Η συνολική διάρκεια θα είναι 6 ώρες και η είσοδος και έξοδος του κοινού μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε ώρα ανάμεσα στις 10 το βράδυ και στις 4 το πρωί.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μας μίλησε για τα χαρακτηριστικά της εγκατάστασης αυτής, ενώ μιλώντας για το Φεστιβάλ της Καλαμάτας, τόνισε ότι είναι το πιο σημαντικό εργαστήρι γέννησης ό,τι πιο τολμηρού συμβαίνει στην σύγχρονη τέχνη!

- Τι είναι το "Μέσα";

"Ηταν ένα πείραμα πολύ μεγάλων διαστάσεων που έκανα στο θέατρο "Παλλάς", εκμεταλλευόμενος την μεγάλη απήχηση που είχε η δουλειά μου τα τελευταία χρόνια. Χρησιμοποίησα δηλαδή την πλατφόρμα αυτή και τους παραγωγούς που ήταν ενθουσιασμένοι με την επιτυχία για να κατασκευάσω κάτι που πολύ δύσκολα θα έβρισκα τρόπο να κατασκευάσω. Ενα μεγάλο δωμάτιο μέσα σ' ένα θέατρο, που άνοιγε τις πόρτες του το απόγευμα και τις έκλεινε το βράδυ και μέσα σ' αυτό το δωμάτιο συνέβαινε αυτή η παράσταση, η οποία είχε την φόρμα, το σχήμα, ενός οπτικού διαλογισμού. Μια πολύ απλή σειρά κινήσεων δηλαδή που επαναλαμβανόταν διαρκώς κι άλλες φορές ήταν μόνος του ένας άνθρωπος στο δωμάτιο, άλλες τριάντα άτομα που έκαναν τα ίδια πράγματα. Ενα είδος λοιπόν οπτικού διαλογισμού και ενός παιχνιδιού με το τι περιμένουμε από μια παράσταση και πώς αρχίζουμε να ταξιδεύουμε, "τριπάρουμε" δηλαδή αν δώσουμε χρόνο σε ένα πράγμα που ξέρουμε από την αρχή ότι δεν θα γίνει κάτι άλλο. Αν κατά λάθος έτσι μείνουμε για 15 με 20 λεπτά αρχίζει και ανοίγεται ένας καινούργιος κόσμος από πυκνώσεις, αραιώσεις, συνθέσεις… Αυτό ήταν το "Μέσα" και το οποίο προνοήσαμε να το καταγράψουμε με υψηλής ευκρίνειας κάμερα και έτσι δημιουργήθηκε αυτός ο τρισδιάστατος πίνακας που κινείται και αλλάζει διαρκώς, ενώ είναι ίδιο το θέμα του, έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς έναν μεγάλο πίνακα να αλλάζει διαρκώς μπροστά στα μάτια σου".

- Τι σας ώθησε να το κάνετε;

"Οσο περισσότερο μεγαλώνει κανείς και εμβαθύνει στην εργασία του αναρωτιέται για τα ίδια τα όρια και την ίδια τη λειτουργία της εργασίας του. Εγώ αναρωτιόμουν βλέποντας τα ανατολίτικα χαλιά ή ακούγοντας την επαναληπτική μουσική ή κοιτώντας τα ελληνικά γεωμετρικά βάζα, πόσο ενδιαφέρουσα είναι αυτή η μαθηματική ανάπτυξη ενός και μόνο μοτίβου και πόσο ωραίο πράγμα είναι να συσσωρεύεται το ίδιο θέμα και να γίνονται αυτές οι μικρές παραλλαγές αυτές οι μικτές μετατοπίσεις στο χρόνο. Πώς ελευθερώνουν τη φαντασία και αναρωτιόμουν πώς αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε μια τέτοια συνθήκη. Επίσης, τόλμησα να το κάνω το "Μέσα" όταν κατάλαβα ότι μπορούσα να πειράξω το ίδιο το πλαίσιο της παρακολούθησης γιατί από τη στιγμή που δεν υπάρχει αρχή, μέση, τέλος και είναι μια πρόσκληση για ονειροπόληση, πρέπει καθένας να διαλέγει πραγματικά πόσο θέλει. Εγώ προτείνω στους ανθρώπους να έρθουν στο "Μέσα" για καμιά ώρα, κι ας έχουν ανοιχτό το πρόγραμμα του βραδινού τους κι αν γοητευτούν να κάτσουν και τέσσερις και πέντε ώρες. Δεν χρειάζεται να έρθουν από την αρχή, μπορούν να έρθουν στις 11 το βράδυ, στις 12, με το ποτό τους, με το μαξιλάρι τους, ν' αράξουν! Είναι σαν να βγαίνει κανείς στο μπαλκόνι του, στην αυλή του πριν κοιμηθεί και μπορεί να κάτσει δέκα λεπτά αλλά μπορεί να κάτσει και μια ώρα. Μπορεί να σκέφτεται και να ονειρεύεται με ανοιχτά τα μάτια. Μια τέτοια πρόσκληση είναι και το "Μέσα"".

