Το «Marvin's Room» είναι ένα κοινωνικό έργο γεμάτο ανθρωπιά, χιούμορ και τρυφερότητα, το οποίο αποδομεί, καυτηριάζει, αλλά και εξυψώνει ταυτόχρονα το θεσμό της οικογένειας: Ο Χανκ στο Οχάιο μαθαίνει από τη μητέρα του, τη Λι, την ύπαρξη της θείας του Μπέσυ που τώρα είναι άρρωστη. Η Μπέσι ζει στη Φλόριντα, όπου φροντίζει την ανάπηρη θεία της, Ρουθ, και τον κατάκοιτο πατέρα της, Μάρβιν. Με αφορμή την ασθένεια της Μπέσι η οικογένεια ξαναενώνεται. Οι δύο αδελφές ξανασυναντιούνται μετά από 18 χρόνια. Είχαν να βρεθούν από τότε που ο πατέρας τους είχε πάθει το πρώτο εγκεφαλικό. Η Μπέσι έμεινε με την οικογένειά της, ενώ η Λι αποφάσισε να φτιάξει τη δική της. Το καθήκον και τα «πρέπει» από τη μια, τα «θέλω» από την άλλη. Η αρρώστια της Μπέσι γίνεται η χαμένη ευκαιρία να ξαναβρούν η μια την άλλη, να ξαναχτίσουν τη σχέση τους από την αρχή και να δουν τη ζωή τους από διαφορετική οπτική γωνία.
Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Καρατζιά, και πρωταγωνιστεί ο ίδιος μαζί με 5 πολύ αξιόλογους ηθοποιούς όπως η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, η Αθηνά Τσιλύρα, η Γιάννα Σταυράκη, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, αλλά και ο νεαρότερος Στράτος Στρατηγαρέας. Οι περισσότεροι κατόρθωσαν μάλιστα να βρουν λίγο χρόνο πριν ανέβουν στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕΚ, για να μας γνωρίσουν το έργο και τους χαρακτήρες του αλλά και κάποιες προσωπικές τους σκέψεις.
Τους ζητήσαμε καταρχάς από ένα σχόλιο για την παράσταση αλλά και για τον δικό τους ρόλο - για την εμπειρία τους από την ενσάρκωση του συγκεκριμένου χαρακτήρα:
Δημήτρης Καρατζιάς. «Η παράσταση ουσιαστικά μιλάει για τη δύναμη της αγάπης και το πόσο κερδισμένοι νιώθουν οι άνθρωποι που γενναιόδωρα την προσφέρουν χωρίς να περιμένουν ουσιαστικά ανταλλάγματα. Επίσης είναι ένα έργο που ανατέμνει το θεσμό της οικογένειας. Ο δικός μου ρόλος, ο Χανκ, είναι ένας άνδρας που θυμάται με πολλή αγάπη την οικογένεια του, γυρνάει στις αναμνήσεις του από το καλοκαίρι του 1991, πριν από 25 χρόνια, όταν ένα γεγονός τού στιγμάτισε τη ζωή. Τότε που ήταν ένα βαθιά πληγωμένο παιδί και το μόνο που ζητούσε να βρει ήταν μια "στέγη", κάπου να ανήκει, μια οικογένεια, αποδοχή κι αγάπη».
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου «Ο δικός μου ρόλος αλλιώς ξεκινάει και τελείως διαφορετικά καταλήγει. Η Λι που ενσαρκώνω είναι μια γυναίκα που στην αρχή βλέπουμε πως δεν την ενδιαφέρει τίποτα, έχει εξαιρετικά κακή σχέση με τα παιδιά της, φαίνεται πως δεν αγαπά κανέναν παρά μόνον τον εαυτό της κι έχει φύγει εδώ και πάρα πολλά χρόνια από το πατρικό της - θέλοντας να μην έχει καμία σχέση με το παρελθόν της, με το σπίτι αυτό και τις αρρώστιες του. Η είδηση της λευχαιμίας της αδελφής της τη φέρνει πίσω κι εκεί βλέπουμε την αλλαγή που της συμβαίνει, λόγω της αγάπης που την αγγίζει την ίδια της τη ψυχή - κι ανακαλύπτει ότι και η ίδια διαθέτει τελικά αγάπη για τους ανθρώπους, προσφορά για τους άλλους. Πράγματα που μέχρι τότε της ήταν άγνωστα».
