Τα παραμύθια βοηθούν το παιδί να αποκτήσει τη δική του μοναδική ταυτότητα και το θωρακίζουν απέναντι στις δυσκολίες και τις οδυνηρές εμπειρίες δίνοντάς του υγιή διέξοδο και διαφυγή. Τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές μας λέει η κ. Δουρίδα - Μηταράκη, και καλά κάνουν! Δίνουν μόνο ειλικρίνεια και ευθύτητα και αυτό χρειάζεται να γίνεται σεβαστό. Η ίδια είναι της άποψης πως στην ψυχή είμαστε όλοι παιδιά με ανάγκη για αποδοχή και αγάπη, και στη ζωή μας χωράνε όλα τα χρώματα, και τα απαλά αλλά και τα σκούρα και μπορούμε να τα αποδεχτούμε όλα…
Τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές μας λέει η κ. Δουρίδα - Μηταράκη, και καλά κάνουν!
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
- Ποιο ήταν το έναυσμα που σας οδήγησε στην συγγραφή παιδικών ιστοριών;
Το ερέθισμα για την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή ήταν ο ερχομός της κόρης μου στη ζωή μας. Με την Ελισάβετ ένιωσα ότι καλούμαι να σκαρφιστώ ιστοριούλες που θα την ψυχαγωγήσουν και θα συνεισφέρουν στην οριοθέτησή της. Έτσι άρχισα να τις σημειώνω σε χαρτί με σκοπό να τις κρατήσω και να τις έχω για εμάς, για ανάμνηση. Στη συνέχεια όμως αποφάσισα να παρακολουθήσω σεμινάρια δημιουργικής γραφής και παιδικού παραμυθιού με στόχο να μάθω τις τεχνικές της συγγραφής και τις αρχές που διέπουν τη δημιουργία του παιδικού παραμυθιού. Στο παιδικό παραμύθι, ως συγγραφέας αλλά και ως αναγνώστης, με ενδιαφέρει ο εντοπισμός του συναισθήματος και η αποτύπωσή του, η έκφρασή του. Σαν πλατφόρμα, το παιδικό παραμύθι έχει το πλεονέκτημα της απλότητας του λόγου, με συνέπεια να μην χρειάζεται να διστάζεις να εκφράσεις αυτό που νιώθεις, το οποίο είναι χρήσιμο όταν θέλεις να γράψεις από την ψυχή σου, χωρίς να φιλτράρεις.
- Πώς μπορεί το παιδικό βιβλίο να συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού και στην εξέλιξή του ως ενήλικα;
Το παιδί έχει ήδη ανεπτυγμένη φαντασία και πλάθει τις δικές του ιστορίες για τα όσα βλέπει και βιώνει, στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει και να κατανοήσει τον κόσμο. Τα βιβλία το βοηθάνε να συνεχίσει να διατηρεί τη φαντασία του, που είναι μια δεξιότητα χρήσιμη για τη διαμόρφωση κριτικής σκέψης και επίλυσης προβλημάτων. Το βοηθούν να αποκτήσει τη δική του μοναδική ταυτότητα και το θωρακίζουν απέναντι στις δυσκολίες και τις οδυνηρές εμπειρίες δίνοντάς του υγιή διέξοδο και διαφυγή. Είναι απαραίτητα στην ενηλικίωση και στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του παιδιού.
- “Λιλά μαλλιά και σύννεφα ψηλά”, είναι ένα βιβλίο που μιλάει στα παιδιά για τη δύναμη της φιλίας και την απώλεια;
Το Λιλά μαλλιά και σύννεφα ψηλά είναι μία ευαίσθητη ιστορία που πραγματεύεται το θέμα του αποχωρισμού και την έννοια της αιώνιας αγάπης. Στη ζωή αυτή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αποχωρισμούς πολλών ειδών, από τη μικρή ηλικία. Αυτοί οι αποχωρισμοί μπορεί να είναι μικροί ή μεγάλοι, απλοί ή πιο σοβαροί. Είναι μέσα στη ζωή μας περισσότερο από όσο νομίζουμε ή από όσο τολμάμε να δεχτούμε. Το βιβλίο αυτό αγαπήθηκε πολύ από τους αναγνώστες γιατί μιλάει για την διαχείριση της απώλειας αλλά και την αγάπη σαν μέσο αποδοχής της.
- Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει υποδεχτεί χιλιάδες παιδιά μετανάστες και πρόσφυγες. Αν γράφατε ένα βιβλίο για αυτά τα παιδιά, τι χρώμα θα είχε; Θα μιλούσε για τι;
Τα βιβλία που γράφω είναι για όλα τα παιδιά και για όλους τους ενήλικες. Είμαι της άποψης πως στην ψυχή είμαστε όλοι παιδιά με ανάγκη για αποδοχή και αγάπη. Αυτό προσπαθούμε να κατακτήσουμε στη ζωή με ποικίλους τρόπους μέσα από τις συναναστροφές μας και τις ενασχολήσεις μας νομίζω. Το βιβλίο μου «Το Ροζ», είναι ένα εικαστικό παραμύθι που προήλθε από αυτή μου τη σκέψη: πως στη ζωή μας χωράνε όλα τα χρώματα, και τα απαλά αλλά και τα σκούρα και πως μπορούμε να τα αποδεχτούμε όλα, όχι πάντα με ευκολία βέβαια.
- Θεωρείτε ότι η ευθύνη του συγγραφέα όταν γράφει ένα παιδικό βιβλίο είναι μεγαλύτερη από όταν γράφει για ενήλικες;
Ο συγγραφέας παιδικών βιβλίων κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να γράφει μέσα από την καρδιά του. Τα παιδιά έχουν ευαίσθητες κεραίες, καταλαβαίνουν και οσφραίνονται περισσότερα από τους ενήλικες και είναι σημαντικό να τους μιλάμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα. Επίσης το να γράψεις μια ιστορία σε εκδόσιμη μορφή απαιτεί πολλή δουλειά, μεθοδικότητα, υπομονή και πολύ χρόνο. Η αφετηρία για μένα είναι πάντα το κείμενο. Το κείμενο πρέπει να «στέκεται» μόνο του. Να είναι ενδιαφέρον, με πλοκή, δουλεμένους χαρακτήρες και πολύ σφιχτοδεμένο. Από τη στιγμή που το κείμενο έχει αυτά τα χαρακτηριστικά είναι η βάση. Τα παιδιά είναι αυστηροί κριτές και καλά κάνουν! Δίνουν μόνο ειλικρίνεια και ευθύτητα και αυτό χρειάζεται να γίνεται σεβαστό. Είναι δουλειά χρονοβόρα και θέλει επιμονή, υπομονή και μεγάλη επιμέλεια. Επίσης χρειάζονται και άλλα «μάτια και αυτιά» για να το αξιολογήσουν και σίγουρα συμβουλεύομαι και τα παιδικά «μάτια και αυτιά» πριν το τελικό οκ!
Πού πήγε το ροζ; Γιατί εξαφανίστηκε; Έτσι γίνεται συνήθως; Μήπως συνήθως δεν υπάρχει ροζ; Κι αν υπάρχει, για πόσο κρατάει;
- Στο βιβλίο σας “Το ροζ” αναρωτιέστε “Μήπως συνήθως δεν υπάρχει ροζ; Κι αν υπάρχει, για πόσο κρατάει;”. Πόσο θέλουμε στη ζωή μας το ροζ; Τι θέση έχουν τα άλλα χρώματα;
Το ροζ είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Το έχω συνδέσει με την ηρεμία, την αθωότητα, την ευαισθησία και την τρυφερότητα. Είναι ενδιαφέρον γιατί το ροζ χρώμα έχει πάρει την ονομασία του από ένα λουλούδι που έχει «μυτερές» άκρες (το 1300) άρα θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε πολύ δυναμικό! Το ροζ στη ζωή μπορεί να ανατραπεί όμως η ζωή συνεχίζεται και όλα να μπορούν να βρουν μια νέα θέση ξανά. Το ροζ, συμβολίζει τη δύναμη και την αντοχή, την προσαρμοστικότητα του ανθρώπου στις αντιξοότητες και συχνά αυτή η διαδικασία παίρνει χρόνο για να εδραιωθεί μέσα μας.