- Το "Μέσα", απεικονίζει καθόλου αυτό που συμβαίνει έξω;

"Οχι καθόλου. Είναι ένα παιχνίδι ο τίτλος, γιατί παρακολουθούμε το ζώο που λέγεται άνθρωπος την ώρα που επιστρέφει στη φωλιά του. Εμείς λοιπόν προσπαθήσαμε να "καθαρίσουμε" το δωμάτιο από τηλεοράσεις, κινητά τηλέφωνα, μουσικές. Βγάζουμε λοιπόν την πανοπλία μας αφήνοντας τα ρούχα μας, κάνουμε μπάνιο, τρώμε, πίνουμε το νερό μας, βρίσκουμε λίγη ώρα να ονειροπολήσουμε βγαίνοντας στο μπαλκόνι και μετά κοιμόμαστε. Χοντρικά όλοι μας κάνουμε τα ίδια πράγματα με κάποιες παραλλαγές. Εμείς στο "Μέσα" φτιάξαμε ένα δομικό υλικό για το μπαίνω, ξεντύνομαι, τρώω, πίνω, ονειρεύομαι, κοιμάμαι. Με αυτό το δομικό στοιχείο προσπαθούμε να χτίσουμε άλλες φορές πολυκατοικίες, άλλες φορές ένα απλό σπίτι. Οπότε στην πραγματικότητα επειδή αν αφήσει κανείς τον εαυτό του ελεύθερο μπορεί να δει όλες τις μέρες της ζωής του σαν να είναι μία. Μπορεί να δημιουργηθεί μια παραίσθηση ότι βλέπουμε μέσα στα σπίτια των άλλων ανθρώπων από τους ακάλυπτους, να περνά κάποιος από την κουζίνα στο σαλόνι κ.λπ. σαν να είναι μια παραίσθηση όλων αυτών των διπλανών ζωών που μοιάζουν με τις δικές μας στις πόλεις και μπορούμε να παρακολουθήσουμε. Αν αφήσει τον εαυτό του κανείς ελεύθερο και αν γοητευτεί (γιατί είναι και πολλοί άνθρωποι που εκνευρίζονται), είναι σαν να παρατηρεί τα σύννεφα που μετά από λίγη παραπάνω ώρα αρχίζει να φτιάχνει σχήματα βλέποντάς τα. Είναι ακριβώς η ίδια λειτουργία γι' αυτό και λέω ότι είναι οπτικός διαλογισμός και μια πρόσκληση για τριπάρισμα"

- Το κοινό μπήκε σ' αυτό το τριπ;

"Οχι, νομίζω ότι δεν ήταν στην πλειοψηφία. Πολλοί μπήκαν, πολλοί όχι. Ξέρετε, η σχέση μας με το θέαμα έχει να κάνει με το να δούμε τι γίνεται παρακάτω. Αλλωστε ζητάμε πολλές φορές από τους φίλους μας να μην μας πουν τι γίνεται στην ταινία στο τέλος, ή μιας θεατρικής παράστασης. Το "Μέσα" λοιπόν, αυτό το καταστρέφει από την αρχή! Με το που μπαίνεις ελπίζω να θαυμάσεις τον πίνακα, την εικόνα και να μείνεις λίγη ώρα ώστε να τον καταλάβεις και να αντιληφθείς πώς έχει φτιαχτεί -κι είμαι πολύ υπερήφανος για την κατασκευή του- αλλά πολύ γρήγορα μπορεί να σε εκνευρίσει γιατί ξέρεις ότι δεν θα γίνει κάτι άλλο, δεν έχεις να ελπίζεις σε κάτι".

