Οπως, επίσης, πώς θα αντιμετώπιζε τη φτήνια και την προχειρότητα με την οποία πλασάρονται σήμερα τα τραγούδια της λεγόμενης "μιας χρήσης"… Το πιθανότερο θα ήταν να τοποθετούνταν με μια λέξη μόνο: "Φρίκη". Λέξη την οποία συχνά χρησιμοποιούσε όταν διαπίστωνε ασήμαντα πράγματα γύρω του. Ωστόσο, ο Μάνος Χατζιδάκις έτρεμε τα πρόχειρα πράγματα. Είχε πει σε δημοσιογράφο τον οποίο εμπιστευόταν: «Δεν μπορείς να διανοηθείς αγαπητέ μου πόση δύναμη έχουν οι γελοιότητες που πλασάρουν για τραγούδια οι διάφοροι ασήμαντοι συνθέτες»!

Ο Χατζιδάκις, μάθαμε από ένα εκπληκτικό προσωπικό του κείμενο, το οποίο είχε γράψει το 1980 στη Μελβούρνη (με αφορμή συναυλία που θα έδινε εκεί), ένα κείμενο  που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια στην εφημερίδα "Νέος Κόσμος" (όπως μας πληροφόρησε το σάιτ του καλού δωρεάν περιοδικού "Αθενς Βόις", το οποίο αναδημοσίευσε το κείμενο χθες), ότι έτρεμε την ιδέα της φτώχειας. Ξέρετε γιατί; Οπως έγραψε: «Επιθυμώ να έχω χρήματα για να στέλνω "εις τον διάβολον" κάθε εργασία που δεν με σέβεται». 

Και συνήθως είχε χρήματα ο μέγας μουσικοσυνθέτης, από τα δικαιώματα των έργων που σκάρωσε αφήνοντάς μας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της μεταπολεμικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και σε κάποια περίοδο -το 1972 συγκεκριμένα- που χρώσταγε στην Εφορία ένα ποσό 3,5 εκατομμυρίων δραχμών, ξενιτεύτηκε όσο χρειαζόταν για να μαζέψει τα χρήματα από συναυλίες, ώστε να μπορεί και πάλι να σηκώνει το κεφάλι αλλά και τη μύτη του ψηλά -και καλά έκανε. Τον χαρακτήρισαν "δύσκολο", "εστέτ", "σνομπ" και μπορεί όλα αυτά να ισχύουν. Ομως καλά έκανε σε ό,τι έκανε, κυρίως επειδή ποτέ δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί με την ανθρώπινη βλακεία και ηλιθιότητα, ενώ -όπως μαθαίνουμε από το κείμενο του προσωπικού του σημειώματος: «Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει και όχι εγώ… Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα "επώνυμους", πολιτικούς, καλλιτέχνες, σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία, την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου».

Επανέρχομαι με το ερώτημα της πρώτης παραγράφου: Αραγε, αυτός ο μέγιστος Ελληνας διανοούμενος πώς θα αντιμετώπιζε σήμερα τους δημαγωγούς (γενικώς), τους διεφθαρμένους, τους φοροφυγάδες (με τις οφσόρ κ.λπ.) και τους απανταχού καιροσκόπους και τοκογλύφους;