Το Μακεδονικό ζήτημα θυμίζει τον άνδρα εκείνο, που ενώ όλοι στα καφενεία σχολιάζουν ότι η σύζυγός του είναι κατά συρροή μοιχαλίδα, ο ίδιος αν και το γνωρίζει, εξακολουθεί να την αποκαλεί ηθική και πιστή σύντροφο. Ακριβώς έτσι! Ουδεμία διαφορά ενυπάρχει στην άνω παραδειγματική συσχέτιση, όσον αφορά στο ακανθώδες πρόβλημα του Μακεδονικού. Ολος ο πλανήτης αποκαλεί τη γείτονα χώρα Μακεδονία, όμως οι Ελληνες επιμένουμε να την αποκαλούμε Σκόπια και να αρνούμεθα το διαζύγιο με την έχθρα, τόσο εμείς όσο και οι γείτονες. Οι πιλότοι των διεθνών εταιρειών αναφέρουν όταν ίπτανται στον εναέριο χώρο της: «Πετάμε στα 20.000 πόδια, πάνω από το έδαφος της Μακεδονίας», αλλά στ’ αυτιά μας η ηχώ της ονομασίας καταλήγει ως FYROM. Στην ουσία, η διεθνής κοινότητα έχει αποδεχθεί τον όρο Μακεδονία από τότε που ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο Πρόεδρος της πρώην Γιουγκοσλαβίας, της οποίας τμήμα αποτελούσε η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας, αναγνώρισε πλήρως το Μακεδονικό έθνος. Αποτέλεσμα ήταν η Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας να συμπεριλάβει ως ισότιμο ομόσπονδο κράτος-μέλος τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας, με πρωτεύουσα τα Σκόπια. 

ΤΡΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ

Βέβαια ένας νοήμων αντιλαμβάνεται ότι οι συνοριακές γραμμές και τα παλούκια στο κορμί της Γης δεν προέρχονται αποκλειστικά από τον θρησκευτικό ή εθνικό προσδιορισμό των λαών και της ιστορίας τους, αλλά από τα γεωστρατηγικά και πολιτικά συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου. Τρανό παράδειγμα ο αιγαιοπελαγίτικος διαχωρισμός των νήσων Ιμβρου και Τενέδου, τα οποία δεν είχαν λιγότερες προϋποθέσεις απ’ ό,τι το Καστελλόριζο για να ενταχθούν στο ελληνικό κράτος. Και όμως το 1920 η Συνθήκη των Σεβρών παραχώρησε τα δύο νησιά στην Ελλάδα, αλλά η ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και η επακολουθήσασα Μικρασιατική Καταστροφή διαφοροποίησε τους συσχετισμούς. Στη συνέχεια η Συνθήκη της Λωζάννης παραχώρησε την Ιμβρο και την Τένεδο στην Τουρκία, την διάδοχο πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρότι η ιστορία έχει καταγράψει ότι μέχρι και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο τα δύο νησιά είχαν 100% ελληνικό πληθυσμό, σήμερα αποτελούν αναπόσπαστα εδάφη της τουρκικής επικράτειας. Υπάρχει κάποιος αλλόφρων που θα έθετε εν έτει 2018 αλυτρωτικό ζήτημα Ιμβρου και Τενέδου; Πλην ελαχίστων, θαρρώ ουδείς άλλος. Κι ερχόμαστε στο κατεξοχήν θέμα των ημερών, το Μακεδονικό. 

ΔΙΑΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΛΚΥΣΤΙΝΔΑ

Αν το εξετάσουμε με βάση την ιστορία, τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τον πληθυσμό, είναι σίγουρο ότι η εμφυλιοπολεμική σύρραξη παραμονεύει εντός των τειχών της χώρας μας. Στην περίπτωση που το αναλύσουμε πολιτικά, οι προσλαμβάνουσες που θα έχουμε, εκ των πραγμάτων θα είναι αδύναμες σε σχέση με εκείνες των κατεξοχήν πολιτικών παραγόντων. Γιατί εμείς απλώς παρατηρούμε το πρόβλημα εκθέτοντας την κριτική μας ως αποτέλεσμα κρίσεως. Οι πολιτικοί που αναλαμβάνουν την επίλυσή του, καθορίζουν την όποια απόφασή τους εκτός της συνείδησής τους και από τους παράγοντες του φόβου, του εκβιασμού και των απειλών που κατά κόρον δέχονται στις κλειστές αίθουσες των διαπραγματεύσεων. Το ερώτημα είναι κατά πόσον μας ανησυχεί η αλυτρωτική τάση της γείτονος χώρας ή μας ικανοποιεί η δική μας κοσμοαντίληψη ότι η Ελλάδα και οι Ελληνες τελούμε υπό καθεστώς ομηρείας από τους άλλους λαούς που επιβουλεύονται τα εδάφη, τον ήλιο και τις υπέροχες ζωές μας. Και οι δύο περιπτώσεις μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για μια συζήτηση. Αν όμως κατά την προσπάθεια αυτή ο Μέγας Αλέξανδρος τοποθετηθεί στο επίκεντρο της διαλογικής διελκυστίνδας, επίλυση δεν θα υπάρχει. 

ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ

Γιατί πολύ απλά υπάρχουν εκατοντάδες απόψεις που θα υποστηρίζουν και δικαίως ότι «πατρίδα είναι η γλώσσα» κατά του ποιητή την έμπνευση και άλλες που δικαίως επίσης θα αναφωνούν: «Πατρίδα είναι το χώμα που πατώ και η γειτονιά που πρωτόπαιξα» κατ’ άλλου ποιητή τον οίστρο. Τότε οι γεννημένοι στην αποκαλούμενη εξ ημών χώρα των Σκοπίων θα μας δείχνουν την ταυτότητά τους με το όνομα Macedonia κι εμείς θα τους δείχνουμε τον Βουκεφάλα και το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου. Ως εδώ όλα καλά. Το ζήτημα θα καταστεί ακόμα συνθετότερο, όταν κάποιοι εκ των ιστορικών προσδιορίσουν ως χώρα του Μεγαλέξανδρου όχι μόνο εκείνη που ομιλεί σήμερα την ελληνική γλώσσα και περικλείεται από τα σύνορα που επέβαλαν οι συνθήκες των δύο μεγάλων πολέμων, αλλά και κάποιες άλλες. Ποιες; Τις όμορες χώρες, που τα τωρινά εδάφη τους περιλαμβάνονταν στα εδάφη τής τότε αυτοκρατορίας του Μακεδόνα στρατηλάτη. Μόνο που εκείνη την εποχή δεν υπήρχε καμιά συνθήκη της Λωζάννης για να τα καθορίσει, αλλά η σάρισα και η μακεδονική φάλαγγα. Κι αν ένας λαός οδηγηθεί στη σύγχυση δημιουργώντας αερογέφυρες με το παρελθόν του, το οποίο θυμάται μόνο όταν παίζει ποδόσφαιρο ή άδει στη Γιουροβίζιον, τότε μπορούν να ανοίξουν μια σειρά πολύπλοκες απαιτήσεις, δίκαιες ή άδικες. 

