Το 2011 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου συνεργάστηκε με το voiceactors.at (G.Licandro). Την ίδια χρονιά δημιούργησε στη Βιέννη τον ελληνοαυστριακό θεατρικό θίασο “…προς τον ήλιο”, όπου διατηρεί μέχρι σήμερα τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Δέκα χρόνια τώρα παρουσιάζουν στο αυστριακό και όχι μόνο κοινό παραστάσεις Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων στα ελληνικά, με γερμανικούς υπέρτιτλους προσπαθώντας να προωθήσουν τον ελληνικό πολιτισμό στην Αυστρία.

Οσον αφορά την Τέχνη, όπως είπε μιλώντας στην "Ε", μετά από δέκα χρόνια στην Αυστρία και έχοντας δει αρκετές παραστάσεις στη Βιέννη, διαπιστώνει ότι λείπει κάτι πολύ σημαντικό που υπάρχει σε αφθονία στην Ελλάδα. Το ταμπεραμέντο!

Συνέντευξη

στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Η ανάγκη να προωθήσετε τον Ελληνικό πολιτισμό στην Αυστρία σας έκανε να εγκατασταθείτε στη Βιέννη. Μιλήστε μας για την θεατρική ομάδα «…προς τον ήλιο» και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε την περίοδο της καραντίνας ως καλλιτεχνικός διευθυντής.

Η ανάγκη για να κάνω θέατρο με τον τρόπο που εγώ ήθελα, πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω στην Ελλάδα, με οδήγησε να εγκατασταθώ στο εξωτερικό. Η Αυστρία-Βιέννη ήταν ο ιδανικός τόπος γιατί δεν υπήρχε μέχρι τότε καμία ελληνική θεατρική ομάδα. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο να ξεκινήσει από το πουθενά μια τέτοια ομάδα και μάλιστα αμιγώς ελληνική. Ευτυχώς είχα την τύχη να έχω από την αρχή πλάι μου ανθρώπους που πιστέψανε στη δημιουργία αυτής της ομάδας και συνεχίζουνε να είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα. Η προώθηση του Ελληνικού πολιτισμού ήταν μονόδρομος γιατί μια ελληνική θεατρική ομάδα του εξωτερικού πρέπει να προωθεί τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι κι εμείς προτιμάμε έργα Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων παρουσιάζοντάς τα στα ελληνικά με γερμανικούς υπέρτιτλους.

Στην περίοδο της καραντίνας τα πράγματα ήταν δύσκολα. Η πρώτη καραντίνα μας βρήκε πέντε μέρες πριν την πρεμιέρα. Από τότε περιμένουμε και περιμένουμε έως ότου σιγουρευτούμε πως δεν θα χάσουμε πάλι τόσα λεφτά. Βέβαια στα μέσα της δεύτερης καραντίνας παρουσιάσαμε ένα θεατρικό μονόλογο για το ραδιόφωνο. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε γιατί δεν θέλαμε να απέχουμε τελείως για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.    

Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας έστρεψε προς την συγγραφή; 

Πάντα έγραφα. Όσο με θυμάμαι τουλάχιστον αλλά ποτέ δεν υπήρχε κάτι ολοκληρωμένο. Σκόρπιες λέξεις από δω κι από κει. Αυτό δείχνει ότι είχα πάντα την ανάγκη να γράψω απλά δεν ήμουνα ίσως έτοιμος. Όχι πως τώρα έχοντας γράψει ήδη δύο βιβλία είμαι έτοιμος αλλά τουλάχιστον ολοκλήρωσα κάτι που αρέσει σ’ εμένα και έτσι αποφάσισα να το μοιραστώ και με άλλους. Το κάθε ταξίδι γράφοντας ένα βιβλίο ήταν για μένα μοναδικό και κάθε φορά που έβαζα την τελευταία τελεία είχα μάθει και κάτι ακόμα. Αυτό το κάτι που θα κάνει πιο εύκολη τη διαδρομή στο επόμενο, αφού κομμάτι κομμάτι εμπλουτίζω και τις γνώσεις μου.  

Η αινιγματική Μαρουσιάνα του «Εγώ μεγάλωνα για σένα» σε αυτό το βιβλίο γίνεται η πρωταγωνίστρια. Γιατί επιλέξατε να συνυπάρχει και στα δύο έργα σας;

Γιατί απλά ήταν αινιγματική. Παρουσιάστηκε από το πουθενά, έκανε όλα αυτά που έκανε χωρίς να ξέρουμε κάτι συγκεκριμένο γι’ αυτήν. Και ήμουνα σίγουρος από την αρχή ότι η ιστορία της θα ήταν μοναδική. Και είναι!   

