Η εντυπωσιακή νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, που με τα δικά μας μέτρα θα μπορούσαμε, για τον δημόσιο λόγο του, τον αρκετά… ψεκασμένο, να τον χαρακτηρίσουμε ως τον… Πάνο Καμμένο των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι μια ακόμη απόδειξη του ότι οι λαοί, όταν επιλέγουν ηγέτες, δεν έχουν πάντοτε το «αλάθητο». Αλλά ενίοτε παρασύρονται και σφάλλουν.
Ο Ντόναλντ Τραμπ διεκδίκησε την προεδρία με μια «αντισυστημική» ρητορική, απέναντι στην κατεξοχήν «συστημική» Χίλαρι Κλίντον. Και κατάφερε να κερδίσει, διαψεύδοντας τους δημοσκόπους -πράγμα βεβαίως που δεν είναι πρωτοφανές στις μέρες μας- και έχοντας απέναντί του όλο το φάσμα των «συστημικών μέσων ενημέρωσης», που τον πολέμησαν με κάθε τρόπο.
Αυτό βεβαίως είναι ένα μήνυμα και προς τους δικούς μας εξουσιαστές που θεωρούν ότι το μέγα ζητούμενό τους είναι πώς θα ελέγξουν τα μέσα ενημέρωσης, πιστεύοντας πως αυτό αρκεί για να τους εξασφαλίσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές. Αγνοώντας μια διαχρονική πολιτική αλήθεια: Οταν αρχίζει να σχηματίζεται ένα ρεύμα αποδοχής μιας πολιτικής επιλογής, καλής ή κακής, το οποίο συνεγείρει τις μάζες, δεν μπορούν να το ανακόψουν τα μέσα ενημέρωσης, όσο φιλικά, ακόμη και δουλικά και αν είναι έναντι των κρατούντων.
Τα πρώτα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι οι πιο μορφωμένοι Αμερικανοί, ακόμη και παραδοσιακοί ψηφοφόροι των Ρεπουμπλικάνων, ψήφισαν, αλλά «με κρύα καρδιά» την εκλεκτή του «συστήματος» Χίλαρι Κλίντον. Αλλά η μεγάλη μάζα των λευκών Αμερικανών με μικρότερο ή ανύπαρκτο μορφωτικό επίπεδο, η «λευκή εργατική τάξη» των ΗΠΑ, επέλεξε να την εκπροσωπεί ένας αμφιλεγόμενος δισεκατομμυριούχος, ο οποίος υπόσχεται λιγότερους φόρους στους πιο πλούσιους και ψαλίδισμα του κοινωνικού κράτους στους πενεστέρους.
Γ.Π. Μασσαβέτας