ΜΠΑΡΟΥΤΑΠΟΘΗΚΗ

Επί παραδείγματι, δίκαια ερείσματα διαθέτει και ο εβραϊκός λαός να διεκδικήσει, σε αντιστοιχία με το δικό μας Ορθόδοξο Πατριαρχείο στο Φανάρι, τη Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα του Ιουδαϊσμού. Η πόλη αυτή υπήρξε η μοναδική στον κόσμο που ο εβραϊκός πληθυσμός δεν αποτελούσε μειονότητα, από την εποχή που οι σεφαραδίτες Εβραίοι της Ιβηρικής χερσονήσου διώχθηκαν από τους βασιλείς Φερδινάνδο και Ισαβέλλα τον 15ο αιώνα. Τότε εγκαταστάθηκαν με ιδιαίτερες τιμές και την άδεια του σουλτάνου, ενώ παρέμεινε η πληθυσμιακή πρωτιά, μέχρι και το 1912 που η Θεσσαλονίκη εντάχθηκε στο ελληνικό κράτος. Κατ’ αυτό τον συλλογισμό, θα ακολουθούσε ένα ταξίδι συναισθηματισμού ή αλυτρωτισμού, με εθνικές και θρησκευτικές επιδιώξεις δίχως όρια, που θα ήθελε το Ικόνιο και την Καισάρεια στην ελληνική γαλανόλευκη, την Καβάλα στη βουλγαρική πρασινοκόκκινη, τα Ιωάννινα στην αλβανική κοκκινόμαυρη και τη Σάμο στην τουρκική κοκκινόλευκη. Οποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να διαβάσει την Ιστορία που διδάσκονται οι μαθητές στα λύκεια των προαναφερομένων χωρών. Τα Βαλκάνια παραμένουν μια μπαρουταποθήκη στο διάβα του χρόνου. Αρνούνται να διδαχθούν από τη φρίκη που έχουν βιώσει και τους ποταμούς αίματος που τα έχουν διαποτίσει, γι’ αυτό και απορρίπτουν την αρμονική συνύπαρξη. Αυτό όμως το επιδιώκουν οι λαοί που τα κατοικούν αιώνες τώρα; Σαφώς και όχι.

ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΑΦΛΕΞΗΣ

Σήμερα η αδηφάγα χρηματοκεντρική αντίληψη του παγκόσμιου κεφαλαίου επιθυμεί εστίες ανάφλεξης παντού και πάντοτε. Πολιτικοί που λειτουργούν ως υποχείρια, αλλάζουν άποψη ανά πενταετία ανάλογα με τις εντολές που παίρνουν. Αλλοτε ισχυρίζονται πως το όνομα θα ξεχαστεί σε δέκα χρόνια, άλλοτε πως το όνομα είναι ιερό, άλλοτε πως η Μακεδονία είναι ελληνική και δεν θα υποχωρήσουν, άλλοτε πως δέχονται τη σύνθετη ονομασία και άλλοτε πως επιθυμούν γεωγραφικό προσδιορισμό. Αν φοβόμαστε μια πιθανή αλυτρωτική επίθεση εκ μέρους της «ακατονόμαστης» χώρας τότε δεν έχουμε παρά να μην δεχθούμε σε καμία περίπτωση το όνομα Μακεδονία. Πιστεύει όμως κάποιος με στοιχειώδεις ιστορικές και πολιτικές γνώσεις ότι αν το επονομαζόμενο μέχρι στιγμής κράτος FYROM, έχει κατακτητικές βλέψεις θα το σταματήσει στο μέλλον το μη μακεδονικό όνομά του;

Ενα ελικόπτερο, δύο δημοσιογράφοι και μια σημαία αρκούσαν για να ενταχθούν τα Ιμια στις γκρίζες ζώνες και να αλαλάζουν από εθνικιστική ικανοποίηση οι γκρίζοι λύκοι της Τουρκίας. Μια χούντα κι ένας Ιωαννίδης αρκούσαν για να πραγματωθεί ο Αττίλας στην Κύπρο και μια πολιτική ορντινάντσα, ο Σαρκοζί, αρκούσε για να βομβαρδιστεί και να διαλυθεί παντελώς η Λιβύη του Καντάφι. 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Σε μια εποχή που η Ευρώπη μαστίζεται από εθνικιστικά κινήματα και αλυτρωτισμούς, η Γερμανία των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και του ισχυρού μάρκου ήταν η μόνη που ενώθηκε όταν όλες οι ομοσπονδίες διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν. Τα πάντα έχουν πλέον ως κριτήριο ύπαρξης το ανήθικο χρήμα, τα δε Βαλκάνια αποτελούν για το καπιταλιστικό τέρας την πρώτη πηγή εμπορίου ναρκωτικών, εμπορίου γυναικών και παιδιών, εμπορίου όπλων, εμπορίου εθνικιστικών ιδεών και τσάμπα έδαφος για το πέρασμα των αγωγών φυσικού αερίου. 

