Ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται “σίγουρα ιστοριοδίφης και ιστοριογράφος Τρίπολης, αλλά και εκδότης”, εκτός της εφημερίδας και άλλων τοπικών εκδόσεων και περιοδικών όπως του “Φωνόγραφου” της χορωδίας Τρίπολης. Όμως, κυρίως “είναι και ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές!”, που “ξεκίνησε φτωχός και στη ζωή του έχει κάνει πολλά επαγγέλματα…”.

Ο “μεγάλος έρωτάς του”, η 32σέλιδη εφημερίδα “Οδός Αρκαδίας”, με 31 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα τριπολιτσιώτικα πράγματα, διανέμεται δωρεάν και σε κάθε έκδοση υπάρχει πληθώρα ύλης από ειδήσεις και κοινωνικά θέματα, ιστορία και λαογραφία, τέχνες και γράμματα, συνεντεύξεις και αφιερώματα, άρθρα και κριτική, εκκλησία και εκπαίδευση, κείμενα για την αντίσταση και την αυτοδιοίκηση.

Συνέντευξη στη Νικολέττα Κολυβάρη

- “Οδός Αρκαδίας” με ένα λογότυπο οδονυμική πινακίδα… Ποιος συμβολισμός κρύβεται πίσω από το λογότυπο της εφημερίδας;

Καταρχήν ευχαριστώ για την επιλογή και τη συνέντευξη.

Είχα -κι έχω- μια ικανότητα να “εφευρίσκω” τίτλους-λογότυπα καταστημάτων, επιχειρήσεων, συλλόγων... και, ως εκ τούτου, ουκ ολίγες ονομασίες της πόλης μας είναι δικές μου... Να σημειωθεί ότι ένας πετυχημένος τίτλος πρέπει να είναι μονολεκτικός και να περιέχει τα “στρογγυλά” φωνήεντα αλλά και ηχηρά σύμφωνα και συμπλέγματα, όπως μπ, ντ, γκ, κ, ρ, μ... Κι ενώ για τους άλλους έβρισκα εύκολα τίτλους, όταν θέλησα να εκδώσω τη δική μου εφημερίδα (1992) είχε παρέλθει δίμηνο και ήμουν δύστοκος! Μια μέρα πηγαίνοντας στο κοιμητήρι να βάλω ένα κερί του πατέρα μου μπαίνοντας και στο διαδρομάκι που ακολούθησα, δεν ξέρω πώς, μου ήρθε και άρχισα να μουρμουρίζω το “άμωμοι εν οδώ αλληλούια”! Οπότε, σταματάω μπροστά στο μνήμα και, επηρεασμένος από το “εν οδώ”, λέω “αυτός είναι ο τίτλος, ρε πατέρα, “Οδός Αρκαδίας”! Μπορεί να μην είναι μονολεκτικός, όμως είναι πρωτότυπος και, επάνω στην πινακίδα γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακός και πρωτοποριακός...

Ο συμβολισμός που, υποτίθεται, κρύβει, δεν είναι άλλος από τον νομό Αρκαδίας που ήθελα να καλύπτω με την ύλη μου... κάτι που δεν κατάφερα αφού, κατά το μεγαλύτερο μέρος -τα 9/10- η ύλη της Ο.Α. αφορά την Τρίπολη... Γι' αυτό, πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να λέγεται “Οδός Τριπόλεως”;


- Η “Οδός Αρκαδίας” φέτος κλείνει 31 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Πώς έχει βιώσει η εφημερίδα την κρίση του Τύπου και το πέρασμα στη νέα εποχή; 

Η εφημερίδα μέχρι το 2013 ήταν μηνιαία συνδρομητική. Τότε, προέκυψε πρόβλημα. Μου έκοβαν το 75% της σύνταξης. Ήμουν εκπαιδευτικός. Χωρίς εφημερίδα δεν έκανα. Οπότε συνέχισα να εκδίδω την εφημερίδα δωρεάν και περιοδικά καλύπτοντας το κόστος από την πενιχρή σύνταξή μου και την αρωγή φίλων “φαν” της Ο.Α....

