Ναι, αυτή η τραγωδία είναι χειρότερη κι απ’ τη σημειολογία του κυνικού χαμόγελου που φέρει διαρκώς ο  σκληρός νεοφιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης, που φαίνεται να μας λέει: Οταν θα αναλάβω την διακυβέρνηση της χώρας, επειδή θα έχω παραλάβει καμένη γη απ’ τους αριστερούς, θα αναγκαστώ να υπογράψω και 4ο μνημόνιο, έτσι ώστε οι συντάξεις να φθάσουν «οριζοντίως» τα 300 ευρώ και οι μισθοί σε όλη την επικράτεια «καθέτως» τα 400. 

ΤΡΑΓΩΔΙΑΚΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ

Είναι χειρότερη αυτή η τραγωδία της Αριστεράς των τιμητών, κι απ’ την εγκεφαλική λήθη της Κεντροαριστεράς. Αυτής, που επιχειρεί να συσκευάσει ένα προϊόν από δυο τρία χαλασμένα παιχνιδάκια του Σημίτη, με ρεκτιφιέ, στην τιμή του ενός. Και βέβαια, καθίσταται επί πλέον αξιοθρήνητη αυτή η αριστερή επίφαση, όταν ο πολιτικός ογκόλιθος του Κοινοβουλίου, ο αρχηγός της Ενωσης Κεντρώων διατυμπανίζει προς όλες στις κατευθύνσεις «πόσο καλό παιδί είναι ο Αλέξης». Το ειλικρινές παιδί, που σε αγαστή συνεργασία, κυβερνά από κοινού με τους ομοφοβικούς Καμμένους… θα πρόσθετε η δική μου γραφίδα.

Η κορυφή όμως της τραγωδιακής πυραμίδας δεν μπορεί να είναι άλλη απ’ την συμπεριφορά του κυβερνήτη μας. Στο περιχαρές πρόσωπό του, απεικονίζεται σύμπασα η ιδεολογία μιας ιστορικής κομματικής κοινότητας. Εκείνης που με συστατικό της, τον πολιτικό ξερολισμό, δημιούργησε πολίτες εμποτισμένους στη χλωροφύλλη της πολυετούς πασοκίζουσας νοοτροπίας. Με μία διαφορά: Η χώρα τότε προερχόταν από μια επταετή χούντα που είχε απονεκρώσει κάθε ελευθερία και πολιτισμική έκφανση. 

ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ

Επίσης, η πράσινη νομενκλατούρα ανέλαβε τα λαϊκά ηνία από τα χέρια μιας απροκάλυπτης στυγνής Δεξιάς, που από την εποχή του εμφυλίου είχε στήσει τα δικά της «πανεπιστήμια» στα Μακρονήσια και στις αιγαιοπελαγίτικες εξορίες. Ηταν επόμενο λοιπόν, το μεγαλύτερο, βασανισμένο και αδικημένο πληθυσμιακό ποσοστό της χώρας, να αντιδράσει το 1981, και ορθώς έπραξε, εναντίον μιας τάξης που το ενέπαιζε για να κερδοσκοπεί σε βάρος του. Οι επιλογές του καπιταλισμού είτε το θέλουμε είτε όχι είναι δύο: Η μία, τα αστικά κοινοβούλια, τα οποία δίχως άμεση δημοκρατία καταλήγουν ορντινάντσες επιχειρηματικών συμφερόντων, και η άλλη, ο φασισμός. Οταν οι πολιτικοί της αστικής δημοκρατίας ευτελίζονται και ο λαός παύει να τους εμπιστεύεται, τότε, ο καπιταλιστικός δράκος απελευθερώνει τα φασιστικά ντόπερμαν, οπότε συμβαίνει το εξής απλό: Ο,τι δεν περνά με τις πλειοψηφικές νομοθεσίες περνά με τα μειοψηφικά ρόπαλα. Η ιστορία ιδιαίτερα του 20ού αιώνα βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων.

ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

Ακόμα όμως κι έτσι, η δύναμη ενός λαού, με την συγκυριακή ύπαρξη μιας ηγετικής πολιτικής προσωπικότητας (ευτύχημα ο συγχρονισμός), δύναται να επιφέρει μικρές έστω ρωγμές στο καπιταλιστικό θωρηκτό και οι ανθρώπινες ψυχές να παίρνουν πού και πού κάποιες ανάσες κατά τη διάρκεια αυτής της αέναης διελκυστίνδας. Τέτοιες ανάσες πήρε για ένα χρονικό διάστημα ο ελληνικός λαός, όταν η χαρισματική μορφή του Ανδρέα Παπανδρέου αντέστρεψε τους ιδεολογικούς κυβερνητικούς πόλους. Αναδείχθηκαν, έτσι, πρόσωπα της διπλανής πόρτας, τα οποία η συντηρητική κυριαρχία απαξίωνε ακόμα και ως υπάρξεις, καθότι πολλοί εξ αυτών ήσαν γόνοι κυνηγημένων αριστερών και όχι βολεμένων δωσιλόγων. Τριγύρω απ’ τον διεθνή οικονομολόγο, έλαμψαν πολλά νέα παιδιά αλλά και ορισμένα θεία βρέφη, τα οποία ανέλαβαν τις τύχες της χώρας. Το αποτέλεσμα κι αυτής της πολιτικής «κοινοπραξίας» το γνωρίζουμε όλοι: «Εξω απ’ την ΕΟΚ, έξω απ’ το ΝΑΤΟ, έξω οι Βάσεις του θανάτου» - ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα, θα σάρκαζε ο γελωτοποιός της ιστορίας.