Έχετε σκεφτεί η «Μαρουσώ» να μεταφερθεί στο θέατρο και να ζωντανέψουν σελίδες από το βιβλίο στη σκηνή;

Η Μαρουσώ θα μπορούσε να μεταφερθεί πολύ πιο εύκολα στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση αλλά όχι στο θέατρο. Έτσι κι αλλιώς το βιβλίο είναι γραμμένο κινηματογραφικά. 

Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με ένα έθιμο με πανάρχαιες ρίζες, όπως αυτό του πρoξενιού και των προσυμφωνημένων γάμων;

Αν ζούσα σ’ εκείνη την εποχή θα ήμουνα σίγουρα αντίθετος με το προξενιό. Διαβάζοντας τα βιβλία μου μπορεί κάποιος να το καταλάβει. Είμαι υπέρ της αγάπης και του έρωτα με την πρώτη ματιά. Φαίνεται παραμυθένιο ή μεταφυσικό αλλά δεν είναι. Έχει συμβεί σε εμένα και σε πολλούς άλλους. Αυτό δεν πάει όμως να πει πως και ένα προξενιό δεν μπορεί να έχει επιτυχία. Έχω παραδείγματα ανθρώπων που δεν γνωριζόντουσαν και ήταν αντίθετοι με το προξενιό και μόλις έγινε η πρώτη τους γνωριμία μέσω της προξενήτρας συνέβη αυτό το μαγικό που ξαφνικά πετάς στα σύννεφα βλέποντας απέναντί σου τον άνθρωπο που είχες ονειρευτεί. Αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι λίγες. Το φυσιολογικό σε ένα προξενιό είναι να ξεκινήσεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά και μέσω του χρόνου να μάθεις να ζεις με έναν άνθρωπο που ξέρεις πως δεν σου ταιριάζει αλλά δεν έχεις κι άλλη επιλογή.    

Στόχος του βιβλίου σας είναι να δώσει φωνή σε θύματα που έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή ή άλλη μορφή βίας;

Όχι καθόλου. Η ροή της ιστορίας με οδήγησε σε αυτή τη μορφή βίας ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Η ενδοοικογενειακή βία νομίζω πως υπήρχε σε μεγαλύτερο βαθμό τα παλιά χρόνια. Αλλά δυστυχώς δεν παύει να υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει.   

Μπορούμε να ανακατευθύνουμε τη ροή της ζωής μας προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε με καλό χειρισμό ή είναι θέμα τύχης και πεπρωμένου;

Είναι θέμα τύχης και πεπρωμένου. Είμαι σίγουρος πια. Οι αποφάσεις μας παίζουνε σίγουρα ρόλο και μπορεί την τελευταία στιγμή να στρίψουμε και να τη γλιτώσουμε αλλά κάπου κάπως κάποτε το πεπρωμένο θα μας χτυπήσει ξανά την πόρτα. Ίσως όχι τη δική μας αλλά των παιδιών μας. «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» και «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» δεν βγήκαν τυχαία.

Μολονότι πλέον, έχουμε την ελευθερία της επιλογής συντρόφου, γιατί τα διαζύγια αυξάνονται;

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο. Γιατί έχουμε την ελευθερία επιλογής ανάμεσα σε πολλούς συντρόφους. Όταν κάτι αρχίζει να χαλάει σε ένα γάμο ή ακόμα και μία σχέση δεν προσπαθούμε να το διορθώσουμε απλά το αφήνουμε να διαλυθεί γιατί θα έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε εύκολα κάποιον άλλον μιας και σίγουρα οι επιλογές είναι πολλές.

Πώς κρίνετε το επίπεδο των Τεχνών στη χώρα μας; Υπάρχει το ενδεχόμενο επιστροφής στην Ελλάδα;

Πολύ καλό. Υπάρχουν αξιόλογα πράγματα που γίνονται στην Ελλάδα και που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από καμιά άλλη χώρα. Μετά από δέκα χρόνια στην Αυστρία και έχοντας δει αρκετές παραστάσεις θα έλεγα ότι τους λείπει κάτι πολύ σημαντικό που υπάρχει σε αφθονία στην Ελλάδα. Το ταμπεραμέντο!

Προς το παρόν δεν σκέφτομαι να επιστρέψω. Η Αυστρία για μένα ήταν και συνεχίζει να είναι μια μαγική χώρα που μου δίνει την ευκαιρία να κάνω πολλά από τα πράγματα που είχα ονειρευτεί.