Όσο κυκλοφορούσε συνδρομητικά δεν είχα οικονομικό πρόβλημα αφού η Ο.Α. άρεσε και κυκλοφορούσε σε χιλιάδες φύλλα, εντός κι εκτός Ελλάδας... Να σημειωθεί ότι το 2005 πήρε και το ΠΡΩΤΟ Πανελλήνιο Βραβείο στην κατηγορία της από το Υπουργείο Τύπου!

Υπάρχει, πράγματι, μετά τη “λαίλαπα του Διαδικτύου” -με την καλή έννοια το λαίλαπα- μεγάλη κρίση στον Τύπο· και είναι δικαιολογημένη. Είναι σαν να πολεμάς “εσύ με τον γκρα” και ο άλλος με σύγχρονα όπλα! Όμως, στη δική μου περίπτωση δεν έχει παίξει ρόλο. Η Ο.Α. με την επιλογή της ύλης και με το είδος γραψίματος αποτελεί τη “ναυαρχίδα” του Αρκαδικού Τύπου και δεν κλυδωνίζεται. Είναι κάτι το άλλο... Έχει μία ευγένεια, μία φερεγγυότητα και μια κουλτούρα που κάνουν τη διαφορά...


- Τι αντιπροσωπεύει η “Οδός Αρκαδίας” σήμερα; Και ποια είναι τα ακλόνητα “πιστεύω” της εφημερίδας διαχρονικά; 

Όπως προείπα η Ο.Α. αντιπροσωπεύει, σήμερα, την Τρίπολη... Δεν υπάρχει φύλλο που να μην περιέχει, όχι μία, αλλά πολλές προτάσεις, προς τους “κρατούντες” για ανάδειξη διαφόρων θεμάτων, εκ των οποίων κάποιες υλοποιούνται: το Αμφιθέατρο στον Αη-Γιώργη, οι ανδριάντες Τερτσέτη-Πολυζωίδη στο Δικαστικό Μέγαρο, ο εορτασμός του Πάσχα...

Τα “πιστεύω” της Εφημερίδας και του Εκδότη της είναι οι Αρχές της Γαλλικής Επανάστασης: Ελευθερία – Ισότητα – Δικαιοσύνη ήτοι Δημοκρατία – Ανθρώπινη αλληλεγγύη – Κοινωνική Δικαιοσύνη! Θεωρώ “ύποπτο” να εκδίδεις ένα έντυπο ή να διαθέτεις ένα site και να κρύβεσαι και να μη λες ποιος και τι είσαι... εσύ που εκδίδεις...


- Μια εφημερίδα τοπικής -και όχι μόνο- κουλτούρας “με το καθωσπρέπει μορφωτικό τακτ που αρμόζει από άνθρωπο σε άνθρωπο…”. Είναι αυτός ένας χαρακτηρισμός που αντιπροσωπεύει μόνο την ταυτότητα της εφημερίδας ή και τον άνθρωπο Νίκο Γαργαλιώνη;

Πράγματι, η Ο.Α. είναι ένα έντυπο -πέσ' το εφημερίδα πέσ' το περιοδικό- κουλτούρας... Το “μορφωτικό τακτ”, για 'μένα, είναι υποχρέωση προς τους Αναγνώστες μου και με χαρακτηρίζει και στη ζωή μου. Και τούτο γιατί η Ο.Α. αναδύει πολιτισμό! Σέβομαι τα κόμματα, σέβομαι τις αυτοδιοικητικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις, είμαι πολιτικοποιημένος, όμως, περισσότερο απ' όλα σέβομαι τον Αναγνώστη, γι' αυτό και δεν φιλοξενώ τέτοια θέματα... Μπορεί να διαθέτω ένα μέσο που επηρεάζει καταστάσεις... όμως δεν κάνω χρήση... Σήμερα, ο κόσμος είναι μορφωμένος... Δεν περιμένουν εμένα να τους 'πω τι θα ψηφίσουν...! Γράφω την άποψή μου σχετικά με τριπολίτικα θέματα, προσπαθώ να τα παρουσιάζω μ' εύσχημο τρόπο κι αυτό μού αρκεί... Χρησιμοποιώ την καθομιλουμένη γλώσσα κι αυτό αρέσει από την “ξύλινη” της δημοσιογραφίας... Παράλληλα, το τίιμ των εθελοντών συνεργατών της Ο.Α. είναι ό,τι το καλύτερο! Υπεραγαπώ την πόλη μου την οποία υπηρετώ, και με την Ο.Α., και με τη συμμετοχή μου στα πολιτιστικά κοινά (υπήρξα Έφορος Προσκόπων Αρκαδίας, προ-Πρόεδρος Ρόταρυ, ιδρυτής και Πρόεδρος και των δύο Χορωδιών της Τρίπολης, ήμουν Δ/ντής Παραγωγής κινηματογραφικής ταινίας -με σκηνοθέτη τον Στ. Τσιώλη- που απόσπασε το Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης το 1995…)...

