Οι ανοηταίνοντες αναζητούν ακόμα και σήμερα ψηλά στον ουρανό τα αεροπλάνα που με σιγουριά διατείνονται ότι ψεκάζουν τον ελληνικό λαό. Σκοπός του ψεκασμού από την πλευρά των μυστικών υπηρεσιών, όπως ισχυρίζονται, είναι ο επηρεασμός της σκέψης των πολιτών, της βούλησής τους, του ψυχισμού τους και κατ’ επέκτασιν της πολιτικής αδρανοποίησής τους. Ουδείς βέβαια αμφισβητεί ότι οι σύγχρονες επιστήμες τις οποίες έχουν θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχο τους οι μεγάλες βιομηχανίες φαρμάκων, τροφίμων και τεχνολογίας, έχουν φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη δυνατοτήτων και ελέγχου της ανθρώπινης κοινότητας του πλανήτη μας. Ομως απ’ τη συνωμοσιολογία μέχρι την τεκμηριωμένη απόδειξη, η απόσταση δεν ισοδυναμεί με «ένα τσιγάρο δρόμος», αλλά προσμετρείται σε παρασάγγας. 

Και αυτό από πού συμπεραίνεται; Απ’ τον απλούστατο εκλογικευμένο συνειρμό πως δεν μας χρειάζονται οι ψεκασμοί. Οχι γιατί η πραγμάτωσή τους αποτελεί ανεφάρμοστη ιδέα, ούτε γιατί κοστίζουν τα προς χρήση χημικά, αλλά γιατί ουδείς τα έχει ανάγκη! 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ούτε οι πιθανοί εντολείς μιας τέτοιας πρακτικής τα υιοθετούν, ούτε οι λαϊκές μάζες αισθάνονται να απειλούνται από σωματίδια αλουμινίου, ώστε να υπακούσουν τα εγκεφαλικά κύτταρα των πληβείων στα κελεύσματα της πλανητικής ιεραρχίας. Μάλλον περί ηλεκτρονικού πολέμου πρόκειται, για την επικράτηση της ιονόσφαιρας και τα ζητήματα είναι κυρίως οικολογικά παρά νουθεσίας! 

Ευτυχώς για το πνευματικό «αναπνευστικό» μας! Οι όποιοι ψεκασμοί καθοδήγησης ανήκουν στο φαντασιακό εκείνων που συγχέουν την αίσθηση με την παραίσθηση και την απορία με την αδιαφορία. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ το να μας ψέκαζαν με ολίγα μπαχαρικά αποσυντονισμού και αδρανοποίησης του σωματικού και νοητικού μας μηχανισμού.

Υπάρχουν άλλοι τρόποι, αφ’ ενός μεν πιο ανέξοδοι αφ' ετέρου δε πιο αποτελεσματικοί, που δεν αφήνουν ίχνη νεφών ή οσμής. Ενας απ’ αυτούς είναι η επίφαση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ως πολίτευμα, που ασκείται στην παγκόσμια έμψυχη κοινωνία, απ’ την οποία όμως απουσιάζει παντελώς η λέξη: Αμεση! 

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η άμεση δημοκρατία, που είναι γνωστή και ως «καθαρή δημοκρατία», αποτελεί ένα μοντέλο δημοκρατίας και αναφοράς πολιτικών δικαιωμάτων, με την εξουσία να εδράζεται στη συνέλευση όλων των πολιτών που συμμετέχουν σ’ αυτήν. Γι' αυτό και η άμεση δημοκρατία διατυπώνεται ως όρος κατ' αντιδιαστολή με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ή έμμεση δημοκρατία, όπου την εξουσία ασκεί μια ομάδα ανθρώπων, που επιλέγεται μέσα από εκλογές ανάδειξης αντιπροσώπων. Τι συμβαίνει όμως όταν οι αντιπρόσωποι ενός λαού πράττουν ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα για τα οποία μέσω της ψήφου των πολιτών ανεδείχθησαν; Η μεν αντιπροσωπευτική δημοκρατία συνιστά υπομονή τέσσερα χρόνια, η δε άμεση δημοκρατία επιλαμβάνεται του όλου ζητήματος, με κατά τόπους συνελεύσεις και δημοψηφίσματα τα οποία ουδείς μπορεί να παραβλέψει. Κατά συμπερασμόν, στην άμεση, όσοι διαχειρίζονται την εξουσία ανά πάσα στιγμή από «θεωρητικά μόνιμοι» αντικαθίστανται ένεκα «άμεσης ανακλητότητας» εφ’ όσον διαπιστωθεί αποδεδειγμένα πως η λαϊκή ετυμηγορία δεν κατέστη σεβαστή. 

