Το πρώτο της βιβλίο παρουσίασε πριν από λίγες μέρες στην Καλαμάτα η Μεσσήνια Αριστέα Σερεμέτη, με τίτλο “Ηλεκτρόνια”.

Πρόκειται για ένα έργο που γνωρίζει επιτυχία και μέχρι στιγμής έχει κερδίσει τους αναγνώστες χάρη στον τρόπο γραφής και το περιεχόμενό του. Η συγγραφέας του, αυθόρμητη και χειμαρρώδης, εξήγησε περισσότερα για αυτό στην “Ε”.   

- Τι σχέση έχετε με την Καλαμάτα;

Από τη μεριά του μπαμπά μου κατάγομαι από Καλαμάτα και από τη μαμά μου από τους Γαργαλιάνους. Η γιαγιά μου ήταν από τη Μικρομάνη. Γεννήθηκα στην Αθήνα, ζω εκεί. Παιδικά καλοκαίρια, έντονες αναμνήσεις. Θάλασσα, παππούδες, γιαγιάδες, όλα αυτά όμως τα έζησα εδώ, πολύ έντονα.

- Οπότε έχετε πολλά βιώματα από εδώ τη Μεσσηνία, τα οποία σας διαμόρφωσαν.

Ναι, γι’ αυτό και η πρώτη παρουσίαση εκτός Αττικής έγινε στην Καλαμάτα.

- Είναι το πρώτο σας βιβλίο;

Ναι, είναι το πρώτο μου. Αρθρογραφώ όμως αρκετά χρόνια. Ιδιαίτερα σε μπλογκ. Βασικά είμαι… φεϊσμπουκική, κινούμαι στα σόσιαλ. Δεν έχω άλλη πλατφόρμα, Ινσταγκραμ κ.λπ. Από το Φεβρουάριο του 2011 έως και σήμερα γράφω κάθε διήμερο ένα κείμενο για την προσωπική μου σελίδα. Γι’ αυτό και είχα πολλή στήριξη στο βιβλίο και γι’ αυτό φτάσαμε να λέμε ότι το βιβλίο σχεδόν εξαντλήθηκε μέσα σε 20 μέρες. Τα σόσιαλ με στήριξαν.

- Είναι μια ενδιαφέρουσα πτυχή αυτή που μας παρουσιάζετε. Εχει δώσει βήμα το Facebook σε εσάς να εκφραστείτε, και στους φίλους σας να σας διαβάσουν.

Ακριβώς, και να είμαι γνωστή σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Η δουλειά μου δεν έχει καμία σχέση με τη διαφήμιση και τον κόσμο των μίντια. Χειρουργός οδοντίατρος είμαι, εργάζομαι 30 χρόνια στο Περιστέρι. Αλλά είδα ότι το Facebook είναι εργαλείο. Το εργαλείο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανάλογα με τον χρήστη.

- Επίσης είναι ωραίο και γιατί επικοινωνούμε.

Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά επικοινωνιακός και κοινωνικός. Το βιβλίο το έγραψα… είναι μια ιστορία λίγο μπλεγμένη. Η μάνα μου ήταν καρκινοπαθής από το Φλεβάρη του 2020, περάσαμε πολύ δύσκολα. Σκέφτηκα πως ήθελα να γράψω κάτι, να το δει η μαμά μου και να με καμαρώσει, να το δει και ο πατέρας μου. Να προλάβω. Ηταν πολύ δύσκολο. Είχε κανονιστεί για τέλη Μαΐου να κυκλοφορήσει, όμως στις 13 πέθανε η μάνα μου και στις 15 ο πατέρας μου από ανακοπή. Πέρασα πολύ δύσκολο καλοκαίρι, όμως μετά γνώρισα την εκδότρια, πρόσθεσα ένα κείμενο ακόμα, μετά από όσα βίωσα. Ολο το υπόλοιπο βιβλίο ήταν έτοιμο.

- Από ποιες εκδόσεις το βγάλατε;

Από έναν καινούργιο οίκο, “Λόγου χάριν” λέγεται. Το βιβλίο υπάρχει στην politeia.gr, την protoporia.gr, το skroutz.gr κτλ. Εχει πάντως από την αρχή μεγάλη ανταπόκριση.

- Είναι μεγάλος ο πόνος από όσα σας συνέβησαν. Τα “Ηλεκτρόνια” όταν βγήκαν απάλυναν καθόλου τον πόνο αυτό;

Είναι φόρος τιμής για μένα αυτό το βιβλίο. Για την παρουσίαση της Καλαμάτας ήρθα στο πατρικό μου σπίτι και αισθάνθηκα περίεργα, δεν μπορώ να το περιγράψω. Εχουν δύο όψεις τα πράγματα, από τη μια έχει τη λύπη και από την άλλη το ότι “η ζωή συνεχίζεται”, που είναι μια πραγματικότητα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα, περίεργα.

- Υπάρχει μια αίσθηση ολοκλήρωσης; Καταφέρατε να το έχετε στα χέρια σας.

Ο στόχος που είχα θέσει ήταν να με καμαρώσουν οι γονείς μου. Τελικά όμως υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που με ενθαρρύνουν. Και ξένοι άνθρωποι, που δεν έχουμε βρεθεί από κοντά, που μου λένε καλά λόγια. Δεν το περίμενα ότι θα γίνει αυτό.

- Τώρα θα υπάρξει και κάποια συνέχεια;

Ναι, τώρα πήρα θάρρος. Θέλω να το απολαύσω αυτό που έγραψα, γιατί πιστεύω ότι θα έχει έναν καλό κύκλο. Ο,τι έχω γράψει το έχω γράψει πολύ απλά, μπορεί να το διαβάσει ένας άνθρωπος που δεν ξέρει γράμματα και ένας που ξέρει πολύ καλά. Είναι σύντομα διηγήματα, για εύκολο διάβασμα. Πιστεύω θα έχει διάρκεια, γιατί πάντα η απλότητα είναι πιο διαχρονική από το πομπώδες ύφος και το πολύ έντονο. Μετά, βλέπουμε.

- Τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε πώς θα τη χαρακτηρίζατε; Το ύφος, τους ήρωες;

Τα ηλεκτρόνια είναι αρνητικά φορτισμένα σώματα, τα οποία είναι εγκλωβισμένα σε συγκεκριμένες τροχιές μακριά από τον πυρήνα. Οι ιστορίες μου είναι αυτοί οι άνθρωποι που κινούνται γύρω από μεγάλους και σπουδαίους. Είναι άνθρωποι είτε ασθενείς, είτε ανήμποροι, εμπνευσμένοι από αυτό που λέμε “το μοιραίο”. Το απρόβλεπτο, το μη αναμενόμενο. Υπάρχουν όμως και κείμενα σε λίγο διαφορετικό ύφος. Δεν ήθελα να γίνει ένα θλιβερό βιβλίο. Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν την ουσία τους. Αφήνω το χώρο στον αναγνώστη και δεν το υπεραναλύω. Ευχαριστήθηκα πάρα πολύ που το “παράθυρο” γι’ αυτές τις ιστορίες είναι ο συνάνθρωπος. Τον σεβασμό μας πρέπει να τον κερδίζει ο άνθρωπος που πασχίζει από το τίποτα να ορθοποδήσει.