Είτε δεχθούμε ότι είναι επτά στους δέκα αυτοί που οχυρώνονται πίσω από το «δεν γουστάρω ρε να με κρίνετε εσείς για την απόδοσή μου, τις γνώσεις μου, τη συμπεριφορά μου» και το «ποιοι είστε ρε εσείς που θα με κρίνετε εμένα το Βασίλη τον ντερμπεντέρη, ή τη Βασιλική την τσίφτισσα», είτε τους ανεβάσουμε στους οκτώ, στο ίδιο θλιβερό συμπέρασμα καταλήγουμε. Οτι δηλαδή έχει καταστεί, από συστάσεως του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, «κεκτημένο δικαίωμα του κλάδου», όσοι εργάζονται στον δημόσιο τομέα να έχουν κάτι σαν το παπικό αλάθητο. Να είναι υπεράνω κρίσεων και αξιολογήσεων. Οταν όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα κρίνονται και αξιολογούνται σε καθημερινή βάση.
Τώρα, η κυβέρνηση, που έχει αναλάβει γραπτή δέσμευση απέναντι στους δανειστές και τους «θεσμούς», να προχωρήσει οπωσδήποτε την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, εμφανίζεται ενοχλημένη από τη στάση της ΑΔΕΔΥ. Και η υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Ολγα Γεροβασίλη... ανακάλυψε «τις πταίει» για την αποτυχία του μέτρου: η αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά επειδή δεν μπόρεσε να βρει ούτε μια δήλωση, προερχόμενη από την ηγεσία της, που να ενθαρρύνει την άρνηση αξιολόγησης, κατέφυγε στο εκπληκτικό επιχείρημα: Τους ενθάρρυνε, λέει, «σιωπηρά».
Και, φυσικά, ακούσαμε τα συνήθη φληναφήματα. Οτι η αξιολόγηση, όταν επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με υπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ήταν «φτου κακά», ενταγμένη σε νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές αντιλήψεις, ενώ τώρα είναι καλή και άγια. Εχει... ηθικό πλεονέκτημα, διότι είναι, τάχατες, «αριστερή».
Κακά τα ψέματα. Σε ολόκληρο τον πολιτισμένο δημοκρατικό κόσμο, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, των εκπαιδευτικών, όλων των «λειτουργών», είναι μια αυτονόητη υποχρέωση. Μόνο εδώ η άρνηση αξιολόγησης έχει αναχθεί σε... αντιστασιακή πράξη. Και αυτό συνιστά ένα από τα θλιβερά «επιτεύγματα» των κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ιδιαίτερη επίδοση όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Εσπειραν, επί χρόνια, ανέμους. Και τώρα τους φταίνε οι άλλοι για το ότι θερίζουν θύελλες.
Γ. Π. Μασσαβέτας
