Η Σοφία Φιλιππίδου είναι μεταξύ των πρωταγωνιστών της παράστασης "Σκηνοβάτες" του Σταμάτη Φασουλή που σήμερα στις 9.15 μ.μ. παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στην Αρχαία Μεσσήνη (αρχαίο στάδιο). Η γνωστή ηθοποιός μας μίλησε για αυτή την σκηνική σύνθεση που πηγαίνει στο βάθος του χρόνου και στις απαρχές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας για να φτάσει στη ρωμαϊκή περίοδο, ζωντανεύοντας επί σκηνής την ιστορία του θεάτρου.
- Πείτε μας για τη συμμετοχή σας στους "Σκηνοβάτες".
«Για μένα είναι μια πολύ σπουδαία στιγμή γιατί πρόκειται για παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, γιατί πήγε στην Επίδαυρο, γιατί έχει την υπογραφή του Σταμάτη Φασουλή, γιατί είναι επί σκηνής τριάντα ηθοποιοί. Είναι τόσοι πολλοί παράγοντες, μια τόσο φιλόδοξη και σπουδαία δουλειά και είναι σημαντικό για μένα ότι συμμετέχω σ' αυτή την παράσταση και πήγα στην Επίδαυρο.
Είναι μια παράσταση που αγάπησα πολύ και την αγαπώ ακόμα, γιατί είμαστε στη μέση της περιοδείας μας».
- Πώς θα χαρακτηρίζατε με μια λέξη την παράσταση;
«Είναι ένα ποίημα! Ενα εντελώς καινούργιο πράγμα που έκανε ο Σταμάτης Φασουλής. Δεν μπορώ να σας πω εγώ αν πέτυχε το πείραμα, ο κόσμος θα το πει αυτό, άσε που δεν ξέρω και τι εννοεί ο κόσμος όταν λέει "πέτυχε" ή τι εννοεί όταν λέει ότι κάποιος είναι επιτυχημένος. Θα το δείξει η ιστορία αν η συγκεκριμένη παράσταση χαρακτηριστεί επιτυχημένη. Πάντως εγώ ξέρω ότι είναι μια παράσταση με πολλή δουλειά, που είχε πολύ κόπο. Είναι μια εξαιρετική σύνθεση κειμένων τραγωδιών, κωμωδιών και παρωδιών. Μια υποτυπώδης υπόθεση που υπάρχει -γιατί έχει αρχή μέση και τέλος- δεν είναι κλασικά ένα έργο όπως αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην Επίδαυρο κι αυτό είναι το καινούργιο και το ενδιαφέρον που έγινε.
Επομένως υπήρξε ένας κίνδυνος σ' αυτή την παράσταση από την άποψη ότι είναι καινούργια, οπότε έχει τα ρίσκα μιας καινούργιας πρότασης. Από κει και πέρα έχει πολύ μεγάλες και ωραίες στιγμές, ίσως και κάποιες πολύ μικρές αδυναμίες, αλλά πάντως είναι μια παράσταση που φτιάχνεται ακόμα, έχει προοπτική. Είναι σαν ένα γλυπτό, ένα έργο τέχνης να βγει κι άλλο προς τα έξω».
- Δείχνει την παρακμή του θεάτρου;
«Η πρόθεση είναι αυτή, γιατί το ίδιο το έργο δεν είναι παρακμιακό. Ομως αναφέρεται σε μια εποχή παρακμής και έχει το μύθο ότι τρεις θίασοι συναντώνται να δώσουν αγώνες θεατρικούς. Δίνονται οι αγώνες και υπάρχει και ένα φινάλε πολύ μεγάλης έμπνευσης, αλλά δεν θα το πω για να υπάρχει έκπληξη».
- Είναι μια παράσταση-υπερθέαμα;
«Ναι... υπερθέαμα γιατί όχι; Γιατί μιλάμε για παραγωγή του Εθνικού που είναι ο μόνο που μπορεί και οφείλει να κάνει τόσο μεγάλες παραγωγές. Εγώ ως ηθοποιός λαχταράω να βρίσκομαι στους κόλπους του και να εργάζομαι για το Εθνικό Θέατρο χωρίς να με ενδιαφέρουν οι οικονομικές απολαβές που ξέρετε ότι δεν υπάρχουν. Το κάνω όμως μετά χαράς γιατί ένα τέτοιο θέατρο προσφέρει αυτή τη γλύκα που έχει η τέχνη».
- Μα βγάζει κανείς χρήματα από το θέατρο;
«Εξαρτάται, το ελεύθερο θέατρο επειδή είναι χώρος ελεύθερης διαπραγμάτευσης μπορεί μια φορά στις τόσες, πού και πού… κάποιος να κάνει μια μεγάλη επιτυχία και να βγάλει λεφτά. Το θέατρο άλλωστε δεν είναι για να βγάζεις χρήματα, δεν γίνεται κάποιος ηθοποιός για να γίνει πλούσιος, εγώ τουλάχιστον δεν έγινα γι' αυτό».
- Τι θα διασωθεί από την κρίση που μας μαστίζει;
«Η τέχνη έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου και μπορεί να σταματάει κάπου κάπου αλλά επανέρχεται, γιατί ο άνθρωπος είναι γεννημένος να δημιουργεί και να φτιάχνει από την αρχή πράγματα. Επομένως αυτή η κρίση που περνάμε στη δικιά μας μικρή ζωή, σίγουρα θα μας φέρει αντιμέτωπους με τον εαυτό μας και θα καταλάβουμε καλύτερα και το τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτό θα βοηθήσει τους ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφους, όλους τους καλλιτέχνες να γεννήσουν νέα πράγματα.
Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσουμε την κρίση, όμως οφείλουμε να αγωνιστούμε για να μην χάσουμε τη χαρά της δημιουργίας. Οχι μόνο εμείς που κάνουμε τέχνη, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα, οφείλει να δώσει τον αγώνα της. Εχουμε να κάνουμε με έναν "πόλεμο" και πρέπει να πολεμήσουμε για να επιβιώσουμε αρχικά... Κι όταν αγωνίζεσαι για τη ζωή σου, είναι ο μόνος αγώνας που δεν τον εγκαταλείπεις».
