- Κάνατε μια μεγάλη περιοδεία φέτος. Τώρα που φτάνει στο τέλος της, ποια είναι η εντύπωσή σας, πώς πήγε;

"Οσον αφορά την περιοδεία, εγώ είμαι 5 χρόνια σχεδόν σε συνεχή περιοδεία με μικρά διαλείμματα, οπότε είμαι συνηθισμένος. Αλλά η περιοδεία της συγκεκριμένης παράσταση είναι δύσκολη… και μεγάλωσα κιόλας! Είναι πολύ κουραστική η παράσταση, είναι και ο ρόλος, ο Μενέλαος είναι λίγο υπερκινητικός και συνεχώς σε ένταση".

- Συμφωνείτε με τον Μενέλαο που ερμηνεύετε;

"Ναι, άλλωστε οι ηθοποιοί συνήθως κάνουμε σε συμφωνία με τον σκηνοθέτη κάτι που έχουμε σχεδιάσει. Κι όταν συμβαίνει το αντίθετο, όταν δηλαδή υποχρεούσαι να κάνεις κάτι που δεν σου πάει, δεν το θεωρείς σωστό, τότε δεν μπορείς να το κάνεις και καλά".

- Είναι ένας περίεργος Μενέλαος;

"Ε, είναι λίγο βραδύνους, μοχθηρός, πονηρός. Αυτή που καταστρώνει όλα τα σχέδια είναι η Ελένη. Επίσης αυτοί ο δύο άνθρωποι στο συγκεκριμένο έργο ο Ευριπίδης τους έχει τοποθετήσει στο να δρουν πιο πολύ και υπάρχει και ένα ψυχολογικό υπόβαθρο, και ζηλεύουν και μισούν. Εχουν μικρά αισθήματα και τα μεγάλα λόγια τα λένε οι δούλοι. Ο πρώτος δηλαδή, ο Αγγελιαφόρος κάνει έναν μνημειώδη μονόλογο".

- Συμφωνείτε ότι πάντα οι πόλεμοι γίνονται για ένα πουκάμισο αδειανό;

"Οχι, αυτή που γράφτηκε το έργο είναι μια πικρή στιγμή για τους Αθηναίους, καθώς ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έχει πάρει την κάτω βόλτα γι' αυτούς και προσπαθεί να τους προειδοποιήσει πως όλα αυτά γίνονται για το τίποτα. Γιατί μετά από 2.500 χρόνια ξέρουμε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έγινε για τις σφαίρες επιρροής αλλά στην πραγματικότητα δεν έγινε για ζωτικούς λόγους, ή γιατί μία από τις δύο πόλεις δεν μπορούσε να επιβιώσει μ' αυτά με τα οποία διέθετε. Από μια άποψη έχει απόλυτο δίκιο, εκείνος ο πόλεμος έγινε για το τίποτα, απλώς μεταφέρει αυτό αλληγορικό σε μια εκδοχή της Ιλιάδας όπου κατά τη γνώμη μου δεν τη χρειάζεται κιόλας, γιατί και ο γνήσιος μύθος της Ιλιάδας με την Ελένη να είναι όντως ερωμένη του Πάρι, στην πραγματικότητα το ίδιο είναι… Για το τίποτα γίνεται ένας ολόκληρος πόλεμος".

- Επαγγελματικά, δύσκολο το φετινό καλοκαίρι;

"Το θέατρο γενικά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, μείωσε δηλαδή τρομερά τις τιμές των εισιτηρίων με αποτέλεσμα να έρχεται κόσμος στο θέατρο, απλώς τα ποσά είναι πολύ μικρότερα για όλους. Με εξαίρεση ίσως τη θεατρική στέγη που δεν έχει ανταποκριθεί στη μείωση και έχει μείνει σε υψηλά επίπεδα η τιμή της, με αποτέλεσμα ειδικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη να είναι πολύ ακριβή η στέγη αλλά και τα θέατρα που περιφερόμαστε το καλοκαίρι δεν είναι καθόλου φτηνά. Είναι λοιπόν ευχάριστο ότι ο κόσμος πάει στα θέατρα και τα γεμίζει, ο χειμώνας θα είναι δυσκολότερος".

