Με αποτέλεσμα να φερόμαστε, ενίοτε, με σκληρότητα και περιφρόνηση προς τους γεροντότερους. Επιφυλάσσοντας ειρωνικά σχόλια και λοιδορίες, ως απάντηση στις δικές τους εκδηλώσεις πίστεως. Φάση που την πέρασα και εγώ με τη μάνα μου. Ιδίως όταν ανακάτευε το θρησκευτικό της συναίσθημα με την πολιτική πραγματικότητα. Οπως στο περιστατικό που αναφέρω στις «Γυναικείες Ιστορίες»:
Ελεγε βέβαια στην προσευχή της «Παναγία μου βάλε το χέρι σου να έρθει στα πράματα εκείνο το έρμο το κόμμα μας, μπας και γυρίσουν τα παιδάκια μου και όλων των μανάδων τα παιδάκια», αλλά αυτό ήταν ως εκεί. Μια προσωπική της επικοινωνία με την Παναγία, πού δεν πήγαινε πέρα από τον καημό να ξαναδεί τα παιδάκια της. Τον Βαγγέλη, που αφού του είχε κάνει και μνημόσυνο έμαθε τελικά το 1955 ότι ζει στην Τασκένδη, τον Σαράντο που δεν βρέθηκε ποτέ, παρά το γεγονός ότι η Μαριγώ τον έβλεπε «ολοζώντανο» στο φλιτζάνι. Την πείραξα κάποτε: «Τι την έκανες την Παναγία, του κόμματος;». Μου έριξε το συνηθισμένο «άει, αντίχριστε» και προσπάθησε να μου δώσει να καταλάβω: «Σερνικός είσαι και δε νογάς. Μάνα είναι βρε και η Παναγία. Μάνα χαροκαμένη και βασανισμένη σαν και μένα. Πού της πήραν κι αυτηνής το γιόκα της το μονάκριβο και τόνε σταυρώσανε».
Την έκλαιγε πολύ αυτή την άλλη μάνα. Ιδίως τη μεγάλη εβδομάδα, όταν την πήγαινα στο Σινέ-Ρίο να δει «του Χριστού τα πάθια». Στα οποία συμμετείχε ολόψυχα. Κάθε τόσο μαδούσε το μάγουλο της μα τα νύχια της. Οχι για Εκείνον, αλλά για τη Μάνα Του. «Αχ έρμη μάνα, τι σου έμελλε να περάσεις δόλια μου» έλεγε δυνατά κι εγώ ήθελα να χωθώ κάτω από το κάθισμά μου. Κι ύστερα την παρηγορούσε. «Εσύ τουλάχιστον βρήκες κι έθαψες».
Ωριμάζοντας, έστω και αν δεν γίνεσαι περισσότερο θρήσκος, τείνεις να κατανοείς την ανάγκη ενός λαού, που δεν προλαβαίνει να ζήσει μια περίοδο «καλών ημερών» και του 'ρχονται τα χτυπήματα το ένα μετά το άλλο. Πόλεμοι, εμφύλιοι, δικτατορίες, χρεοκοπίες.
Την ανάγκη να έχει μια προστατευτική Μάνα υπεράνω όλων αυτών, και να επικαλείται τη βοήθειά της. «Βάλε το χέρι σου Παναγία μου».
Γ. Π. Μασσαβέτας
