Στο βιβλίο αυτό, ο αφηγητής και οι φίλοι του παρουσιάζουν σουρεαλιστικές ιστορίες, βασισμένες σε πραγματικά… φανταστικά γεγονότα.

Η συλλογή σύντομων διηγήσεων αποτελεί έναν τόπο όπου εξωγήινοι διαπραγματεύονται με γήινους τη συμμετοχή τους στο τοπικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, λαγοί παλεύουν να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, Αγιοι Βασίληδες καταλήγουν να «τα βρουν» στα δικαστήρια, μυστήρια σημειώματα εμφανίζονται δίπλα σε πτώματα, σκιάχτρα είναι πολύ όμορφα για να κάνουν τη δουλειά τους και φαντάσματα, ελέφαντες στο δωμάτιο και πολλοί άλλοι κάνουν την απρόσμενη και πολύχρωμη εμφάνισή τους. «Τις καταστάσεις που έχω γράψει στο βιβλίο, τις έχω φανταστεί σε διάφορες άκυρες στιγμές. Τις βλέπω να συμβαίνουν μπροστά μου», σημειώνει ο συγγραφέας και προσθέτει: «Η γραφή αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή έκφρασης για μένα, γιατί όταν γράφω το ζω ταυτόχρονα».

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Το βιβλίο σου κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το σουρεαλιστικό, αλλά ταυτόχρονα αγγίζει πολύ γνώριμες ανθρώπινες καταστάσεις. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Είμαι φαν του σουρεάλ, όλη μου η ζωή είναι σουρεάλ. Η ιδέα γεννήθηκε στο μαιευτήριο...του μυαλού μου. Κατευθείαν μου βγήκε αυτός ο τρόπος γραφής και μου άρεσε να έχει φαντασία, σουρεαλισμό αλλά κομμάτια της καθημερινότητας. Ηθελα και να έχει και αστεία αλλά σοβαρά ανακατεμένα στο όριο του μπερδεμένα.

Στον πρόλογο ο αφηγητής «σπάει τον τέταρτο τοίχο» και μιλά απευθείας στον αναγνώστη με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Είναι κι αυτός ένα κομμάτι του εαυτού σου;

Από μέσα μου είμαι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τις καταστάσεις που έχω γράψει στο βιβλίο της έχω φανταστεί σε διάφορες άκυρες στιγμές, τις βλέπω να γίνονται μπροστά μου και γελάω (οκ είναι πολύ περίεργο). Να τα εκφράσουμε εξωτερικά έχουμε ένα θέμα. Μιλάω σε πρώτο πληθυντικό και αυτό είναι περίεργο.

Αναφέρεις ότι ξεκίνησες να γράφεις σχεδόν κατά τύχη, μέσα από μαθήματα δημιουργικής γραφής. Πότε κατάλαβες ότι η γραφή δεν ήταν πια απλώς ένα «μάθημα», αλλά ανάγκη έκφρασης;

Λίγο καιρό πριν πάω στα μαθήματα είχα ξεκινήσει να γράφω μόνος, εντελώς τυχαία. Εννοώ να γράφω ιστορίες, να γράφω γενικώς έμαθα στο δημοτικό. Και είδα ότι γίνονται μαθήματα δημιουργικής γραφής και πήγα, χωρίς πολλά όνειρα (και όχι δεν εννοώ ότι πήγα άυπνος) Από τα πρώτα μαθήματα το κατάλαβα γιατί κατευθείαν μου ήρθε να γράφω σουρεάλ ιστορίες, όσο τις διάβαζαν οι υπόλοιποι γελούσαν (ελπίζω για καλό) και έτσι ανακάλυψα αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Η γραφή αποτελεί την μεγαλύτερη μορφή έκφρασης για μένα γιατί γράφοντας τα νιώθω καλύτερα. Οταν γράφω κάτι το ζω ταυτόχρονα. Για παράδειγμα πολλές φορές γελάω με κάτι που γράφω και έτσι το κρατάω (μήπως μοιράστηκα παραπάνω απ' όσα έπρεπε). Ευχαριστώ την Αγγελική που έκανε τα μαθήματα και τον Πέτρο που έγραψε τις ιστορίες (εμένα δηλαδή).

Από την αθλητική δημοσιογραφία και την παιδαγωγική μέχρι τη λογοτεχνία — μια διαδρομή με «στροφή 270 μοιρών», όπως λες. Πώς συνδέονται τελικά όλες αυτές οι πλευρές σου;

Συνδέονται με μια υφασμάτινη κλωστή. Στο μυαλό συνδέονται έχοντας φτιάξει μια γραμμή σαν του Μετρό της Καλαμάτας (η Καλαμάτα δεν έχει μετρό) και κάνει στάσεις. Η παιδαγωγική και η λογοτεχνία ήρθαν σχεδόν παράλληλα και τα τελευταία 3 χρόνια είναι μεγάλο μέρος της ζωής μου. Η αλήθεια είναι ότι τα συνδυάζω γιατί προσπαθώ να τα ενώνω στο μυαλό μου και να είναι σαν ένα παιχνίδι ''Ενώστε τις δουλειές''. Η αθλητική δημοσιογραφία έχει μείνει λίγο πιο πίσω τώρα αλλά αν την χρειαστεί ο προπονητής θα φορέσει τα παπούτσια της για να μπει να παίξει (μίλησα με αθλητικό όρο για να κάνω την σύνδεση). 

