Κυριακή, 23 Ιουλίου 2017 21:40

Η Καλαμάτα φοβάται

Η Καλαμάτα φοβάται

Τη χρονική στιγμή που ανά τον κόσμο οι πόλεις συγκεντρώνουν όλη την ενέργειά τους στο να «αποκτήσουν και να διατηρήσουν προστατευτικά φυσικά και ανθρωπογενή στοιχεία που μειώνουν τη φυσική ευπάθεια των συστημάτων τους» , βλέπε 100 resilient cities, και να προσφέρουν στους κατοίκους το αίσθημα της ασφάλειας και της σιγουριάς, στην ελληνική επικράτεια ζούμε την εποχή της απόλυτης απαξίωσης αυτού του αισθήματος ασφάλειας του πολίτη.

Η Καλαμάτα, ένα επαρχιακό αστικό συγκρότημα, παραπαίει σε αυτό τον τομέα, εξαιτίας κυρίως της ανεπάρκειας των δημοτικών σχημάτων της τελευταίας δεκαετίας να αντιληφθούν την αδιαμφισβήτητη κλιματική αλλαγή και να πάρουν τα αναγκαία μέτρα προστασίας προς αυτή την κατεύθυνση. Η ανυπαρξία επιστημονικής γνώσης και αξιολόγησης των δεδομένων από ειδικούς σε τομείς, όπως η αντιπλημμυρική θωράκιση ενός ζωντανού οργανισμού, αυτού της πόλης, οδηγεί στα φαιδρά αποτελέσματα της τελευταίας πενταετίας, Νοέμβριος 2013 - προειδοποιητική φάση, Σεπτέμβριος 2016 – ολοκληρωτικό χτύπημα, καθολική διάλυση του συστήματος απορροής βρόχινων υδάτων στην πόλη. Το σύστημα/δίκτυο πονάει σε τόσα πολλά σημεία, που σπάει και καταδεικνύει περίτρανα ποια είναι τα όρια ανοχής του και πότε ακριβώς ξεπεράστηκαν, κατά την εξέλιξη ενός αδιαμφισβήτητα extreme φαινόμενου σημαντικής ραγδαιότητας, ωστόσο όχι και αδιαμφισβήτητης σπανιότητας, βλέπε φαινόμενο "Μέδουσα" και διήμερο 16 και 17 / 07 /2017. Το ζήτημα που προκύπτει είναι ότι η πλημμύρα της 7ης Σεπτεμβρίου του προηγούμενου έτους ήταν μια καταστροφή, αλλά και μια ευκαιρία. Ευκαιρία μελέτης των αρμοδίων των όσων προέκυψαν, ευκαιρία ανάλυσης για εξαγωγή δεδομένων, ευκαιρία επέμβασης δραστικής με τεχνικά υδραυλικά έργα στα σημεία που εντοπίστηκαν τα προβλήματα, ευκαιρία μετάβασης της πόλης από το 2017 στο 2030, ευκαιρία μετατροπής της πόλης σε ένα ανθεκτικό αστικό συγκρότημα. Το ερώτημα που προκύπτει 10 μήνες μετά, είναι τι από αυτά έγινε και από ποιους; Η προσωπική μου εμπειρία ως αρχιτέκτων μηχανικός και πλημμυροπαθής είναι άκρως απογοητευτική. Το σοβαρότερο ζήτημα μετά από πολλές χαμένες ώρες σε συναντήσεις με «αρμοδίους» στην προσπάθειά μου να κατανοήσω πέραν της έντασης του φυσικού φαινομένου, παράγοντα μη ελεγχόμενο, τη φύση της παρέμβασης που έχει γίνει στην Δυτική Συνοικία και τα τεχνικά χαρακτηριστικά της είναι ότι δεν προσδοκούμε κανενός είδους επίλυση. Τουναντίον ενισχύθηκε το άγχος και η ανασφάλειά μου, για τον τόπο που ζω, επενδύω και μεγαλώνω τα παιδιά μου. ΔΕΥΑΚ -πρόεδρος, προϊστάμενος και Τεχνική Υπηρεσία- επιδεικνύουν ως μελέτη για την εν λόγω περιοχή μια εσφαλμένη, μη εφαρμόσιμη λύση και προσδοκούν την θεϊκή παρέμβαση, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Τεχνική υπηρεσία Δήμου Καλαμάτας και προϊστάμενος αυτής – αναγνωρίζουν τη σπουδαιότητα και την τεχνική δυσκολία του προβλήματος, ωστόσο αδυνατούν να το επιλύσουν. Επικεφαλής δημοτικής αρχής/δήμαρχος - προσδοκά την ολοκληρωτική επίλυση του θέματος από τεχνική ιδιωτική εταιρεία, που κατά τα λεγόμενα του θα δώσει «ρηξικέλευθη λύση». Εκπρόσωποι της κεντρικής πολιτικής σκηνής/βουλευτές αρκούνται στον περίπατο στις «φαβέλες», υπόσχονται παρεμβάσεις και διαμεσολαβήσεις που δυστυχώς δεν έφεραν αποτελέσματα. Είναι δουλειά ενός πολίτη που έχει πληγεί από ένα φυσικό φαινόμενο να διερευνά τα αίτια και τους τρόπους βελτίωσης των υποδομών στη γειτονιά του; Είναι αναμενόμενο σε αυτή τη διαδικασία έρευνας ενός πολίτη από προσωπικό ενδιαφέρον, να έρχεται αντιμέτωπος με τη ημιμάθεια και αμάθεια των υπευθύνων; Είναι λογικό, μια ολόκληρη πόλη να προσδοκά την ιδιωτική τεχνική εταιρεία να παρέμβει με τρόπο Μεσσία, τη στιγμή που κατηγορήθηκε από σημαντικό μέρος των παθόντων για την επάρκεια της εφαρμογής των υδραυλικών μελετών σε σημαντικό έργο της στην πόλη; Τέλος, ποιος από την παραπάνω λίστα των υπευθύνων είναι επαρκής επιστημονικά, ώστε να αξιολογήσει τη μελέτη που η εταιρεία θα παραδώσει στην πόλη, ως λύση ρηξικέλευθη; Μετά από δέκα μήνες, πολλά βράδια επανάληψης σπάνιων φαινομένων με τη διατομή να αγγίζει τα όρια της επαναλαμβανόμενα, ένα είναι το συμπέρασμα : η οδός Γλαύκου φοβάται, η πόλη φοβάται. Η σχέση εμπιστοσύνης πολίτη και πολιτικού συστήματος έχει προφανώς υποστεί σοβαρή ζημιά, ο καθένας από εμάς με ίδια μέσα προσπαθεί να προστατεύσει τον ιδιωτικό του χώρο, γιατί οι ιθύνοντες δεν μπορούν, έγινε πλήρως αντιληπτό σε όλους. Το καταληκτικό ερώτημα είναι σε τι είδους πόλη θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Θέλουμε μια πόλη φοβική με πολίτες ανασφαλείς ή θέλουμε μια πόλη ανθεκτική σε κραδασμούς και προκλήσεις; Ολη η ουσία είναι τι θέλουμε εμείς. Οι πολίτες.

Τόνια Κουζή   

Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