Απ’ τη στιγμή που ο Ελληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να προσδιορίζεται ως άνδρας, γυναίκα, άφυλος ή όπως αλλιώς επιθυμεί, υποθέτω ότι έχει το δικαίωμα και ένας μη Ελληνας να αποκαλείται όπως το επιθυμεί. Αν νομικά κάποιος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να προσδιορίζει τη φύση του, θαρρώ πως δικαιούται νομικά να προσδιορίζει και την εθνική του ταυτότητα. Αν νιώθεις Μακεδόνας, τότε είσαι Μακεδόνας. Αν νιώθεις χριστιανός, τότε είσαι χριστιανός. Ούτε η ταυτότητα σε κάνει Μακεδόνα, ούτε το σταυρουδάκι στο λαιμό χριστιανό. Πριν όμως απαγορεύσεις στους γείτονές σου να ονομαστούν όπως αυτοί το επιθυμούν και όπως ονομάζονταν κατά την εποχή της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας, οφείλεις να αποδεχθείς ότι αν η Τουρκία εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ενωση τότε τα Αδανα θα αναφέρονται ως Ευρώπη. 

ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Θα το αποδεχτείς αυτό θες δεν θες, διά του «ευρωπαϊκού συνταγματικού ροπάλου» έστω κι αν γνωρίζεις ότι η Ευρώπη ουδεμία σχέση έχει με την περιοχή της Νότιας Τουρκίας. Οπως έχεις αποδεχθεί να κάνεις στρατιωτικά γυμνάσια του ΝΑΤΟ με Τούρκους πιλότους που το πρωί ως Τούρκοι παραβιάζουν τον εναέριο χώρο σου και το βράδυ ως «σύμμαχοι» τον «διασφαλίζουν». Αν επιθυμείς λοιπόν να έχεις πραγματική διασφάλιση συνόρων, οι καλές σχέσεις γειτονίας αρχίζουν με την ανάγκη συνύπαρξης και αλληλοκατανόησης. Η μη επίλυση του Μακεδονικού ζητήματος μέχρι στιγμής, τους μόνους που ωφέλησε είναι τους λαθρέμπορους καυσίμων. Ολος ο κόσμος αποκαλεί τη FYROM Μακεδονία. Απαιτείται άμεσα να δοθεί μια ονομασία που δεν θα εμπεριέχει δόσεις αλυτρωτισμού και κυρίως δεν θα στερεί και από την άλλη πλευρά τη δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού. Πλέον η Ελλάδα με τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν, όλα μνημονιακά και κατά συνέπεια όλα ενδοτικά και υποχωρητικά, έχουν πεδίο δόξης λαμπρό τον οικονομικό τομέα αν θέλουν να πουλήσουν πολιτικούς λεονταρισμούς. Με τον φάκελο της Κύπρου να παραμένει στο χρονοντούλαπο, ας αφήσουν τη λεκτική επανάσταση κάποια παιδιά της Siemens. Οταν επί σειρά ετών έχεις ξεπουλήσει όλη την κρατική σου περιουσία στους διεθνείς νταβατζήδες, οι τσάμπα κραυγές για το Μακεδονικό θυμίζουν τον απατημένο σύζυγο που βρίζει τους εραστές της συζύγου του, αντί να τα βάλει με τον εαυτό του και τα κέρατά του. Αλλωστε οι νοήμονες γνωρίζουν τη σοφή ρήση του Ζαν-Πωλ Σαρτρ: «Οταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν».