Αισθάνομαι μεγάλη τιμή και υπερηφάνεια που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτή τη μικρή πόλη του Νότου, την Καλαμάτα, η οποία, ενώ χρόνο το χρόνο ομορφαίνει όλο και περισσότερο, άλλο τόσο η σταδιακά πολιτιστική και πολιτισμική εξέλιξή της γίνεται με θαυμασμό γνωστότερη και εκτός των ελληνικών συνόρων.

Οι παιδικές μου όμως μνήμες, καθότι απαρηγόρητες, δεν παύουν να επιστρέφουν σαν τα αποδημητικά πουλιά στις παλιές εκείνες ρομαντικές εποχές που κατά τη λαϊκή ρήση “έδεναν τους σκύλους με λουκάνικα”, και που οι γειτονιές της μοσχομύριζαν γιασεμί, βασιλικό και μαντζουράνα. Ενώ, σίγουρα είναι αρκετά πολλοί εκείνοι που θυμούνται τα όμορφα εκείνα δέντρα με τα πορφυρά λουλούδια που έμοιαζαν με “γραμμόφωνα”, τους ιβίσκους. Γεγονός, που επηρέασε ντόπιους και επισκέπτες, ώστε χωρίς ενδοιασμούς να την επιβραβεύσουν αποφασιστικά με τον επαινετικό τίτλο “Καλαμάτα, η πόλη των ιβίσκων”. Και πράγματι, κατά την ταπεινή μου άποψη, πόσο φωτογραφικά θαυμάσια και πόσο αισθησιακά ευχάριστη ήταν η εικόνα των μικρών “λουλούδινων γραμμοφώνων”, που κοσμούσαν τους άχαρους ασφαλτοστρωμένους δρόμους και τις ψυχρές πλατείες; Και πόσο καθεστωτικά αναζωπύρωνε η ατίθαση φαντασία την ψευδαίσθηση πως εκείνα τα “λουλούδινα γραμμόφωνα” εμψύχωναν και διασκέδαζαν μουσικά τους ρυθμούς της πόλης;

Εξακολουθώντας μέχρι σήμερα να παραμένω αμετανόητος εραστής αυτής της “όμορφης κόρης” του Νότου, θλίβομαι, στενοχωριέμαι και αγανακτώ όταν η καθημερινότητα με ωθεί να περιπλανιέμαι στους δρόμους και τις πλατείες της και αντί των καλαίσθητων ιβίσκων να αντικρίζω την αποκρουστική ασχήμια των απογυμνωμένων πλάτανων. Διότι, εκτός που οι πλάτανοι, όπου υπάρχουν, ενισχύουν αποδεδειγμένα το “ασυμμάζευτο” σκουπιδαριό της πόλης, δεν παύουν τα φύλλα τους να “υποθάλπουν” παγίδες επικίνδυνης ολισθηρότητας για πεζούς και ιδιαίτερα για τους ηλικιωμένους συνανθρώπους μας.

Ωστόσο, και πριν οι σκέψεις μου “σκοντάψουν” στις σκέψεις κάποιων και θεωρηθούν “ντεμοντέ” και ονειροπόλες και πως η παρωχημένη θύμησή μου αντιστρατεύεται τις προοδευτικές ιδέες της σύγχρονης εποχής μας, ενδεχομένως να έχουν δίκιο. Δεν το αρνούμαι. Θα θυμίσω όμως πως και τα εκθέματα του πάρκου των τρένων είναι απομεινάρια μιας παρωχημένης εποχής, όμως η αλησμόνητη νοσταλγική αίγλη τους που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της πόλης όχι μόνο δεν έπαψε να συγκινεί τους νοσταλγούς, αλλά η προΰπαρξή τους, θέλω να πιστεύω, ενόσω διεγείρει τη φαντασία των νέων, μετουσιώνει παράλληλα την αδιαφορία των αμετανόητα ασυγκίνητων σε μαχητικό ενδιαφέρον.

Μήπως λοιπόν θα ήταν συνετό να αναθεωρήσουν την απερίσκεπτη πράξη τους και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα αυτοί οι όποιοι, ελαφρά τη καρδία, “λιθοβόλησαν”, εξόντωσαν και αφάνισαν τους ιβίσκους από την Καλαμάτα, στερώντας τον απονεμημένο εμβληματικό τίτλο της ως πόλη των ιβίσκων και κατ' επέκταση πόλη των λουλουδιών;