- Αυτό είναι λύτρωση, όντως!

"Κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλη απελευθέρωση γι' αυτό και το προτείνω. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι ότι αναγνωρίζεις ότι συμβαίνουν χίλια δυο πράγματα. Γιατί καμιά φορά είναι δύο άνθρωποι μέσα σε ένα χώρο που κάνουν τα ίδια πράγματα αλλά σε άλλους χρόνους. Βλέπεις λοιπόν ένα ζευγάρι, κάποιες φορές αγαπημένο, άλλες δεν μιλιέται, βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο σε διαφορετικές φάσεις, διαφορετικές μέρες. Αρχίζεις και φτιάχνεις ιστορίες μέσα απ' αυτή τη διαδικασία που νομίζω ότι σου δίνει χώρο και χρόνο να τριπάρεις με τον εαυτό σου. Στο "Μέσα" ακόμα και με παρέα αν έρθεις, να πας να κάτσεις λίγο πιο δίπλα, να απομονωθείς και να το παρατηρήσεις. Είναι πρόταση μοναχικού επισκέπτη".

- Ως άνθρωπος είστε αυτό που προτείνετε μέσα από την παράσταση;

"Ναι, γι' αυτό και το κάνω! Εγώ πολλές φορές χάνομαι στο ταβάνι του σπιτιού μου, είτε βλέποντας τη θάλασσα, είτε βλέποντας τους ανθρώπους στην πόλη. Επίσης στο προηγούμενο σπίτι απ' αυτό που μένω τώρα, έχω κάνει πολλές παρατηρήσεις στους ανθρώπους, γιατί η πίσω πλευρά του σπιτιού είχε πραγματικά ένα πανόραμα από ακάλυπτους και είχα μαγευτεί -χωρίς να είμαι καθόλου ηδονοβλεψίας- απ' αυτά τα κομμάτια της ζωής και σκεφτόμουν μάλιστα ότι είμαι κι εγώ μέσα στην πόλη άλλο ένα τέτοιο κομμάτι της ζωής και με συγκινούσε πολύ, όχι η διαφορά μας… στην οποία μας αρέσει να στεκόμαστε και να προβάλουμε την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς μας. Αυτό που με συγκίνησε ήταν η ομοιότητά μας. Πώς όταν βλέπει κανείς όλα τα λιοντάρια της σαβάνας κι είναι όλα ίδια, αλλά το καθένα είναι και ένας διαφορετικός χαρακτήρας. Ετσι κι εμείς είμαστε άνθρωποι σ' αυτές τις σφηκοφωλιές που έχουμε φτιάξει κι έρχεται αυτή η ώρα που έχουμε επιστρέψει στη φωλιά μας, κι αυτό κάπως με συγκινούσε. Ηταν η στιγμή που έσκαγε και η κρίση και σκεφτόμουν ότι με όλη αυτήν την ανάγκη μας να κατηγορήσουμε τους άλλους, ότι ίσως είναι μια στιγμή να αναλογιστούμε ότι είμαστε το ίδιο ζώο".

