Η Ζωή Λιαντράκη, απόφοιτη της Γεωπονικής Σχολής, εργάζεται ως ερμηνεύτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης. Ασχολείται με τη μουσική από μικρή, ενώ από το 2013 δραστηριοποιείται επαγγελματικά ως τραγουδίστρια. Εχει συμμετάσχει σε σημαντικές μουσικές και καλλιτεχνικές παραγωγές, όπως το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Η γη της πονεμένης Παναγιάς». Εχει κυκλοφορήσει προσωπικές δουλειές, ανάμεσα στις οποίες το πρώτο της digital single το 2019 και μια σειρά συνεργασιών με την Κωνσταντία Κατσιάμπα από το 2020. Πρόσφατα κυκλοφόρησε τα singles «Μια κουκκίδα» και «Χέρια λευκά» από τη FM Records. Οπως η ίδια τονίζει στην «Ε», «η μουσική έχει τη δύναμη «να γίνει φωνή για όσους δεν ακούγονται πάντα», καθώς και «να μας κάνει να νιώσουμε ο ένας τον άλλον, πέρα από τις διαφορές μας». Σχετικά με τα εμπόδια που κρατούν πολλές γυναίκες μακριά από τη βοήθεια, προσθέτει: «Ο φόβος, η ντροπή, η αίσθηση ότι “κανείς δεν θα με πιστέψει” ή ότι “θα εκτεθώ” εμποδίζουν τις γυναίκες να ζητήσουν βοήθεια, και η κοινωνία μας πρέπει να τα γκρεμίσει».

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου

Στο τραγούδι σας «Μια κουκκίδα», είχατε τη φιλική συμμετοχή του θρύλου της κρητικής μουσικής, Βασίλη Σκουλά. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η συνεργασία, ειδικά ως καλλιτέχνιδα που δραστηριοποιείται στην Κρήτη, και πώς επηρέασε η παρουσία του το τελικό αποτέλεσμα του τραγουδιού;

Η συνεργασία για το «Μια κουκκίδα» προέκυψε μέσα από την ιδέα ότι η φωνή του Βασίλη Σκουλά θα έδινε στο τραγούδι μια ιδιαίτερη ζεστασιά και εκφραστικότητα. Στο στούντιο υπήρχε αμεσότητα και δημιουργική χημεία, με ανταλλαγή ιδεών για μελωδίες και τονικότητες. Το πιο σημαντικό που κράτησα ήταν η αίσθηση ότι δημιουργήσαμε κάτι μοναδικό μαζί, κάτι που δεν θα υπήρχε χωρίς τη συμμετοχή του άλλου.

Η συνεργασία σας με τη συνθέτρια Κωνσταντία Κατσιάμπα έχει αποδώσει μια σειρά από επιτυχημένα τραγούδια, με πιο πρόσφατο το «Χέρια Λευκά». Πώς προέκυψε, και ποια στοιχεία πιστεύετε ότι την κάνουν τόσο δημιουργική και επιτυχημένη;

Η συνεργασία μου με την υπέροχη και αγαπημένη Κωνσταντία Κατσιάμπα μετρά πλέον 5 χρόνια και 7 τραγούδια. Η συνάντησή μας ήταν τυχαία μέσα από την αγαπημένοι μας φίλοι και συνεργάτιδα Γιώτα Γερογιώργη, όμως η συνέχεια αυτής της συνεργασίας κάθε άλλο παρά τυχαία δεν ήταν. Η Κωνσταντία Κατσιάμπα έχει κάτι το μοναδικό, δεν είναι μία απλή συνεργάτιδα για μένα αλλά μία φίλη και μία συμπορεύτρια στο μεγάλο όνειρο και στο μεγάλο ταξίδι της μουσικής και της δημιουργίας. Η Κωνσταντία Κατσιάμπα δεν γράφει απλά τραγούδια, μελοποιεί της σκέψης μου και τα συναισθήματά μου δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο όμορφο και πιο αληθινό σε μία ανθρώπινη αλλά και καλλιτεχνική ταυτόχρονα συνεργασία δύο ανθρώπων. Νιώθω ευλογία και ευγνωμοσύνη.