- Εσείς πώς αυτοπροσδιορίζεστε, εκδότης, ιστοριοδίφης ή ερευνητής;

Σχετικά με το πώς αυτοπροσδιορίζομαι... σίγουρα ιστοριοδίφης και ιστοριογράφος Τρίπολης, αλλά και εκδότης, εκτός της εφημερίδας, και άλλων τοπικών εκδόσεων και περιοδικών... όπως του ΦΩΝΟΓΡΑΦΟΥ στο πλαίσιο της Χορωδίας Τρίπολης που αποτέλεσε σταθμό στα χορωδιακά χρονικά... όπως και το εγχείρημά μου να δημιουργήσω Συμφωνική Ορχήστρα στην Τρίπολη που λειτούργησε για μία πενταετία... Όμως, “είμαι και ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές”! Ξεκίνησα φτωχός και στη ζωή μου έχω κάνει πολλά επαγγέλματα... Αυτά είναι και “τα χρυσά καλύμματά μου” -οι εμπειρίες μου- για την επιτυχή έκδοση της Ο.Α. Μια τέτοια επαρχιώτικη εφημερίδα δεν μπορεί να βγει από τους “γραβατοφορεμένους” του γραφείου... Ο Διευθυντής, εδώ, είναι και χαμάλης που πρέπει να ζαλωθεί τους μπόγους της εφημερίδας αλλά και διανομέας... Δεν ντρέπομαι και δεν το παίζω Εκδότης, και μόνο Εκδότης, αφού “η δουλειά δεν είναι ντροπή”! Πρέπει να είσαι “πανεπιστήμων” για να εκδίδεις ένα τέτοιο έντυπο μόνος σου...! Να είσαι θεατρίνος αλλά και αγρότης! Στρατιωτικός αλλά και νοικοκυρά! Ποδοσφαιριστής αλλά και Δήμαρχος! Περιφερειάρχης αλλά και μηχανικός. Έμπορος αλλά και μαρμαράς! Αντιστασιακός αλλά και τζογαδόρος! Ποιητής αλλά και εργολάβος! Μουσικός αλλά και γιατρός! Είμαι, στο έπακρον, κοινωνικός και φιλότιμος, κατά το κοινώς λεγόμενο, “αβέρτος” σε όλα...! Κάνω παρέα από τον πλέον “ταπεινό” μέχρι τον πλέον “υψηλά ιστάμενο” και γνωρίζω πώς και με ποιον θα διασταυρώσω μία πληροφορία... Στην εφημερίδα μου δεν υπάρχει “κύριος” και “κυρία” ούτε πληθυντικός αριθμός... “Κύριος” ο καθένας είναι για τον εαυτό του!

Αναρωτιούνται μερικοί πού βρίσκω τα χρήματα και βγάζω μία 32σέλιδη εφημερίδα, χωρίς διαφημίσεις αλλά και πολιτικές και αυτοδιοικητικές ενισχύσεις... διανέμοντάς τη δωρεάν! Πρέπει να είναι η μοναδική στην Ελλάδα! Ας είν' καλά η σύνταξή μου και οι παιδικοί φίλοι μου... Για 'μένα η Ο.Α. είναι έρωτας!