Μας μίλησε επίσης για το ξεκίνημα της καλλιτεχνικής του πορείας το 1991 από την Καλαμάτα, για το χρόνο που μεσολάβησε από τότε, καθώς και για τα καινούργια του τραγούδια.

- Να ξεκινήσουμε με τις αναμνήσεις σας από την Καλαμάτα του 1991;

«Θυμάμαι την αγωνία που είχα, την αγωνία του πρωτοεμφανιζόμενου, ίδια μ' αυτήν του εξεταζόμενου στις πτυχιακές εξετάσεις που θέλει να πάρει το πτυχίο του για να κερδίσει τη ζωή του. Θυμάμαι τη γνωριμία μου με τον Μάνο Χατζιδάκι, τη σύντομη χειραψία. Θυμάμαι μια φασαρία που έγινε την ημέρα της απονομής (η επιτροπή ζητούσε να πάρει και το δικό μου τραγούδι μια διάκριση, ενώ τα τρία πρώτα βραβεία είχαν ήδη δοθεί). Εν τέλει συμφωνήθηκε να δοθούν τέσσερα. Ετσι δόθηκαν τα βραβεία αντίστοιχα: «Ιστορία και ευτυχία» συνθέτης, στίχοι, τραγούδι: Μαρία Βουμβάκη, «Μονολογώντας» συνθέτης: Μιχάλης Τούμπουρος, στίχοι: Μιχάλης Τούμπουρος, τραγούδι: Μ. Τούμπουρος, Γ. Μακρής. «Ατυχη σύλληψη» συνθέτης, στίχοι, τραγούδι: Θέμις Μαρσέλλου και «Ο Ρομπέν των καμένων δασών» συνθέτης, στίχοι, τραγούδι: εγώ».

- Από τότε μέχρι σήμερα, πώς θα χαρακτηρίζατε την καλλιτεχνική σας πορεία;

«Θα μου είναι πάντα δύσκολο να περιγράψω σε κάποιον που δεν με γνωρίζει τι κάνω, ποιο είδος τραγουδιού υπηρετώ, ποιος είμαι. Τους χαρακτηρισμούς τούς δίνουν συνήθως οι άλλοι για σένα».

- Χρόνο με το χρόνο, εντοπίζετε καλλιτεχνικές αλλαγές στα τραγούδια σας; Ή ένα τραγούδι που έκανε επιτυχία παλιότερα, τώρα θα το γράφατε για παράδειγμα κάπως αλλιώς;

«Είναι αλήθεια ότι τα τραγούδια πρέπει να κυκλοφορούν στο σωστό χρόνο, δηλαδή την εποχή που γεννιούνται κι αν έχουν επιτυχία θα είναι για πάντα, αν δεν γίνουν γνωστά στην εποχή που γεννήθηκαν το μόνο που θα πετύχουν είναι να παραμείνουν απλώς ωραία τραγούδια. Εγώ ανέκαθεν δοκίμαζα την τύχη μου σε διάφορα μουσικά στυλ μιας και τα εκφραστικά μέσα είναι άπειρα. Αλλα πέτυχαν πολύ, άλλα λιγότερο ωστόσο πρέπει να δοκιμάζει κανείς, να πειραματίζεται».

- Είναι προτέρημα για τον ερμηνευτή να είναι και δημιουργός των τραγουδιών του;

«Η ιστορία έδειξε ότι οι δημιουργοί έχουν ένα ενδιαφέρον στον τρόπο που ερμηνεύουν τα τραγούδια τους, τρανό παράδειγμα ο Μίκης Θεοδωράκης -για τον Σαββόπουλο δεν θα πω διότι εκτός από μεγαλοφυής στιχουργός και μουσικός ο Σαββόπουλος είναι και μέγας ηθοποιός. Ακόμα και ο Χατζιδάκις μου αρέσει όπως τραγουδάει τα τραγούδια του κι ο Λοΐζος επίσης. Ασκούν μια γοητεία οι ερμηνείες των δημιουργών».

- Παραφράζοντας τον τίτλο του δίσκου σας, οι ονειροπόλοι… είναι κανόνας να μοχθούν;

«Μα αυτοί οι ονειροπόλοι πρέπει να μοχθούν, όσοι δηλαδή έχουν όνειρα, γιατί μέσα στα όνειρα ίσως κρύβεται και το όραμα».

- Προτιμάτε τη «μοναξιά» του στούντιο ή την επαφή με τον κόσμο των συναυλιών;

«Οχι μόνο δεν προτιμώ την μοναξιά του στούντιο αλλά τον τελευταίο καιρό έχω πάρει μια απόφαση να μην ηχογραφώ με τον γνωστό τρόπο, δηλαδή ο ένας μουσικός μετά τον άλλον (play back) αλλά όλοι μαζί, όπως παίζουμε στο ζωντανό πρόγραμμα. Το αποτέλεσμα έτσι είναι πιο ζωντανό και ασφαλώς πιο έντιμο».

- Ποιο στίχο θα απευθύνατε στον κόσμο που περνάει τόσο δύσκολα κοινωνικά-οικονομικά;

«Εχω γράψει τρία τραγούδια που μιλάνε γι' αυτό που ζούμε σήμερα. Το πρώτο έχει τίτλο "Εθνικό έλλειμμα" και είναι γραμμένο το 1998 αφού βλέπαμε κιόλας απ' τη δεκαετία του '90 ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην Ελλάδα. Τα άλλα δύο είναι καινούργια και δεν έχουν δισκογραφηθεί ποτέ, τα παίζω όμως στις παραστάσεις και υπάρχουν στο Διαδίκτυο με τους τίτλους "Ρεμάλι πατέρα" και "Το ροζ ποδήλατο" για όποιον θέλει να τ' ακούσει».