Η διαπραγμάτευση της μετάβασης από ένα σημείο σε ένα άλλο πάντα απασχολούσε τους ανθρώπους σε φιλοσοφικό επίπεδο. Η διαδικασία, η σημασία της, η εναλλαγή της από τετριμμένη κίνηση σε mindset, παρόλο που ερευνήθηκε με οποιονδήποτε γνωστό τρόπο, παραμένει μια «λιτερατούρα». Η “Akinetopsia”, η αδυναμία κάποιων ανθρώπων να αντιληφθούν την κίνηση μεταξύ δύο θέσεων, είναι μία σπάνια διαταραχή. Είναι; Αλήθεια; Οι αφετηρίες και οι τερματισμοί μοιάζουν να είναι πλέον οι πιο σημαντικές καταστάσεις, οι μόνες ορατές από το «οπτικό νεύρο», οι μόνες ορατές από τον ψυχισμό πίσω από κάθε προσπάθεια επιβίωσης. Το concept της παράστασης αντλεί σημειολογία, σημαίνον και ροή από αυτή τη διευρυμένη σε όλα τα επίπεδα και προσπαθεί να φέρει το θεατή αντιμέτωπο με κάτι που ίσως έχει ξεχάσει/παραβλέψει, την «κίνηση» μεταξύ της αρχής και του τέλους των θέλω και των πρέπει του. Είναι ένα σόλο χορευτικό με έντονο το εικαστικό στοιχείο (από το «εικάζω»).
«Ο χορός λέει πάντα αλήθεια, μα η αλήθεια είναι πως όσο λιγότερο είναι φτιαγμένος, για να εντυπωσιάσει τόσο περισσότερο μπορεί κανείς να συσχετιστεί μαζί του", λέει η Καλαματιανή χορογράφος.
Συνέντευξη - παρουσίαση: Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
Τι υποδηλώνει ο τίτλος της παράστασης «Akinetopsia»;
Ο όρος akinetopsia υπάρχει και είναι μία εξαιρετικά σπάνια διαταραχή στην οποία ο ασθενής έχει χάσει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται την κίνηση στο οπτικό πεδίο, παρά το γεγονός ότι είναι σε θέση να δει στατικά αντικείμενα. Αυτή είναι η κυριολεκτική σημασία του όρου. Δεδομένου ότι η διαπραγμάτευση της μετάβασης από ένα σημείο σε ένα άλλο πάντα απασχολούσε τους ανθρώπους και σε φιλοσοφικό επίπεδο και η διαδικασία, η σημασία της, η εναλλαγή της από τετριμμένη κίνηση σε mindset παρόλο που ερευνήθηκε με οποιονδήποτε γνωστό τρόπο παραμένει μία "λιτερατούρα", βρήκα ότι αυτός ο όρος μου αφήνει πολύ χώρο για να τον αξιοποιήσω ως πηγή έμπνευσης.
Θεωρώ ότι οι αφετηρίες και οι τερματισμοί μοιάζουν να είναι πλέον οι πιο σημαντικές καταστάσεις, οι μόνες ορατές από το "οπτικό νεύρο", οι μόνες ορατές από τον ψυχισμό πίσω από κάθε προσπάθεια επιβίωσης. Το concept της παράστασης αντλεί σημειολογία, σημαίνον και ροή από αυτή τη διευρυμένη σε όλα τα επίπεδα τύφλωση κίνησης και προσπαθεί να φέρει το θεατή αντιμέτωπο με κάτι που ίσως έχει ξεχάσει/παραβλέψει, την "κίνηση" μεταξύ της αρχής και του τέλους των θέλω και των πρέπει του.
Μπορείτε να μας πείτε για το στυλ και την αισθητική της κίνησής σας στο νέο αυτό έργο;
Η αισθητική που προέκυψε ήταν αποτέλεσμα σχεδόν αγωνιώδους κινητικής έρευνας. Προσπαθώ με αυτό το έργο το σώμα να είναι σαν ένα διάνυσμα στο χώρο και στο χρόνο, προσπαθώ το έργο το ίδιο να είναι η κίνηση και όχι να χρησιμοποιώ κίνηση για να φτιάξω ένα έργο. Η αισθητική είναι κάπως απόκοσμη, οι κινήσεις μαγνητισμένες και το ηχητικό τοπίο (που είναι ο ήχος του μαγνητικού πεδίου της γης, ο οποίος υπάρχει γύρω μας αδιαλείπτως αλλά δεν τον ακούμε, όπως ακριβώς η γη γυρίζει και δεν τη νιώθουμε να το κάνει) βοηθάει την κίνηση να γίνει πολύ περισσότερο αυτό που ακριβώς είναι. Κίνηση. Το στυλ δεν εξυπηρετεί κάποια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί. Δεν υπάρχει ιστορία. Υπάρχει μόνο το εκκρεμές του κάθε "εδώ". Σε αυτό το έργο έγινα η χορεύτρια που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μου δοθεί η ευκαιρία να γίνω. Ήξερα ότι είμαι και αυτή η χορεύτρια. Αλλά δεν μου είχε δοθεί ποτέ ένα τέτοιο έργο. Οπότε το έφτιαξα. Η αισθητική που προέκυψε με κάνει να νιώθω ότι προχώρησα άλματα μπροστά. Θα δούμε. Γι' αυτό κάνουμε τέχνη. Για να βλέπουμε εκ των υστέρων τι είμαστε.
