Η επανάσταση του 1821 υπήρξε μία από τις σπουδαιότερες επαναστάσεις της παγκόσμιας ιστορίας. Ενδεχομένως να είναι και ανώτερη της γαλλικής του 1789, η οποία ανέτρεψε τη μοναρχία, καθιέρωσε μια μορφή δημοκρατίας και κατέληξε στη ναπολεόντεια δικτατορία. Όλα αυτά βεβαίως τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών που επικρατούσαν ανάμεσα στους τόπους και τους λαούς, όπου αυτές έλαβαν χώρα. Η Επανάσταση του 1821 εμπεριέχει μια σημειολογική δυναμική διαχρονικού διδακτισμού ενώ παράλληλα αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη για τους απογόνους της, αρκεί να μη διδάσκεται με παραμύθια, μυθοπλαστίες και λεονταρισμούς εκ του ασφαλούς από την πλευρά των σύγχρονων Ελλήνων. Οι ιστορικοί, οφείλουν να θέτουν ερωτήματα, προβληματισμούς και να ερμηνεύουν τα γεγονότα, που οι ιστοριογράφοι κατέγραψαν, όχι με βάσει την πανεπιστημιακή προαγωγή τους ή την τηλεοπτική προβολή τους, αλλά με ανένταχτη, αυτόνομη και ανεξάρτητη συνείδηση, κυρίως δε, με επίγνωση του επιστημονικού ρόλου που καλούνται να διαδραματίσουν μέσα από έρευνα και μελέτη.
Μετά από 200 χρόνια ας αποδεχθούμε ότι η Επανάσταση του 1821, εκτός από εθνικά, διέθετε και ταξικά χαρακτηριστικά. Οι υποταγμένοι και οι αβράκωτοι οιασδήποτε εποχής και σε οιοδήποτε μήκος του πλανήτη, δεν χρειάζονται να έχουν μελετήσει το ενιαίο σύστημα των φιλοσοφικών, οικονομικών και κοινωνικών ιδεών που θεμελιώνονται στον μαρξισμό, για να αντιληφθούν ότι οι πατρίκιοι και οι πληβείοι, οι αφέντες και οι δούλοι, οι τσιφλικάδες και οι κολίγοι, οι εργάτες και οι εργοστασιάρχες βρίσκονται σε δύο διαφορετικές όχθες του ποταμού που διασχίζει την κοινωνία.
ΔΑΝΕΙΑ ΑΓΓΛΙΑΣ
Αυτή η συνειδητοποίηση, αιτιολογεί γιατί ο λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας, απόγονος αγωνιστών του 1821, έχει εξοβελιστεί από τα σχολικά βιβλία. Κάποιοι φοβούνται ως αντεθνική την πένα του, κυρίως, στο έργο του «Το 1821 και η αλήθεια». Δική του η παράγραφος που ακολουθεί: «Ο ελληνικός λαός δεν θα’ κανε την επανάσταση για να αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι ή δεν μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τον Τούρκο ήξερε ότι σκοτώνει τον σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αυτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους»
Σ’ αυτή την εκδοχή, ας τοποθετηθούν όσοι ιστορικοί διαθέτουν σθένος και παρρησία και όχι οι τηλεπωλητές παραϊστορικοί, οι οποίοι ξεμπερδεύουν με ένα τυπικό υμνολόγιο για το χορό του Ζαλόγγου, θαρρείς και ήταν χοροεσπερίδα, προσθέτοντας και ολίγο Μανιάκι.
Διαφορετικά, θα αποσιωπούνται εσαεί τα αίτια των δύο Εμφυλίων Πολέμων 1823 – 1825, κατά τους οποίους αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους «αβράκωτους ραγιάδες», αλλά αρχικώς, μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων για τη διαχείριση της εξουσίας. Αξίζει οι μαθητές των σχολείων της χώρας μας να διδάσκονται αναλυτικά, ότι τα επονομαζόμενα «Δάνεια της Αγγλίας» που χορήγησε η αγγλική τράπεζα «Richard», με ετήσιο επιτόκιο 59% και υποθήκη τα εθνικά κτήματα, άρχισαν με 800.000 λίρες και κατέληξαν στα ταμεία της κυβέρνησης της επαναστατημένης Ελλάδας 472.000 λίρες καθώς αφαιρέθηκαν, τόκοι, μεσιτείες και οδοιπορικά εκείνων που πήγαν να υπογράψουν.
ΟΙΚΟΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
Από το επόμενο δάνειο των 2.000.000 λιρών, κατέληξαν στα ταμεία μόνο 80.000 λίρες, ένεκα του ότι μας υποχρέωσαν οι άγγλοι χρηματιστές να αγοράσουμε και δύο δικά τους σαπιοκάραβα σε υψηλότατες τιμές.