Ο ελληνικός λαός, όπως και η συντριπτική πλειονότης των λαών της γης, πορεύεται με την έμμεση δημοκρατία. Αυτό τι σημαίνει στην πράξη;

ΕΜΜΕΣΗ ΖΩΗ

Εμμεσους επικεφαλής, έμμεσους κυβερνήτες, έμμεσους εκπροσώπους, έμμεσους παράγοντες, έμμεσους συμμάχους, έμμεσους συνδικαλιστές, έμμεσους φόρους, έμμεσα δημοψηφίσματα, έμμεσα ΝΑΙ, έμμεσα ΟΧΙ, έμμεσα μέτρα, έμμεση τρόικα, έμμεσα μνημόνια, έμμεση παραγωγή, έμμεση συγνώμη, έμμεση ανάγνωση, έμμεση ασυλία, έμμεση μοίρα, έμμεση ζωή! Περιττοί λοιπόν οι ψεκασμοί! Το παρακάτω παράδειγμα αποτυπώνει πλήρως, την μη αναγκαία χρήση χημικού ψεκασμού μιας και προηγείται ο πνευματικός!

Ενα εκατομμύριο πολίτες συναθροίζονται στην πλατεία Συντάγματος και τους τριγύρω δρόμους, αλλά η στεντόρεια φωνή τους ασκόπως διαχέεται στο κέντρο της Αθήνας, καθότι οι τηλεοπτικοί δέκτες αναμεταδίδουν τις διακόσιες παρακρατικές ορντινάντσες που καίνε την Marfin και όχι μόνον, γιατί τα μάτια είναι ισχυρότερα της ακοής. Αλλωστε μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις! Αυτομάτως τα τηλεοπτικά κανάλια όχι μόνο της διαπλοκής αλλά και της διαστροφής, αναμεταδίδουν τα τσιτάτα που προέρχονται από τα χαλκεία εκείνων των υπηρεσιών, που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν έχουμε τις «αποδείξεις». Αλλά και σ’ ένα πορνείο με κόκκινο φανάρι που αντρικός πληθυσμός μπαινοβγαίνει συνεχώς, όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται μέσα. Κάποια γυναίκα προσφέρει αγοραίως τις υπηρεσίες της. Μια εικασία... ισχυρότερη όμως της αποδείξεως! 

ΒΡΟΜΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Ας μην ανησυχούμε λοιπόν για νευροπαθητικά αέρια και άλλα μυθεύματα. Ουδόλως απαιτούνται ψεκασμοί όταν η «βρόμικη» δουλειά εκτελείται με νομότυπα συμβόλαια. Τι έχουν παραπάνω να προσφέρουν τα νευροχημικά εξ ουρανού, όταν η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία δεν αποτελούν συστατικά μιας άμεσης δημοκρατίας, αλλά ένα τρίπτυχο το οποίο ο λαός δεν εμπιστεύεται; Αποτέλεσμα; Η μια εξουσία να κρίνει την άλλη και όλες μαζί ο λαός! Κι έτσι το πολιτικό ταξίδι μας αντί να εμπλουτίζεται με νέους σταθμούς, εμπειρίες και γνώση, καταλήγει μια μικρή βόλτα, αλερετούρ, απ’ τη μια κομματική πτέρυγα στην άλλη. Πλέον τα όπλα για την καθυπόταξη της απηυδισμένης μάζας, δεν είναι εκηβόλα, αλλά αγχέμαχα. Ο σίελος απ’ τις οργίλες φωνές του ενός νοτίζει το πρόσωπο του διπλανού αντιπάλου. Οι κραυγές της μιας «ετερόκλητης» αντιπολιτευόμενης συμμαχίας διατρυπούν τα τύμπανα ακοής της απέναντι «συγκυβερνώσας» συνεργασίας. Κατ’ αυτό τον τρόπο ο πολιτικός ιδρυματισμός είναι δεδομένος. Το ρήμα φτύνω, φτύνεις, φτύνει, κλίνεται δίχως τύψεις και αναστολές ταυτισμένο με το ουσιαστικό «ψιλόβροχο», πλην ελαχίστων αντιρρησιών που διαχωρίζουν τη βροχή από τον σίελο.

ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ

Κι έτσι το παράλογο συνεχίζει να επικαλείται το λογικό. Το άδικο το δίκαιο. Το εγκληματικό την αθωότητα. Το ΟΧΙ το ΝΑΙ. Το μνημόνιο το αντιμνημόνιο. Ο θάνατος τη ζωή και η απλή αναλογική την ενισχυμένη! Ω τι κόσμος μπαμπά! Η αποτυχία του ενός κυβερνητικού, να ισοδυναμεί με υποσχόμενη επιτυχία του αναμένοντος να κυβερνήσει και ας έχει αποτύχει στο παρελθόν... οικογενειακώς!

Τι πολιτικά θρίλερ, άραγε, γυρίζονται στα στούντιο της διαπλοκής και διαστροφής από την αστική τάξη της χώρας μας που ουδέποτε βρέθηκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, παρά μόνον, για να υποστηρίξει τον φιλοευρωπαϊσμό της με ένα κολονάτο ποτήρι κόκκινο κρασί; Αλήθεια πώς μπορεί το αίσθημα της πείνας να συνυπάρχει με το αίσθημα της ευμάρειας; Πώς δύναται η αθλιότητα των Ευρωπαίων αξιωματούχων να συνυπάρχει με τιμητικούς στεφάνους σε κεφάλια γερόντων που εκλιπαρούν πλέον όχι για το ΕΚΑΣ αλλά για μια γαλέτα; Πώς νοείται ανατρεπτική αριστερά δίχως το ρίσκο της πτώσης της; Πώς εξηγείται η συλλογικότητα να μεταλλάσσεται σε προσωποπαγές πλεονέκτημα; Πώς διαχωρίζεται η έξωση μιας κατοικίας, σε συντηρητική αναλγησία ή προοδευτική ευαισθησία; Πώς οι σωληνώσεις στο κομμένο νερό ενός νεόπτωχου πολίτη, ξεχωρίζουν σε γαλάζιες, πράσινες και πορτοκαλί ραβδώσεις;

ΤΡΟΪΚΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

Με την αστική τάξη της χώρας μας και του απύθμενου πλούτου να διαγκωνίζεται, ενώ χρωστά στο Δημόσιο, για να πάρει νέες δουλειές, και με τους γέροντες να ικετεύουν για ένα πιο σύντομο ραντεβού μιας ακτινογραφία θώρακος, φαίνεται πως ο ψεκασμός άνευ χημικών έχει συντελεσθεί με εξαιρετικά αποτελέσματα. Η δημόσια περιουσία έχει προ πολλού καταλήξει στον πλειστηριασμό και αυτό όχι με ευθύνη της τρόικας εξωτερικού, αλλά της πλέον ανελέητης, αυτής του εσωτερικού. Που δεν είναι άλλη από την ελληνική μεγαλοεπιχειρηματική. Εκείνη που τα δισεκατομμύριά της τα φυλάει με ασφάλεια στις λίστες του εξωτερικού ενώ εγχωρίως μας κουνά το δάχτυλο για επενδύσεις. Κατά συνέπεια, μάθανε οι πάντες πως τα θέλει ο πρωκτός μας γι' αυτό συνωστίζονται ακόμα και οι Καταριανοί στην «επενδυτική προκυμαία» και μας κουνούν το δάχτυλο γιατί δεν εκδιδόμεθα άνευ χαρτοφυλακίου! Μάλιστα! Κυριαρχία όμως στον βιασμό μιας χώρας πρωτίστως έχει εκείνος που την κατακτά. Στην περίπτωσή μας τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η Siemens δεν έφυγε ποτέ! Η Deutsche Bank δηλώνει ως συνήθως παρούσα ενώ το ΔΝΤ απλώς χαριεντίζεται μαζί μας. 