Γιάννα Σταυράκη «Ο ρόλος της Ρουθ είναι η χαρά της ζωής, παρά την αναπηρία της. Χαμένη σε έναν κόσμο δικό της. Αλλωστε, ζει χρόνια σε μια σαπουνόπερα. Συνεχίζει να βλέπει τη θετική πλευρά της ζωής».
Ιωσήφ Ιωσηφίδης «Η παράσταση έχει την καλή ευτυχία να αποτελείται από ένα τιμ ηθοποιών δεμένων μεταξύ τους, που ο καθένας υπηρετεί με συνέπεια αυτό που του έχει ανατεθεί. Ο ρόλος μου, του γιατρού, είναι δύσκολος γιατί πρέπει από τη μια να ανακοινώσει τα άσχημα νέα στην Μπέσυ, και από την άλλη αυτό να δοθεί μέσα από την κωμική κατάσταση στην οποία έχει αναγκαστικά βρεθεί, λόγω της κατάστασης στο νοσοκομείο. Γι' αυτό και έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον...».
Στράτος Στρατηγαρέας «Στην παράσταση υποδύομαι τον Τσάρλι, ένα παιδί γύρω στα 16, εσωστρεφές, κλεισμένο στα βιβλία του, με έναν αδελφό να μπαινοβγαίνει στα ψυχιατρεία και μια μητέρα να μην του δίνει την απαραίτητη προσοχή που χρειάζεται. Αυτό που προσπάθησα να βάλω εγώ στον χαρακτήρα του Τσάρλι είναι η αθωότητα και η παιδικότητα, όσο και αν τον βλέπουμε κατά τη διάρκεια της παράστασης να χάνει αυτά τα δύο στοιχεία και να μεγαλώνει απότομα. Είναι ένα έργο γύρω από την αγάπη και το πώς είναι ικανή αυτή να μας αλλάξει».
Με αφορμή τις τόσο αντίθετες προσωπικότητες της Λι και της Μπέσι στο «Marvin's Room», ρωτήσαμε τους ηθοποιούς με ποιον τρόπο καταφέρνουν οι ίδιοι στην πραγματική ζωή τους να συμβιβάζουν τα «πρέπει» και τα «θέλω» τους:
Δημήτρης Καρατζιάς «Με τεράστιο αγώνα. Πρέπει να επιβιώσω - Θέλω να κάνω τέχνη: Δύο πράγματα σχεδόν ασύμβατα, που προς το παρόν γίνονται με πολύ μεγάλο κόπο και τρελές στερήσεις. Δυστυχώς ένα από τα δύο θα επικρατήσει, αν δεν κάνεις εκπτώσεις που για την ώρα απεγνωσμένα αποφεύγεις».
Γιάννα Σταυράκη «Είναι θέμα ισορροπιών...».
Στράτος Στρατηγαρέας «Προσπαθώ πάντα να πορεύομαι περισσότερο με τα "θέλω" μου παρά με τα "πρέπει". Νομίζω ότι κάνεις κάποιες θυσίες και βρίσκεις τη χρυσή τομή».
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου «Τα "πρέπει" δεν τα ξέρω ακριβώς, δεν έχω καλή σχέση μαζί τους. Ακολουθώ κυρίως τα "θέλω" μου... και δεν ξέρω αν συμβιβάζονται αυτά τα δύο. Τις πιο πολλές φορές πάνε κόντρα - και καλά κάνουν και πάνε κόντρα. Για μένα, καλό είναι ν' ακολουθείς τα "θέλω" σου, όταν βέβαια έχουν μια ηθική - γιατί κάποιος π.χ. μπορεί να θέλει να σκοτώσει... αλλά δεν εννοούμε αυτό. Εάν υπάρχει μια ηθική βάση στα "θέλω" σου, πρέπει να τα ακολουθείς».
Ιωσήφ Ιωσηφίδης «Συνήθως κυνηγάω τα "θέλω", μέχρι τώρα. Τα "πρέπει" όταν τα συναντάω τα αντιμετωπίζω σα να πίνω μουρουνέλαιο...».
