Η συγγραφέας, με το πρώτο της μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Οσελότος", μας συστήνει το Νίκο, ένα παιδί που έχει αφήσει την φαντασία του ελεύθερη, όπως αρμόζει σε κάθε παιδί. Οι εμπειρίες της ίδιας της συγγραφέως, αλλά και η απόφασή της να δίνει προτεραιότητα στο συναίσθημα, ήταν η αφορμή να ξεκινήσει τη γραφή, ενώ έχει ήδη έτοιμο και το δεύτερο βιβλίο της.

- Πώς αποφασίσατε να γράψετε;

«Κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου και άνοιξα μια σελίδα… Αυτό όμως προέκυψε μετά από μια διετή περίοδο που είχα πολύ περιορισμένο αντικείμενο εργασίας. Είμαι αρχιτέκτονας και πλέον είχα ελάχιστη δουλειά, με αποτέλεσμα να έχω πολλές ώρες ελεύθερες και να ψάχνω να κάνω κάτι διαφορετικό. Είχα λοιπόν διάφορα πράγματα στο μυαλό μου και ξεκίνησα να ασχολούμαι μ’ αυτά, αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι θέλω να κάνω κάτι που να μην εξαρτώμαι από κανέναν για να δημιουργήσω κάτι. Ετσι λοιπόν έκατσα να γράψω ένα βιβλίο, το οποίο είναι απόρροια διαφόρων εμπειριών και στιγμών της ζωής μου».

- Είναι καθαρά βιωματικό ή τα βιώματα ήταν η αφορμή;

«Αφορμή ήταν τα βιώματα, που εμπλουτίστηκαν βέβαια με όλα όσο μου προέκυψαν συνεχίζοντας να γράφω».

- Ο τίτλος «Να μείνω παιδί ακόμη…» είναι ευχή ή απόφαση;

«Είναι απόφαση απόλυτα συνειδητή διότι εδώ και πολλά χρόνια, νιώθω ότι είμαι κολλημένη στα 20… κι ας είμαι 56 ετών. Νιώθω πολύ νέα μέσα μου, οπότε το να μείνω παιδί, προέκυψε επίσης από το πόσο κοντά νιώθω σε μια αθώα εποχή της ζωής μου. Η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ χαρούμενη και πολύ αθώα με την έννοια ότι όλα ήταν ευχάριστα, γεμάτα αγάπη, είχα μια πολύ όμορφη παιδική ζωή».

- Το να είναι κάποιος παραπάνω 20, αλλά να νιώθει τόσο νέος μέσα του, μπορεί να δημιουργήσει και πρόβλημα;

«Πρόβλημα δεν δημιουργείται αν είσαι καλά μ’ αυτό που νιώθεις. Μπορεί να πάνε να σου δημιουργήσουν πρόβλημα οι άλλοι επειδή δεν θα σε καταλάβουν, θα σε θεωρήσουν υπερβολικά ρομαντικό, νομίζουν ότι πετάς στα σύννεφα. Αλλά ξέρετε κάτι; Εγώ μπορώ να σας πω ότι μάλλον με κάνει ευτυχισμένη αυτό, παρά οτιδήποτε άλλο. Αλλωστε ο στόχος του κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι να τα έχει καλά με τον εαυτό του στην καθημερινότητά του».

- Τι κάνει λοιπόν ένας άνθρωπος που συναισθηματικά είναι εικοσάρης;

«Αντιμετωπίζει τη ζωή πιο χαλαρά, με πολύ χιούμορ, χωρίς πολλούς φόβους και άγχος και κυρίως χωρίς το φόβο να μην γίνει αποδεκτός. Αλλά θα πάω και κάτω από τα 20, γιατί στα 20 μάλλον έχουν αρχίσει να τον απασχολούν όλα τα παραπάνω. Γι’ αυτό λοιπόν λέω να μείνουμε παιδιά, γιατί στα 10 και στα 12 όσο άσχημα κι αν έχεις ξεκινήσει τη ζωή σου έχεις ακόμα μια αθωότητα, μια χαλαρότητα, έναν ρομαντισμό. Ζεις και πράττεις χωρίς να περιμένεις ουσιαστικά την αποδοχή».

