- Να ξεκινήσουμε από το τι είναι το "Vault". Αυτός ο χώρος που έχει συζητηθεί τόσο πολύ από το κοινό.
«Το "Vault" είναι ένας μικρός πολυχώρος στο Βοτανικό που δημιουργήσαμε μαζί με το Μάνο Αντωνιάδη (μουσικό) πριν 3 χρόνια περίπου. Αυτό που νομίζω ότι το κάνει τόσο ξεχωριστό είναι το οικογενειακό κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στους συντελεστές των παραστάσεων και τους συνεργάτες μας. Καλλιτέχνες πολύ δημιουργικοί με κοινά όνειρα και στόχο, με λαχτάρα και πάθος για το θέατρο, βρέθηκαν κάτω από την ίδια στέγη, αισθάνθηκαν ασφαλείς και δημιούργησαν σαν να βρίσκονταν στον δικό τους χώρο. Ενα "δυνατό" ανθρώπινο δυναμικό και μερικές εξαιρετικές παραστάσεις ήταν αρκετές για να συζητηθεί το "Vault" και να αποκτήσει τόσο γρήγορα το δικό του κοινό. Ενας συνδυασμός τύχης, έξυπνων επιλογών και πολύ σκληρής δουλειάς».

- Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, συν δημιουργός του "Vault"... Ανήσυχο πνεύμα λοιπόν;
«Ανήσυχο πνεύμα σε ανήσυχες εποχές. Στις μέρες μας οφείλεις να μην καθησυχάζεσαι, να ψάχνεσαι, να ενημερώνεσαι, να δοκιμάζεσαι. Αλλιώς δεν επιβιώνεις. Και να επιμένεις. Οταν πρέπει κι όταν βλέπεις ότι η δουλειά σου έχει αντίκρισμα στον κόσμο. Και να δουλεύεις τόσο ώστε να έχεις πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Με σεβασμό και αγάπη για τη δουλειά σου, τους συνεργάτες σου και τον θεατή σου. Αν "κοροϊδέψεις" τον θεατή για να έρθει στην παράστασή σου, θα γεμίσεις την τρέχουσα παράσταση, αλλά μαθηματικά θα έχεις άδειες τις επόμενες σου παραστάσεις. Η εποχή της "αρπαχτής" έχει περάσει ανεπιστρεπτί».

- Τι είναι για σένα η τέχνη;
«Τέχνη. Οτιδήποτε μπορεί να γαληνέψει την ψυχή σου. Οτιδήποτε μπορεί να διεγείρει το νου και τις αισθήσεις σου. Οτιδήποτε μπορεί να αποτυπώνει τα συναισθήματα, τις ιδέες, την ψυχική κατάσταση του καλλιτέχνη. Μέσα από αυτή μπορείς να κάνεις ευτυχισμένους τους ανθρώπους, να τους δώσεις τροφή για σκέψη, να τους λυτρώσεις, να τους ψυχαγωγήσεις, να τους κάνεις να ξαναγαπήσουν τους συνανθρώπους τους και τον ίδιο τους τον εαυτό. Να δουν πράγματα, και καταστάσεις με άλλο μάτι. Η τέχνη έχει δύναμη. Μεγάλη δύναμη. Ιδιαίτερα στην εποχή μας. Οσο πιο σκληρή είναι η εποχή που ζει, τόσο πιο δημιουργικός γίνεται ένας καλλιτέχνης. Απλά γιατί πρέπει να "μιλήσει", γιατί έχει υλικό, γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του, είναι αδύνατο να τον αφήσουν αδιάφορο, γιατί του τριβελίζουν το μυαλό από το πρωί ως το βράδυ καθημερινά. Γιατί απλά δεν μπορεί να κάνει από τη φύση του αλλιώς».

