Στην παράσταση που σκηνοθετεί η Ρέινα Εσκενάζυ, πρωταγωνιστούν ο Αργύρης Αγγέλου και η Βαρβάρα Λάρμου. Το έργο είναι ιδιαίτερο και πολύ τολμηρό. Ξεκινάει ως αισθηματική κομεντί και ολοκληρώνεται ως ένα έργο γεμάτο σκληρότητα –τη σκληρότητα που διακατέχει πολλές φορές τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι ισορροπίες των ρόλων στους ερωτικούς δεσμούς, η εμμονή που μπορεί να αποκτήσει κανείς με το αντικείμενο του πόθου του, το παιχνίδι της γοητείας, το παιχνίδι της εξουσίας στις σχέσεις και στον εργασιακό χώρο, όλα αυτά μαζί με τις διαρκείς ανατροπές στους χαρακτήρες και τις καταστάσεις οδηγούν την ιστορία στο μη αναμενόμενο φινάλε της. Στην "Αφροδίτη με τη γούνα" μια συμβουλή αποδεικνύεται πολύ χρήσιμη: Να προσέχεις τι εύχεσαι…
Η Βαρβάρα Λάρμου υποδύεται τη Βάντα, έναν πολυδιάστατο περίπλοκο χαρακτήρα με πλούσιο ψυχολογικό υπόβαθρο και πολλά κρυφά σημεία που φωτίζονται κατά την διάρκεια του έργου. Οπως λέει η πρωταγωνίστρια του έργου μιλώντας στην “Ε”: «Είναι μια παράσταση εικαστικά όμορφη και καλοδουλεμένη που μεταδίδονται βαθιά μηνύματα με χιούμορ και απλό τρόπο χωρίς να είναι απλοϊκός».
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
"Η Αφροδίτη με τη γούνα" του David Ives είναι ένα πολύ δημοφιλές και πολυεπίπεδο έργο που έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού σε πολλές χώρες. Πώς αισθάνεστε που συμμετέχετε σε μια τόσο ιδιαίτερη και τολμηρή παράσταση;
Από την αρχή αγάπησα τον ρόλο και με ενέπνευσε και ανυπομονούσα να την ενσαρκώσω. Η γραφή του Ives είναι αριστουργηματική και η δομή των ρόλων πολυεπίπεδη. Αισθάνομαι όμορφα που ενσαρκώνω τον ρόλο αυτό σε μια παράσταση εικαστικά όμορφη και καλοδουλεμένη που μεταδίδονται βαθιά μηνύματα με χιούμορ και απλό τρόπο χωρίς να είναι απλοϊκός.
Δώστε μας το ψυχολογικό πορτρέτο του χαρακτήρα που υποδύεστε.
Η Βάντα είναι ένας πολυδιάστατος περίπλοκος χαρακτήρας με πλούσιο ψυχολογικό υπόβαθρο και πολλά κρυφά σημεία που φωτίζονται κατά την διάρκεια του έργου. Φαινομενικά είναι ανάλαφρη στο όρια της αφελούς αλλά στην πορεία διαπιστώνουμε ότι είναι πολύ δυνατή χειριστική και ανά στιγμές δαιμόνια.
Ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις του Τόμας για τη Βάντα, και πώς εξελίσσεται η σχέση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Ο Τόμας αρχικά αντιμετωπίζει την Βαντα σαν μια αφελή ηθοποιό που δεν έχει ιδιαίτερες ικανότητες και δεξιότητες. Οριακά την υποτιμά. Στην πορεία βλέποντας την να ξεδιπλώνει το ταλέντο και την ευφυΐα της τόσο ως προς την προσέγγιση του ρόλου όσο και στην κατανόηση του κειμένου την εκτιμά την θαυμάζει και του ξεδιπλώνονται εμμονές που απορρέουν από την επιθυμία που του δημιουργείται προς την γυναίκα αυτή.
Πώς αντιδρούν οι θεατές στην εξέλιξη του έργου, παρακολουθώντας τις διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης φύσης που αποκαλύπτονται;
Ο γενικότερος απόηχος των παραστάσεων που έχουμε κάνει ήδη είναι ότι οι θεατές παρακολουθούν την παράσταση με ενδιαφέρον και εγρήγορση. Γελάνε στα σημεία με χιούμορ και παγώνουν στα πιο δύσκολα σημεία δημιουργώντας μας την αίσθηση ότι συμμετέχουν ενεργά σε αυτό το ταξίδι μαζί μας.
Η σκηνοθετική προσέγγιση της Ρέινας Εσκενάζυ συνεισφέρει στην απόδοση και την ερμηνεία σας;
Η Ρέινα είναι μια σκηνοθέτιδα που πρώτη φορά συνεργάζομαι μαζί της και εκτίμησα την ματιά της στο έργο και την μαεστρία με την οποία φώτισε κομμάτια του έργου καταφέρνοντας να μεταφέρει με απλό τρόπο και χιούμορ κάτι τόσο βαθύ και περίπλοκο χωρίς δηθενισμό. Επιπρόσθετα εκτίμησα την εικαστική της μάτια και την πολύ διευρυμένη της αντίληψη ως προς την αποτύπωση των μηνυμάτων του έργου και την προσέγγιση των ρόλων μας.