- Εχετε σκεφτεί ότι από το απέναντι δωμάτιο κάποιος βλέπει κι εσάς;

"Ναι φυσικά και το 'χω βάλει με έναν περίεργο τρόπο, γιατί εμένα δεν μου αρέσουν οι κουρτίνες και ευτυχώς τα δύο τελευταία μου σπίτια ήταν κάπως ψηλά και μπορούσα να μην έχω κουρτίνες χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Δεν μ' αρέσει να καταπιέζομαι, δεν μ' αρέσει να πηγαίνω σε παραλίες όπου δεν επιτρέπεται ο γυμνισμός. Πολλές φορές λοιπόν αναρωτιέμαι πώς είναι η ίδια μου η ζωή σαν θέαμα. Δεν με πειράζει λοιπόν να με παρατηρούν κι εμένα γιατί προτιμώ την κομψή ελευθερία που είναι αυτή που δεν τρίβεται στα μούτρα του διπλανού σου αλλά δε νοιάζεται κιόλας αν ο διπλανός σου θέλει να την παραβιάσει για… να σου την πει".

- Ξεκινήσατε το "Μέσα" όταν έσκαγε η κρίση. Τώρα που η κρίση είναι σε κομβικό σημείο, τι σκέφτεστε;

"Την εποχή που ετοιμαζόμουν να δείξω επιτέλους το "Μέσα" εννέα χρόνια μετά την πρώτη φορά που το συνέλαβα, είχα πολύ έντονο τον προβληματισμό για το αν κάτι τέτοιο θα είναι χρήσιμο. Γιατί τότε σκεφτόμουν ότι το χρήσιμο αυτή τη στιγμή είναι να κάνει κανείς το μάξιμουμ αν είναι δυνατόν με το τίποτα! Κάτι το οποίο το έκανα στο επόμενό μου έργο, στην "Πρώτη ύλη" Δεν ξέρω αν είχα δίκιο να μην ανατρέψω τα δεδομένα, δηλαδή να κάνω την "Πρώτη ύλη" από την αρχή και να μην επιμείνω στο "Μέσα". Γιατί το "Μέσα" είναι με πάρα πολλά μέσα ένα στοίχημα φόρμας πάρα πολύ απλό. Είναι ένας μινιμαλισμός που είναι μνημειώδης, ενώ η "Πρώτη ύλη" δεν είναι καθόλου μινιμαλιστική παράσταση αλλά έχει μηδαμινά μέσα, γίνεται με το τίποτα πραγματικά, μόνο με το ταλέντο!

Δεν έχω απαντήσει στον εαυτό μου αν η χρονική στιγμή ήταν η σωστή αλλά αισθάνομαι υπερηφάνεια ότι κατάφερα να στήσω το μνημείο του "Μέσα"".

- Ξέρετε το Φεστιβάλ της Καλαμάτας από την αρχή του. Παρατηρώντας λοιπόν τη διοργάνωση τι βλέπετε να αλλάζει χρόνο με το χρόνο;