- Το θέατρο ειδικότερα;
«Το ίδιο φυσικά ισχύει και με το θέατρο. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η πολιτιστική έκρηξη. Οι 1.000 παραστάσεις φέτος. Οι καλλιτέχνες θέλουν και πρέπει να εκφραστούν. Ούτε μπορούν κι ούτε πρέπει να μείνουν στα σπίτια τους. Πριν 5-6 χρόνια αν δεν ανήκες σε κάποια θεατρική "οικογένεια" δεν δούλευες. Επρεπε να προσκολληθείς πλάι σε κάποιους πρωταγωνιστές - θιασάρχες για να μπορείς να δουλέψεις. Να τρέχεις να τους αφήσεις βιογραφικά, να κυνηγάς την κάθε ευκαιρία, να χτυπάς πόρτες. Σήμερα οι νέοι ηθοποιοί, παίρνουν μόνοι τους τα πράγματα στα χέρια τους. Δεν περιμένουν να χτυπήσει το τηλέφωνο. Να τους προσφέρει κάποιος δουλειά. Γιατί αυτό δεν θα γίνει. Μόνοι τους θα δημιουργήσουν ομάδες, θα φτιάξουν παραστάσεις, ή και θεατρικούς χώρους ακόμη και δεν θα περιμένουν την κάθε ακρόαση για να βρουν μια δουλειά. Και οι παραστάσεις τους έχουν λόγο ύπαρξης, ουσία, ψυχή. Είναι η νέα γενιά που θα πάρει την σκυτάλη από την παλιότερη. Οχι, δεν θα την πάρει. Θα τους την αρπάξει. Γιατί μαζί τους δημιουργείται και ένα νέο θεατρικό κοινό, που αγαπάει αυτές τις δουλειές, το μεράκι και την ψυχή που βάζουν αυτοί οι άνθρωποι στην δουλειά τους, την γνησιότητα, την αυθεντικότητα, το πάθος τους. Και φυσικά είναι οι μόνοι που μπορούν κατευθείαν να μιλήσουν στην γενιά τους. Μια δυναμική νέα γενιά καλλιτεχνών δημιουργείται που θα μας απασχολήσει πολύ τα επόμενα χρόνια».

- Σκηνοθετείς τις "Μικρές ιστορίες φόνων". Ενα ακόμη "σκοτεινό" έργο;
«Ενα έργο που ουσιαστικά μιλάει για την αγάπη. Για τη δύναμη της αγάπης. Ενας ύμνος στην αγάπη. Η οποία μπορεί να είναι και σκοτεινή. Ενα παζλ ανθρώπων που αγάπησαν πολύ και ακραία. Ενα ψηφιδωτό της κοινωνίας μας σήμερα. Μικρές ιστορίες ανθρώπινων ζωών που καταστράφηκαν από αυτή, γιατί δεν την χειρίστηκαν σωστά, γιατί την άφησαν να τους φύγει, γιατί δεν την βρήκαν ποτέ, όσο απελπισμένα κι αν την αναζήτησαν, γιατί δεν άντεχαν να την χάσουν, όταν την βρήκαν, γιατί δεν μπορούσαν την μοναξιά, γιατί την υποτίμησαν ή την υπερτίμησαν, γιατί απλά... αγάπησαν. Πολύ. Τους λάθους ανθρώπους. Ή τους σωστούς κάτω από λάθος όμως συνθήκες».

- Συνεχίζονται και οι παραστάσεις με την "Πνιγμονή", μια διασκευή της Μπερνάρντα Αλμπα και "μεταφορά" της στην Τουρκία. Οχι τυχαία υποθέτω;
«Η "Πνιγμονή" ήταν ένα πείραμα. Μεταφέραμε τις ηρωίδες του Lorca, στην Ανατολική Τουρκία, στο Ισλάμ σήμερα. Κάτω από ένα καθεστώς σκληρό κι άγριο για την κάθε γυναίκα. Για να δείξουμε πόσο διαχρονικό είναι το έργο, τι έχει αλλάξει στη θέση της γυναίκας '80 χρόνια μετά από τη γραφή του πρωτότυπου έργου. Μελετήσαμε, ψάξαμε και μάθαμε. Χιλιάδες τα εγκλήματα τιμής στις ισλαμικές χώρες κάθε χρόνο. Χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν επειδή κάποιος άνδρας απλά τις κοίταξε στο δρόμο, τους μίλησε, τις άγγιξε. Ακόμη και να την βιάσουν, η γυναίκα πρέπει να πεθάνει, γιατί ντρόπιασε την οικογένεια. Η γυναίκα εκεί δεν έχει κανένα δικαίωμα να σπουδάσει, να ερωτευτεί, να διεκδικήσει, να ονειρευτεί, να ζήσει. Μετά τις επιθέσεις στην Γαλλία πόσο πιο επίκαιρο ένα τέτοιο έργο που μιλάει για την καταπίεση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τη θέση της γυναίκας σε μια κοινωνία που απλά θεωρείται κτήμα του κάθε άντρα και θύμα της ίδιας της θρησκείας της».

- Είμαστε ρατσιστές και συντηρητικοί οι Νεοέλληνες;
«Δυστυχώς και ρατσιστές είμαστε και συντηρητικοί. Πράγμα αδιανόητο για έναν λαό όπως τον δικό μας».

- Ποιες είναι οι προσδοκίες σου (όχι από τη νέα χρονιά... γενικότερα);
«Να μπορώ να συνεχίσω να δημιουργώ, να ζω και να ονειρεύομαι μες στην ίδια μου τη χώρα».