-Εσείς βρίσκεται χρόνο να διαβάζετε; Ποιο είδος λογοτεχνίας προτιμάτε περισσότερο ως αναγνώστρια και γιατί;
Δίνω προτεραιότητα στο διάβασμα όποτε μπορώ. Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται δέσμευση και προτιμώ να έχω μια συνέχεια στο διάβασμα και να ολοκληρώνω το βιβλίο σχετικά γρήγορα. Μου πήρε πολύ χρόνο να ολοκληρώσω το «Η Ελλάδα του Όθωνα του Αμπού, το οποίο βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Διαβάζω διαφορετικά είδη κάθε περίοδο της ζωής μου ανάλογα με την ανάγκη μου να μάθω, να εξερευνήσω να ταξιδέψω.
- Υπάρχει κάποιο βιβλίο το οποίο έχετε ξεχωρίσει;
Αγαπημένο μου βιβλίο είναι το «Το γιγάντιο πραγματάκι» της Beatrice Alemagna που μιλάει με έναν πολύ όμορφο τρόπο για όλες τις εκφάνσεις που μπορεί να έχει η ευτυχία και για το ότι μπορεί να βρεθεί παντού!
- Η ανάγνωση τις ημέρες της καραντίνας «κάλπασε» και γέννησε νέους αναγνώστες. Είναι αυτό ενθαρρυντικό; Θα μπορέσουμε λέτε να το διατηρήσουμε ή σύντομα θα δηλώσουμε παραίτηση και θα επανέλθει η κρίση στο βιβλίο;
Μπορώ να πω μόνο πως εύχομαι να μην επανέλθει η κρίση στο βιβλίο και να μπορέσουμε να διατηρήσουμε τη διέξοδο και τη συντροφιά που μας προσέφερε το βιβλίο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Θα χρειαστεί να περιμένουμε να το δούμε αυτό βέβαια γιατί αυτή η κρίση είναι πρωτόγνωρη και δεν είναι εύκολο να προβλέψουμε πώς θα μας επηρεάσει. Μένω με χαρά και αισιοδοξία όμως στο ότι είμαστε πολύ δυνατοί οι άνθρωποι και πως έχουμε κάνει μεγάλη υπομονή και έχουμε δείξει τον καλό μας εαυτό σε αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες που διήρκησαν τόσο πολύ…
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ: Η Μαρία Δουρίδα – Μηταράκη γεννήθηκε το 1976 στην Κοζάνη και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από μικρή, έβρισκε διέξοδο στο γράψιμο, εκεί αποτύπωνε τα συναισθήματα και τα καθημερινά της βιώματα. Η γέννηση της κόρης της Ελισάβετ της έδωσε την αφορμή να πλάθει παιδικές ιστορίες. Μετά από την παρακολούθηση σεμιναρίων Συγγραφής και Δημιουργικής Γραφής, αυτές οι ιστορίες απέκτησαν ολοκληρωμένη μορφή. Πηγή έμπνευσής της αποτελούν οι συναναστροφές της και η συνεχής αναζήτηση του νοήματος της ζωής.
Σπούδασε Φυσικοθεραπεία στην Αθήνα και στο Λονδίνο, ενώ εργάστηκε στη Γάνδη ως κλινική φυσικοθεραπεύτρια, και στο Λονδίνο ως Επίκουρη Καθηγήτρια, στο Πανεπιστήμιο University of East London. Συνέχισε με σπουδές στην Εκπαίδευση, στο Λονδίνο. Σήμερα είναι διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Εξωτερική Εξετάστρια στο University of Hertfordshire. Ασχολείται πολλά χρόνια με τη μουσική (πιάνο, χορωδία και κλασσικό τραγούδι).
Ζει στην Αθήνα με τον σύζυγό της Νότη, την κόρη της Ελισάβετ και τα σκυλάκια τους Μόλλυ και Κένζο.