Τα δάνεια των τοκογλύφων χρηματιστών συνεχίστηκαν, με τη διαφορά, ότι και αυτά τα λίγα χρήματα που κατόρθωνε η ελληνική κυβέρνηση να αποκτήσει τα κατασπαταλούσε στον Εμφύλιο Πόλεμο. Επόμενο ήταν χρόνια αργότερα, την 10η Δεκεμβρίου 1893, ο Χαρίλαος Τρικούπης να αναφωνήσει «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» εφόσον από τις 2.800.000 λίρες εισπράξαμε μόνο 550.000, με αποτέλεσμα να δεχθεί η Ελλάδα και τότε τον Διεθνή Οικονομικό έλεγχο.
Πολλοί διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι η εξουσία φθείρει. Λάθος! Οι διεφθαρμένοι αναζητούν την εξουσία με κάθε τρόπο και κάθε μέσο. Αυτά τα δάνεια, ενέκριναν οι τότε «οίκοι αξιολόγησης». Μόνο που το αίμα όσων πίστεψαν στην Επανάσταση του 1821, δεν αξιολογήθηκε από τις τράπεζες αλλά ούτε και από τις αντιμαχόμενες πλευρές, πλην ολίγων ψύχραιμων και ανιδιοτελών αγωνιστών.
Αν λοιπόν θέλουμε να διδαχτούμε απ’ την ιστορική πορεία της Επανάστασης του 1821, πρωτίστως απαιτείται να πληροφορηθούμε για τις μελανές σελίδες της. Εκείνες τις αλήθειες που δεν μαθαίνουμε στα σχολεία ποτέ ή αν κάποτε ειπωθεί κάτι γι αυτές, είναι απλώς επιδερμικές, ανάγλυφες και συντομογραφικές οι όποιες αναφορές. Τα λάθη όταν αναγνωρίζονται από έναν λαό στα οποία υπέπεσε, θεμελιώνουν την επόμενη αποφυγή τους.
ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΒΑΥΑΡΟΙ
Τυχαίο λοιπόν που το αποτέλεσμα της Επανάστασης ήταν να εδραιώσει τη μοναρχία του Όθωνα και όσα μετά ακολούθησαν; Άλλωστε Έλληνες ήταν οι άθλιοι δικαστές Σούτσος, Βούλγαρης, Φραγκούλης που αποφάσισαν για την εκτέλεση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημήτριου Πλαπούτα. Έλληνες ήταν οι δικαστές Πολυζωίδης και Τερτσέτης που υπερασπίστηκαν μέσα στο Βουλευτικό του Ναυπλίου την αθώωσή τους, παρ’ ότι οι ξιφολόγχες των Βαυαρών τους πίεζαν το λαιμό.
Χρήζει λοιπόν ιδιαίτερης ανάγκης να ειπωθεί η διαδρομή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και όσων ακολούθησαν, με γνώμονα την Αλήθεια και μόνο αυτή. Είναι ανέξοδο να κομπάζουμε στις παρελάσεις και τις γιορτές διαλαλώντας την προτροπή του Διονυσίου Σολωμού «το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθινό» δίχως τόλμη και τίμημα.
Η επιτυχία μιας επανάστασης δεν κρίνεται από τα εδάφη, τους νεκρούς και τους τραυματίες, αλλά από τις προοπτικές που θεμελιώνει για τις επόμενες γενεές. Τελικά ηττημένος βρέθηκε ο ελληνικός λαός με τις κατώτερες οικονομικές του τάξεις ενώ νικητές αναδείχθηκαν οι πολιτικοί, οι πρώην κοτζαμπάσηδες και οι προεστοί που εισήλθαν θριαμβευτικά στα κυβερνητικά μέγαρα. Παραδείγματα μετεμφυλιακά έχουν να παραθέσουν όλοι οι λαοί, όπου οι νικητές διέγραψαν τους ηττημένους. Άλλωστε και επιστημονικά η ψυχολογία και η κοινωνιολογία, θεωρούν ότι, οι όπου γης εμφύλιοι πόλεμοι, χαρακτηρίζονται για το ανελέητο μίσος ανάμεσα στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές, καθότι το «ομόαιμον» υποδαυλίζει εντονότερα συναισθήματα κατά την ρήξη του και τη διάσπασή του σε δύο διαφορετικά ιδεολογικά χαρακώματα.