ΕΙΔΟΠΟΙΟΣ ΔΙΑΦΟΡΑ

Οσο για τους εργαζόμενους; Την πρώτη τετραετία ο «πράσινος ήλιος» τους χαμογέλασε τριπλασιάζοντας τους μισθούς τους και τη δεύτερη τετραετία συνοφρυωμένος, τους αποκάλεσε ρετιρέ και τους επέβαλε τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με δοτή την ομοσπονδιακή τους εργατική εκπροσώπηση.

Εδώ όμως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: Ο ξερολισμός του Ανδρέα Παπανδρέου συνδυαζόταν με εξαιρετικές οικονομικές γνώσεις και σπουδές, αλλά και με μια ακτινοβολούσα προσωπικότητα που ενέπνεε σεβασμό ή τουλάχιστον φθόνο, αλλά ουδέποτε χλευασμό. Ακόμα και τη στιγμή που κατέβασε απ’ το αεροπλάνο την ερωμένη του και μετέπειτα γυναίκα του, κόντρα σε πρωτόκολλα και ψευδοκοινωνικές ορθότητες, με ένα νεύμα του επέβαλε τη σχέση που επιθυμούσε. Οχι, δεν τα αναφέρω για να αναβαθμίσω έναν πολιτικό άνδρα, του οποίου θεωρώ ότι οι ευθύνες, όπως και του πρεσβύτερου Καραμανλή, υπήρξαν τεράστιες και εν πολλοίς καταστροφικές για τον τόπο. Το καταγράφω για να καταδείξω πως όταν οι πολιτικοί «δίδυμοι αδένες σου» είναι μικρότεροι του αναμενομένου, ισοδυναμεί με τραγωδία να μοιράζεις διαφημιστικά φυλλάδια του μεγέθους που φαντασιώνεσαι πως έχεις, και όχι του υπαρκτού που διαθέτεις.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΜΙΜΗΣΗ

Αν επιθυμείς να μιμηθείς τον ξερολισμό ενός Παπανδρέου, φρόντισε να εμπνέεις τον σεβασμό - ή τουλάχιστον αν δεν τον εμπνέεις, να τον επιβάλλεις. Ουδέποτε ένας πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του επιτρέπει στον απόγονο των ναζί Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να τον διαπομπεύει σε δημόσια θέα, με τη φράση: «Είναι η οικονομία, ηλίθιε» και αυτός να παραμένει στη θέση του. Οπως επίσης, ουδέποτε αρχηγός κράτους επισκέφθηκε ένα διεθνές ίδρυμα στην έδρα του καπιταλισμού τις ΗΠΑ και μίλησε σε γλώσσα που δεν κατείχε εκατό τοις εκατό στον οικονομικό τομέα, αντί να ζητήσει την αιτιολογημένη και δικαιολογημένη αρωγή μεταφραστή. Αυτός ο εγωιστικός ξερολισμός ευτελίζει έναν ολόκληρο λαό και όχι μόνο τον ηγέτη του. Κάποτε ρωτήθηκε ο αντιπαθής Τσόρτσιλ από δημοσιογράφους: «Πώς και δεν μάθατε άλλη γλώσσα πλην της Αγγλικής, όπως γνωρίζουν τόσοι άλλοι ηγέτες στον κόσμο;» Και αυτός με στόμφο απάντησε: «Είναι τόσο σπουδαία η γλώσσα μου, που θα ήθελα δυο ζωές για να τη μάθω στο σύνολό της, οπότε δεν μου περισσεύει χρόνος για άλλες».

