μην τους δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία. Είναι όμως το πρωταρχικό ανάχωμα στη μάχη της αισθητικής. Αν τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε ή καταναλώνουμε στην καθημερινότητά μας ήταν υψηλής οπτικής αρμονίας, η συλλογική μας αισθητική θα μετατοπιζόταν αυτόματα προς το καλύτερο.

- Με τι ασχολείστε αυτή την περίοδο; Η καραντίνα σάς επηρέασε σε κάποιο βαθμό;

Παραδόξως, όχι. Τον τελευταίο χρόνο διατηρώ με τον συνεργάτη και... συνένοχο Παναγιώτη Ψυχογυιό το δημιουργικό γραφείο “Flipping bird” στους Γαργαλιάνους. Ξεκινήσαμε με αυτή τη σύμπραξη, γιατί ταιριάζουμε σε επαγγελματικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο – και, ακόμα και στους μήνες του απόλυτου εγκλεισμού, είδαμε το πελατολόγιό μας να μεγαλώνει. Θα μπορούσα να πω πως αυτό έχει να κάνει με την προσήλωση στη δουλειά και την αγάπη μας για τη γραφιστική, κάτι που όποιος μάς γνωρίζει το αντιλαμβάνεται αμέσως, μιας και το design έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση μας. Απ’ την άλλη όμως, βλέπω πως σε πολλούς τομείς η αγορά έχει γονατίσει, και δεν μπορώ παρά να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ να δουλεύω ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες.

- Eχετε καταπιαστεί με πολλούς διαφορετικούς τομείς δημιουργίας. Υπάρχει κάτι με το οποίο δεν έχετε ασχοληθεί ακόμα, αλλά θα το θέλατε; 

Θα σας το πω αλλιώς: Μου αρέσει τόσο η δουλειά μου, που νιώθω πως ασχολούμαι πάντα με αυτό που θέλω. Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχει κάτι που το “ψήνουμε” εδώ και καιρό στο “Flipping bird”, και αυτό είναι η δική μας σειρά t-shirt με τα δικά μας σχέδια.

Αυτό είναι πλέον το επόμενο μεγάλο project, που ανυπομονώ να το κυκλοφορήσουμε και εννοείται να το φορέσουμε!

- Νιώθετε ότι έχετε την ελευθερία της έκφρασης που χρειάζεστε, στο πεδίο εργασίας σας;

Ναι. Μονολεκτικά και ξεκάθαρα. Τα πρότζεκτ μας ποικίλουν από λογότυπα, στα οποία μπορείς να βάλεις πολλή δημιουργική σκέψη, μέχρι εικονογραφήσεις όπου διηγείσαι με εικόνες ολόκληρες ιστορίες. Οι πελάτες μας έρχονται σε εμάς γιατί τους αρέσει η δουλειά μας. Συνεπώς θέλουν να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε καλά, και αυτό μας δίνει απόλυτη ελευθερία.

- Πώς είναι η καθημερινότητα σε ένα σπίτι στο οποίο… ακούγεται συνεχώς μουσική και υπάρχουν παντού σχέδια;

Κ.Ν: Η καθημερινότητά μας δεν διαφέρει σε πολλά από κάθε άλλης πολύτεκνης οικογένειας. Εχει τύχει να κάνουμε στο σπίτι πρόβα με τον Μίμη Πλέσσα στο πιάνο, εγώ να τραγουδάω κρατώντας την κόρη μας στην αγκαλιά μου, οι μεγάλοι μας γιοι να κυνηγιούνται γύρω μας με μια σφυρίχτρα, και ο μικρός να μου φέρνει περήφανος το γιογιό του για να μου δείξει τι έκανε. Συνηθισμένα οικογενειακά πράγματα με μια μεγάλη δόση σουρεαλισμού!

- Εχετε καθόλου μετανιώσει για την απόφασή σας να μείνετε στην επαρχία; Υπάρχουν στιγμές που σκέπτεστε ότι θα είχατε περισσότερες ευκαιρίες στην Αθήνα;

Λ.Χ: Δεν θα βάζαμε ποτέ στη ζυγαριά την ποιότητα ζωής στη Μεσσηνία, με τις επαγγελματικές ευκαιρίες που προσφέρει η Αθήνα. Θα ήταν άδικο για την Αθήνα! Οπως δεν θα βάζαμε στην ίδια ζυγαριά την καριέρα με την οικογένεια, τα χρήματα με την ευτυχία, ή τη θέα σε κάποιον ακάλυπτο με ένα ηλιοβασίλεμα.

- Ποια στοιχεία θα λέγατε ότι έχετε κοινά με τον Λαυρέντη, ως προς το πώς βλέπετε τα καλλιτεχνικά πράγματα και τον τρόπο δουλειάς;

Κ.Ν..: Πρώτα απ’ όλα, και για τους δυο μας, τα καλλιτεχνικά πράγματα είναι συνυφασμένα με όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αμφότεροι αναζητούμε την αρμονία γύρω και μέσα μας, και γνωρίζουμε καλά τι είναι σημαντικό και τι όχι.

Λ.Χ: Εγώ θα μπορούσα να υπερθεματίσω σε όλα όσα λέει η Κλαούντια, αλλά θα κάνω μια απόπειρα δολιοφθοράς: Η κοινή μας θεώρηση ως προς τα καλλιτεχνικά πράγματα δεν είναι αυτή που μας γνώρισε, δεν είναι αυτή που μας έφερε κοντά, δεν είναι αυτή που μας κρατάει ενωμένους. Είναι απλώς μια ευτυχής σύμπτωση σε μια εξωπραγματική ερωτική ιστορία.