"Θέλω να πω πολλά πράγματα για το φεστιβάλ που το παρακολουθώ από το δεύτερο χρόνο του έχοντας συμμετάσχει πολλές φορές ως καλλιτέχνης και βέβαια πάντα έρχομαι ως θεατής. Κατ' αρχάς αυτή τη χρονιά και για το Φεστιβάλ Αθηνών και για το Φεστιβάλ Καλαμάτας ήθελα να είμαι παρών με έναν τρόπο που να μην είναι επιβαρυντικός. Συγκεκριμένα στην Καλαμάτα ήθελα να κάνω ένα δώρο και γι' αυτό προσέφερα αφιλοκερδώς την εγκατάσταση του "Μέσα" μια που δεν βρήκαμε τον τρόπο, τον καθαρά πρακτικό, να παρουσιάσουμε στο φετινό φεστιβάλ και την "Πρώτη ύλη". Αισθάνομαι ότι το Φεστιβάλ της Καλαμάτας μου έχει δώσει τόσα πολλά και σε ανταπόδοση δεν έχω δώσει όσα χρειάζεται. Τα Φεστιβάλ Αθήνας και Καλαμάτας είναι τα δύο καίρια σύγχρονα φεστιβάλ για τις παραστατικές τέχνες που έχουμε στην Ελλάδα και είμαστε όλοι υπερήφανοι. Ηθελα λοιπόν να είμαι εδώ χωρίς να τρώω από τον προϋπολογισμό του. Το Φεστιβάλ της Καλαμάτας μας εκπαίδευσε και είναι κάτι που το χρωστάμε στην καλλιτεχνική του διευθύντρια Βίκυ Μαραγκοπούλου ως πολύ μεγάλη χάρη. Εκεί που έπρεπε να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά σε πόλεις του εξωτερικού για να παρακολουθούμε αυτό που γίνεται τώρα στην τέχνη μας, η κυρία Μαραγκοπούλου και το Φεστιβάλ της Καλαμάτας το φέρανε στα πόδια μας! Εμένα η δεύτερή μου εκπαίδευση (γιατί η πρώτη έγινε στη ζωγραφική από τον Τσαρούχη) έγινε από το Φεστιβάλ Καλαμάτας στις παραστατικές τέχνες. Είδα πράγματα εδώ που μου άλλαξαν τη ζωή και πρέπει να πω ότι όταν ξεκινούσε το φεστιβάλ, δεν φανταζόταν κανείς το πόσο ακραίο θα γινόταν. Είναι ιδιαίτερα τολμηρό αυτό που έχει συμβεί στο Φεστιβάλ της Καλαμάτας κι έχουμε δει πράγματα τα οποία είναι πραγματικά ακραία, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί μπορεί ένας απλός θεατής να αναρωτιέται για το τι σημασία έχει και γιατί να υπάρχει τέτοια ακρότητα στην καλλιτεχνική έρευνα αλλά πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι το ερευνητικό εργαστήρι που φτιάχνουν τα επόμενα "φάρμακα" είναι ακριβώς αυτή η ακραία συμπεριφορά σε σχέση με την έρευνα των τεχνών, γιατί αυτό θα τροφοδοτήσει το επόμενο πετυχημένο και ενδεχομένως μαζικής κατανάλωσης προϊόν που θα απολαύσει και ο πιο απλός θεατής. Υπάρχει ένα εργαστήριο μέσα στο οποίο γεννιούνται καινούργιες ιδέες και αυτό το εργαστήριο για να τις γεννήσει πολλές φορές χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα τολμηρό. Να προκαλέσει δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθούμε".

- Μα ακραία δεν είναι και η ίδια η ζωή άλλωστε;

"Ακραία είναι όλα τα πράγματα που ψάχνουν να βρουν το επόμενο. Και γιατί να το ψάξουμε; Γιατί όπως και η επιστήμη, όπως και η ιατρική έτσι και η τέχνη μέσα από τον ανθρώπινο πολιτισμό, πριν από την γενίκευση των καινούργιων ιδεών προσπαθεί να τις μορφοποιήσει. Και τι είναι οι καινούργιες ιδέες; Είναι η ενηλικίωση της ανθρωπότητας σε σχέση με το πώς φτιάχνουμε τη ζωή μας. Είμαστε πια σε έναν πολιτισμό που κατασκευάζουμε το μέλλον μας. Το επόμενο, μερικοί το βλέπουν πριν από τους πολλούς και χρειαζόμαστε αυτούς τους μερικούς να μας το μορφοποιήσουν και να πάμε προς τα εκεί, εφόσον το διαλέξουμε. Ενα από αυτά είναι και η τέχνη και ένα φεστιβάλ σύγχρονης τέχνης, είναι η κοιτίδα, η συνθήκη που φέρνει αυτές τις ιδέες μαζί για να γονιμοποιηθούν και αυτές που θα πιάσουν τόπο, θα μεγαλώσουν και θα τις δούμε πια στα μεγάλα θέατρα. Το Φεστιβάλ της Καλαμάτας αντί να βολευτεί και να φέρνει μικροαστικά αυτά που λέμε πιο συμβατικά και λιγάκι εύγευστο τελικά, αλλά όχι τόσο θρεπτικό και που να μην μας ξεβολεύει σε τίποτα, κάνει ακριβώς αυτό που οφείλει. Εδωσε χώρο στις ερευνητικές εργασίες, σ' αυτό που χρόνια συμβαίνει στα φεστιβάλ του εξωτερικού, χωρίς παραχωρήσεις και συμβιβασμούς, με πνευματική εγρήγορση. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος της τέχνης και των καλλιτεχνικών διευθυντών".

