Ετσι, με εξυπνάδες, αντιδρούμε συνήθως όταν δεν μας αρέσει η εικόνα που δίνουν οι άλλοι για μας. Κυρίως οι πολιτικοί μας. Ειδικώς, όταν, οι δυσάρεστες γι’ αυτούς εκτιμήσεις προέρχονται από τα χείλη ξένων. Αναγκάζομαι λοιπόν να θυμίσω ένα κείμενό μου του Ιουνίου 2011:
«Ο θεός να τον αναπαύσει, ο μακαρίτης σύμβουλος του πρωθυπουργού μας (σ.σ. του Γιώργου Παπανδρέου), ο Τομάζο Σκιόπα, είχε πει ότι θα είμαστε στριμωγμένοι για δεκαπέντε ακόμη χρόνια. Τώρα ο αποχωρήσας διοικητής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, ο Αξελ Βέμπερ, κάνει την εκτίμηση ότι η αντιμετώπιση του “ελληνικού προβλήματος” θα χρειασθεί πάνω από τριάντα χρόνια.
Και βεβαία κανένας από αυτούς τους ξένους δεν έχει λόγο να θυμάται ότι η περίοδος της “λιτότητας”, που θα μας οδηγούσε “στην έξοδο από το τούνελ” μετρά ήδη 26 χρόνια ζωής, αφού ξεκίνησε από το 1985, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακάλυψε ότι οι δαπάνες, με τις παροχές στις συντεχνίες, είχαν ξεφύγει από τον έλεγχο. Προσθέστε τώρα και τα 15 χρόνια του Σκιόπα ή τα 30 του Βέμπερ, και ελάτε να τραγουδήσουμε μαζί το “τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα”.
Μάνο τα δικά μας “σαΐνια” έχουν την άνεση ή το θράσος ή τη βλακεία να υπόσχονται ότι όλα θα είναι καλά σε τρία με πέντε χρόνια, όταν βλέπουν την κατάσταση με τα πράσινα γυαλιά της σημερινής εξουσίας, ή ότι μπορούν να αντιμετωπισθούν ακόμη και μέσα σε ένα μόλις χρόνο, όταν τα βλέπουν με τα γαλάζια γυαλιά του κ. Σαμαρά.
Οσοι έχουμε παιδιά και αγωνιούμε για το μέλλον τους, δεν πρέπει να αφήνουμε να μας “παραμυθιάζει” κανένας επίδοξος σωτήρας και μάγος. Γιατί τα κόλπα με τα “μαγικά” είναι εκτός τόπου και χρόνου».
Προσθέστε τώρα και τα 21 χρόνια του Τόμσεν. Και μην αφήνετε να σας φορούν τα δικά τους γυαλιά, οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Γ.Π. Μασσαβέτας
