Ουδείς αμφισβητεί ότι ανέλαβε να κυβερνήσει στην πιο τραγική εποχή για τους Eλληνες από την περίοδο της Μεταπολίτευσης κι εντεύθεν. Αυτός όμως δεν θα έπρεπε να είναι ο γνήσιος ρόλος μιας αριστερής δύναμης; Να αναλαμβάνει τις τύχες ενός λαού όταν είναι γονατισμένος για να τον ξαναστήσει στα πόδια του, να τον ορθώσει και να του προσφέρει προοπτική!
Αν η φιλοσοφία λοιπόν είναι η επανάκτηση της αξιοπρέπειας των πολιτών, αλλά στην πράξη τελείται ακριβώς το αντίθετο, τότε το πρόβλημα που δημιουργείται δεν άπτεται μόνο του αποτελέσματος αλλά του ιδεολογικού οπλοστασίου της εξουσίας που διαφεντεύει τις τύχες μας.
Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος, στην προσπάθειά μας να περιγράψουμε τα αρνητικά στοιχεία και τις συμπεριφορές της κυβέρνησης, να οδηγηθούμε σε ατραπούς πολιτικού εκμαυλισμού. Να αρπάξουν ως σωσίβιο την όποια κριτική μας άτομα με πολιτική αναίδεια που ενώ τώρα βρίσκονται στην αντιπολίτευση, στο πρόσφατο παρελθόν από θέσεις κυβερνητικών και υπουργικών στελεχών εξευτέλιζαν κάθε έννοια νομιμότητας και δικαίου.
ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΟΙ ΘΥΤΕΣ
Δηλαδή, να εξανίσταται ο λαός για την μη τήρηση των υπεσχημένων και η απογοήτευση να τον στέλνει με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά δοκιμασμένων ενσυνείδητων θυτών.
Αυτό και μόνο ως σκέψη, αποτελεί άλλη μια κοινωνική και πολιτική τραγωδία. Πολιτικοί που δεν πρόλαβαν να διαβάσουν το μνημόνιο, άλλοι που έδωσαν το λόγο της τιμής τους πως δεν θα εισέλθουμε ποτέ στα κενοτάφια του ΔΝΤ, κάποιοι νεοφιλελεύθεροι που έφθασαν σε οργασμική παράκρουση με τις απολύσεις, μαζί με άλλους που υποσχέθηκαν πως το κράτος εγγυάται τα ομόλογα Δημοσίου πριν τα καταβροχθίσει, σήμερα να επανέρχονται ως τιμητές, στηλιτευτές και αρωγοί προλεταρίων, αντί να το βουλώνουν και να προσεύχονται να μην οδηγηθούν σε ποινικά δικαστήρια. Δυστυχώς όμως, η κυβέρνηση αυτή απέτυχε κυρίως για έναν και βασικό λόγο. Αποδέχθηκε να πληρώσει το τίμημα της διάλυσης της χώρας μόνο ο Ακης Τσοχατζόπουλος, τον οποίο μάλιστα παρακολουθεί να εξευτελίζεται πολλαπλώς ωσάν να τιμωρεί ένα γέροντα, ήδη νεκρό, πολιτικά, κοινωνικά, ανθρωπιστικά. Οχι δεν είναι αθώος και πρέπει να πληρώσει.
ΛΟΒΙΤΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Αλλά όταν ένας πολιτικός καθίσταται ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας ολόκληρης εποχής λοβιτούρας και οικονομικών εγκλημάτων, τότε η δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί και ο συνειρμός πως πληρώνει και για τους άλλους είναι απολύτως δικαιολογημένος, οπότε στο πλαίσιο της τιμωρίας του ενυπάρχει και η αδικία.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώ πως ακόμα και αν έφθανε τις συντάξεις και τους μισθούς στα 100 ευρώ, θα είχε την στήριξη του ελληνικού λαού, αν πρωτίστως είχε ξεκαθαρίσει με τη λίστα Λαγκάρντ και όσες λίστες ακολούθησαν. Αν φρόντιζε με δημόσια και επαρκή αποδεικτικά στοιχεία να καταγράψει το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, αν κόπιαζε να αναβαθμίσει την Επιτροπή Αληθείας του Δημόσιου Χρέους αντί να την διαλύσει (φοβούμενη άραγε τι;) και με δημοκρατικές ενέργειες απέδιδε ευθύνες πολιτικές και ποινικές αν υπάρχουν, για την περίοδο Σημίτη που με ψεύτικα και ανεπαρκή στοιχεία εισχωρήσαμε στο ευρώ. Αν εξέθετε τους λόγους και τα πρόσωπα που μέσα σε μια νύχτα η τυρόπιτα από 100 δρχ. έφθασε το 1,50 ευρώ. Ακόμα και σήμερα που ο Πιερ Μοσκοβισί στο νεοεκδοθέν βιβλίο του, καταγγέλλει ευθέως τον Κώστα Σημίτη για τον τρόπο που μπήκε η Ελλάδα στην Ευρωζώνη με πλαστά στοιχεία για το δημόσιο χρέος (SWAP της Goldman Sachs) εμείς ως κράτος απλώς ικετεύουμε να μας επιβραβεύσουν για το πόσο καλά παιδιά είμαστε κατά την αξιολόγηση.
ΚΥΝΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ
Και όμως ο Γάλλος πολιτικός είναι ξεκάθαρος: «Αποδεχθήκαμε να μπει στην ευρωζώνη μία οικονομία ελάχιστα ανταγωνιστική και ένα κράτος βαριά υπερχρεωμένο, με στοιχεία τα οποία ήταν παραποιημένα». Ποια η αντίδρασή μας; Και γι’ αυτή την κυνική ομολογία τα σάπια πόδια του Ακη θα πληρώσουν;
Αραγε αποτελεί δομικό στοιχείο κυβέρνησης αριστερών προδιαγραφών η σιωπή της κυβέρνησης; Ή μήπως ερμηνεύεται ως μαρξιστική θεώρηση, η ταπεινωτική υπογραφείσα συμφωνία, να υπάρχει συνεχώς, διαρκώς και αδιαλείπτως, η Δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ τα κεφάλια των πτωχευμένων Ελλήνων; Παραλλαγμένη μεν, αλλά άκρως εξευτελιστική με τον κωδικό «Κόφτης»;
«Αν δεν φέρεις τα αποτελέσματα που επιθυμούμε ενεργοποιούμε τον κόφτη!». Η επαναδιευθέτηση της μιζέριας μας και η διαχείριση της εξόντωσής μας, είναι δυνατόν να ανάγεται σε χρέος και καθήκον της Αριστεράς; Και υπό τον φόβο μιας χειρότερης «κοπτικής» εξαθλίωσης να αυτο-εξοντωνόμαστε ώστε να έχουμε τα απαραίτητα πλεονάσματα, τα οποία είναι απολύτως εικονικά; Ποιος αμφισβητεί πως υπάρχουν συντάξεις που έχουν να δοθούν ακόμα και τέσσερα χρόνια; Νοσοκομεία που στηρίζονται αποκλειστικά στην συνειδητοποίηση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και πληρωμές σε παρόχους του ΕΟΠΥΥ που χρονίζουν αιτιολογημένα μεν αδικαιολόγητα δε; Αν όμως τα προαναφερθέντα τακτοποιηθούν, όλοι γνωρίζουμε πως το όποιο πλεόνασμα θα καταλήξει πομφόλυγα!
Τουλάχιστον κάποιος περιορισμός της αμετροέπειας δεν θα απαξίωνε την κυβέρνηση, αντιθέτως θα της πρόσφερε πόντους πολιτικού σεβασμού.
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ
Το να βγαίνει όμως στην εκπομπή του κυρίου Αυτιά, ο κατ’ εξοχήν γνώστης της κοινωνικής τραγωδίας που ζει εδώ και χρόνια η Ελλάδα, ο κύριος Φλαμπουράρης, και να ισχυρίζεται ότι «έχω πάψει να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν σε κάδους», είναι απλώς μια συνέχιση της τραγωδίας.
Θα ρωτήσει τώρα κάποιο κομματικό στέλεχος: «Καλά θα μας σώσει ο Μητσοτάκης με την Γεννηματά;» Μα και βέβαια όχι! Η αποτυχία των κομμάτων τους αλλά και η προσωπική τους, αποτελούν στοιχεία πολιτικής αφερεγγυότητας. Νεοφιλελεύθερη η στόχευση τους ενός, όπου οι απολύσεις στο Δημόσιο λειτουργούν πλέον ως εμμονή, κεντροαριστερή φενάκη της άλλης, με συναναστροφές προσώπων τύπου Γιώργου Παπανδρέου που όταν η χώρα βυθιζόταν με ευθύνη του, έτρεχε στα διεθνή φόρα να δώσει διαλέξεις για την οικονομία!
Τότε από πού θα προέλθει η σωτηρία της χώρας, ενδεχομένως να συνεχιζόταν το ερώτημα: Δεν υπάρχουν συνταγές ούτε καθοδηγήσεις. Σωτηρία με υπογεγραμμένη την εκχώρηση των δικαιωμάτων μας για 60 συνεχή χρόνια δεν μπορεί να υπάρχει, όχι για την Ελλάδα αλλά για καμία αποικία στον πλανήτη.