- Είστε άνθρωπος με πολιτική σκέψη και δράση. Πώς σχολιάζετε την υπάρχουσα κοινωνική - πολιτική κατάσταση;

"Νομίζω ότι δεν έχουμε ακόμα βρει διέξοδο απ' αυτό το πράγμα. Η ανακύκλωση του παλιού πολιτικού συστήματος δεν είναι η λύση και δεν μπορεί να μας οδηγήσει σε διέξοδο. Κι όταν λέω το παλιό πολιτικό σύστημα δεν εξαιρώ καθόλου την αντιπολίτευση, το αντίθετο, γιατί κάποια κομμάτια της αντιπολίτευσης είναι πραγματικά από την εποχή των δεινοσαύρων".

- Ο κόσμος δηλαδή, δεν αντιδρά γιατί δεν έχει πολιτική στέγη;

"Ναι, δεν έχει προκύψει το καινούργιο κι ο κόσμος δεν μπορεί να δημιουργήσει εκ του μηδενός πολιτικά κόμματα, αν και σκέψεις υπάρχουν. Εγώ μιλάω με αρκετούς ανθρώπους που έχουν πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις αλλά δεν φαίνεται να εκφράζονται στην πολιτική σκηνή αυτές οι προσεγγίσεις και οι απόψεις".

- Και τι θα γίνει;

"Συνήθως η ιστορία λέει ότι όταν τα πράγματα φτάνουν σε ένα σημείο υπάρχει μια μεγάλη ποσοτική αλλαγή. Δηλαδή η γέννηση ενός άλλου πολιτικού συστήματος δεν είναι μόνο ελληνικό θέμα αλλά είναι παγκόσμιο και γίνεται με τρόπο σαρωτικό και σε πολύ μικρότερο διάστημα από τα χρόνια μιας κρίσης που δημιούργησε το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, εγώ ήξερα όσο ήμουν μικρός ότι υπήρχε το τείχος του Βερολίνου και είχα την εντύπωση ότι θα μείνει εκεί για πάντα… και όμως σε 24 ώρες δεν έμεινε ούτε τούβλο. Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα, ό,τι προκύψει θα προκύψει ραγδαία. Σημάδια βέβαια έχουμε από τώρα. Δηλαδή ο ραγδαίος τρόπος με τον οποίο στην Ιταλία ο κόσμος διαμαρτυρήθηκε ψηφίζοντας τον Πέπε Γκρίλο ή στην Ελλάδα ψηφίζοντας νεοναζιστές. Αυτά έγιναν ραγδαία σε ελάχιστους μήνες και δείχνει ότι το παλιό έχει πράγματι κλονιστεί αλλά δεν έχει προκύψει κάτι καινούργιο που να στηρίζεται στην κοινή λογική".

- Οι νεοναζί είναι φαινόμενο πρόσκαιρο;

"Οχι, νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν μια σταθερή μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Ανθρωποι ακροδεξιών απόψεων και φίλοι της δικτατορίας υπήρχαν πάντα, απλώς δεν αισθάνονται πια την ανάγκη να είναι εγκλωβισμένοι στο παραδοσιακό δικομματικό παιχνίδι και απελευθερώθηκαν ψηφίζοντας αυτό που ψηφίζουν".

- Είναι πραγματική απειλή;

"Ασφαλώς και είναι όταν σε μια κοινωνία υπάρχει ένα 15% ανθρώπων που πιστεύουν στη δικτατορία και όχι στη δημοκρατία. Αυτή είναι η πραγματική απειλή, όχι ο Μιχαλολιάκος που είναι απλώς ένας κλόουν".