ΜΑΥΡΟ ΚΑΙ ΖΑΡΙΕΣ

Οταν αποφασίζεις, και πολύ σωστά, να ανοίξεις την ΕΡΤ, οφείλεις να σκεφθείς πως κάθε επόμενο μαύρο στις οθόνες παραπέμπει στην  πολιτική αναλγησία της περιόδου Σαμαρά-Βενιζέλου. Οχι, δεν «εμφιαλώνεις» για ορισμένα 48ωρα σε ένα κτήριο, οποιαδήποτε επιχειρηματικά μπουμπούκια διαθέτουν φουσκωμένο πορτοφόλι και τους ζητάς να ρίξουν ζαριές για να δοθεί η άδεια σε όποιον φέρει τις εξάρες. Κυρίως όμως, δεν υποχρεώνεις τους παίκτες να είναι μόνο τέσσερις, όταν μπορούν να είναι και δεκατέσσερις, εφ’ όσον καταγγέλλεις τη διαπλοκή. Ανοίγεις το παιχνίδι σε όσους το δυνατόν περισσότερους ενδιαφερόμενους, θέτοντας ένα τίμημα εξ αρχής και ελέγχοντας πρωτίστως το ποιόν του κάθε «ζαράκια». 

Κανάλια που τα θεωρείς παράνομα και προϊόντα διαπλοκής, τα οποία μάλιστα χρωστούν στο Δημόσιο, εσύ που κατέθεσες στεφάνι δικαίωσης των αγωνιστών στον τοίχο της Καισαριανής, δεν τα επισκέπτεσαι, ούτε συνεντευξιάζεσαι προεκλογικά για να τα καταγγείλεις μετεκλογικά ότι το τσάμπα πέθανε και οι νταβαντζήδες τελειώσανε. Σιγά μην τελειώσανε… τώρα αρχίζουν! Με εργαζόμενους που δεν έχουν συμβάσεις και με ταμεία ανύπαρκτα, το πανηγύρι με τα νέα τζάκια μόλις ξεκίνησε!

ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Αλλά και μεγαλύτερο θεατρικό μονόλογο απ’ αυτόν που είδαμε στην Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, η ελληνική θεατρολογία δεν έχει καταχωρίσει στο αρχείο της: Να ρωτά η δημοσιογράφος του Alpha τον πρωθυπουργό της χώρας γιατί την απέλυσε κι εκείνος μεταξύ άλλων να της απαντά ως εξής: «Δεν είχαν ψυχή οι 2.000 από τους 4.000 που έχασαν τη θέση τους; Δεν είχαν μανούλα να τους κλάψει αυτοί. Τώρα χύνουν κάποιοι υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα. Για τους εργαζομένους της ΕΡΤ δεν έκλαψε κανείς». 

Οποία υποκρισία. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ήταν οι μοναδικοί στην ελληνική ιστορία που έτυχαν τέτοιας λαϊκής συμπαράστασης. Ετυχε να είμαι εκεί μαζί τους αμέτρητες ώρες και μάλιστα να συνεργαστώ με την τότε Ertopen διατηρώντας εκπομπή αμισθί (αυτονόητο αλλά το καταγράφω) με τον μουσικοσυνθέτη Φίλιππο Περιστέρη, με μοναδικό στόχο και σκοπό, όπως όλοι μας, το άνοιγμα της ΕΡΤ. Οσο για τις συναυλίες στο προαύλιό της έμειναν στην ιστορία απ’ την αλληλεγγύη που επέδειξαν όλοι σχεδόν οι καλλιτέχνες της χώρας. 

ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ  ΔΥΝΑΜΗ 

Αν λοιπόν η «Αριστερά» που κυβερνά την Ελλάδα θέτει ως βασικό συντελεστή της διακυβέρνησής της τον πολιτικό ξερολισμό και την απομίμηση μιας παπανδρεϊκής συμπεριφοράς με κλαδικές και ορκισμένους φρουρούς, καλύτερα να επιστρέψει η Ελλάδα στην εποχή της πολιτικής κοκορομαχίας, της κομματικής αντιπαλότητας και των γαλαζοπράσινων καφενείων. Είναι προτιμότερη η επιλογή του απεχθούς και επώδυνου πολιτικού δικομματισμού, από την σταδιακή αριστερή γελοιοποίηση. Το πρώτο δύναται με τα χρόνια να ανατραπεί, όπως και συνέβη με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο δημιουργεί εθισμό ως επιφαινόμενο, η δε τραγωδία οριοθετείται στην ψευδαίσθηση ότι άλλο πιστεύεις ότι είσαι και άλλο τελικά είσαι. Και αυτό συνιστά βασικό ψυχωσικό σύμπτωμα. 

Αλλά για να μην κλείσω με ιατρικούς όρους καθότι δεν είμαι γιατρός, θα δανειστώ μια καταγεγραμμένη σκέψη του Βλαντίμιρ Λένιν, τον οποίον δεν νομίζω να αμφισβητήσει ο πολιτικός ξερολισμός των εύθικτων κυβερνώντων: «Η εντιμότητα στην πολιτική είναι αποτέλεσμα της δύναμης, ενώ η υποκρισία αποτέλεσμα της αδυναμίας». 

Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου

Συγγραφέα - δημοσιογράφου