Οχι πως δεν θα ήθελα κι εγώ να πανηγυρίσω μια ελληνική νίκη. Αλλά ετούτη εδώ είναι μια νίκη ου μόνον Πύρρειος, αλλά και... πύρινη. Καίει, ζεματάει.
Τι πήραμε; Μια δόση έναντι του τρίτου μνημονίου, ύψους 8,5 δισεκατομμυρίων. Χωρισμένη σε 2 υποδόσεις: Μία των 7 και μία του 1,5 δισεκατομμυρίου.
Η πρώτη, των 7 δισ., πάει κατ’ ευθείαν για την πληρωμή του ομολόγου των 7 δισεκατομμυρίων, που πρέπει να καταβληθούν εντός του Ιουλίου στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM). Τα οποία, αν δεν τα πληρώναμε, λόγω αδυναμίας, θα ξαναζούσαμε όσα βιώσαμε το καλοκαίρι του 2015 - και μάλιστα επί τα χείρω. Μας έδωσαν λοιπόν «τη δόση μας» για να μπορούμε να τους δώσουμε τη δόση τους. Αρα ποιος πήρε τελικώς τη δόση; Εκείνοι που την έδωσαν. Την έδωσαν με το δεξί χέρι του Σόιμπλε, την ξαναπήραν πίσω από το αριστερό χέρι του Τσακαλώτου. Στην Ελλάδα θα απομείνει η δεύτερη «υποδόση» του 1,5 δισεκατομμυρίου, για να λύσει όλα της τα προβλήματα. Και τι δώσαμε έναντι αυτών;
Από πού να... ξεκινήσει κανείς για να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα;
Από τις χιλιάδες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και όλων των υπουργών του για το πόσο καταστροφικό είναι να δεσμεύεται η Ελλάδα για πλεόνασμα 3,5%, όταν τώρα υποχρεώθηκε να αποδεχτεί αυτό το ποσοστό πλεονάσματος, ως το 2022; Με ουρά άλλων 38 χρόνων, ως το 2060, για πλεόνασμα 2%;
Από την ομολογία του υπουργού Οικονομίας, συντρόφου Παπαδημητρίου, όστις μιλώντας στη γερμανική «Die Welt» παραδέχτηκε ότι «δώσαμε πολλά», μεταξύ των όποιων είναι και η μείωση των συντάξεων κατά 25%;
Από το ότι δεν μας έδωσαν ούτε ένα συγκεκριμένο μέτρο για τη μείωση του ελληνικού χρέους, αλλά επικράτησε πλήρως η γραμμή του Σόιμπλε για εξέταση του θέματος το 2018, δηλαδή μετά τις γερμανικές εκλογές;
Από το ότι δεν υπάρχει στη συμφωνία καμιά άμεση αναφορά για ένταξή μας στο καθεστώς της ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή στο περίφημο φθηνό χρήμα του Ντράγκι, αλλά μόνο ευχές για έξοδο στις αγορές, δηλαδή σε μαύρα τοκογλυφικά επιτόκια;
Οχι άλλες τέτοιες νίκες.
Πονάει ο πισινός μας.
Γ. Π. Μασσαβέτας
