Στην εκδήλωση θα μιλήσουν η Κωνσταντίνα Φούκα, ειδική παιδαγωγός, παιγνιοθεραπεύτρια και συγγραφέας, μέλος της ΕΜΣ, καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Χρήστος Μπένος, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει η Μαρία Νταλλή, συγγραφέας και μέλος του Δ.Σ. της Ενωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
«Τριάντα ιστορίες. Μία εποχή. Ενας αφηγητής. Πολλές ζωές». Το βιβλίο διαβάζεται είτε ολόκληρο σαν μυθιστόρημα είτε μεμονωμένα, ξεκινώντας από οποιαδήποτε ιστορία και συνεχίζοντας με όποια άλλη επιθυμεί ο αναγνώστης. Η συλλογή αποκτά ιδιαίτερη οπτική διάσταση χάρη στα ιχνογραφήματα και τις φωτογραφίες. «Θέλω να βάλω τον αναγνώστη όσο πιο βαθιά γίνεται στο συνολικό «παραμύθι»! Ενα σπίτι, ένα τραπεζάκι, ένα παλιό αυτοκίνητο, όλα τους μπορούν να αποτελέσουν πόρτα ή παράθυρο στο «τότε» και να μας ταξιδέψουν σ’ αυτό όσο πληρέστερα γίνεται», αναφέρει ο συγγραφέας.
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
Το έργο σας περιγράφει τριάντα ιστορίες μιας εποχής. Τι σας ώθησε να επιλέξετε αυτή τη μορφή συλλογής;
Επέλεξα αυτή τη συγκεκριμένη μορφή παράθεσης των ιστοριών για να συνθέσω ένα συνολικό κείμενο διπλής ανάγνωσης: αφενός να μπορεί να διαβαστεί ολόκληρο το κείμενο ως ένα «χαλαρό» μυθιστόρημα και αφετέρου, εάν ο αναγνώστης το επιθυμεί, να έχει τη δυνατότητα να ξεκινήσει από οποιαδήποτε ιστορία του τραβήξει πρώτη την προσοχή και να περάσει σε επίσης οποιαδήποτε προτιμήσει αμέσως μετά!
Στην αφήγηση, οι καθημερινές στιγμές αποκτούν αξία και χιούμορ. Ποιο ήταν το πιο «απλό» περιστατικό που σας έκανε να γελάσετε ενώ το γράφατε;
Λιγότερο ή περισσότερο, όλα! Εάν έπρεπε να διαλέξω οπωσδήποτε ένα, αυτό θα ήταν εκείνο ακριβώς που δίνει τον τίτλο σε ολόκληρη τη συλλογή, δηλαδή το «Ελεος! Οχι άλλη… Αγάπη!»
Ποιο είναι το αγαπημένο σας μέρος από τα μέρη που αναφέρονται στις ιστορίες και γιατί;
Αναμφίβολα η συνοικία Ζωγράφου της ανατολικής Αθήνας, όπως ήταν πριν 50-60 χρόνια, στην οποία και κυρίως μεγάλωσα! Επίσης, η Αγία Παρασκευή Αττικής του «τότε» και η Κορώνη της Μεσσηνίας μας!
Στην αφήγησή σας, η νοσταλγία συνυπάρχει με την αυτοσαρκαστική διάθεση. Είναι αυτή μια συνειδητή επιλογή;
Αυτή είναι μία απολύτως συνειδητή επιλογή! Νομίζω ότι η πιο έντιμη μορφή σαρκασμού είναι ο αυτοσαρκασμός. Συνδυαζόμενος με τη νοσταλγικότητα, δίνουν ένα συναισθηματικά «εκρηκτικό» μίγμα!
Οι οικογενειακές σχέσεις είναι κεντρικό θέμα. Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε μέσα από αυτές;
Μέσα στις οικογενειακές σχέσεις, ακόμα και στις (φαινομενικά!) ιδανικές, κρύβεται και πολύς πόνος, απόρριψη, ματαίωση και πίκρα. Συνεπώς, μέσα από τα κείμενά μου, γίνεται μία προσπάθεια συμφιλίωσης με το οικογενειακό παρελθόν, ακόμα και αν πότε-πότε απαιτείται και μία ελαφρά εξιδανίκευση προσώπων και καταστάσεων!
Πόσο σημαντικές είναι οι λεπτομέρειες της εποχής – ρούχα, παιχνίδια, συνήθειες – για την αφήγηση;
Τέτοιες λεπτομέρειες είναι απολύτως σημαντικές, καθώς «χτίζουν» όλο εκείνο το σκηνικό επάνω και μέσα στο οποίο εκτυλίχθηκαν οι ιστορίες. Συνεπώς, καθιστούν δυνατή και την ανάκλησή τους στη μνήμη και το ξαναζωντάνεμά τους!
Η οπτική συχνά δίνεται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Πόσο δύσκολο ήταν να μιλήσετε από αυτήν την οπτική;
Αυτό δεν υπήρξε τόσο δύσκολο, όσο ακούγεται με μια πρώτη ανάγνωση. Στην πραγματικότητα, ο ενήλικος που γράφει και καταγράφει, παίρνει απ’ το χέρι το Παιδί που υπάρχει ούτως ή άλλως μέσα του, υιοθετεί τη ματιά του και προχωρεί μαζί του στην επαναβίωση των καταστάσεων, σχέσεων και εμπειριών συμφιλιούμενος μαζί τους!