Ο τίτλος «Αχ, αυτοί οι γήινοι εξωγήινοι!» κρύβει μια παιχνιδιάρικη ειρωνεία. Ποιοι είναι τελικά πιο «εξωγήινοι» — οι φανταστικοί σου ήρωες ή εμείς οι άνθρωποι;

Αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω με τον τίτλο, ήθελα να είναι και ειρωνικός και σαρκαστικός αλλά ταυτόχρονα και σοβαρός. Θέλω να πιστεύω οι φανταστικοί μου χαρακτήρες γιατί μου ταιριάζουν περισσότερο. 

Το βιβλίο σου μοιάζει θεατρικά σκηνοθετημένο, με γρήγορους διαλόγους και σκηνές. Θα ήθελες να το δεις κάποτε και στη σκηνή;

Οταν έγραφα δεν είχα καμία ιδέα από τα θεατρικά, ήμουν άσχετος (κάποιος μπορεί να πει ότι παραμένω). Αλλά τώρα πηγαίνω σε θεατρική ομάδα, την Νέα Σκηνή και την νέα χρονιά θα ανεβώ για πρώτη φορά στο σανίδι ή στο παρκέ. Κατάλαβα ότι είναι κάτι που μου αρέσει, οπότε ναι θα ήθελα να το δω στη σκηνή (του θεάτρου. Το αναφέρω σε περίπτωση που κάποιος συνδέθηκε τώρα και νόμιζε στην σκηνή του κάμπινγκ).

Στο «Eggland», για παράδειγμα, χρησιμοποιείς τα αυγά για να σχολιάσεις κοινωνικές εντάσεις και προκαταλήψεις. Πιστεύεις ότι η σάτιρα είναι ένας πιο εύκολος ή πιο δύσκολος τρόπος να πεις αλήθειες;

Θεωρώ ότι είναι δύσκολος τρόπος αλλά όμως αξίζει να τον δοκιμάζεις.

Ποιος από τους χαρακτήρες σου θα ήθελες να βγει από τις σελίδες και να περπατήσει ανάμεσά μας;

Δεν μπορώ να διαλέξω, όλοι οι χαρακτήρες είναι παιδιά μου. Μου ζητάτε να διαλέξω ένα από τα παιδιά; Ο Γίγας Τερατόπουλος, γιατί είναι και ο πρώτος που τον έχω ζωγραφίσει και είναι σαν να τον έχω δει μπροστά μου.

Ο αφηγητής σου αυτοσαρκάζεται, παραδέχεται τα λάθη του και συνομιλεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Εσύ πώς βλέπεις τον ρόλο του χιούμορ στη συγγραφή και στη ζωή;

Είναι απαραίτητο στοιχείο και στην ζωή και στη συγγραφή για μένα. Δεν ξέρω αν αυτό που κάνω είναι χιούμορ αλλά μου αρέσει αυτό το στυλ και το ακολουθώ και στα δύο. Εχει κομβικό ρόλο και στη συγγραφή και στη ζωή, είναι κάτι που σε καθορίζει. «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο» έλεγε ο Καζαντζίδης. Δεν θέλω να καταλήξω κάπου αλλά μου άρεσε αυτός ο στίχος. 

Αν ο «Πλανήτης» υπήρχε στ’ αλήθεια, τι ρόλο θα έπαιζες εσύ εκεί — αφηγητής, παρατηρητής ή απλός τουρίστας της φαντασίας; Θα ήμουν από άλλο πλανήτη. Θα έλεγα ο τύπος που φέρνει τα νερά αλλά δεν ξέρουμε ακόμα αν στον πλανητή «Πλανήτη» έχουν νερό, οπότε θα ήμουν ένας ουδέτερος παρατηρητής. Αλλά μετά θα έπαιρνε θέση και δεν ήταν ουδέτερος παρατηρητής, οπότε σκέτο παρατηρητής. 

Είχες συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό σου για το εξώφυλλο ή άφησες τον Skitsofrenis να το «δει» με τον δικό του τρόπο;

Του είπα μόνο τον τίτλο και από και πέρα πήρε μολύβι και γομολάστιχα από την σάκα του και μεγαλούργησε. Τον ευχαριστώ και από δω. Επεσε ακριβώς μέσα στην φαντασία μου. Είναι φοβερός καλλιτεχνής.

Είναι η πρώτη σου συγγραφική απόπειρα. Πώς βιώνεις την εμπειρία της έκδοσης και της επαφής με το κοινό; Σε τρομάζει ή σε ενθουσιάζει περισσότερο;

Είναι πολύ ευχάριστη εμπειρία και είναι κάτι που ήθελα, έψαχνα 1 ολόκληρο χρόνο (δηλαδή 12 μήνες) μέχρι να βρω εκδοτικό οικό. Μου αρέσε και η επαφή με το κοινό, προς το παρών την βιώνω ευχάριστα. Με ενθουσιάζει σε μεγαλό βαθμό. Δηλαδή αν έβαζα βαθμό στο πόσο με ενθουσιάζει θα του έβαζα μεγάλο. 

Και τέλος — αν ο αφηγητής σου καθόταν απέναντί σου τώρα, ποια ερώτηση θα σου έκανε εκείνος;

Φαίνεται ότι έκανες κατά τύχη μαθήματα δημιουργικής γραφής, έτσι δεν είναι μορτάκι; (Οκ είναι πολύ άβολο που με λέει μορτάκι). Τώρα ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί τo ''Fell in love with an alien...''.