Η πρώτη Ελληνίδα serial killer δολοφόνησε με αυτό τον τρόπο 4 συγγενείς της, ενώ δύο ακόμα γλίτωσαν είτε γιατί αρνήθηκαν το “φίλεμα” είτε, όπως συνέβη με την 4χρονη τότε Αθηνά Θωμέα, το δηλητηριασμένο μισό ρόδι δεν κατάφερε τον σκοπό του. Ακριβώς 58 χρόνια μετά την εκτέλεση στις 5.30 το πρωί της 10ης Απριλίου 1965 στο Γουδί, της καταδικασμένης “εις θάνατον τετράκις” Αικατερίνης Δημητρέα, η Αθηνά Θωμέα ξεδιπλώνει στην “Ε” την ιστορία της, όπως αυτή την βίωσε. Αλλά και σκιαγραφεί τη φόνισσα Δημητρέα μέσα από τα δικά της μάτια, τα μάτια ενός παρολίγο θύματος…
Συνέντευξη στη Νικολέττα Κολυβάρη
- Κυρία Θωμέα, να γυρίσουμε πίσω το χρόνο; Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και στο 4χρονο κοριτσάκι που πήρε από το χέρι της γειτόνισσας μισό ρόδι…
Γυρίζοντας στην δεκαετία του ’60 θα αναφερθώ στην οικογένειά μου. Είμαι το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά του Νίκου και της Λακωνίας Θωμέα.
Περνούσα καλά, ώσπου η Κατερίνα μου έδωσε το δηλητηριασμένο ρόδι. Μετά από αυτό πέρασα δύσκολα ώσπου να συνέλθω εντελώς…
- Η ιστορία της Αικατερίνης Δημητρέα, “της δηλητηριάστριας της Μάνης” όπως έχει καταγραφεί στα εγκληματολογικά χρονικά, έγινε πρόσφατα μυθιστόρημα από τον Παναγιώτη Γιαννουλέα ενώ καταγράφεται και στο βιβλίο του Πάνου Σόμπολου “Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα”. Έχετε διαβάσει αυτά τα βιβλία;
Και τι αναγνωρίζετε, αν αναγνωρίζετε, από τον εαυτό σας, σε αυτές τις αναφορές;
Εχω διαβάσει το βιβλίο του Πάνου Σόμπολου με τίτλο “Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα” και το βιβλίο του Παναγιώτη Γιαννουλέα με τίτλο “Τετράκις εις θάνατον - Η δηλητηριάστρια της Μάνης”. Μάλιστα, ο Παναγιώτης Γιαννουλέας, με τον οποίο είμαστε συγχωριανοί, με ρώτησε για την εμπειρία μου, αλλά και για ό,τι μου είπαν αργότερα οι γονείς μου. Με αναφέρει και στο βιβλίο του, στις ευχαριστίες, για τις πληροφορίες που του έδωσα.
- Αλήθεια, πόσα καταλάβαινε τότε εκείνο το μικρό κορίτσι και πώς αποτυπώθηκε στη μνήμη σας όλη αυτή η περιπέτεια και ό,τι ακολούθησε;
Ημουν μόνο τεσσάρων ετών και, όπως είναι φυσικό, ήταν δύσκολο να έχει αποτυπωθεί πλήρως στην μνήμη μου αυτή η περιπέτεια. Επειδή, όμως, άκουγα τις συζητήσεις που γινόντουσαν στο χωριό ρωτούσα συνεχώς τον πατέρα μου. Εκείνος, δεν ήθελε να με τρομάξει και μου εξιστορούσε τα γεγονότα σαν παραμύθι. Μου έλεγε, ότι ήταν μια κακιά μάγισσα και ότι προσπάθησε να μου κάνει κακό. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι είχα γλυτώσει την τελευταία στιγμή από του Χάρου τα δόντια.
- Ως γυναίκα πλέον, νιώσατε ποτέ την ανάγκη να δικαιολογήσετε μέσα σας αυτή τη γυναίκα; Να την δείτε, ίσως, με συμπάθεια;
Δεν θα μπορούσα να δικαιολογήσω μία γυναίκα που δολοφόνησε τέσσερις ανθρώπους. Οσο για τα συναισθήματά μου, δεν μπορώ να την δω με συμπάθεια και το μόνο συναίσθημα που μου προκαλεί είναι οίκτος…
- Ήταν πιστεύετε το εκδικητικό ένστικτο που παρακινούσε τη Δημητρέα… Ή μήπως υπήρξε σε ένα βαθμό και η ίδια θύμα της νοοτροπίας της ελληνικής επαρχίας εκείνης της εποχής;
Μια γυναίκα που δολοφονεί τέσσερις ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και ένα πεντάχρονο αγοράκι, και προσπαθεί να δολοφονήσει και ένα τετράχρονο κοριτσάκι, δεν μπορεί παρά να έχει εκδικητικά ένστικτα. Στην περίπτωση της δηλητηριάστριας εκτός από την εκδίκηση, σε κάποιες δολοφονίες, υπήρχε και το οικονομικό συμφέρον.