- Αυτό ίσως να λειτουργεί όμως μόνο στους καλλιτέχνες.

"Οχι, αντίθετα μας φτιάχνει και κοινό και μας τοποθετεί κι εμάς που αγωνιζόμαστε στο ίδιο πνευματικό άθλημα σε ένα πλαίσιο και κατά κάποιο τρόπο το κοινό που βλέπει καταλαβαίνει και ποιος αντιγράφει και ποιος είναι ψευδής και ποιος είναι στην πρώτη γραμμή της έρευνας. Το κοινό διευρύνεται και φαίνεται γιατί υπάρχουν πια περίπου τριάντα χιλιάδες άνθρωποι που θέλουν να δουν την τελευταία γραμμή της τέχνης. Από πού σκάσανε όλοι αυτοί ξαφνικά και απαιτούν αυτό που γίνεται στο Παρίσι να το βλέπουν και εδώ; Αυτή η δουλειά γίνεται στα φεστιβάλ και μάλιστα της Καλαμάτας έφερε παραστάσεις που ποτέ δεν είχαν έρθει στην Ελλάδα".

- Μήπως είναι η ελίτ του κοινού όμως αυτή;

"Δεν ξέρω αν είναι η ελίτ αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι όπως δουλεύει ο καλλιτέχνης ερευνητής έτσι πρέπει να δουλέψει και το κοινό με τον εαυτό του. Την τέχνη δεν την αντιμετωπίζουμε σαν μια βόλτα στην καφετέρια. Πρέπει να έχουμε ανάγκη για τη ζωή μας μια συνάντηση με τον εαυτό μας και με τη σκέψη μας και να αποφασίσουμε να διαλέξουμε για βοηθούς κάποιους. Η τέχνη λοιπόν μας τέρπει αλλά ταυτόχρονα μας προάγει τη σκέψη. Καταλαβαίνω γιατί υπάρχει μια αμηχανία απέναντι στην τέχνη από το ευρύ κοινό, αλλά από την άλλη κάποιος που έχει αποφασίσει ότι έχει ανάγκη στη ζωή του την τέχνη σταδιακά αρχίζει και καταλαβαίνει το πολύ σημαντικό, ότι στις 10 παραστάσεις που θα πάει ίσως οι δύο μόνο να συναντήσουν τον εσωτερικό του κόσμο κι αν είναι τυχερός οι πέντε θα είναι ενδιαφέρουσες. Αρκεί να το τολμήσει. Αλλωστε μεγάλη τέχνη είναι και λαϊκή κάποιες φορές -όχι πάντα. Για παράδειγμα ο Τσάρλι Τσάπλιν, που βλέπεις εκεί να συμπεριλαμβάνονται όλα τα επίπεδα και να φτάνει κανείς να είναι τόσο σπουδαίο το δημιούργημα που να έχει την αγνότητα και την αμεσότητα της παιδική αντίληψης. Κι εκεί έρχονται όλοι σε μια κοινή επαφή κι αυτό το κάνει το γέλιο".

- Είστε αισιόδοξος για την εκτόνωση όλης αυτής της κατάστασης που ζούμε ως κοινωνία;

"Δεν έχω λόγια να τεκμηριώσω την αισιοδοξία μου, κανονικά θα έπρεπε να είμαι απαισιόδοξος. Είναι πολύ αποθαρρυντική και η αντίδραση του κοινωνικού σώματος και οι σπασμωδικές κινήσεις που γίνονται και σε σχέση με τον πολιτισμό από την Πολιτεία. Δηλαδή, και η ψυχραιμία λείπει και η ευφυΐα λείπει και η μεγαλοψυχία λείπει. Νομίζω ότι είναι η στιγμή να κάνει ο καθένας μας ό,τι καλύτερο μπορεί στον τομέα του κι αυτό θα είναι πιστεύω η πιο αποτελεσματική συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Αν πραγματικά όμως ο καθένας κάνει όσο καλύτερα, τίμια και αποτελεσματικά μπορεί τη δουλειά του. Να πάψουμε επιτέλους να κατηγορούμε τις -πράγματι- πολύ αποθαρρυντικές συνθήκες και να πάψουμε να φερόμαστε συναισθηματικά σε σχέση με την πολιτική μας συνείδηση".