Στις 4 Δεκεμβρίου θα εμφανιστείτε στο κινηματοθέατρο «Αστόρια», σε μια συναυλία με τη Νεφέλη Αντωνίου, με διπλό σκοπό: την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αλλά και στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς ως καλλιτέχνιδα να συνδέετε την τέχνη σας με τόσο ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, και πώς νιώθετε που η Περιφέρεια Κρήτης αγκαλιάζει αυτή την πρωτοβουλία;

Η μουσική για μένα είναι ένας χώρος όπου όλοι μπορούμε να υπάρξουμε ισότιμα χωρίς διακρίσεις, χωρίς φραγμούς. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας που δεν χρειάζεται ερμηνεία, γιατί μιλά κατευθείαν στην ψυχή. Η συναυλία στο κινηματοθέατρο «Αστόρια», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία αλλα και την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε πως η τέχνη μπορεί να γίνει φωνή για όσους δεν ακούγονται πάντα και γέφυρα που μας ενώνει μέσα από το συναίσθημα. Πιστεύω βαθιά ότι η κοινωνική ευαισθησία ξεκινά από την αποδοχή και τη συμπερίληψη και την ενσυναίσθηση  στην καθημερινότητα  κι η μουσική έχει αυτή τη μαγική δύναμη. Να μας κάνει να νιώσουμε ο ένας τον άλλον, πέρα από τις διαφορές μας. Στη σκηνή θέλω να συναντιόμαστε όλοι ως άνθρωποι, ως ψυχές που μοιράζονται φως.

Η Κρήτη είναι μια περιοχή με ισχυρούς κοινωνικούς και πολιτισμικούς κώδικες. Πόσο επηρεάζουν αυτές οι παραδοσιακές αντιλήψεις και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις περί τιμής ή οικογένειας την αποκάλυψη περιστατικών βίας και τη δυσκολία των γυναικών να ζητήσουν βοήθεια; Ποια είναι η συμβολή των τοπικών φορέων στην αλλαγή αυτών των παγιωμένων αντιλήψεων;

Η Κρήτη και οι Κρητικοί δεν είναι αυτό που φαίνεται μέσα από τα απεχθή και καταδικαστέα περιστατικά που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα. Η κρητική κοινωνία δεν προάγει ούτε τη βία, ούτε τη βεντέτα, ούτε το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Οι Κρητικοί μεγαλώσαμε με αξίες: περηφάνια, αξιοπρέπεια, αγάπη και δοτικότητα. Δυστυχώς, περιστατικά βίας απέναντι στη γυναίκα ή στο παιδί ,είτε αφορά κορίτσι είτε αγόρι, συμβαίνουν με θλίψη σε ολόκληρη την Ελλάδα. Δεν είναι φαινόμενο μιας μόνο περιοχής. Είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που μας αφορά όλους. Το να περιοριστούν και ιδανικά να εξαφανιστούν, αυτά τα περιστατικά δεν είναι υπόθεση μόνο των αρχών. Είναι και δική μας ευθύνη. Αν εμείς οι ίδιοι κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε όσα αντιλαμβανόμαστε γύρω μας, τότε η κοινωνία μας δεν θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τη βία. Η αλλαγή ξεκινά από τη στάση μας, από το θάρρος να μιλήσουμε και να στηρίξουμε τον άνθρωπο που έχει ανάγκη.

Η συναυλία σας αποτελεί μια έμπρακτη τοποθέτηση απέναντι στο μείζον θέμα της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Από τη δική σας οπτική γωνία, ως γυναίκα και ως καλλιτέχνιδα, ποιες είναι οι κυριότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου, και ποιο ρόλο μπορεί να διαδραματίσει η μουσική και η τέχνη γενικότερα στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση του κοινού;

Η συναυλία αυτή είναι για μένα μια έμπρακτη δήλωση στάσης απέναντι στη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Ως γυναίκα, ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνιδα, βλέπω καθημερινά ότι η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει ακόμη μεγάλες προκλήσεις. Η μεγαλύτερη είναι ίσως η κουλτούρα της σιωπής. Ο φόβος, η ντροπή, η αίσθηση ότι «κανείς δεν θα με πιστέψει» ή ότι «θα εκτεθώ». Αυτά είναι εμπόδια που κρατούν πολλές γυναίκες μακριά από το να ζητήσουν βοήθεια και η κοινωνία μας πρέπει να τα γκρεμίσει. Χρειαζόμαστε περισσότερη εκπαίδευση, περισσότερη δημόσια συζήτηση και ουσιαστική στήριξη προς τα θύματα. Εδώ είναι που η μουσική και η τέχνη μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο. Η τέχνη έχει τη δύναμη να φτάνει εκεί όπου ο λόγος από μόνος του δεν αρκεί. Ανοίγει καρδιές, προκαλεί ενσυναίσθηση, ενώνει ανθρώπους που ίσως δεν θα συναντιούνταν ποτέ στον ίδιο χώρο. Ένα τραγούδι, μια συναυλία, μια εικόνα μπορεί να γίνει αφορμή για διάλογο, για προβληματισμό, για αλλαγή στάσης. Γι’ αυτό πιστεύω βαθιά ότι η τέχνη δεν είναι απλώς συνοδοιπόρος στον αγώνα κατά της βίας, αλλά είναι μέρος της λύσης. Γιατί μπορεί να αλλάξει συνειδήσεις και κάθε αλλαγή ξεκινά πρώτα από μέσα μας.