Εναν από τους βασικούς υπευθύνους για τη χρεοκοπία της χώρας, αφού όλα εκείνα με τα οποία προμήθευε ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, ΗΣΑΠ και όλο το Δημόσιο, είτε συνεταιρικώς με τη Siemens είτε με ανατολικογερμανικές εταιρείες, τα χρέωνε με τεράστια «καπέλα».
Το παραμύθι ότι εκείνο που πρυτάνευσε ήταν η προπατορική αρετή, δηλαδή η συμμετοχή του παππού Πέτρου Κόκκαλη στην «κυβέρνηση του βουνού», είναι για να αποκοιμίζει τα «παιδιά» στο εσωτερικό του κόμματος, στη βάση. Στην κορυφή, «τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά», ο Τσίπρας, ο Παππάς, που είναι και ο «ταμίας» του αφεντικού, και ο υιός Πέτρος Κόκκαλης, σε άλλη βάση, πιο… χειροπιαστή από τις ιδεολογικές και ιστορικές συγγένειες, στηρίζουν τη συμφωνία τους.
Οποιος θέλει να καταλάβει τι έχει συμβεί, πώς «έδεσε το σιρόπι», πρέπει να αξιολογήσει εκείνα που προηγήθηκαν της υποψηφιότητας του υιού Κόκκαλη με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές. Ο μπαμπάς Σωκράτης Κόκκαλης είχε ζωηρό ενδιαφέρον για μια άκρως…παραγωγική επένδυση. Για ένα καζίνο. Και αφού το καζίνο που θα στηθεί στο Ελληνικό έχει εκχωρηθεί στον Λάτση, δεν απέμενε παρά μόνο εκείνο της Πάρνηθας. Αλλά ο Σωκράτης δεν είχε καμία όρεξη να… βγει στο βουνό επιχειρηματικώς, όπως είχε βγει πολιτικώς ο πατέρας του. Ηθελε διακαώς να γίνει το αφεντικό ενός καζίνο που να είναι πιο… προσιτό στο λαό (γεγονός από το οποίο πιστοποιείται η αριστερή φιλολαϊκή ευαισθησία του).
Διάβασαν εκεί στο Μαξίμου Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, ακόμη και Πλεχάνοφ, οπότε κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για να είναι συνεπείς με την ιδεολογία τους -και όχι για να κάνουν το χατίρι ενός διαπλεκόμενου επιχειρηματία- έπρεπε να κατεβάσουν το καζίνο της Πάρνηθας στα πεδινά, ώστε να μπορεί καθένας να ποντάρει το «κοινωνικό μέρισμα» που μοιράζει η κυβέρνηση είτε στη ρουλέτα είτε στο μπλακ-τζακ, χωρίς να τρέχει στα βουνά.
Μετά από τέτοια «αριστερή» στροφή ήταν φυσικό να συγκινηθεί και ο Κόκκαλης και να μπει στο μετοχολόγιο της εταιρείας που εκμεταλλεύεται το καζίνο. Και στο ψηφοδέλτιο του Τσίπρα, το οποίο θα στηρίξει με τον «τρόπο» που εκείνος ξέρει καλά.
Ετσι, απλά, καθαρά και… αριστερά!
Γ. Π. Μασσαβέτας