Πώς αντιλαμβάνεστε το κοινό όταν παίζετε;
Πλέον, που είμαι χειρουργημένη με τραμπεκουλεκτομές και στα δύο μάτια και δεν μπορώ να φοράω φακούς επαφής, χορεύω χωρίς φακούς και προφανώς και χωρίς γυαλιά. Πράγμα που σημαίνει ότι χορεύω με 5 βαθμούς μυωπία και 2 αστιγματισμό χοντρικά. Επομένως, το κοινό μπορώ να πω με ασφάλεια ότι δεν το βλέπω! Γι' αυτόν ακριβώς, όμως, το λόγο το νιώθω πολύ περισσότερο από όσο παλιότερα.
Το αντιλαμβάνομαι σαν μία θάλασσα γεμάτη από πλάσματα στο βυθό που επειδή είμαι στην ακτή δεν τα βλέπω. Αλλά ξέρω ότι είναι εκεί. Δεν είμαι σίγουρη τι είναι πιο τρομακτικό, αυτό ή να έβλεπα κανονικά, πάντως ένα είναι το σίγουρο: το κοινό είμαι εγώ και εγώ είμαι το κοινό. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνομαι εμένα είναι και ο τρόπος με τον οποίο κοιτάζω το κοινό. Όπως και στη ζωή.
Από τι εμπνέεστε περισσότερο όταν δημιουργείτε έργα;
Αυτό ακόμα δεν το γνωρίζω καθόλου. Δεν καταλαβαίνω καν από ποια στιγμή ξεκινώ να φτιάχνω ένα έργο. Αν κάτι μπορώ να πω πάνω σε αυτό είναι ότι σίγουρα δεν ψάχνω κάτι να με εμπνεύσει. Απλά κάποια στιγμή κάτι έχει ήδη αρχίσει να κατασκευάζεται, σχεδόν ερήμην μου, και ξέρω ότι οφείλω να το ολοκληρώσω.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;
Όλοι τους και κανένας τους.
Σας ενδιαφέρει η διεθνής καριέρα; Οι παραστάσεις σας να ταξιδεύσουν και στο εξωτερικό;
Θεωρητικά ωραία θα ήταν. Αλλά, οι άνθρωποι παντού διψούν για τα ίδια πράγματα (απλά κάποιοι το παραδέχονται και κάποιοι όχι). Όσο θα εξακολουθούν οι χορηγοί μου να με εμπιστεύονται και να επιλέγουν να γίνονται μέρος του πολιτισμού που παράγω, εγώ θα νιώθω πλήρης κι ευγνώμων να έρχομαι στην πόλη μου (ανάμεσα σε άλλες της Ελλάδος) και να ακούω πράγματα του στυλ "εμείς ευχαριστούμε που ήρθες να μας ανεβάσεις πάλι" . Πολύ περισσότερο με ενδιαφέρει που μου δίνεται η ευκαιρία (ήδη από το 2010 που ξεκίνησα) να αποδεικνύω ξανά και ξανά ότι ο επαγγελματικός χορός μπορεί να υπάρχει και εκτός των κλειστών δικτύων των διαφόρων Φεστιβάλ, παρά να ταξιδέψουν οι παραστάσεις μου στο εξωτερικό. Αν, φυσικά, προκύψει κι αυτό, δε θα πω όχι. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια.