Ηθοποιός υποδύεται ηθοποιό... Σε ποιο βαθμό η τέχνη μπορεί να αποτελέσει μέσο για την ανακάλυψη του αληθινού εαυτού και των άλλων;
Στην υποκριτική καλείσαι να ψάχνεις μέσα σου διαρκώς στοιχεία και το δικό σου ψυχολογικό αντίκρυσμα. Είναι μια διαδικασία που σε φέρνει σε επαφή με τον εαυτό σου μόνιμα τόσο των φωτεινών όσο και των σκοτεινών σου κομματιών. Πολλές φορές ο ρεαλισμός ξεπερνάει την τέχνη και την ενισχύει και άλλες φορές η τέχνη σε οδηγεί σε απαντήσεις που προϋπάρχουν εκεί και ψάχνουν για εμφάνιση.
Ποια είναι η σημασία της συμβουλής “Να προσέχεις τι εύχεσαι” στο πλαίσιο της πλοκής;
Το ότι πολλές φορές αυτό που «ευχόμαστε» στις ερωτικες σχέσεις είναι απόρροια τραυμάτων όπως στην περίπτωση του Τόμας του ήρωα ο οποίος αναζητεί τον πόνο συνειδητά και υποσυνείδητα. Ταυτόχρονα ξυπνά στην ηρωίδα τις δικές της ασυνείδητες και συνειδητές τάσεις τόσο κυριαρχίας όσο και επιβολής παρόλο που εξαρχής αντιστέκεται.
Σε ποιο βαθμό η μουσική επηρεάζει την ερμηνεία του θεατή και συμβάλλει στην ολοκληρωμένη αντίληψη του έργου;
Η μουσική λειτουργεί σε πολλά σημεία δραματουργικά ως μεγάλη προσθήκη στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Υπάρχουν πολλές στιγμές που η μουσική δημιουργεί επιπλέον αφήγημα που συνάδει με το γενικότερο αφήγημα και αισθητική της παράστασης. Προσωπικά μου αρέσει πολύ η μουσική της παράστασης αυτής.
Εάν απευθύνατε εσείς η ίδια μια πρόσκληση στους αναγνώστες, για να δουν την παράσταση, τι θα τους λέγατε; Για ποιο λόγο και με ποια διάθεση θα θέλατε να έρθουν απόψε να συναντήσουν τον Τόμας και τη Βάντα;
Να έρθουν ανοιχτοί στην πρόθεση να μπουν σε ένα ταξίδι αναζήτησης των κρυφών μας επιθυμιών και ταυτόχρονα των χειρισμών που κάνουμε στις σχέσεις μας αναμοχλεύοντας και ανακαλύπτοντας τους μαζί μας.
Η υπόθεση…
Μόνος σε ένα θέατρο στο Παρίσι, μετά από μια εξοντωτική ημέρα γεμάτη οντισιόν, ο σκηνοθέτης, Τόμας, διαμαρτύρεται στο τηλέφωνο για τις ατάλαντες ηθοποιούς που είδε. Καμία δεν αξίζει να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θεατρικό του. Είναι έτοιμος να φύγει, όταν ξαφνικά, εισβάλλει η Βάντα. Αρχικά, φαίνεται να είναι ο,τι απεχθάνεται ο Τόμας, όμως τελικά την αφήνει να κάνει το δοκιμαστικό. Αρχικά, μένει έκπληκτος και στη συνέχεια, λίγο λίγο, μαγεύεται από τη μεταμόρφωσή της. Η Βάντα, όχι απλά ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο, αλλά δείχνει να έχει μελετήσει το έργο μέχρι τελείας και να γνωρίζει όλους τους διαλόγους. Όσο όμως προχωράει η οντισιόν, ο Τόμας γοητεύεται και μετά περνάει από την έλξη στην εμμονή… Η Αφροδίτη με τη γούνα γράφτηκε ως μυθιστόρημα το 1870 από τον Λέοπολντ Φον Ζάχερ-Μαζόχ, συνδέοντας για πάντα τον συγγραφέα με τα εγχειρίδια ψυχολογίας και τον ορισμό της ψυχοπαθολογίας της ηδονής μέσω του πόνου. Το έργο αποτέλεσε την έμπνευση για το θεατρικό του David Ives και έγινε ταινία από τον Ρομάν Πολάνσκι με τον Ματιέ Αμαλρίκ και την Εμανουέλ Σενιέ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ως θεατρικό, ανέβηκε αρχικά σε off Broadway σκηνές αλλά, λόγω της μεγάλης επιτυχίας του, συνέχισε σε μεγάλες σκηνές σε πολλές χώρες του κόσμου.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Ηθοποιοί: Αργύρης Αγγέλου - Βαρβάρα Λάρμου, Μετάφραση: Δάφνη Οικονόμου, Σκηνοθεσία: Ρέινα Σ.Εσκενάζυ, Σκηνικά - Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά. Πρωτότυπη μουσική: Ελντίνα Παπαναστασίου, Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος, Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Λέπουρης, Τρέιλερ: Στέφανος Κοσμίδης, Γραφιστική επιμέλεια: Κάρολος Πορφύρης, Βοηθός Σκηνοθέτη: Λουκία Ανάγνου, Διεύθυνση Παραγωγής: Ελντίνα Παπαναστασίου, Επικοινωνία: Αγλαΐα Παγώνα, Παραγωγή: Olympia Culture- O.C. Filmmaker, Προπώληση: more.com.