- Θα σταματήσει να υπάρχει;

"Δεν υποστηρίζω ότι θα σταματήσει να υπάρχει, γιατί ασφαλώς είναι ζήτημα παιδείας και καταπιεσμένων ενστίκτων αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί ένα σημαντικό ρεύμα μέσα στην ελληνική κοινωνία, κάτι το οποίο δεν έγινε τα τελευταία σχεδόν 200 χρόνια από την αρχή του ελληνικού κράτους. Μια εκλογικευμένη ας πούμε αστική κοινωνία -με την έννοια των ανθρώπων που ζουν στο αστικό κέντρο, στις πόλεις. Με την έννοια λοιπόν της αστικής ολοκλήρωσης όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, έγιναν αστικές επαναστάσεις ενώ στην Ελλάδα δεν έγινε κάτι τέτοιο. Εγινε κάπως τεχνητά αυτή η αστική ολοκλήρωση με μια χώρα σαν προτεκτοράτο αυτών που ήρθαν απ' έξω. Υπάρχει λοιπόν μια πίεση από την κοινωνία να πραγματοποιηθεί κάποτε αυτή η δομή με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, με το κράτος να ανταποδίδει στους πολίτες τη φορολογία και όχι να σπαταλάται δημόσιο χρήμα.

Η διαφθορά υπάρχει παντού και είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση αλλά στην Ελλάδα υπάρχει η νοοτροπία ότι το κράτος είναι κάτι που πρέπει να το περιφρονούμε, να το ξεγελάμε και να το κλέβουμε. Δεν του έχουμε εμπιστοσύνη".

- Δεν μας την ενέπνευσε ίσως;

"Ναι, αλλά το κράτος είναι κάτι που το δημιουργούν οι πολίτες και το δικό μας δεν το φτιάξαμε εμείς, αλλά μας φορέθηκε, μας δόθηκε έτοιμο ως συνταγή,

δεν είναι κάτι που το επινοήσαμε σαν κοινωνία. Υπάρχει λοιπόν ακόμα αυτός ο άλυτος γόρδιος δεσμός και σε κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων και λόγω της κρίσης θα λυθεί… ελπίζω!".

- Καλλιτεχνικά το χειμώνα τι προγραμματίζετε;

"Θέατρο, το έργο "Κάτω από τη σκάλα" που θα το παίξουμε μαζί με τον Αγγελο Αντωνόπουλο σε σκηνοθεσία του Γιώργου Μιχαλακόπουλου. Εχει παιχτεί μόνο μια φορά στην Ελλάδα και είχε παίξει παλιά έναν από τους δύο ρόλους ο Μιχαλακόπουλος, σε σκηνοθεσία Βολανάκη τότε. Είναι δύο ηλικιωμένοι άντρες, ζευγάρι και έχουν όλα αυτά τα προβλήματα που έχει μια μακροχρόνια σχέση. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο και έχει γίνει και ταινία".

- Μόνο θέατρο θα κάνετε;

"Ναι, και αν ξαναϋπάρξει κρατική τηλεόραση θα πάω να ξανακάνω μια αίτηση μήπως και θέλουν το "Εύρηκα" και αν βέβαια ενδιαφέρονται για τέτοιες εκπομπές".

- Πώς είδατε το κλείσιμο της ΕΡΤ;

"Το ότι η δημόσια τηλεόραση ήθελε κλείσιμο και ξανάνοιγμα ήταν κοινό μυστικό, αλλά έγινε για τους λάθος λόγους, με τη λάθος νοοτροπία, απόλυτα αυταρχική και με βαθύτερα πολιτικά κίνητρα και όχι να αφορούν την εξυγίανση ενός κομματιού του Δημοσίου. Απλώς έγινε για να τα σπάσει ο Σαμαράς με την τριμελή του συμμαχία και να ξαναβρούν έναν άλλο τόνο ισορροπίας; Αλήθεια δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντως για λόγους τελείως άσχετους με την δημόσια ραδιοτηλεόραση".