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ
Με τη διαφορά ότι το ελληνικό έθνος κατέχει μία διεθνή πρωτοτυπία. Στην μετακατοχική Ελλάδα τα στρατοδικεία και η αστική δικαιοσύνη, αντί να δικάσουν τους κουκουλοφόρους που συνεργάστηκαν με τους ναζί, φυλάκισαν, εξόρισαν και εκτέλεσαν τους αγωνιστές που υπερασπίστηκαν την πατρίδα μας.
Συνυπολογίζοντας τα παραπάνω, διαπιστώνετε κάποια ομοιότητα της σημερινής τροϊκανής κυριαρχίας και της εκατοντάχρονης δέσμευσης της εθνικής μας περιουσίας στις ορέξεις των τραπεζιτών, με τα δάνεια των χρηματιστών της Αγγλίας στους Μαυροκορδάτους; Αν ναι, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Από πού εκπορεύεται το θράσος της οποιαδήποτε «προβλέψιμης» μνημονιακής κυβέρνησης, να προετοιμάζει πανηγύρια και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση; Τι όφελος έχουν οι χορηγοί επιχειρηματίες, οι τράπεζες, τα ιδρύματα εφοπλιστών, να μας υπενθυμίσουν την Επανάσταση του 1821, όταν τα όρια της ελευθερίας του λαού μας, αξιολογούνται από τους ίδιους οίκους οι οποίοι αξιολόγησαν το κεφάλι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη;
Τα 8.486.000.000 ευρώ στα οποία ανήλθε το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, τι προσέφεραν στην ελληνική κοινωνία, εκτός από αύξηση του χρέους και τον διεθνή διασυρμό της εξαιτίας κάποιων ντοπαρισμένων αθλητών μας;
USB ΚΑΙ ΦΙΕΣΤΕΣ
Αν οι εταιρείες και τα ιδρύματα, οι κύριοι και οι κυρίες που πρόκειται να αναλάβουν τις εορταστικές εκδηλώσεις του 2021, επιθυμούν να βοηθήσουν τη χώρα μας καθότι αισθάνονται κομμάτι αυτού του λαού, γιατί δεν διαθέτουν σιωπηλά και χωρίς φανφάρες αυτά τα εκατομμύρια που πρόκειται να δαπανήσουν, στη δημιουργία ενός «Μουσείου Εθνικής Επανάστασης 1821» με επισκέψεις μαθητών, φοιτητών και γενικότερα Ελλήνων και ξένων επισκεπτών; Να πληροφορηθούμε επί παραδείγματι τι απέγιναν οι 160 αγωνιστές που μετά την αποτυχία της ελληνικής επανάστασης στη Μολδοβλαχία, περπάτησαν 3.000 χιλιόμετρα μέσα από χιόνια και κακουχίες και με την αρωγή φιλελληνικών συλλόγων της Ευρώπης κατόρθωσαν να φθάσουν στο λιμάνι της Μασσαλίας και αλλού, με σκοπό να μπαρκάρουν για να πολεμήσουν στην πατρίδα τους; Διαφαίνεται όμως ότι μία τέτοια προσφορά δεν εξυπηρετεί κανέναν. Το ζήτημα είναι οι φιέστες και όχι η ουσία. Όπως με την περίπτωση του κυρίου Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος ενώ καταθέτει στη Βουλή των Ελλήνων το USB με τις συνομιλίες των Ευρωπαίων υποζυγίων του Σόιμπλε σε βάρος της πατρίδας μας κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων του Eurogroup, κανείς δεν το παραλαμβάνει. Το ερώτημα είναι γιατί; Φοβούνται μην αποκαλυφθεί και επίσημα ο επαίσχυντος ρόλος των αρπακτικών των Βρυξελλών, επικαλούμενοι δήθεν λόγους ηθικής περί ατομικών δικαιωμάτων του κάθε Ντάισελμπλουμ. Γι αυτό και αναρωτιέσαι με θλίψη: Η λίστα Λαγκάρντ παραμένει κι αυτή στα αζήτητα λόγω ηθικής;
Μπορεί κάποιος εκ του Κοινοβουλίου να μας απαντήσει, τι θα έκαναν το Ισραήλ, η Γαλλία, η Γερμανία ή ακόμα και ο Ερντογάν, αν διέθεταν στοιχεία σε βάρος των Ευρωπαίων, σε μια περίπτωση ενδεχόμενης πτώχευσης της χώρας τους;
Σύμπτωση, που ακόμα και ο καταξιωμένος Κώστας Γαβράς απαξιώθηκε από τους χολιγουντιανούς κριτικούς της χώρας μας, μη τυχόν και αποκαλυφθούν μέσω της ταινίας του οι νεοβαυαροί της σύγχρονης μοίρας μας;
Μια ακόμη συνταγή, από τις 1821 συνταγές πολιτικής αμνησίας, με κύρια γαρνιτούρα το λωτό…