- Εχετε ασχοληθεί και με τις κοινωνικές επιστήμες και με την ψυχοθεραπεία και αυτογνωσία, ενώ έχετε δημιουργήσει και μια ομάδα διαλογισμού. Αυτό βοηθάει και εσάς και τους άλλους;

«Βοηθάει πάρα πολύ και είμαι κάθετη σ’ αυτό. Εμένα με βοήθησε απίστευτα η παρακολούθηση σεμιναρίων ψυχοθεραπείας και αυτογνωσίας, κάνω πολλά χρόνια διαλογισμό και διαπίστωσα ότι βοηθάει να δαμάσει κανείς το μυαλό και τις προτεραιότητες που του δίνουμε. Του δίνουμε μεγάλη σημασία και το αφήνουμε να μας ορίζει. Εγώ λοιπόν έχω αφήσει το συναίσθημα να προτρέχει του μυαλού».

- Στις σύγχρονες απαιτήσεις της ζωής, πόσο εύκολο είναι να το καταφέρει αυτό ένας μέσος άνθρωπος;

«Πριν από 16 χρόνια που ξεκίνησα να κάνω διαλογισμό, έλεγα ότι αυτά είναι βλακείες. Είχα λοιπόν μια φίλη που ήδη έκανε διαλογισμό και την έβλεπα να κάθεται στη στάση του λωτού… κι ήμουν σίγουρη ότι όλο αυτό είναι μια βλακεία. Ελεγα ότι αυτά δεν είναι για μένα και είχα άρνηση στο να συμμετέχω. Σε κάποια στιγμή γνωρίζοντας τον σύντροφό μου, που κι εκείνος έκανε διαλογισμό, με παρακάλεσε να πάω να δοκιμάσω σε έναν μυστικιστή δάσκαλο. Πάλι ήμουν αρνητική να πάω, πριν ξέρω περί τίνος πρόκειται και αποφάσισα να το ανακαλύψω μόνη μου. Καθόμουν λοιπόν το βράδυ στο κρεβάτι μου, μετά από την δραστηριότητα όλης της μέρας και ηρεμούσα, άφηνα το μυαλό μου ελεύθερο. Αυτό στην αρχή γινόταν δέκα λεπτά, μετά είκοσι, μετά λίγο παραπάνω και έπειτα από έναν χρόνο που το έκανα μόνη μου προχώρησα και παραπάνω. Μπορεί να το κάνει λοιπόν ο καθένας. Αλλωστε πιο "μέσος άνθρωπος" από μένα δεν υπάρχει! Δηλαδή, είμαι επαγγελματίας, χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών με όλες τις υποχρεώσεις που έχουν όλα αυτά. Απλώς μπήκα σ’ αυτή τη διαδικασία μόνη μου, επειδή το θέλησα, είμαι πολύ συνεπής γενικότερα στη ζωή μου και όταν ξεκινήσω κάτι το προχωράω. Μια συνέπεια θέλει και μια οργάνωση, τίποτα παραπάνω. Ειδικά σήμερα που είμαστε πνιγμένοι μέσα στις υποχρεώσεις και στα οικονομικά προβλήματα, ο διαλογισμός μας βοηθάει να μην είμαστε τόσο αγχωμένοι με όλα αυτά. Αποδέχεσαι ότι υπάρχουν όλες αυτές οι καθημερινές δυσκολίες αλλά μαθαίνεις να τις χειρίζεσαι διαφορετικά».

- Το πρώτο βιβλίο έγινε λοιπόν. Επόμενο θα υπάρξει;

«Ναι, το έχω γράψει ήδη! Είναι μάλιστα η συνέχεια μάλιστα του πρώτου, όπου συναντάμε το Νίκο σε ηλικία πια 28 ετών έχοντας περάσει εν τάχει από την εφηβεία και ζει την δυσκολία στην Ελλάδα του σήμερα. Ενα παιδί λοιπόν ταλαντούχο στα 9- 10 που τον βλέπουμε στο πρώτο βιβλίο, εξελίσσεται σε έναν νέο άντρα στο δεύτερο μυθιστόρημα. Βλέπουμε την εξέλιξή του εφόσον έχει επιλέξει να μείνει κοντά στον εσωτερικό του κόσμο και συνεπής με την αθωότητά του».