Θυμήθηκα πριν λίγα χρόνια (που είχα επισκεφθεί αυτό το υπέροχο κομμάτι της τριφυλιακής γης με αφορμή έκθεση παλαιών ειδών), ότι πέρα από το κατηφορικό φιδωτό δρομάκι με τα ωραία αλλά πανάκριβα εκθέματα, έζησα για ένα δίωρο μια πλήρη ταλαιπωρία. Πρώτον, πάρκαρα πλάι σε κάτι κατηφορικά κατσάβραχα, διότι χώρος πάρκινγκ δεν υπήρχε. Δεύτερο, ανεβαίνοντας κάτι πανάρχαια (και κατεστραμμένα) σκαλοπάτια, σκόνταψα και λίγο έλειψε να χάσω τον αριστερό μου μηνίσκο. Κι όταν, τέλος, βρέθηκα στο πιο ψηλό σημείο, όπου υπέθεσα να βρω ένα ποτήρι νερό και ένα καφεδάκι, ήταν τόσο έντονη η βρώμα από κάποιους ασφυκτικά γεμάτους κάδους απορριμμάτων, που αποφάσισα να φύγω άρον άρον για την παραλία της πόλης…

Θέλω να πω, είναι ευχής έργο η προσπάθεια να βελτιωθούν οι συνθήκες επίσκεψης (και βέβαια παραμονής) στο ωραιότερο κομμάτι της Δυτικής Μεσσηνίας, που μπορεί να διαθέτει ωραία παραλιακά θέρετρα, ιστορικά νησιά και υπερπολυτελή ξενοδοχεία, όμως το παρατηρητήριο του Ιονίου από την ιστορική Ανω Πόλη της Κυπαρισσίας είναι μοναδικό.

Σχεδόν από τα μέσα της θητείας τους, οι πονηροί δήμαρχοι (δηλαδή αυτοί που τους ενδιαφέρει η μακροημέρευση στην καρέκλα τους), συνηθίζουν να προγραμματίζουν έργα… πνοής που αποβλέπουν στην επόμενη πενταετία τους. Συνήθως, έχοντας βάλει στον τραπεζικό λογαριασμό του δήμου κάποιο κονδύλι, το ενεργοποιούν ώστε να ασφαλτοστρώσουν μερικά κομμάτια δρόμων που έχουν αφεθεί στο έλεος της λακκούβας. Πρόσφατα, διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο των Φιλιατρών (με αφορμή επίσκεψη για ένα τάμα στην Παναγιά την Βλαχέρνα), απογοητεύτηκα με την εικόνα, που μοιάζει να απολαμβάνει την εγκατάλειψη κάποιες δεκαετίες… Κι αναρωτήθηκα: ο δήμαρχος (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο) έχω ακούσει ότι αγαπάει την πόλη του και φροντίζει για τους πολίτες της αλλά και τους επισκέπτες. Αραγε είναι τόσο δύσκολο να κλείσει τις τρύπες και, γενικά, να προχωρήσει σε έργα βελτίωσης; Δόξα τω Θεώ, τα χρήματα που απαιτούνται δεν (πρέπει να) είναι απαγορευτικά, ενώ τα μεροκάματα σίγουρα θα είναι χαμηλά, με τόσους εκατοντάδες αλλοδαπούς που παίζουν άεργοι τα κομπολόγια τους στους καφενέδες πέριξ της μεγάλης πλατείας. Λοιπόν;

 Υ.Γ.: (Ασχετο με το θέμα). Ο χαρισματικός Μεσσήνιος ποδοσφαιριστής Παπασταθόπουλος, παρά τις δυσκολίες του αγώνα στη Ζένιτσα της Ερζεγοβίνης, όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά βρήκε μπροστά και ζήτησε από τους συμπαίκτες του να παίξουν με καρδιά, ώστε να γιορτάσουν με δώρο το θετικό αποτέλεσμα την επέτειο των γενεθλίων του. Μαζί με τον Καρνέζη και τον Μανωλά ήταν οι κορυφαίοι του αγώνα. Οσο για τον Πέτρο Μάνταλο, ο οποίος έχασε την σούπερ κλασική ευκαιρία για να πάρουμε τη νίκη, ουδείς έχει δικαίωμα να τον ειρωνευτεί. Το παιδί αυτό δεν το έχει το γκολ, διότι δεν είναι ούτε κυνηγός ούτε σκόρερ. Αν το είχε, θα αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα! Ενώ ο Γκέκας (για παράδειγμα), με ελάχιστη τεχνική είχε το χάρισμα του γκολτζή.