Ευχαριστώ όλους όσοι προσπάθησαν με συζητήσεις συμπαράστασης, εκκλήσεις ή κοινοποιήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να επιλυθεί το θέμα τής μη ευθανάτωσης της Ηρας. Περισσότερο δε όσους εξεδήλωσαν ενδιαφέρον για την υιοθεσία της, προεξαρχούσης της κ. Κατσαβού από τη Βέροια Ημαθίας η οποία θα την υιοθετήσει διαμέσου του ΦΟΚ, όπως προβλέπει η νομοθεσία.
Η επιβίωση της Ηρας, είναι νίκη του ίδιου τού ζωοφιλικού κινήματος των μεμονωμένων φιλόζωων ή των οργανωμένων σε συλλόγους όσο και εάν για κάποιους από τους δεύτερους η Ιδέα δεν είναι ελκυστική! (Ο κανόνας στην αντιμετώπιση τών επικινδύνων σκύλων όσων θαυμάζουν ή κατευθύνονται οργανωμένα από την Εσπερίαν δυστυχώς επιβάλει την ευθανασία!). Ακόμη και αυτοί θα αντιληφθούν μακροπρόθεσμα πώς είναι και οι ίδιοι κερδισμένοι από τη διάσωση τής Ηρας. Ο δήμος μας (κατά νόμον ιδιοκτήτης και διαχειριστής των αδέσποτων και επικίνδυνων ζώων) αναδεικνύεται ο σημαντικότερος νικητής, αφού μέσα από τα όργανά του, με δημοκρατικά εκφρασμένες αντιθέσεις η συμπορεύσεις προάγει τελικά την ίδια τη ζωή. Η ευθανασία σαν πράξη σε επικίνδυνους αλλά υγιείς σκύλους αναδεικνύει: αφ’ ενός την ανεπάρκεια του ζωοσωφρονιστικού μας συστήματος, αφ’ετέρου δε τη μισαλλοδοξία και περιφρόνηση από το είδος μας προς τα άλλα είδη του πλανήτη μας και ειδικότερα προς την πλευρά των κατοικιδίων!
Ο Δήμος Καλαμάτας δεν θανατώνει κατοικίδια!
Ενα συμβολικό μήνυμα με πανελλαδική απήχηση φωτεινός οδηγός και για τους άλλους δήμους τής χώρας μας!
Οσον αφορά τη διαψευστική ανακοίνωση των ισχυρισμών μου από τα υπόλοιπα μέλη της Πενταμελούς Επιτροπής, αφήνω τους ατυχείς χαρακτηρισμούς στους ομοτράπεζους τιμητές μου. Η προσπάθεια προστασίας της κ. προέδρου του ΦΟΚ υπήρξε ανεπιτυχής, αφού ποια ανάγκη υπήρχε για οριστική γραπτή απάντηση από την πλευρά της μετά πάροδο κάποιων ημερών, εάν δεν υπήρξε η αρχική άρνηση της; Δύο μήνες εξ άλλου ήταν γνωστή η ύπαρξη τού προβλήματος επιβίωσης τής Ηρας!
Εχω υψηλή αίσθηση της τιμής πού μου προσφέρει ο δήμος της πόλης μας να συμμετέχω στη συγκεκριμένη Επιτροπή Διαχείρισης Αδεσπότων και Επικίνδυνων ζώων, αλλά εξίσου και υψηλότερη είναι η αίσθηση του καθήκοντος πρώτα και πάνω απ’ όλα προς τα ίδια τα ζώα!
Για αυτά καλούμαι από το νομοθέτη και απ’ τη θέση του μέλους της Επιτροπής αλλά και από στάση ζωής να τα υπερασπίζομαι και να τα υπηρετώ. Το ίδιο ακριβώς με την ίδια συνέπεια έπραξα στην από διετίας αντίστοιχη περίπτωση των δύο επικίνδυνων σκύλων τους οποίους φιλοξένησα (αφού ο ΦΟΚ σθεναρά αρνείτο να τους υιοθετήσει) πλέον του επταμήνου, έως ότου βρήκα αληθινό ζωόφιλο συμπολίτη μας, το Γιώργο Σωτηρόπουλο (διαμέσου τυπικής υιοθεσίας του ΦΟΚ) στα χέρια του οποίου ευζωούν. Είναι διαδικασία ρουτίνας για εμένα επί 35 συναπτά έτη να εργάζομαι συχνά με αποπροσανατολισμένα, ψυχικά κακοποιημένα επικίνδυνα ζώα (με τον αντίστοιχο κίνδυνο) και να τα επαναφέρω στην κοινωνία μας εκπαιδευμένα σαν “καλούς πολίτες”.
Για χάρη των υπέροχων σκύλων εξ άλλου θυσίασα την επιστημονική μου καριέρα.
Τους πιο πιστούς μας φίλους, σε όλη την έμβια διαδρομή μου δεν προτίθεμαι να τους προδώσω ποτέ.
Παναγιώτης Δ. Τσικούρης
Εκπαιδευτικός - Εκπαιδευτής Ζώων
