Η γλώσσα του η "χωριάτικη", δε μπορεί παρά να συγκινήσει όποιον κατάγεται από την περιοχή της Πυλίας, καθώς όλες οι φράσεις, οι λέξεις ξεπηδούν από τις "προσταγές" των γιαγιάδων, από την αγωνία των παππούδων, από την αγροτική ζωή, την τόσο δύσκολη … Η γυναίκα του σπιτιού, ο νέος που πάει στην ξενιτιά, ο πατέρας που παλεύει στο χωράφι. Ηρωες τόσο απλοί, αλλά τόσο στιβαροί συνάμα. Οι Εκδόσεις Γαβριηλίδης παρουσιάζουν το βιβλίο για πρώτη φορά στην Καλαμάτα, αύριο Σάββατο 7 Μαΐου στις 7.30 μ.μ. στο "Rex". Εκεί θα μιλήσουν οι: Δήμητρα Δελλή επίκουρος καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Ελένη Κοφτερού ποιήτρια. Μουσικά θα επενδύσουν τη βραδιά ο Αντώνης Κουφουδάκης και η Μαρία Κρασοπούλου.
- Πώς ξεκίνησε να γράφεται το βιβλίο αυτό;
"Δεν ξεκίνησε σαν βιβλίο. Γράφονταν διάφορες ιστορίες διαφορετικών θεμάτων, διαφορετικού περιεχομένου, παλιές και πιο σύγχρονες. Και όταν αποφάσισα ότι πρέπει να βγει ένα βιβλίο, προσπάθησα να έχουν όλες κάποιον κοινό πυρήνα. Και είδα ότι μαζεύονταν αρκετές ιστορίες από το χωριό μου, από το παρελθόν, από την παιδική μου ηλικία, ιστορίες που είχα ακούσει και τις είχα «πειράξει» λίγο. Τις συγκέντρωσα και έτσι έγραψα αυτό το βιβλίο".
- Είναι πραγματικές ιστορίες;
"Κοίταξε να δεις, υπάρχουν πραγματικά στιγμιότυπα. Και έχουν συρραφεί με τέτοιο τρόπο, που κάποιος να μπορεί να καταλάβει ή να μην καταλάβει αν είναι η πραγματική ιστορία που έχει ζήσει. Ομως, όλες έχουν αληθινό πυρήνα, ας το πούμε έτσι".
- Δεν ήταν κάπως ψυχοφθόρο να αποτυπώσεις όλα αυτά; Σε ρωτάω γιατί πρόκειται για κάποιες ιστορίες, οι οποίες δεν είναι όλες μέσα στην ευτυχία και στη χαρά, δεν είναι πάρα πολύ εύκολες. Είναι αφηγήσεις δύσκολες. Πώς ήταν αυτό;
"Βασικά, μάλλον ο πυρήνας μου δεν ήταν το χωριό, αλλά ήταν ο θάνατος"
- Αρα αυτή ήταν η ουσία.
"Αυτή ήταν. Και επειδή θα γινόταν πάρα πολύ βαρύ το βιβλίο, προσπάθησα να το διανθίσω … Εντάξει, κάποιες ιστορίες είναι γραμμένες με χιούμορ. Αλλά ακόμα και οι ιστορίες που δεν έχουν θάνατο, είναι ιστορίες πεθαμένων ανθρώπων που ήθελα να τις καταγράψω γιατί ήθελα ένα στιγμιότυπο από τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Οσον αφορά κάποιες, που είναι αφιερώσεις στη μνήμη τους, ήθελα να κρατήσω μια ευτυχισμένη στιγμή από εκείνους. Οσο για το αν ήταν ψυχοφθόρο, ίσως να είμαι λίγο μαζοχίστρια. Δεν μου αρέσουν τα εύκολα. Δηλαδή, έχω γράψει και πάρα πολλές ιστορίες στη σημερινή πραγματικότητα, οι οποίες δε με συγκινούν καθόλου. Δε θα ήθελα, δηλαδή, να δημοσιευθούν, δε με ενδιαφέρει να δημοσιευθούν. Αλλά αυτές ήταν ιστορίες δικών μου ανθρώπων".
- Αυτές "μιλούσαν" πιο πολύ σε εσένα, μέσα σου.
"Ναι, μου μιλούσαν. Δηλαδή ήταν μάλλον σαν να έρχονταν στον ύπνο μου και μου έλεγαν πως «πρέπει να μείνουν» με κάποιο τρόπο. Και περισσότερο ξεκίνησα να τις καταγράψω τις ιστορίες και να τις δώσω στα ξαδέλφια μου. Γιατί ήταν ιστορίες θείων, παππούδων, προπάππων και να μείνουν στην οικογένεια. Γι’ αυτό πήγαινε".
- Εχεις αφιερώσει την κάθε ιστορία, το κάθε αφηγηματάκι, σε κάποιον ξεχωριστά. Πώς έγινε η σύνδεση;
"Οι ιστορίες που είναι στη μνήμη κάποιων, είναι αυτονόητο πως αφιερωθήκαν εκεί. Τώρα, κάποιες άλλες είναι αφιερωμένες σε ανθρώπους που ήταν μαζί μου, στην πορεία της γραφής. Ειμασταν 5 – 6 άτομα που ανταλλάσσαμε ποιήματα, ιστορίες, διηγήματα, διάφορα. Αν κάποιους άρεσε μια ιστορία, την αφιέρωνα σε αυτόν".
Η Φωτεινή Βασιλοπούλου είναι εκπαιδευτικός και κατάγεται από τη Χρυσοκελλαριά.