Πιστεύετε ότι ο χορός μπορεί πραγματικά να παίξει ρόλο στο να βοηθήσει ανθρώπους από ριζικά διαφορετικά υπόβαθρα και εμπειρίες να κατανοήσουν και να συσχετιστούν μεταξύ τους;
Ο χορός είναι το σώμα το ίδιο. Είναι η εξύμνηση του σώματος. Όλοι έχουν σώμα. Το όλο θέμα είναι κατά πόσο ξεπερνούν το φόβο του συσχετισμού μαζί του. Ο χορός λέει πάντα αλήθεια, μα η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι επαγγελματίες του είδους έχουν περάσει μία εντύπωση προς τα έξω ότι είναι πολύ δυσανάγνωστος σαν είδος και πως πρέπει να έχεις ειδικές γνώσεις για να τον παρακολουθήσεις. Όσο λιγότερο είναι φτιαγμένος, όμως, για να εντυπωσιάσει τόσο περισσότερο μπορεί να συσχετιστεί μαζί του ο καθένας. Άπαξ και συσχετιστεί ο καθένας με το χορό και, άρα, με το σώμα του έστω για αυτό το θραύσμα του χρόνου ως θεατής,αμέσως αποκτά τη δυνατότητα να συσχετιστεί και με τους γύρω του. Όπως και στη ζωή και αυτό.
Η άποψή σας για το θέμα των βραβείων, την αναγνώριση του χορού και τη σημασία των Τεχνών στην κοινωνία μας;
Την μπίζνα των βραβείων την απεχθάνομαι και νομίζω πως είναι τρομακτικά λάθος παιδαγωγικά και καλλιτεχνικά. Η ευρύτερη αναγνώριση του χορού υπάρχει μόνο όπου πέφτει πολύ χρήμα (όπως και σε όλες τις τέχνες). Και η αληθινή σημασία των Τεχνών στην κοινωνία μας είναι, κατά τη γνώμη μου, αποκλειστικότητα των Τεχνών που παράγονται εξ ανάγκης. Και όχι των Τεχνών που ανήκουν στην πολιτική και τις εκατομμύρια κρυφές και φανερές (που το παίζουν κρυφές) προεκτάσεις της. Χωρίς Τέχνη δεν υφίσταται κοινωνία. Αν η Τέχνη εκλείψει, αυτό που θα μείνει δε θα λέγεται κοινωνία. Γιατί δε θα αποτελείται πλέον από ανθρώπους.
Αν είχατε να πείτε ένα πράγμα σε καλλιτέχνες που αγωνίζονται να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, τι θα λέγατε;
Κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας. Για ότι δεν περνάει από το χέρι σας, κάντε υπομονή μέχρι να δημιουργηθούν οι συνθήκες να περνάει από το χέρι σας. Ως τότε μη σταματάτε να εξασκείτε τη φαντασία σας με κάθε τρόπο. Και, κυρίως, με κάθε άσχετο από το αντικείμενό σας τρόπο. Όπως, δηλαδή, και στη ζωή.
--------------------------------
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύλληψη – χορογραφία – ερμηνεία: Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη. Μουσική επιμέλεια: Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη (track playing: the sound of the magnetic field of the earth / released by the Technical University of Denmark – DTU). Μίξη ήχου: Αλέξανδρος Beck. Artwork αφίσας: Βάιος Παρασκευάς. Γραφιστική επιμέλεια: Σοφία Μπράιλα. Τα εισιτήρια κοστίζουν 10 ευρώ (στην είσοδο μισή ώρα πριν την έναρξη).
Λίγα λόγια για τη Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη…
Η Ναυσικά Πέππα-Τριαντάρη γεννήθηκε το 1986 και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Είναι απόφοιτη Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) (2007), με συνέχεια των σπουδών της στο De Theaterschool του Άμστερνταμ στο τμήμα MTD (Modern Theatre Dance) (2008-2009). Finalist του P.A.R.T.S (Performing Art Research and Training Studios) στις Βρυξέλλες (2005). Ως χορογράφος έχει τέσσερις παραστάσεις στο ενεργητικό της, σε Άμστερνταμ, Αθήνα, Καλαμάτα, Κέα και Τρίκαλα. Το σόλο με τίτλο “Speechless” (2008). το ντουέτο με τίτλο «(επί)Σκέψεις» (Afterthoughts) (2010-2011), το τρίο με τίτλο «Ωδή στην ελευθερία» (Ode to Freedom) (2018-2019) και το σόλο με τίτλο «Dead Man’s Switch». Το νέο έργο με τίτλο «Akinetopsia» είναι το πέμπτο της. Διδάσκει σύγχρονο χορό σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες από το 2007 και με τα χρόνια έχει αναπτύξει δική της τεχνική, την Domino Technique. Διδάσκει μουσικοκινητική αγωγή και αυτοσχεδιασμό σε μορφή σεμιναρίων, μπαλέτο σε παιδιά και ενήλικες, καθώς και ashtanga yoga, pilates, dance aerobic και κινητική αγωγή, κυρίως ως personal teacher, αλλά και σε συνεργασία με γυμναστήρια και σχολές χορού κατά καιρούς. Τα τελευταία 4 χρόνια μένει και δραστηριοποιείται κυρίως (αλλά όχι μόνο) στα Τρίκαλα, από όπου και έχει καταγωγή.