ΤΟ "ΜΕΣΑ"

Η εγκατάσταση βίντεο "Μέσα" είναι ένα καλλιτεχνικό γεγονός που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου σχεδίασε και θα πραγματοποιήσει ειδικά για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, μία προβολή βίντεο που θα παρουσιαστεί στο αμφιθέατρο του Κάστρου. Για τη βραδιά της 25ης Ιουλίου μια μεγάλη οθόνη θα εγκατασταθεί στο αμφιθέατρο του Κάστρου για να φιλοξενήσει βιντεοσκοπημένη σε υψηλή ανάλυση την εξάωρη προβολή της τελευταίας βραδιάς της θεατρικής εγκατάστασης "Μέσα" που είχε παρουσιαστεί στο θέατρο Παλλάς το 2011 -ένα αμοντάριστο ντοκουμέντο του έργου.

Σύλληψη και σκηνοθεσία: Δημήτρης Παπαϊωάννου

Μέσα στο δωμάτιο: Πάνος Αθανασόπουλος, Θανάσης Ακοκκαλίδης, Παυλίνα Ανδριοπούλου, Νατάσα Αρέθα, Νίκος Δραγώνας, Ευάγγελος Ζαρκάδας, Μανόλης Θεοδωράκης, Μιχάλης Θεοφάνους, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Γιώργος Καφετζόπουλος, Αμαλία Κοσμά, Ελευθερία Λαγουδάκη, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Κωνσταντίνος Μαραβέλιας, Γιώργος Μάτσκαρης, Σάββας Μπαλτζής, Γιάννης Νικολαΐδης, Ιλια Ντετσάβες-Πόγκα, Χρήστος Παπαδόπουλος, Γιάννης Παπακαμμένος, Σίμος Πατιερίδης, Ηλίας Ραφαηλίδης, Καλλιόπη Σίμου, Διογένης Σκαλτσάς, Δρόσος Σκώτης, Συμεών Τσακίρης, Σοφία Τσιαούση, Altin Huta, Tadeu Liesenfeld.

Σχεδιασμός σκηνικού χώρου παράστασης και εγκατάστασης προβολής: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και Σοφία Ντώνα.

Μουσική σύνθεση: Κ. Βήτα.

Ηχητικός σχεδιασμός παράστασης και εγκατάστασης βίντεο: Κωνσταντίνος Μιχόπουλος.

Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Γιάνναρος.

Κοστούμια: Θάνος Παπαστεργίου.

Βιντεοπροβολές σκηνής (ορατές μέσα στην ταινία): Η ομάδα.

Βοηθός σκηνοθέτη και διεύθυνση καλλιτεχνικής παραγωγής: Τίνα Παπανικολάου

Τεχνικός διευθυντής και εκτέλεση παραγωγής: Κώστας Κεφάλας.

Οπερατέρ: Στέλιος Καμμίτσης και Θοδωρής Μιχόπουλος.

Colour correction και τεχνικός σύμβουλος: Matt Johnson (Haos Film).

Παραγωγή θεατρικής εγκατάστασης: Ελληνική Θεαμάτων (2011).

Παραγωγή εγκατάστασης βίντεο: 2WORKS και Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (2013).

Διάρκεια: 6 ώρες.

Τιμές εισιτηρίων για το έργο "Μέσα" : 8 ευρώ και 5 ευρώ (φοιτητικό και μειωμένο),

Πληροφορίες: Διεθνές Κέντρο Χορού Καλαμάτας, Παν. Καίσαρη 6, τηλ. 27210 83086, 90886, φαξ 27210 26966,  ε-mail@kalamatadancefestival.gr,

www.kalamatadancefestival.gr