Οι αποικίες το βουλώνουν και υπακούουν, αλλιώς ανθίστανται και πληρώνουν το τίμημα. Συγκρούονται, διαμορφώνουν συνείδηση ανυπακοής και στις πλείστες των περιπτώσεων οι απώλειες, έμψυχες και υλικές, είναι μεγάλες.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
Είναι ασύμβατη πρακτική να τιμάς του Κάστρο τα «όχι», τους αγώνες των εκτελεσθέντων στην Καισαριανή, αλλά εσύ να επιλέγεις το στρατόπεδο του «ναι», παρότι ο λαός σε θέλει να λες «όχι».
Το τωρινό «όχι» όσον αφορά στην αξιολόγηση είναι άνευ ουσίας, γιατί η ζημιά έχει γίνει και το πολύ πολύ να οδηγηθούν τα πράγματα σε εκλογές, υπό το πρόσχημα μιας αντίστασης και το «κλέος» μιας ετεροχρονισμένης ανυπακοής. Οταν έχεις κόψει το ΕΚΑΣ απ’ τους νεόπτωχους για να το δώσεις στους ανέργους, αντί να περικόψεις απ’ τον απύθμενο πλούτο εκείνων που αυξάνουν ετησίως τα δισεκατομμύριά τους, σήμερα όποιο καουμποηλίκι και να κάνεις, έχεις πλέον αποτύχει. Θα βοηθήσει όμως πολύ και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια την κυβέρνηση, αν πάψουν τα στελέχη του να λένε σε κάθε κριτική που τους ασκείται, το τετριμμένο μότο τους: «Και λοιπόν τι θες τώρα, τον Κυριάκο να έρθει;».
Μα και βέβαια όχι! Εσείς θέλω να παραμείνετε κύριοι, αλλά να υλοποιήσετε έστω και την ύστατη στιγμή όσα υποσχεθήκατε. Δηλαδή: Διασφάλιση της δημόσιας περιουσίας, τιμωρία των υπευθύνων, πραγματική μείωση της ανεργίας όχι με δουλειές των 150 ευρώ το μήνα, επάνδρωση νοσοκομείων με ιατρικό προσωπικό, απαλλαγή της χώρας από τον δήμιο κόφτη και πολλά άλλα που τα ξέρετε και κατά καιρούς τα διακηρύσσετε. Δεν επιθυμώ γραφικές επιστολές τύπου Κατρούγκαλου, αλλά πράξεις αντίστασης που θα μας οδηγήσουν ως λαό στην αυτοεκτίμηση.
Η ΜΟΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Σίγουρα οι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουμε πόσες πιέσεις ασκούνται σε έναν πρωθυπουργό, που η χώρα του αντιμετωπίζει προβλήματα με επεκτατικούς γείτονες ενώ παράλληλα δεν εξάγει ούτε το ελαιόλαδο που άφθονο και με ποιότητα παράγει. Αλλά αν δεν μπορεί να επιβάλει τις θέσεις του ως επικεφαλής της χώρας, ούτε στον διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, και αλλάζει τον υπουργό Παιδείας, υπακούοντας στα κελεύσματα του Αρχιεπισκόπου, τότε σε ποιον Σόιμπλε ν’ αντισταθεί;
Και για να μην παραποιηθούν τα όσα υποστηρίζω, δεν εννοώ η σύγκρουση να επέλθει με μαχαίρια και κουμπούρια, καθότι αρνητής της βίας, αλλά με έξυπνους και θαρραλέους τρόπους, που η καθαρότητά τους ορισμένες φορές οδηγεί και σε «αυτοθυσία». Ποια; Μεταξύ μιας έντιμης παραίτησης και μιας ταπεινωτικής υποτέλειας, η διαφορά απέχει παρασάγγας. Με μία διαφορά! Η πρώτη σε καταγράφει στην ιστορία και στη συνείδηση του λαού, η δεύτερη στην Βίβλο των καλών παιδιών της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ.
Επειδή απ’ ό,τι διαφαίνεται τώρα είναι αργά για παραιτήσεις, η μόνη επιλογή που σας έχει απομείνει, πλην της παραμυθίας, είναι να αποκτήσετε ως κυβέρνηση την πολιτική οντότητα που αναμένει ο λαός από εσάς. Μπορείτε; Αποδείξτε το. Δεν μπορείτε; Ομολογήστε το.
Διαφορετικά θα δικαιώσετε τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, μια αρνητική κατ’ εμέ προσωπικότητα, ο οποίος ισχυρίστηκε κάποτε: «Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε».
