Δεν είχε τη λάμψη της σταρ που είχα ζήσει στα νιάτα μου, ωστόσο την βρήκα χαριτωμένη, φιλική και… γήινη, καθώς δεν είχε "μπλέξει" ακόμη με τις προσπάθειες να αναχαιτίσει τις ρυτίδες του χρόνου… Ηταν η κυρία Ζωή Λάσκαρη, το σύμβολο της θηλυκότητας κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αυτή, που την σέξι φωτογραφία της -από τον "Νόμο 4000" ή τη "Στεφανία", δεν είμαι σίγουρος ακριβώς- είχε κολλήσει με σελοτέιπ στη σωλήνα του κρεβατιού του στον θάλαμο ο διπλανός μου σμηνίτης στον Αραξο, όταν υπηρετούσαμε τη στρατιωτική μας θητεία. Αυτή που μας καθήλωνε με τη γοητεία της και φυσικά την καυτή σιλουέτα της, στα φιλμ του Δαλιανίδη, τότε που δεν χρειαζόταν ρόλους απαιτήσεων για να δείξει το ταλέντο της. Αρκούσε η παρουσία της για να στηρίξει την ταινία και να σχηματίσει ουρές έξω από τους κινηματογράφους. Μπορεί ο Βουτσάς με τις ατάκες του, ο Ηλιόπουλος με το μπρίο, η Βλαχοπούλου με το στιλ και την ωραία της φωνή ή και η Καραγιάννη με τις έξοχες χορευτικές της φιγούρες να κρατούσαν το ενδιαφέρον, όμως η Ζωή Λάσκαρη ήταν αυτή που καθήλωνε τους θεατές, όπως πριν από αυτήν οι μεγάλες σταρ του σινεμά και του θεάτρου Λαμπέτη, Καρέζη, Βουγιουκλάκη…
Τη Ζωή δεν θα την ξαναδούμε στο θέατρο, στα ταβερνάκια της Νέας Μάκρης ή σε νέα φωτογραφικά καρέ πλάι στον Αλέξανδρο Λυκουρέζο. Εφυγε την Παρασκευή ξαφνικά αλλά ήρεμα από κοντά μας, όπως -πικρό μήνα Αύγουστο- αναπάντεχα είχαν φύγει ο Γιώργος Τσαγκάρης και ο Πάνος Γεραμάνης. Αύριο Τρίτη, μετά το τελευταίο χειροκρότημα αποχαιρετισμού των φίλων της από τον καλλιτεχνικό χώρο, των θαυμαστών και των δικών της ανθρώπων, η Ζωίτσα αναχωρεί οριστικά για ταξίδι με προορισμό να βρεθεί πλάι στους σπουδαίους της τέχνης της, που τόσο πολύ μας λείπουν.
Ωστόσο, αυτό το "τελευταίο ταξίδι", να είναι σίγουρη πως θα έχει συχνά "επιστροφή" στις καρδιές μας και στη μνήμη μας, όσο στο μέλλον τα κανάλια θα προβάλλουν τις ανεπανάληπτες επιτυχίες της του σινεμά.
Χωρίς ακόμη μία σπουδαία εκπρόσωπο του καλλιτεχνικού χώρου πορευόμαστε εδώ και λίγες ημέρες. Η στήλη, με ιδιαίτερη συγκίνηση αποχαιρετά την Αρλέτα, τη φωνή που εμφανίστηκε με υπέροχες δικές της μπαλάντες στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και είχε τον τρόπο να αγγίζει τις καρδιές μας με τον βελούδινο ήχο της και τις εξαίσιες μουσικές της. Η Αρλέτα υπήρξε -σε αντίθεση με τη Ζωή Λάσκαρη- άτομο μοναχικό. Εζησε φτωχικά, αλλά μέσα σε απόλυτη αξιοπρέπεια. Και με απίστευτη δύναμη σε ό,τι έγραψε και τραγούδησε στη μακρά της καριέρα. Γι’ αυτό και τα τραγούδια της ζεστά, απαλά, τρυφερά, θα συνεχίσουν για καιρό να γλυκαίνουν τις καρδιές μας.
Καλό ταξίδι και στις δύο σπουδαίες Κυρίες, και με ευγνωμοσύνη για όσα μας πρόσφεραν.