Ποιες στιγμές σας φαίνονται ακόμα πιο επίκαιρες σήμερα, παρόλο που διαδραματίζονται πριν δεκαετίες;
Πιστεύω ότι οι στιγμές που θα είναι πάντοτε επίκαιρες θα είναι εκείνες των ανθρωπίνων σχέσεων. Η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η αλληλεγγύη είναι καταστάσεις που θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους όσο υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι και όχι αποξενωμένες μαριονέτες.
Το βιβλίο συνδέει χιούμορ και τρυφερότητα. Υπάρχει κάποια τεχνική ή τρόπος που χρησιμοποιείτε για να το πετύχετε;
Η τρυφερότητα χωρίς το χιούμορ κινδυνεύει να καταντήσει ρηχό μελόδραμα! Αντιστοίχως, το χιούμορ από μόνο του, χωρίς πραγματική αγάπη, στοργή και τρυφερότητα για πρόσωπα και καταστάσεις, καταντά κενή νοήματος, ανώδυνη σαχλαμάρα. Η μοναδική «τεχνική» που χρησιμοποιώ είναι το διακριτικότερο δυνατό σφιχταγκάλιασμά τους μέσα στα κείμενά μου.
Πώς η καθημερινότητα της δεκαετίας του ’60 έως ’80 διαμορφώνει τον τόνο και τα θέματα του βιβλίου;
Κανένας άνθρωπος, καμία ανθρώπινη σχέση και εμπειρία δεν είναι ανεξάρτητη από το τοποχρονικό και πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο αυτός ζει, δρα και σχετίζεται. Επομένως, οι δεκαετίες αυτές διαμόρφωσαν αναμφίβολα τους ανθρώπους, τις σχέσεις στις οποίες αυτοί μπήκαν και τις εμπειρίες που βίωσαν κατά τον ρου τους.
Ο τίτλος «Ελεος! Οχι άλλη… Αγάπη!» είναι πολύ δυνατός. Τι θέλετε να προκαλέσει στον αναγνώστη;
Μα, να τον βοηθήσει να συνειδητοποιήσει την προφανή αντίφαση που εμπεριέχει! Ολοι, βέβαια, θέλουμε να μας αγαπούν οι άλλοι, επομένως αν και όταν φωνάξουμε «Μη με αγαπάς άλλο, δεν… αντέχω!», θέλουμε να εκφράσουμε το γεγονός ότι το είδος της αγάπης που εισπράττουμε μας πνίγει! Βέβαια, στην ιστορία που τιτλοδοτείται με αυτή τη φράση, την οποία άλλωστε «δανείζει» σε ολόκληρη τη συλλογή, το περιστατικό είναι προδήλως αστείο, αλλά σκεφτείτε στην καθημερινότητά μας πώς και πόσο η λανθασμένη αντίληψη περί αγάπης μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα!
Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί είτε διαδοχικά είτε τυχαία. Ηταν αυτή η δυνατότητα επιλογής μέρος της φιλοσοφίας σας για την αφήγηση;
Σαφώς και ναι! Νομίζω πως είναι μία πρωτότυπη προσέγγιση! Εγώ προσωπικώς θα διάλεγα να διαβάσω τις ιστορίες από την πρώτη μέχρι την τελευταία, αλλά η οργάνωση της ύλης του δεν είναι κατά κανένα τρόπο δεσμευτική για τον αναγνώστη! Δεν τον αναγκάζει να κάνει το ίδιο! Εάν η ιστορία, π.χ., νούμερο 25 του τραβήξει την προσοχή και μετά η 3, ύστερα η 12 και ούτω καθ’ εξής, μπορεί πολύ άνετα να το κάνει! Αλλωστε, ύστερα μπορεί να τις διαβάσει και με τη σειρά!
Η συλλογή αποκτά μια ιδιαίτερη οπτική διάσταση χάρη στα ιχνογραφήματα και τις φωτογραφίες σας. Τι θέλατε να πετύχετε μέσα από αυτά;
Θέλω να βάλω τον αναγνώστη όσο πιο βαθιά γίνεται στο συνολικό «παραμύθι»! Ενα σπίτι… ένα τραπεζάκι… ένα παλιό αυτοκίνητο… όλα τους μπορούν να αποτελέσουν πόρτα ή παράθυρο στο «τότε» και να μας ταξιδέψουν σ’ αυτό όσο πληρέστερα γίνεται.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Φίλιππος Παπαδημητρίου-Λεβεντογιάννης γεννήθηκε στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Μεσσηνία και την Αιτωλοακαρνανία. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Αθήνα και, σε μεταπτυχιακό επίπεδο, Μεθοδολογία της Διδακτικής στο Λονδίνο και Περιγραφική/Ιστορική Γλωσσολογία στη Γλασκώβη. Εργάστηκε επί πολλά χρόνια στην ιδιωτική και δημόσια εκπαίδευση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, σε αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, αγγλόφωνα κολλέγια και επαγγελματικά ιδρύματα. Λογοτεχνικά κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στον περιοδικό και ημερήσιο Τύπο, ενώ έχουν εκδοθεί τα βιβλία του «Παρατηρήσεις από έναν λόφο» (εκδόσεις Ρήσος, 2015) και «Ο Λεξιλογικός δανεισμός της Ελληνικής προς την Αγγλική» (εκδόσεις Συμμετρία, 2016). Ανάμεσα στα ενδιαφέροντά του περιλαμβάνονται η μουσική, η ζωγραφική και ο κινηματογράφος. Έχει μία κόρη, τη Σοφία, και κατοικεί μόνιμα στην Καλαμάτα. Είναι μέλος της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.