Η επόμενη ερώτηση ήταν γενική αλλά ουσιαστικά αναπόφευκτη: Πώς βίωσαν ως καλλιτέχνες αυτά τα χρόνια της κρίσης - και πού εντοπίζουν το κυριότερο πρόβλημα της κοινωνίας μας;
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου «Ως καλλιτέχνες βιώνουμε την κρίση όπως όλος ο κόσμος. Δύσκολα, αλλά και πολύ δημιουργικά. Δηλαδή σαν να πεισμώσαμε και είπαμε πως δεν θα μας πάρει από κάτω, θα γίνουμε δημιουργικοί - και πραγματικά το καταφέραμε. Αποτέλεσμα, σήμερα στην Αθήνα να υπάρχουν... χίλιες πεντακόσιες παραστάσεις. Είναι καλύτερο όμως από το να σε πάρει από κάτω η κρίση».
Γιάννα Σταυράκη «Πιστεύω ότι ανέκαθεν στα χρόνια της κρίσης το καλό θέατρο ευημερούσε».
Ιωσήφ Ιωσηφίδης «Οι ηθοποιοί είχαμε κρίση πριν την κρίση. Οπότε η διόγκωση του προβλήματος ήταν πραγματική τεράστια. Αντίδοτο, για μένα, η πολλή δουλειά και οι πολύ έντιμες και δουλεμένες παραστάσεις. Οσο για το κυριότερο πρόβλημά μας γενικά; Είναι ο "παρτακισμός"».
Δημήτρης Καρατζιάς «Δυστυχώς εμείς οι ηθοποιοί κρίση είχαμε πάντα σε αυτή τη δουλειά, πολύ περισσότερο στο θέατρο. Για μένα δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό: η έλλειψη θεατρικής παιδείας και η έλλειψη πολιτιστικής πολιτικής από την κάθε κυβέρνηση. Νιώθω ότι θεωρούν περιττή την ύπαρξη του πολιτισμού στις μέρες μας. Δυστυχώς. Μακάρι να με διαψεύσουν»
Στράτος Στρατηγαρέας «Εγώ είμαι μόλις 2 χρόνια στο χώρο οπότε δεν έχω προλάβει ακόμα να βιώσω για τα καλά την κρίση. Παρ' όλα αυτά βγαίνοντας από τη σχολή είδα σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες του να κάνεις ένα επάγγελμα που από τους περισσότερους θεωρείται... χόμπι. Το κυριότερο πρόβλημα της κοινωνίας μας αυτή τη στιγμή είναι η ανασφάλεια που μας έχουν δημιουργήσει - και το ότι δεν υπάρχει εξέλιξη».
• Τέλος, μπορεί η εποχή να μην επιτρέπει μακρόπνοους σχεδιασμούς, όμως ποια είναι άραγε τα σχέδιά τους για τους ερχόμενους μήνες;
Γιάννα Σταυράκη «Ονειρα κάνω, σχέδια ποτέ!».
Στράτος Στρατηγαρέας «Προς το παρόν, μόλις τελειώσαμε με τις παραστάσεις του "Marvin's Room" στο θέατρο Vault - και για αργότερα υπάρχουν σχέδια που όμως για την ώρα είναι μόνο προς συζήτηση. Δεν υπάρχει κάτι επίσημο».
Αλεξάνδρα Παλαιολόγου «Κοιτάξτε, είμαι σε συζητήσεις οι οποίες όμως δεν έχουν δρομολογηθεί μέχρι τέλους, δεν έχω κλείσει κάτι ακόμα. Συζητώ και ευελπιστώ πως θα πάνε όλα καλά κι ότι αυτά που συζητώ, από σχέδια θα γίνουν πραγματικότητα».
Ιωσήφ Ιωσηφίδης «Ακόμα δεν έχω τίποτα συγκεκριμένο να σας πω...».
Δημήτρης Καρατζιάς «Σχεδιάζω τις πρώτες εκτός Vault παραστάσεις και τη δημιουργία της δικής μου θεατρικής ομάδας, μέσα από ένα θεατρικό εργαστήρι».
«MARVIN'S ROOM»
Σάββατο 28/5 και Κυριακή 29/5
ΔΗΠΕΘΕΚ, ώρα 9 μ.μ.
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Φοιτητικό-ανέργων: 12 ευρώ