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΠΟΝΕΡΑ

Οσο για τα απόνερα της σημιτικής, παπανδρεϊκής και καραμανλικής περιόδου, δεν έπαυσαν ποτέ να πηγαινοέρχονται από το Μέγαρο Μαξίμου στο Κοινοβούλιο, μέχρι και σήμερα. Η Ελλάδα αιχμάλωτη των κατά καιρούς «-ισμών» της, καταπίνει τα παιδιά της ωσάν Μινώταυρος. Η εκκλησία και οι θεοκρατικές αντιλήψεις αναμιγνύονται με την έννοια κράτος και το καθοδηγούν. Ο οφειλόμενος διαχωρισμός παραπέμπεται στις καλένδες. Απολύτως φυσιολογικά, ο ιεράρχης καταριέται να σαπίσει το χέρι του υπουργού και να σαπίσει το στομάχι του, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος ως επικεφαλής της ελλαδικής εκκλησίας, φρονεί πως απλά πρέπει να εκφράζεται καλύτερα και τον διατηρεί στη θέση του ως στυλοβάτη της ορθοδοξίας ενός λαού! Απαιτεί όμως από τον επικεφαλής της κυβέρνησης, να αποπέμψει ως αποσυνάγωγο τον υπουργό, επειδή ζητά το αυτονόητον: Τον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας! Ετσι η Ορθοδοξία επιβάλλεται στην πολιτική και ο σταυρός στη δημοκρατία. 

ΜΙΚΡΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Τι μπορεί όμως να περιμένει κανείς από μια εκπαίδευση, που το νέο παιδί στην τρυφερή του ηλικία διδάσκεται στο μάθημα της βιολογίας την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, στο δε μάθημα των θρησκευτικών για τον δημιουργισμό και το «φιρίκι» των πρωτοπλάστων; Τα οξύμωρα σχήματα όμως δημιουργούν και οξύμωρες κοινωνίες! Χρειάζονται λοιπόν χημικά και ψεκασμοί για να αποσυντονιστεί ένας λαός; 

Οχι, αγαπητοί μου αναγνώστες. Η ανεκτικότητα αρκεί. Μια ανεκτικότητα που στην άμεση δημοκρατία δεν υπάρχει. Κι επειδή κάποιος αναγνώστης φίλος, μου ζήτησε αν έχω κάποια πρόταση, του απαντώ έστω και ετεροχρονισμένα, εφόσον δεν έχει διαβάσει παλαιότερα άρθρα μου: «Οι μικρές πολιτείες» είναι η λύση. Ξεκινάς από διαχειριστής στην πολυκατοικία σου, οργανώνεις συνελεύσεις στο τετράγωνο που ζεις, αναζητείς συνανθρώπους στη γειτονιά που συνυπάρχεις, καταγγέλλεις τα κακά της πόλης σου και απορρίπτεις ασυζητητί όσους σε εξαπατούν. Κι αν την κοινωνία δεν αλλάξεις… τουλάχιστον δεν θα νιώθεις προδομένος. Γιατί όπως έλεγε ο δικός μας Αισχύλος: «Κατ’ αρχής γαρ φιλαίτιος λεώς». Δηλαδή: Αρέσει στον λαό να κατηγορεί την εξουσία. 

Ομως απ’ αυτή την πρακτική έχουμε πλέον κορεστεί.